Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marek Szymanowski

Protokolant: Anna Niemyjska-Bocian

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 listopada 2022 r. w B.

sprawy z odwołania W. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o rekompensatę

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 1 grudnia 2021 r. sygn. akt III U 473/21

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1766/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21.05.2021 r. (...) Oddział w P. odmówił przyznania W. G. rekompensaty w związku z pracą w szczególnych warunkach.

W. G. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, żądając przyznania mu rekompensaty.

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że W. G. nie spełnia przesłanek do nabycia rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, gdyż nie udowodnił 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach.

Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2021 r. Sąd Okręgowy w Ostrołęce

zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał W. G. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach począwszy od dnia 23.04.2021 r. oraz stwierdził brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, że W. G. urodził się dnia (...) Był zatrudniony od 18.08.1974 r. do 26.07.1977 r. w Przedsiębiorstwie (...) w W. jako monter urządzeń i instalacji ogrzewczych. Następnie w okresie od 26.07.1977 r. do 16.07.1879 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Od 15.08.1979 r. do 31.03.1987 r. pracował w (...) Fabryce (...) jako monter instalacji i rurociągów. W okresie od 02.10.1984 r. do 14.02.1985 r. odbył kurs na spawanie gazowe. Po ukończeniu tego kursu – pracował już jako spawacz do końca zatrudnienia.

Od 09.06.1987 r. do 11.07.1987 r. pracował w Przedsiębiorstwie (...) jako robotnik budowlany, monter-spawacz. Od 14.07.1987 r. do 31.10.1987 r. pracował w Przedsiębiorstwie (...) w W. jako monter instalacji sanitarnych-spawacz. Od 05.11.1987 r. do 15.08.1988 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) jako monter-spawacz. Od 16.08.1988 r. do 28.02.1989 r. pracował w Zakładzie (...) w R. jako spawacz. Od 02.03.1989 r. do 31.12.1993 r. oraz od 01.02.1994 r. do 05.05.2005 r. był zatrudniony w (...) jako spawacz. Od 01.06.2005 r. do 22.05.2021 r. pracował w (...) sp. z o.o. w N. jako monter instalacji sanitarnych-spawacz.

Dnia 08.04.2021 r. W. G. złożył w ZUS wniosek o emeryturę i przyznanie mu rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach. ZUS decyzją z dnia 21.05.2021 r. przyznał W. G. prawo do emerytury i decyzją z tej samej daty odmówił mu przyznania prawa do rekompensaty. Ustaleń powyższych Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o zeznania świadka: A. D. (1) (k.30), zeznania W. G. złożone w charakterze strony (k.31), dokumenty znajdujące się w aktach emerytalnych odwołującego, dokumenty znajdujące się w aktach III U 198/20 (k.29).

Sąd Okręgowy przypomniał, że zważył, co następuje, że zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r., poz. 1924 ze zm.) – rekompensata, to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Natomiast w myśl art. 21 ww. ustawy - rekompensata przysługuje ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r., jeżeli przed dniem 1 stycznia 2009 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przez okres wynoszący co najmniej 15 lat i nie ma ustalonego prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym ani prawa do emerytury pomostowej.

W niniejszej sprawie spór sprowadzał się do ustalenia, czy W. G. zgromadził 15 lat pracy w szczególnych warunkach, licząc do dnia 31.12.2008 r. Odwołujący wykazywał, że należy mu zaliczyć jako pracę wykonywaną w szczególnych warunkach na stanowisku spawacza okres zatrudnienia w (...) od 02.03.1989 r. do 31.12.1993 r. i od 01.02.1994 r. do 05.05.2005 r. W toku postępowania wskazywał również, że od ukończenia kursu spawania gazowego dnia 14.02.1985 r. – w (...) Fabryce (...) do końca zatrudnienia tj. do 30.03.1987 r. także wykonywał jedynie pracę spawacza.

W. G. złożył do ZUS świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, z których wynikało, że we wskazanych powyżej okresach w (...) w R. w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku spawacza. Jest to stanowisko wymienione w wykazie A, dziale XIV, poz.12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) oraz zarządzeniu Nr 7 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 19.05.1983 r. (k. 12 i 16-17 a.e.). Ze świadectw tych wynikało, że był niezdolny do pracy w okresach: od 22.12.1992 r. do 31.12.1992 r. (10 dni), od 12.03.1993 r. do 31.03.1993 r. (20 dni), od 11.06.1993 r. do 30.06.1993 r. (20 dni) i od 12.12.1998 r. do 02.08.1999 r. (7 miesięcy i 22 dni).

Sąd Okręgowy w przeciwieństwie to organu rentowego uznał, że zachodzą podstawy, aby okresy zatrudnienia w (...) zaliczyć do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Sąd wziął przy tym pod uwagę wszelkie dowody zgromadzone w sprawie, a więc zarówno źródła osobowe (zeznanie świadka i odwołującego) jak i zapisy w dokumentach.

Istotnie w świadectwach pracy stanowisko odwołującego tytułowane jest „monter-spawacz” (k.14 i 15 a.e.). Jednakże już w świadectwach wykonywania pracy w szczególnych warunkach widnieje zapis, że przez cały okres zatrudnienia odwołujący pracował jedynie na stanowisku spawacza (k.12 i 16 a.e.). Sąd nie miał możliwości wzbogacenia materiału dowodowego o akta osobowe odwołującego z tego okresu, gdyż akta osobowe nie zachowały się. Dlatego analizował te zapisy w oparciu o wszelkie dowody zgromadzone w niniejszej sprawie.

Z zeznań świadka A. D. (1) i zeznań odwołującego wynika, że w firmie (...) praca wykonywana była w 3-osobowych grupach, na którą składał się spawacz i dwóch monterów. Pracownicy z kwalifikacjami spawalniczymi byli bardzo cenieni, dlatego osoby z takimi uprawnieniami zajmowały się jedynie spawaniem. Z ich zeznań wynika, że przez cały okres zatrudnienia w (...) W. G. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jedynie jako spawacz. Nadto świadek potwierdził, że w (...) Fabryce (...) po ukończeniu kursu spawalniczego odwołujący także pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako spawacz oraz przez cały okres zatrudnienia w H..

Sąd dał wiarę ich zeznaniom. Świadek A. D. (1) również pracował u tych pracodawców razem z odwołującym. Świadek był spawaczem, zatem miał możliwość zaobserwowania, na jakim stanowisku pracował odwołujący i miał wiedzę na okoliczność statusu spawaczy u tych pracodawców. A. D. (1) także uzyskał prawo do rekompensaty m.in. z tytułu pracy spawacza w okresie zatrudnienia w (...). Sąd Okręgowy miał na uwadze, że W. G. zeznawał u niego jako świadek ( (...) 198/20). Jednakże to nie jego zeznanie – a treść zachowanych dokumentów zaważyła na przyznaniu A. D. (1) prawa do rekompensaty. Sąd wziął także pod rozwagę, że zeznając w sprawie IIIU 198/20 W. G., stwierdził, że pracował tam jako monter instalacji sanitarnych, spawacz (k.29 a.s.) . Odwołujący wytłumaczył tę nieścisłość, wskazując, że tak miał wpisane w dokumentach, więc taki podał zawód w sądzie. Natomiast okoliczność, że w zwykłym świadectwie pracy ma wpisane oprócz spawacza stanowisko monter – tłumaczył, że takie ma wykształcenie, a w kadrach pracowały niedoświadczone osoby, które wpisały mu takie stanowisko pomimo, że pracował jedynie jako spawacz. Nadto w dalszych zeznaniach wskazał: „spawaliśmy rurociągi, poziomy CO, grzejniki”. Zdaniem Sądu W. G. wskazywał tym, że on również wykonywał zawód spawacza i z tymi pracami się jedynie utożsamiał.

Sąd uznał te wyjaśnienia za wiarygodne. Przede wszystkim wskazać bowiem należy, że odkąd odwołujący ukończył kurs spawania gazowego (14.02.1985 r.), to pracował u kolejnych pracodawców jako spawacz. Miał wprawdzie wpisywane oprócz spawacza, także inne stanowiska w świadectwach pracy, lecz była to wówczas powszechna praktyka, że pracodawca dopisywał pokrewne stanowiska pracy, uznając, że będzie to bardziej praktyczne. Tymczasem aktualnie wpisy te stanowią przeszkodę w ubieganiu się o uznanie danego okresu za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach. Natomiast przy ocenie charakteru pracy odwołującego Sąd miał na uwadze wpisy w książeczce spawacza, z których wynika, że w okresie od 14.02.1985 r. do 31.03.1987 r. pracował jako spawacz w (...) Fabryce (...) oraz od 02.03.1989 r. do 05.05.2005 r. w (...) (k.6v a.s.). Zapis ten potwierdza zeznania odwołującego, iż po kursie spawacza pracował jedynie jako spawacz. Nadto znajduje potwierdzenie w świadectwach pracy w szczególnych warunkach wystawionych przez (...).

Sąd miał także na uwadze, że po ukończeniu kursu spawania odwołujący związał swoją karierę zawodową ze spawaniem. W niniejszym postępowaniu wykazywał jedynie pracę w szczególnych warunkach u dwóch pracodawców: w (...) Fabryce (...), jednakże w ocenie Sądu w charakterze spawacza pracował również w Przedsiębiorstwie (...), w Przedsiębiorstwie (...) w W., w Przedsiębiorstwie (...), w Zakładzie (...) w R. oraz w (...) sp. z o.o. w N. Z uwagi na ekonomikę procesową Sąd nie analizował tych okresów, uznając, że wystarczające stało się wykazanie okresów objętych sporem.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy uznał, że należy odwołującemu zaliczyć do pracy wykonywanej pracy w szczególnych warunkach zaliczonej do wykazu A, działu XIV, poz.12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.), okres zatrudnienia:

- w (...) Fabryce (...) od 14.02.1985 r. do 30.03.1987 r. w oparciu o wpis w książeczce spawacza. Okres ten wynosi 2 lata, 1 miesiąc i 14 dni;

- w (...) od 02.03.1989 r. do 31.12.1993 r. i od 01.02.1994 r. do 05.05.2005 r. z wyłączeniem okresów niewykonywania pracy, za które otrzymał świadczenie z ubezpieczenia społecznego. W myśl bowiem uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29.10.2020 r. (III UZP 3/20) przy ustalaniu okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, warunkującego prawo do rekompensaty na podstawie art. 21 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Należy zatem zastosować art. 12 ustawy o emeryturach pomostowych.

Okres zatrudnienia w (...) od 02.03.1989 r. do 31.12.1993 r. wynosi 4 lata i 10 miesięcy. Okres zatrudnienia od 01.02.1994 r. do 05.05.2005 r. wynosi 11 lat, 3 miesiące i 5 dni. Łącznie okres zatrudnienia w (...) w szczególnych warunkach wynosi zatem: 16 lat, 1 miesiąc i 5 dni. Od tego należy odjąć okresy niewykonywania pracy wskazane powyżej, które łącznie stanowią 9 miesięcy i 12 dni. Okres pracy w szczególnych warunkach w (...) stanowi zatem 15 lat, 3 miesiące i 23 dni.

Łącznie zatem Sąd Okręgowy przyjął, że odwołujący dysponuje staże e szczególnym ( pracy w szczególnych warunkach) w rozmiarze 17 lat, 5 miesięcy i 7 dni. I dlatego przyznał odwołującemu prawo do rekompensaty od dnia przyznania mu prawa do emerytury tj. od 23.04.2021 r.,

Z tych względów, Sąd Okręgowy, działając na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję.

W apelacji od tego wyroku wywiedzionej organ rentowy zaskarżony wyrok w części przyznającej świadczenie (rekompensatę) zarzucając w tym zakresie skarżonemu orzeczeniu :

1. naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 21 w związku z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19.12.2008 r. o emeryturach pomostowych (t.j. : Dz. U. z 2018 r., poz. 1924 ze zm.) poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że ubezpieczonemu przysługuje prawo do rekompensaty za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (j .t.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 z późn.zm.), wykonywanej przez okres co najmniej 15 lat,

2. istotne uchybienia procesowe, które miały wpływ na treść wyroku, w szczególności naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nienależyte rozważenie zebranego materiału dowodowego, a w szczególności okoliczności dotyczących: 

- treści zeznań odwołującego w sprawie sygn. akt III U 198/20 Sądu Okręgowego w Ostrołęce z odwołania A. D. (1), składanych w charakterze świadka, gdzie podawał, że pracował jako monter instalacji sanitarnych, spawacz,

- braku wiarygodności zeznań świadka A. D. (1), który okresy pracy w szczególnych warunkach ma uznane wyrokiem sądowym opartym m. in. na zeznaniach W. G. a świadczenie sobie nawzajem wyklucza bezstronność świadków,

- oznaczeń stanowisk pracy odwołującego w wydanych mu zwykłych świadectwach pracy z 31.12.1993 r., z dnia 5.05.2005 r., dwóch zaświadczeniach o zatrudnieniu z 17.05.2005 r., gdzie oprócz spawacza ma wpisane stanowisko - monter, co wskazuje na wykonywanie wszelkich prac luźno związanych z pracami spawalniczymi, i w rezultacie ustalenie niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, że odwołujący wykonywał w okresach od 14.02.1985 r. do 30.03.1987 r. w (...) Fabryce (...) oraz od 2.03.1989 r. do 31.12.1993 r. (4 lata, 10 m-cy) i od 1.02.1994 r. do 5.05.2005 r. (ll lat, 3 m-ce, 5 dni) w (...), z wyłączeniem okresów niewykonywania pracy, za które otrzymał świadczenie z ubezpieczenia społecznego (9 m-cy, 12 dni), pracę w warunkach szczególnych wymienioną w dziale XIV pod poz. 12 wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym) oraz wykonywał ją stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Wskazując na powyższe apelacja wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny zważy co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu.

Trafnie Sąd Okręgowy dostrzegł, że zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U.2017.664 j.t.) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma on okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat. Przy czym zgodnie z ust. 2 nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Nieco niezręczne sformułowanie ust. 2 wymaga doprecyzowania, iż jego istota sprowadza się nie do nabycia jakiejkolwiek emerytury na podstawie wspomnianej ustawy, lecz nabycia emerytury wcześniejszej, a zatem w obniżonym wieku emerytalnym (por. w tym zakresie wyroki Sądów Apelacyjnych: w W. z dnia 22 września 2017 r. III AUa 529/16 LEX nr 2409371; w G. z dnia 5 maja 2017 r. III AUa 2047/16 LEX nr 2348605 ; w G. z dnia 17 grudnia 2015 r. III AUa 717/15, LEX nr 1964970 ; w Ł. w wyroku z dnia 14 grudnia 2015 r. III AUa 1070/15, LEX nr 1979477 ). Inaczej rzecz ujmując nabycie emerytury przez odwołującego w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego decyzją z dnia 21 maja 2021 r. ( od dnia 23.04.2021 r. tj. osiągnięcia wieku emerytalnego) nie stało na przeszkodzie nabyciu prawa do rekompensaty.

Wprawdzie apelacja w pierwszej kolejności formułuje zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 21 w związku z art. 2 pkt 5 ustawy z 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 1924 ze zm.) oraz art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2020 r. poz. 53 ze zm.) to rozważania Sądu Apelacyjnego wypada rozpocząć od oceny trafności zarzutów obrazy prawa procesowego. Przestrzeganie przepisów prawa procesowego przez Sąd pierwszej instancji ma bowiem wpływ na prawidłowe ustalanie stanu faktycznego. Nie bez znaczenia jest też to, że tylko prawidłowo ustalony stan faktyczny może stanowić podstawę do oceny poprawności zastosowania prawa materialnego. Sąd Apelacyjny stoi wręcz na stanowisku, iż zarzut naruszenia prawa materialnego w zasadzie można skutecznie podnosić jedynie wówczas, gdy nie kwestionuje się dokonanych przez Sąd. I. instancji ustaleń faktycznych. Zarzut naruszenia prawa materialnego winien być bowiem odnoszony do określonego stanu faktycznego - który skarżący akceptuje – a do którego to stanu faktycznego wadliwie zastosowano prawo materialne. Naruszenie prawa materialnego jak wiadomo może nastąpić bądź poprzez jego błędną wykładnię – czyli poprzez mylne rozumienie treści określonej normy prawnej, albo poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, czyli poprzez błędne uznanie, iż do danego ustalonego stanu faktycznego ma zastosowanie dany przepis prawa materialnego, albo też odwrotnie, tzn. przepis, który winien mieć zastosowanie w danym stanie faktycznym – nie został zastosowany (szerzej w tym zakresie por. postanowienie SN z 15.10.2001r. I CKN 102/99; wyrok SN z 05.10.2000r. II CKN 300/00; postanowienie SN z 28.05.1999 r. I CKN 267/99 Prok. i Pr. 1999/11-12/34 ; wyrok SN z 19.01.1998 r. I CKN 424/97OSNC 1998/9/136, wyrok SN z dnia 26 marca 2004 r. IV CK 208/03 LEX nr 182074; postanowienie SN z dnia 18 marca 2009 r. IV CSK 407/08 LEX nr 511007).

Wbrew zawartym w apelacji zarzutom, Sąd Okręgowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonując zgodnych z prawdą materialną ustaleń i wywodząc trafne wnioski, znajdujące oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym. W szczególności, przeprowadzając ustalenia Sąd I instancji nie wykroczył poza określone w art. 233 § 1 k.p.c. granice swobodnej oceny dowodów, czego dotyczył nietrafny zarzut podniesiony przez organ rentowy. Należy zauważyć, że w myśl wskazanego przepisu art. 233 §1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału. Zasada swobodnej oceny dowodów przez sąd orzekający z jednej strony uprawnia sąd do oceny tychże dowodów ,, według własnego przekonania‘’ z drugiej natomiast strony zobowiązuje sąd do ,, wszechstronnego rozważenia zebranego materiału ‘’. Uprawnienie sądu do oceny dowodów według własnego przekonania nie oznacza oczywiście dowolności w tej ocenie, bowiem poza sporem winno być, iż dokonując tej oceny sąd nie może ignorować zasad logiki, osiągnięć nauki, doświadczenia czy też wyciągać wniosków nie wynikających z materiału dowodowego. Dopuszczenie się obrazy art. 233 § 1 k.p.c. przez sąd może więc polegać albo na przekroczeniu granic swobody oceny wyznaczonej logiką, doświadczeniem, zasadami nauki albo też na nie dokonaniu przez sąd wszechstronnego rozważania sprawy. W tym drugim przypadku wyciągnięte przez sąd wnioski mogą być logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, jednakże sąd czyni je w oparciu o część materiału dowodowego, a pozostałą część tego materiału, która pozwoliłaby na wyciągnięcie innych wniosków, pomija. Jak wspomniano swobodna ocena dowodów rozumiana jak wyżej jest prawem sądu orzekającego – stąd kontrola prawidłowości te oceny dokonywana przez sąd odwoławczy musi być z reguły ostrożna, pamiętać bowiem należy o tym, iż sąd odwoławczy w tym zakresie dokonuje prawidłowości oceny dowodów, których sam nie przeprowadził. Podobną wykładnię art. 233 §1 k.p.c. była przedmiotem licznych orzeczeń Sądu Najwyższego ( por. m.in. wyrok SN 27.09.2002 r. II CKN 817/00; wyrok SN z 16.04.2002 r. V CKN 1446/00; wyrok SN z 14.03.2002 r. IV CKN 859/00 i inne ). To zatem, że Sąd Okręgowy dał wiarę odwołującemu i zeznającemu świadkowi co do tego, że wykonywał on pracę spawacza nie jest jeszcze w okolicznościach niniejszej sprawy przekroczeniem granicy swobodnej oceny dowodów, bo wartościowanie dowodów jest właśnie zadaniem Sądu, byleby tylko mieściło się w granicach wyznaczonych logiką, doświadczeniem życiowym, czy osiągnięciem nauki. Apelacja nadinterpretuje zeznania odwołującego złożonego w sprawie III U 198/20, gdzie wskazał, że był zatrudniony na stanowisku monter instalacji sanitarnych, spawacz, bo faktycznie tak to określono jego stanowisko, ale takie sformułowanie bez dookreślenia nie przesądza jeszcze definitywnie jakie były proporcje pracy na stych stanowiskach oraz czy tylko na jednym z tych stanowisk praca była faktycznie wykonywana. Trzeba w tym zakresie dostrzec, iż w sprawie tamtej sąd nie przesłuchiwał go i nie oceniał jego zeznań pod tym kątem, bowiem chodziło o to czy taką pracę wykonywał faktycznie wykonywał A. D. ( strona w tamtej sprawie świadek w niniejszej). Niezależnie od tego zauważyć trzeba, że w dalszej części odwołujący podał i wówczas, że ma ten okres zliczony do pracy w szczególnych warunkach, pośrednio potwierdzając wykonywanie takiej pracy. Oceniając materiał dowodowy pod kątem wykonywania przez odwołującego pracy w szczególnych warunkach na stanowisku spawacza przyjąć trzeba, że umieszczenie innego stanowiska obok pracy spawacza mogło wynikać, z bardziej pragmatycznych przyczyn, aby w razie potrzeby i taką pracę sporadycznie wykonywał, by np. członkowie brygad mogli się w wypadkach awaryjnych zastępować. Nie ulega zaś wątpliwości, w firmie (...) było zapotrzebowanie na prace spawaczy, którzy byli poszukiwani. Sam kształt 3-osbowych brygad wskazywał, że oprócz spawacza było w niej jeszcze 2 monterów, a przy deficycie spawaczy trudno jest zakładać, nieracjonalne kształtowanie takich brygad poprzez dodawanie do nich więcej niż jednego spawacza, który wykonywałby prace montera, na które to stanowisko łatwiej było znaleźć pracownika. Prowadziłoby to bowiem do marnotrawienia czasu pracy posiadającego wyższe i trudniejsze do zastąpienia kwalifikacje spawacza. Samo ewentualne sporadyczne wykonywanie czynności montera, wymuszone okolicznościami, nawet jeżeli miało miejsce nie podważa istoty pracy odwołującego, tj. stałego wykonywania pracy na stanowisku spawacza. Trzeba w tym zakresie zauważyć, iż np. w przypadku pracy w kanałach (mechaników) także nie jest konieczne wykonywanie tej pracy przez całą dniówkę roboczą, aby pracę taką uznać za pracę wykonywania w pełnym wymiarze lecz akceptuje się w orzecznictwie jej wykonywanie w dominującym zakresie 70-80 % czasu pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2015 r. II UK 121/14 ; wyrok z dnia 21 stycznia 2014 r. I UK 96/13 ; w postanowieniu SN z dnia 18 lutego 2014 r. III UK 129/13, LEX nr 1648664).

Reasumując powyższe rozważania uprawniony jest wniosek, że ustalenia Sądu Okręgowego co od tego, że odwołujący pracował w pełnym wymiarze czasu na stanowisku spawacza dokonane zostały w zgodzie z prawem procesowym i bez naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. Poza sporem zaś było, że zgodnie pkt 12. działu XIV wykazu A stanowiącego złącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) - prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym – są pracami zaliczanymi do prac w szczególnych warunkach. Odwołujący spełnił zatem wszystkie warunki, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych do nabycia prawa do rekompensaty

Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 385 k.p.c. dokonał zmiany zaskarżonego wyroku.