Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Barbara Orechwa-Zawadzka Sędziowie: Dorota Elżbieta Zarzecka

Sławomir Bagiński

Protokolant: Edyta Katarzyna Radziwońska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lutego 2021 r. w B.

sprawy z odwołania A. M. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i Fundusz Pracy

na skutek apelacji wnioskodawczyni A. M. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 30 maja 2019 r. sygn. akt III U 27/19

I. oddala apelację,

II. zasądza od A. M. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego organu rentowego w postępowaniu zażaleniowym i apelacyjnym.

-1-

III AUa 910/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 27 listopada 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. określił wysokość zadłużenia A. M. (1) z tytułu składek w łącznej kwocie 1.109,89 zł w tym na ubezpieczenie społeczne – za listopad 2017 r. – 749,94 zł plus odsetki – 58 zł, na ubezpieczenie zdrowotne – za listopad 2017 r. – 297,28 zł i odsetki 23 zł i na Fundusz Pracy za listopad 2017 r. – 62,67 zł.

Odwołanie od powyższej decyzji wywiodła A. M. (1) wnosząc o jej zmianę i stwierdzenie, że wnioskodawczyni nie jest dłużnikiem ZUS-u z tytułu składek określonych decyzją.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2019 r. Sąd Okręgowy w Łomży oddalił odwołanie i zasądził od A. M. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy ustalił, iż A. M. (1) prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą – (...). Od 1 sierpnia 2011 r. została zatrudniona przez Z. P. prowadzącego B. w K. na stanowisku doradcy ds. reklamy i marketingu. Praca miała być wykonywana na terenie Republiki Słowackiej w wymiarze 4 godzin w miesiącu. Wynagrodzenie ustalono na 21,65 Euro. Pismem z dnia 14 listopada 2011 r. S. P. poinformowała ZUS, że wystawi A. M. (1) przejściowe dokumenty PD A1, jeżeli zostanie złożony stosowny wniosek. Wskazując na podobieństwo sytuacji tej osoby do innych pracowników B., instytucja słowacka wskazała, że stwierdzi tymczasowe ubezpieczenie A. M. od 1 sierpnia 2011 r. do 31 lipca 2012 r. na czas przeprowadzenia przez Inspektorat pracy kontroli realnego wykonywania pracy przez pracowników m.in. Z. P..

W konsekwencji, na zasadzie art. 16 ust 2 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczącego wykonywania Rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów ubezpieczenia społecznego, ustalono wobec A. M. (1) jako tymczasowe ustawodawstwo słowackie w zakresie ubezpieczeń społecznych informując ubezpieczoną, że może ono być unieważnione w razie zmiany aktywności zawodowej, zastrzeżeń instytucji miejsca wykonywania pracy lub ujawnienia okoliczności mających znaczenie dla ustalenia ustawodawstwa właściwego.

Decyzją z dnia 9 lipca 2012 r. organ rentowy ustalił, że od 1 sierpnia 2011 r. w zakresie zabezpieczenia społecznego wobec A. M. ma zastosowanie ustawodawstwo słowackie. Wystawiono formularz A1, w którym słowacka instytucja właściwa do spraw zabezpieczenia społecznego potwierdziła podleganie ustawodawstwu słowackiemu od 1 sierpnia 2011 r. do 31 lipca 2013 r.

W piśmie z dnia 15 maja 2014 r. ZUS zwrócił się do S. P. o udzielenie informacji dotyczącej kontroli 38 słowackich pracodawców działających jako tzw. „firmy skrzynkowe” i odpowiedzi indywidualnych na pisma kierowane w sprawach tych osób.

Pismem z dnia 14 maja 2014 r. S. P. wydała opinię w zakresie wniosku A. M. (1) o wydanie formularza A1 zgodnie z art. 13 ³ Rozporządzenia (WE) nr 883/2004. Wskazała, że 22 sierpnia 2013 r. wydała decyzję nr (...) KEM w której orzekła, że od 31 lipca 2013 r. przestało obowiązywać ubezpieczenie społeczne tego

-2-

pracownika. Centrala (...) jako organ drugiej instancji potwierdziła powyższą decyzję wydając decyzję (...)-BA z 23 stycznia 2014 r. Z tego powodu wniosek o wydanie formularza A1 od 1 sierpnia 2013 r. został odrzucony.

W konsekwencji, decyzją z dnia 22 sierpnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. stwierdził, że z tytułu prowadzenia działalności na własny rachunek od 1 sierpnia 2013 r. właściwym ustawodawstwem w zakresie ubezpieczeń społecznych jest dla A. M. (1) ustawodawstwo polskie. Odwołanie od tej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 5 marca 2015 r., III U 560.14. Z uzasadnienia wynika, że słowacka instytucja ubezpieczeniowa decyzja z dnia 22 sierpnia 2013 r. stwierdziła, że 31 lipca 2013 r. ubezpieczenie społeczne A. M. przestało obowiązywać. Odrzucono wniosek o wydanie formularza A1 od 1 sierpnia 2013 r. Apelacja od wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 22 grudnia 2015 r., III AUa 664/15.

W kwietniu 2016 r. A. M. (1) ponownie wystąpiła do ZUS o ustalenie właściwego ustawodawstwa informując, że tym razem zatrudniona jest w słowackiej firmie (...) s.r.o. od dnia 1 lutego 2016 r. Na tymczasowe ustalenie ustawodawstwa słowackiego od 1 lutego 2016 r. przez ZUS nie zgodziła się S. P. twierdząc, że praca A. M. (1) na terenie Słowacji ma charakter marginalny. Do maja 2018 r. instytucja polska i słowacka nie osiągnęły porozumienia. ZUS w procedurze dialogu twierdził, że wnioskodawczyni podlega ustawodawstwu słowackiemu a S. P. sprzeciwiała się temu.

Decyzją nr (...) z dnia 20 czerwca 2016 r. (...) Oddział w B. stwierdził, że od sierpnia 2013 r. A. M. (1) podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą na własny rachunek w Polsce. Odwołanie od tej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sadu Okręgowego w Łomży z dnia 7 września 2016 r. w sprawie III U 283/16.

Od dnia 1 grudnia 2017 r. A. M. (1) podlega ustawodawstwu niemieckiemu z tytułu wykonywania pracy najemnej na terenie Niemiec u pracodawcy niemieckiego.

Rozważając powyższe ustalenia Sąd pierwszej instancji podkreślił, że instytucje właściwe w sprawie ustalania ustawodawstwa tj. ZUS i S. P. nie doszły dotychczas do porozumienia w sprawie ustawodawstwa właściwego wobec A. M. (1) od dnia 1 lutego 2016 r. do dnia 30 listopada 2017 r. Jak wynika z informacji (...) Oddział w R. z dnia 8 marca 2019 r. pierwsza faza dialogu nie doprowadziła do porozumienia. Aktualnie rozpoczęła się druga faza dialogu. W takiej sytuacji pełne zastosowanie ma art. 6 ust 1 pkt b Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, zgodnie z którym o ile rozporządzenie wykonawcze nie stanowi inaczej, w przypadku rozbieżności opinii pomiędzy instytucjami lub władzami dwóch lub więcej państw członkowskich w odniesieniu do określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa, zainteresowany tymczasowo podlega ustawodawstwu jednego z tych państw członkowskich. Sąd pierwszej instancji wskazał także kolejność określania właściwego ustawodawstwa.

Sąd Okręgowy uznał, że w przypadku A. M. (1) nadal ma zastosowanie ustawodawstwo polskie do czasu dojścia do porozumienia przez właściwe instytucje i nadal podlega ona ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzonej działalności

-3-

gospodarczej. Decyzja ZUS-u z dnia 20 czerwca 2016 r. jest prawomocna i nadal aktualna. W ocenie Sądu Okręgowego nie ma żadnej konieczności ponownego wydawania decyzji w tym przedmiocie, a wszelkie zmiany w zakresie ubezpieczenia A. M. mogą być dokonane wyłącznie na skutek porozumienia. Tym bardziej, że do czasu dojścia do porozumienia miedzy właściwymi instytucjami polskimi i słowackimi ustawodawstwo polskie za okres od 1 lutego 2016 r. ma charakter tymczasowy i nie może być wydana ostateczna decyzja w tym zakresie – art. 16 ust 4 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

W apelacji od wyroku z 30 maja 2019 r. odwołująca zaskarżyła powyższy wyrok w całości zarzucając naruszenie : 1/ art. 11 ust 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE. L.2004.166.1 ze zm.); 2/ art. 13 ust 3 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE. L.2004.166.1 ze zm.); 3/ art. 58 § 1 i 2 k.c.; 4/ pkt. 4 decyzji nr (...) z dnia 12 czerwca 2009 r. w sprawie ustanowienia procedury dialogu i koncyliacji w zakresie ważności dokumentów, określania ustawodawstwa właściwego oraz udzielania świadczeń na mocy rozporządzenia nr 883/2004; 5/ art. 6 k.c. w związku z art. 233 § 1 k.p.c.; 6/ art. 233 § 1 k.p.c.

Czyniąc powyższe zarzuty wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji ZUS poprzez stwierdzenie, że w związku z zatrudnieniem w przedsiębiorstwie mającym siedzibę na terenie Słowacji w okresie po dniu (...) do (...) właściwym dla odwołującej się w ww. okresie jest, w zakresie ubezpieczeń społecznych, ustawodawstwo słowackie, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji lub uchylenie wyroku, a także poprzedzającej go decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu.

We wniesionej odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego za drugą instancję.

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2019 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w pkt I uchylił zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję organu rentowego z 27 listopada 2018 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.; w pkt II zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz A. M. (1) kwotę 30 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Apelacyjny stwierdził, że Sąd Okręgowy trafnie dostrzegł, iż decyzją z dnia 22 sierpnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. uznał, że z tytułu prowadzenia działalności na własny rachunek od 1 sierpnia 2013 r. właściwym ustawodawstwem w zakresie ubezpieczeń społecznych jest dla A. M. (1) ustawodawstwo polskie. Odwołanie od tej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 5 marca 2015 r., III U 560/14, z którego uzasadnienia wynika, że słowacka instytucja ubezpieczeniowa decyzją z 22 sierpnia 2013 r. stwierdziła, że 31 lipca 2013 r. ubezpieczenie społeczne A. M. przestało obowiązywać. Słowacka instytucja odrzuciła wówczas wniosek o wydanie formularza A1 od dnia 1 sierpnia 2013 r. Apelację od tego wyroku oddalił Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z 22 grudnia 2015 r. w sprawie III AUa 664/15. Późniejszą decyzją z 20 czerwca 2016 r., nr (...), (...) Oddział w

-4-

B. stwierdził, że od 1 sierpnia 2013 r. A. M. (1) podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą na własny rachunek w Polsce. Również odwołanie i od tej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Łomży z dnia 7 września 2016 r., III U 283/16. Wyroki powyższe niewątpliwie przesądziły zatem podleganie przez odwołującą polskiemu ustawodawstwu oraz obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności od 1 sierpnia 2013 r. ale nie można na ich podstawie uznać, a tak zdaje się czynić Sąd Okręgowy i ZUS, że przesadzają one o podleganiu polskiemu ustawodawstwu przez okres ciągły do 30 listopada 2017 r. Mogłyby bowiem zaistnieć po tej dacie zmiany w stanie faktycznym powodujące zarówno zmianę ustawodawstwa jakiemu odwołująca podlega oraz samego tytułu do danego ubezpieczenia społecznego. Nie jest zatem uprawnione w okolicznościach niniejszej sprawy odwoływanie się do tych orzeczeń jako prejudykatów uzasadniających podleganie polskiemu ustawodawstwu i ubezpieczeniom społecznym w miesiącu przypadającym kilka lat później w wydanej zaskarżonej obecnie decyzji dotyczącej listopada 2017 r. Z niekwestionowanych ustaleń Sądu Okręgowego wynika, iż w kwietniu 2016 r. A. M. (1) ponownie wystąpiła do ZUS o ustalenie właściwego ustawodawstwa powołując się na zatrudnienie w słowackiej firmie (...) s.r.o. od 1 lutego 2016 r. Na tymczasowe ustalenie ustawodawstwa słowackiego od wskazanej daty przez ZUS nie zgodziła się S. P. twierdząc, że praca A. M. (1) na terenie Słowacji ma charakter marginalny. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie wydał w tym przedmiocie formalnie żadnej decyzji, tym niemniej w pismach adresowanych do odwołującej oraz słowackiej instytucji przyjmował, że odwołująca od 1 lutego 2016 r. podlega słowackiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych.

Z ustaleń Sądu Okręgowego wynika, że do maja 2018 r. instytucje polska i słowacka nie osiągnęły porozumienia i sytuacja ta nie zmieniła się do dnia rozprawy apelacyjnej. W toku całego postepowania wszczętego wnioskiem odwołującej się z dnia 29 marca 2016 r. organ rentowy w korespondencji z odwołującą konsekwentnie informował ją o podleganiu przez nią ustawodawstwu słowackiemu , w tym okresie obejmującym również miesiąc listopad 2017 r., którego dotyczy zaskarżona decyzja. Co więcej organ rentowy fakt podlegania ustawodawstwu słowackiemu wywodził z okoliczności sprawy i złożonych przez odwołującą się dokumentów, w świetle których odwołująca się do końca listopada 2017 r. pozostawała w stosunku pracy ze słowackim pracodawcą, a pracy tej polski organ rentowy nie uznał za pracę o charakterze marginalnym.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie wydaje się trafne przyjęcie na obecnym etapie tymczasowego ustawodawstwa i to polskiego (jak czyni to Sąd pierwszej instancji) w oparciu o art. 6 ust 1c Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z 16 września 2009 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. UE nr L 284/1 z 20.10.2009). Przemawia przeciwko temu trwająca już znaczny czas procedura uzgadniania tego ustawodawstwa właściwego między instytucjami obu Państw i celowym jest zakończenie niniejszego postepowania sądowego połączone z wyeliminowaniem zaskarżonej decyzji wymiarowej, nie mającej podstawy w uprzednim przesądzeniu podlegania polskiemu ustawodawstwu i polskim obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym. Uznać zatem trzeba, iż zaskarżona decyzja była co najmniej przedwczesna, bowiem celowym było i jest uprzednie przesądzenie, ustawodawstwu którego państwa podlega odwołująca w całym okresie objętym jej wnioskiem, i dopiero przesądzenie tej kwestii zrodzi potrzebę rozstrzygnięcia o wymiarze

-5-

składek przez organy państwa, którego ustawodawstwo będzie w tym okresie właściwe. Trzeba też zauważyć, że w świetle pkt 4 decyzji A1 Komisji Administracyjnej z dnia 12 czerwca 2009 r. w sprawie ustanowienia procedury dialogu i koncyliacji w zakresie ważności dokumentów, określenia ustawodawstwa właściwego oraz udzielania świadczeń na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 – niniejsze postępowanie może być przeszkodą do dialogu i koncyliacji między organami oby Państw. W myśl bowiem wspomnianego pkt 4 decyzji A1 w przypadku, gdy sprawa jest przedmiotem sądowego lub administracyjnego postępowania odwoławczego na mocy przepisów krajowych państwa członkowskiego instytucji, która wydała przedmiotowy dokument, procedura dialogu i koncyliacji musi zostać zawieszona.

W zażaleniu od powyższego wyroku pełnomocnik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 386 § 4 w związku z art. 477 ¹⁴ ª k.p.c. poprzez przyjęcie przez Sąd Apelacyjny, iż Sąd Okręgowy nie rozpoznał istoty sprawy, a zatem zachodzą podstawy do uchylenia wyroku i poprzedzającej go decyzji organu rentowego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku w całości i przekazanie sprawy do merytorycznego rozstrzygnięcia temu Sądowi oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie zażaleniowe.

Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 23 września 2020 r. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Apelacyjnemu w Białymstoku do rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach postępowania zażaleniowego. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał, iż wbrew stanowisku Sądu Apelacyjnego nie można przyjąć, iż nie ustalono do tej pory właściwego ustawodawstwa. W rozporządzeniach podstawowym i wykonawczym, dotyczących koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, znajduje się samodzielna regulacja (art. 16 rozporządzenia wykonawczego), która nie posługuje się pojęciem „decyzja ostateczna”, tylko stwierdzeniem, że „tymczasowe określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa, przewidziane w ust 2 staje się ostateczne”. Ponadto art. 16 rozporządzenia wykonawczego nie stanowi, że instytucja wydaje decyzję ostateczną, a tylko, że tymczasowe określenie mającego zastosowanie ustawodawstwa staje się ostateczne w terminie dwóch miesięcy od momentu poinformowania o nim instytucji wyznaczonych przez właściwe władze zainteresowanych państw członkowskich (ust 4), bądź jedna z zainteresowanych instytucji poinformowała przed upływem tego terminu o niemożności zaakceptowania określenia mającego zastosowanie ustawodawstwa lub o swojej odmiennej opinii w tej kwestii (ust 2). Gdy to nie nastąpi, tymczasowe określenie ustawodawstwa staje się ostateczne.

Organ rentowy i Sąd pierwszej instancji mieli właśnie na uwadze sytuację taką jak wyżej opisana. W sprawie ustalono, że na terenie Republiki Słowackiej nie dochodzi do realnego wykonywania pracy przez skarżącą, a tylko w charakterze marginalnym. Organ rentowy ustalił polskie ustawodawstwo jako właściwe. Wyraźnie też wskazano, że ustalenie ustawodawstwa polskiego ma charakter tymczasowy, skoro w tym względzie toczy się koncyliacja. Ustalenie stanie się ostateczne w ciągu 2 miesięcy od poinformowania słowackiej instytucji, jeżeli nie zgłosi zastrzeżeń do tak ustalonego ustawodawstwa.

Podkreślenia jednak wymaga stosowanie art. 477 ¹⁴ ª k.p.c., gdyż jest to sytuacja szczególna w postępowaniu sadowym. Chodzi o kwalifikowaną wadliwość postępowania. Tę,

-6-

jak wynika z uzasadnienia wyroku, Sąd Apelacyjny łączył z nieprawidłową wykładnią i stosowaniem rozporządzenia wykonawczego. Rzecz jednak w tym, iż z przepisów rozporządzenia nie wynika, że po tymczasowym ustaleniu ustawodawstwa ma być wydana decyzja ostateczna. Taka decyzja nie jest wymagana przy braku zastrzeżeń. Nie można zatem aprobować wykładni, że zawsze konieczne jest wydanie decyzji ostatecznej, gdy nie zostały wniesione zastrzeżenia do ustalenia ustawodawstwa tymczasowego. Uprawnia to stwierdzenie, że nie jest uzasadnione zniesienie całego postepowania w sprawie z odwołania od decyzji wymiarowej na podstawie warunku przyjętego w tej sprawie.

Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na postanowienie z dnia 13 lutego 2019 r. III UZ 42/18, w którym uwzględniono zażalenie organu rentowego i uchylono wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 5 czerwca 2018 r. (sygn. akt III AUa 277/18) oparty na art. 477 ¹⁴ ª k.p.c. i przekazano sprawę do rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu we Wrocławiu potwierdzając, że tzw. decyzja tymczasowa może prowadzić do całkowitego uzgodnienia statusu ubezpieczonego wnioskodawcy.

W związku z powyższym uprawnione są następujące tezy :

1.  Ostateczne określenie ustawodawstwa, lub decyzja ostateczna, to pojęcie samodzielne (czyli autonomiczne) w rozumieniu unijnego przedmiotu regulacji koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (art. 16 rozporządzenia Parlamentu i Rady (WE) nr 987/2009 z 16 września 2009 r., dotyczącego wykonywania rozporządzenia nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

2.  Brak zastrzeżeń lub tymczasowe określenie ustawodawstwa oznacza, że ustalenie ustawodawstwa staje się ostateczne. Wówczas brak „decyzji ostatecznej” nie stanowi przeszkody do wydania decyzji wymiarowej, czyli określającej obowiązek składkowy ubezpieczonego w kraju.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku po rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 24 lutego 2021 r. oddalił apelację (pkt I) i zasądził od A. M. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. 480 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego organu rentowego w postepowaniu zażaleniowym i apelacyjnym.

Pełnomocnik organu rentowego złożył wniosek o uzasadnienie pkt II wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Stroną przegrywającą spór w przedmiotowej sprawie jest A. M. (1), od której należy się organowi rentowemu zwrot kosztów procesu (zastępstwa procesowego) na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. w związku z § 10 ust 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2018 poz. 265 tj.) :

- 240 zł za zastępstwo procesowe przed Sądem Najwyższym,

- 240 zł za zastępstwo procesowe przed Sądem Apelacyjnym

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w pkt II wyroku.