Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2013r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Jolanta Kazberuk (spr.)

Sędziowie: SA Barbara Orechwa-Zawadzka

SO del. Piotr Prusinowski

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2013 r. w Białymstoku

sprawy z wniosku J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy J. B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 13 czerwca 2012 r. sygn. akt IV U 1089/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 884/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 15 marca 2012 roku, wydaną na podstawie przepisów statyw z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) odmówił J. B. przyznania prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W ocenie organu rentowego wnioskodawca zamiast legitymowania się wymaganym co najmniej 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych, legitymuje się stażem w wysokości 6 lat, 2 miesięcy i 28 dni. Organ rentowy nie zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okresów prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 23 marca 1983 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku oraz okresu zatrudnienia od dnia 24 stycznia 1974 roku do dnia 31 maja 1976 roku w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O..

J. B. w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o jej zmianę, ustalenie że legitymuje się wymaganym co najmniej 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych i przyznanie prawa do emerytury.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 13 czerwca 2012 roku oddalił odwołanie. Sąd Okręgowy ustalił, że J. B. rozpoczął swoją pracę zawodową w Państwowym Ośrodku (...) w S., gdzie pracował jako monter stażysta w okresie od dnia 1 września 1966 roku do dnia 12 grudnia 1969 roku. W okresie d dnia 16 marca 1970 roku do dnia 31 maja 1970 roku wnioskodawca pracował jako monter samochodowy w Przedsiębiorstwie (...) w O.. Kolejnym zakładem pracy wnioskodawcy było Przedsiębiorstwo Handlu (...) w O., gdzie wnioskodawca pracował od dnia 17 września 1970 roku do dnia 12 marca 1971 roku jako monter samochodowy. W Wojewódzkim Zakładzie (...) w O. wnioskodawca podjął pracę dnia 3 maja 1971 roku i pozostawał w zatrudnieniu do dnia 31 lipca 1973 roku z tym, że w okresie od dnia 27 lipca 1971 roku do dnia 16 lipca 1973 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową. Kolejnym zatrudnieniem wnioskodawcy było zatrudnienie w (...) Przedsiębiorstwie (...), w którym od dnia 24 stycznia 1974 roku do dnia 18 marca 1974 roku wnioskodawca był zatrudniony jako pomocnik maszynisty żurawia samochodowego a od dnia 1 listopada 1974 roku do dnia 31 maja 1976 roku jako maszynista żurawia samochodowego. Następnie od dnia 1 czerwca 1976 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku wnioskodawca pracował w E. O. na dźwigu samochodowym 6 –tonowym, a od dnia 1 stycznia 1977 roku został przeniesiony do (...) w O., gdzie pracował do dnia 28 lutego 1983 roku. Od dnia 23 marca 1983 roku do dnia 14 stycznia 2008 roku wnioskodawca prowadził własną działalność gospodarczą w zakresie transportu ciężarowego, w tym przewoził materiały niebezpieczne do tlenowni w S.. W dniu 14 stycznia 2011 roku J. B. złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury, a decyzją z dnia 7 marca 2011 roku zaskarżoną w niniejszej sprawie organ rentowy odmówił wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury. Mając na uwadze powyżej ustalony stan faktyczny, Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do emerytury w obniżonym wieku przysługuje pracownikom. Również w § 1 ust. 1 i § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze określono, że rozporządzenie to znajduje zastosowanie jedynie do pracowników, którzy wykonują pracę w warunkach szczególnych tal i w pełnym wymiarze czasu pracy. Kwestia zasadności ograniczenia dostępu do wcześniejszej emerytury w odniesieniu tylko do pracowników nie budziła wątpliwości, zarówno w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak też w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego. Stąd też Sąd Okręgowy stwierdził, że okresu prowadzenia działalności gospodarczej nie można uwzględnić w wymiarze okresów składkowych, uprawniających do uzyskania świadczenia emerytalnego. Natomiast nieuwzględnienie okresu prowadzenia działalności gospodarczej, zdaniem Sądu I instancji, powoduje brak wymaganego co najmniej 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych. Kwestia ta była już przedmiotem rozpoznania Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie IV U (...). Stąd też Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawca w niniejszym postępowaniu nie przedstawił nowych okoliczności, a zatem odwołanie od decyzji podlegało oddaleniu (art. 477 ^{( 14)}§ 1 kpc).

J. B. zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych oraz naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez błędną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie polegające na nieuwzględnieniu wnioskodawcy wymaganego co najmniej 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych. Wskazując na powyższe zarzuty J. B. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji oraz przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i na ich podstawie wywiódł trafne wnioski. Sąd Apelacyjny w całości aprobuje stanowisko Sądu Okręgowego wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy przyjmuje za swoje.

Wobec treści zarzutów apelacyjnych, a w szczególności wskazania przez wnioskodawcę okresów pracy, które jego zdaniem powinny zostać dodatkowo zaliczone do stażu pracy w warunkach szczególnych, Sąd Apelacyjny uzupełnił materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i zażądał z Sądu Okręgowego w Olsztynie akt(...)oraz zobowiązał wnioskodawcę do sporządzenia wykazu okresów pracy w szczególnych warunkach, które jego zdaniem powinny zostać zaliczone do 15-letniego okresu wymaganego do nabycia prawa do świadczenia. W odpowiedzi na zobowiązanie Sądu Apelacyjnego, J. B. przedstawił wykaz okresów zatrudnienia (k. 69), wskazując, iż jego zdaniem zaliczenie wszystkich wymienionych okresów do stażu pracy w warunkach szczególnych, będzie skutkowało legitymowaniem się przez niego wymaganym co najmniej 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych.

Natomiast z dołączonych akt Sądu Okręgowego sygn. akt IV U 1237/11 wynika, iż przedmiotem sporu w tej sprawie było także legitymowanie się przez J. B. łącznym stażem pracy w warunkach szczególnych w wysokości co najmniej 15 lat. Sąd Okręgowy, analizując staż pracy wnioskodawcy, wziął pod uwagę następujące okresy zatrudnienia w których wnioskodawca był zatrudniony na następujących stanowiskach pracy: od dnia 1 września 1966 roku do dnia 12 grudnia 1969 roku (okres praktycznej nauki zawodu przy montażu i naprawie ciągników rolniczych), od dnia 16 marca 1970 roku do dnia 31 maja 1970 roku (monter samochodowy), od dnia 17 września 1970 roku do dnia 12 marca 1971 roku (monter samochodowy), od dnia 3 maja 1971 roku do dnia 31 lipca 1973 roku (mechanik – kierowca), od dnia 24 stycznia 1974 roku do dnia 31 marca 1976 roku (pomocnik maszynisty żurawia samochodowego, a od dnia 1 listopada 1974 roku maszynista żurawia samochodowego), od dnia 1 czerwca 1976 roku do dnia 31 grudnia 1976 roku (kierowca dźwigu). Natomiast nie był sporny okres zatrudnienia wnioskodawcy w (...) w S. od dnia 1 stycznia 1977 roku do dnia 28 lutego 1983 roku na stanowisku kierowcy, gdyż ten okres zatrudnienia został wnioskodawcy zaliczony do stażu pracy w warunkach szczególnych przez organ rentowy i wynosi on łącznie 6 lat, 2 miesiące i 28 dni. W sprawie IV U (...) Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 16 maja 2011 roku oddalił odwołanie J. B. od decyzji organu rentowego z dnia 7 marca 2011 roku odmawiającej przyznania wnioskodawcy prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Wyrok ten jest prawomocny. Zatem jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy należało mieć na uwadze, czy wnioskodawca przedstawił nowe okoliczności dotyczące jego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Zdaniem wnioskodawcy przedstawione przez niego w piśmie procesowym okresy zatrudnienia po zsumowaniu skutkują uznaniem, że legitymuje się on stażem pracy w warunkach szczególnych w wysokości 15 lat i 2 miesięcy. Jednakże mając na uwadze materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, jak też w dołączonej sprawie IV U 1237/11 nie wszystkie spośród wskazanych przez J. B. okresów mogły zostać zaliczone do stażu pracy w warunkach szczególnych. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu prawomocnego wyroku w sprawie IV U 1237/11 wskazał, że do okresu pracy w warunkach szczególnych nie mógł zostać zaliczony okres zatrudnienia od dnia 1 września 1966 roku do dnia 12 grudnia 1969 roku (według wyliczeń wnioskodawcy 3 lata, 2 miesiące i 12 dni) w charakterze pracownika młodocianego w ramach nauki zawodu z uwagi na szczególną ochronę zatrudniania pracowników młodocianych i zasady dotyczące jego czasu pracy i nauki określone w art. 201 i następnych kp. Sąd Apelacyjny aprobuje stanowisko Sądu Okręgowego co do oceny charakteru pracy wnioskodawcy we wskazanych przez niego okresach. Nadto należy wskazać, że w niniejszej sprawie Sąd jest związany prawomocnym wyrokiem wydanym w sprawie IV U 1237/11 zgodnie z art. 365 i 366 kpc i wobec braku przedstawienia przez wnioskodawcę nowych okoliczności, czy innych niewziętych dotychczas pod uwagę okresów zatrudnienia, w niniejszej sprawie nie było możliwości dokonania odmiennej oceny materiału dowodowego. Taka odmienna ocena naruszałaby bowiem powagę rzeczy osądzonej.

Mając na uwadze zarzuty apelacyjne dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa praca w szczególnych warunkach uprawniająca do wcześniejszej emerytury musi być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (tak między innymi Sąd Najwyższy - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych, I UK 138/2006, LexPolonica nr 1413544, Gazeta Prawna (...) str. 15). Stąd też nie sposób uznać, że wnioskodawca w okresie od dnia 1 września 1966 roku do dnia 12 grudnia 1969 roku w czasie praktycznej nauki zawodu pracował w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie przy montażu i naprawie ciągników rolniczych. Wprawdzie praca ta polegała głównie na wykonywaniu prac montażowych i naprawie ciągników, ale w części była także nauką teoretyczną. Zgodnie z art. 13 ust. 1 – 3 ustawy z dnia 2 lipca 1958 roku o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy (DZ. U. z 1958 roku, Nr 45 poz. 226 ze zm.), nieobowiązującej od dnia 1 stycznia 1975 roku, czas pracy młodocianych w wieku od lat 15 do 16 wynosi 6 godzin na dobę i 36 godzin tygodniowo. Młodocianych w wieku powyżej lat 16 obowiązuje normalny czas pracy stosowany w zakładzie pracy. Do czasu pracy młodocianych wlicza się czas dokształcania określonego w art. 12 ust.2 i 3 bez względu na to, czy nauka odbywa się w godzinach pracy, czy poza godzinami pracy, jednakże w wymiarze nie większym niż 18 godzin tygodniowo. Natomiast zgodnie z art. 202 § 1 i 2 kodeksu pracy, w wersji obowiązującej w dniu 1 stycznia 1975 roku, czas pracy młodocianego w wieku do 16 lat nie może przekraczać 6 godzin na dobę, zaś czas pracy młodocianego w wieku powyżej 16 lat nie może przekraczać 8 godzin na dobę. W okresie od dnia 1 września 1966 roku do dnia 12 grudnia 1969 roku wnioskodawca, urodzony w dniu (...), był pracownikiem młodocianym. Zatem z powyższych przepisów, obowiązujących w dacie świadczenia przez J. B. pracy w charakterze ucznia praktycznej nauki zawodu wynika, iż nie mógł on świadczyć tej pracy w wymiarze co najmniej 8 godzin dziennie, a więc w pełnym wymiarze czasu pracy o którym mowa w § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Zatem niezaliczenie tego okresu w łącznym wymiarze 3 lata, 2 miesiące i 12 dni skutkuje uznaniem, że wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym, co najmniej 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych.

Spośród podanych przez J. B. okresów zatrudnienia zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych nie podlegała służba wojskowa, chyba że byłaby ona świadczona w określonych okolicznościach. W zakresie zatrudnienia żołnierz czynnej służby wojskowej jest pracownikiem wykonującym pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, jeśli wykonywał ją w taki sam sposób (stale i w pełnym wymiarze czasu pracy) przed powołaniem do służby i do zatrudnienia tego powrócił po jej zakończeniu w przepisanym terminie (por. wyrok Sądu Najwyższego Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 24 maja 2012 roku, II UK 265/2011, LexPolonica nr 4934961). Jednakże w niniejszej sprawie J. B. nie wykazał powyższych okoliczności, bowiem z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie IV U 1237/11 wynikało, że w czasie zatrudnienia w okresie od dnia 3 maja 1971 roku do dnia 31 lipca 1973 roku był zatrudniony jako mechanik, ale nie naprawiał samochodów w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie w kanale. Jeśli chodzi o ocenę charakteru pracy wykonywanej na stanowisku montera samochodowego, to do stażu pracy w warunkach szczególnych mogłaby być zaliczona jedynie taka praca, która była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w kanałach (wykaz A, dział XIV pkt 16 załącznika do rozporządzenia).

Zatem, mając na uwadze powyższe, nie wszystkie okresy wymienione przez J. B. w piśmie procesowym podlegały zaliczeniu jako okresy pracy w szczególnych warunkach, a jedynie uwzględnienie wszystkich tych okresów łącznie powodowałoby, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym co najmniej 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych. Skoro do stażu pracy w warunkach szczególnych nie podlegał zaliczeniu okres praktycznej nauki zawodu, to już samo wyłączenie tego okresu, powoduje brak spełnienia przesłanki legitymowania się wymaganym stażem pracy w warunkach szczególnych. Wobec powyższego w niniejszej sprawie nie było potrzeby prowadzenia postępowania dowodowego w tym dopuszczenia dowodu z zeznań wnioskowanych przez J. B. świadków, bowiem z materiału dowodowego dotychczas zgromadzonego w sprawie wynikało, iż nie legitymuje się on wymaganym stażem. Natomiast na podstawie dokumentów przedstawionych przez J. B. na etapie postępowania apelacyjnego nie sposób automatycznie stwierdzić, że w okresach wskazanych w tych dokumentach pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. W świetle § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zakład pracy wydaje zaświadczenie o zatrudnieniu w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji, natomiast w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także w oparciu o inne dowody (tak uchwała Sądu Najwyższego Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 września 1984 roku, III UZP 48/84, LexPolonica nr 321128).

Słusznie Sąd Okręgowy wskazał, że do stażu pracy w warunkach szczególnych nie podlegają okresy świadczenia pracy w ramach wykonywania działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza jest prowadzona w sposób ciągły i zorganizowany, na własny rachunek i ryzyko osoby ją prowadzącej. Osoba prowadząca działalność gospodarczą nie podlega nikomu służbowo, może zatem samodzielnie decydować o dysponowaniu swoim czasem. W praktyce w okresie mniejszej ilości zleceń przedsiębiorcy wykonują inne potrzebne czynności – poszukują nowych klientów, załatwiają formalności urzędowe, a więc swoim działaniem zmierzają do kontynuowania działalności. Takie rozumienie prowadzenia działalności gospodarczej i podlegania z tego tytułu ubezpieczeniom społecznym jest ugruntowane w orzecznictwie (por. np. wyrok Sądu Najwyższego Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 15 marca 2007 roku, I UK 300/2006, LexPolonica nr 1390819, Rzeczpospolita 2007/109 str. C5 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2007 roku, III AUa 39/2007, LexPolonica nr 2013072). Natomiast z przywileju przejścia na emeryturę w wieku niższym od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z posiadaniem statusu pracownika. Emerytura z tytułu pracy w warunkach szczególnych przysługuje wobec szybszej utraty zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo (por. między innymi wyroki z dnia 22 lutego 2007 r. I UK 258/2006 OSNP 2008/5-6 poz. 81; z dnia 17 września 2007 r. III UK 51/2007 OSNP 2008/21-22 poz. 328; z dnia 6 grudnia 2007 r. III UK 62/2007 LexPolonica nr 1762480; z dnia 6 grudnia 2007 r. III UK 66/2007 LexPolonica nr 2375445; z dnia 13 listopada 2008 r. II UK 88/2008 LexPolonica nr 4364865; z dnia 5 maja 2009 r. I UK 4/2009 LexPolonica nr 2133261). W związku z tym nie jest dopuszczalne uwzględnianie przy ustaleniu okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika. Powyższa zasada odnosi się zarówno do możliwości zaliczenia pracy wykonywanej jedynie w ściśle określonych warunkach szczególnych, jak też do możliwości zaliczenia stażu pracy w ramach stosunku pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22 stycznia 2008 roku, I UK 210/2007 OSNP 2009/5-6 poz. 75, z dnia 6 grudnia 2007 roku, III UK 66/2007, z dnia 4 października 2007 roku, I UK 111/2007 LexPolonica nr 1800555, z dnia 19 września 2007 roku, III UK 38/2007 OSNP 2008/21-22 poz. 329, z dnia 14 września 2007 roku, III UK 27/2007 OSNP 2008/21-22 poz. 325).

Stąd też podsumowując powyższe, należy wskazać, że J. B. nie udowodnił wymaganego, co najmniej 15- letniego stażu pracy w warunkach szczególnych, ponieważ nie we wszystkich wskazanych przez siebie okresach świadczył stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w warunkach szczególnych, a w szczególności za pracę wykonywaną w takich warunkach nie może zostać uznana praca wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem wbrew zarzutom apelacyjnym, należało uznać, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych dotyczących niespełnienia przez J. B. wszystkich przesłanek z art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych warunkujących przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.