Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sławomir Bagiński

Protokolant: Magdalena Zabielska

po rozpoznaniu na rozprawie 16 marca 2023 r. w B.

sprawy z odwołania W. S.

przeciwko Likwidatorowi Funduszu Alimentacyjnego Prezesowi Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

o umorzenie należności z tytułu świadczeń wypłaconych z Funduszu Alimentacyjnego

na skutek apelacji W. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 8 marca 2022 r. sygn. akt IV U 1164/21

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 657/22

UZASADNIENIE

Decyzją z 22 czerwca 2021 r. Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Likwidator Funduszu Alimentacyjnego odmówił W. S. umorzenia należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego z tytułu wypłaty świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz 5% opłaty na pokrycie kosztów związanych z działalnością funduszu w łącznej kwocie 10.861,04 zł. W ocenie organu nie zachodzą szczególnie uzasadnione przesłanki uzasadniające umorzenie należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego, biorąc pod uwagę dokonane ustalenia sytuacji materialno-bytowej wnioskodawcy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył W. S., wnosząc o jej zmianę. Wskazał, iż jego sytuacja życiowa jest trudna, co uzasadnia umorzenie należności wobec likwidowanego funduszu alimentacyjnego. Dodał ponadto, iż wywiązywał się z obowiązku alimentacyjnego, a jego zadłużenie wynika z nieprawdziwych oświadczeń składanych przez jego małżonkę.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w wyroku z 8 marca 2022 r. oddalił odwołanie.

Sąd ten ustalił, że W. S. był zobowiązany do alimentacji. W związku z bezskutecznością egzekucji zaległych alimentów, Zakład Ubezpieczeń Społecznych podjął w zastępstwie zobowiązanego do alimentacji wypłatę świadczeń z funduszu alimentacyjnego. 27 kwietnia 2021 r. W. S. złożył w organie rentowym wniosek o umorzenie należności z likwidowanego funduszu alimentacyjnego, motywując go swoim złym stanem materialnym.

Z dalszych ustaleń sądu wynikało, że odwołujący zamieszkuje na stale w Stanach Zjednoczonych, gdzie otrzymuje rentę w wysokości 1470 dolarów, z czego wedle jego oświadczenia kwotę ok. 1150 dolarów wydaje na koszty utrzymania. W. S. cierpi m.in. na schorzenia kardiologiczne (jest po zawale serca), dotknięty jest urazem śródstopia lewego (chodzi w obuwiu ortopedycznym) oraz miewa bóle kręgosłupa.

W pierwszej kolejności sąd I instancji odniósł się do twierdzeń skarżącego, iż wywiązywał się on z obowiązku alimentacyjnego, a zadłużenie wobec niego narosło z powodu nieprawdziwych oświadczeń jego małżonki o zaprzestaniu przez niego wpłat alimentacyjnych na rzecz dzieci. W tym kontekście Sąd Okręgowy wskazał, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych ugruntowane jest stanowisko, zgodnie z którym w postępowaniu cywilnym z zakresu ubezpieczeń społecznych, w sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego treść tej decyzji wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz rozstrzygnięcia sądu.

Zaskarżona decyzja dotyczy tylko i wyłącznie kwestii umorzenia należności likwidowanego funduszu w świetle wskazanych w art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (tj. Dz. U. z 2015, poz. 114) w związku ze szczególnie uzasadnionym przypadkiem związanym z sytuacją zdrowotną lub rodzinną osoby zobowiązanej. Rozpoznając zatem odwołanie od zaskarżonej decyzji sąd nie jest władny do rozstrzygania kwestii prawdziwości/nieprawdziwości składanych przez małżonkę dłużnika oświadczeń, stanowiących podstawę wypłaty w zastępstwie zobowiązanego świadczeń ze zlikwidowanego funduszu świadczeń alimentacyjnych. W tym aspekcie ustawodawca przewidział odrębne postępowanie w oparciu o art. 66 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (tj. Dz. U. z 2015, poz. 114), które nadto toczy się z udziałem osoby, która miała bezpodstawnie pobrać świadczenia z funduszu alimentacyjnego (małżonki dłużnika). Oznacza to, iż organ rentowy ma wręcz obowiązek wszcząć postępowanie w trybie art. 66 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych w sytuacji gdyby uzyskał od ubezpieczonego W. S. wiarygodne dowody i informacje dotyczące bezpodstawnie pobranych świadczenia z funduszu alimentacyjnego przez jego małżonkę.

Sąd Okręgowy powołał się na treść art. 68 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, zgodnie z którym, w szczególnie uzasadnionych przypadkach związanych z sytuacją zdrowotną lub rodzinną osoby, przeciwko której jest prowadzona egzekucja alimentów, likwidator może umorzyć, rozłożyć na raty lub odroczyć termin płatności należności likwidowanego funduszu z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu.

Sąd Okręgowy wskazał, że ustawodawca, posługując się niedookreślonym zwrotem „w szczególnie uzasadnionych przypadkach” podkreślił, że umorzenie należności wobec funduszu alimentacyjnego może mieć miejsce jedynie w wyjątkowych sytuacjach, jako odstępstwo od przyjętej zasady pełnego pokrycia należności wypłaconych przez fundusz przez osobę zobowiązaną do alimentacji (art. 67 ustawy). Celem wprowadzenia tego wyjątku było niewątpliwie zapobieżenie sytuacjom, w których osoba zobowiązana do zwrotu należności wobec funduszu nie mogłaby w wyniku tego zwrotu zaspokoić swoich podstawowych potrzeb życiowych. Według wskazówek ustawodawcy, oceniając przesłanki do umorzenia zadłużenia, należy uwzględniać sytuację zdrowotną, rodzinną i materialno-bytową osoby zobowiązanej.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego uważa się, że w rozumieniu art. 68 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych „szczególnie uzasadnione przypadki” związane z sytuacją zdrowotną lub rodzinną zobowiązanego, które umożliwiają umorzenie należności zlikwidowanego funduszu alimentacyjnego, to sytuacje nadzwyczajne, powstałe w wyniku wypadku losowego, niezależne od zobowiązanego, w następstwie których jego sytuacja ulega takiemu pogorszeniu, że nie jest on w stanie na bieżąco spłacać swoich należności, a nadto nie ma perspektywy poprawy i zmiany tej sytuacji. Z tych przyczyn zobowiązany nie jest w stanie na bieżąco ani w dającej się przewidzieć perspektywie czasowej regulować obarczających go zaległości alimentacyjnych bez uszczerbku dla jego zdrowia lub zdrowia oraz naruszenia innych istotnych dóbr najbliższych członków jego rodziny (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2012r., II UK 133/11, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010r., I UK 119/10, LEX nr 686798, por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2010r., I UK 270/09, LEX nr 585729).

Analizując okoliczności niniejszej sprawy, zdaniem sądu pierwszej instancji decyzja organu rentowego w tym aspekcie jest prawidłowa. Skarżący posiada stały dochód w postaci renty w wysokości 1470 dolarów i co prawda duża jej część jest przeznaczona na stałe wydatki związane z jego utrzymaniem to jednak nie sposób stwierdzić, iż jego sytuacja jest nadzwyczajna i odbiega stanowczo na niekorzyść w stosunku do osób zobowiązanych do spłaty świadczeń wypłaconych ze zlikwidowanego funduszu alimentacyjnego. Także dotykające ubezpieczonego schorzenia są typowe dla jego wieku. Reasumując, sąd okręgowy uznał, że sytuacja majątkowo – zdrowotna W. S. nie wyczerpuje pojęcia „szczególnie uzasadnionego przypadku” w rozumieniu art. 68 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, niezbędnego do umorzenia należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego.

Apelację od wyroku wniósł W. S.. Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił mu:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 68 ust. 1 w związku z art. 63 ust. 3 i 4 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych poprzez uznanie, że nie zachodzą podstawy do umorzenia należności alimentacyjnych, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że sytuacja rodzinna i materialna odwołującego uzasadnia zwolnienie go od zwrotu kwoty wskazanej w decyzji Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych działającego jako Likwidator Funduszu Alimentacyjnego z 22 czerwca 2021 r. o numerze (...);

2) naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 5 k.c. przez jego niezastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, co skutkowało udzieleniem ochrony prawnej zaniechaniom Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, który w latach 1996 - 1998 nie przeprowadził merytorycznego rozpoznania sprawy we wszystkich jej okolicznościach faktycznych i prawnych doprowadzając do nienależnego pobrania świadczeń przez A. S. i który aktualnie nie wykorzystał możliwości żądania zwrotu nienależnie pobranych świadczeń od osoby, która je pobrała;

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 5 k.c. przez jego niezastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, co skutkowało udzieleniem ochrony prawnej działaniu A. S., która pomimo doskonałej wiedzy o braku prawa do pobierania świadczeń z funduszu alimentacyjnego z rozmysłem pobierała;

4) sprzeczność ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez uznanie, że odwołujący nie znajduje się w szczególnie trudnej sytuacji zdrowotnej i rodzinnej i nie zachodzi podstawa do umorzenia należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego w kwocie wskazanej w decyzji Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych działającego jako Likwidator Funduszu Alimentacyjnego z 22 czerwca 2021 r. o numerze (...);

5) naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 224 § 1 k.p.c. poprzez zamknięcie rozprawy i wydanie wyroku jeszcze przed zakończeniem postępowania dowodowego, co w konsekwencji nie pozwoliło sądowi na wyrobienie sobie kompletnego poglądu co do zasadności roszczeń organu rentowego i miało istotny wpływ na treść orzeczenia.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o: uchylenie zaskarżonego wyroku i poprzedzającej go decyzji organu rentowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania bezpośrednio organowi rentowemu oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych; ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku, uwzględnienie odwołania w całości i zmianę zaskarżonej decyzji.

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - Likwidator Funduszu Alimentacyjnego wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Rozpoznając niniejszą sprawę, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz przez ich pryzmat słusznie wywiódł, iż w sytuacji W. S. na dzień wydania zaskarżonej decyzji nie zachodzą przesłanki uzasadniające umorzenie zaległości z tytułu wypłaconych świadczeń z funduszu alimentacyjnego oraz 5% opłaty na pokrycie kosztów związanych z działalnością funduszu według przepisów ustawy z dnia 28 listopada 2003 roku o świadczeniach rodzinnych. Ustalenia sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne.

W pierwszej kolejności podnieść należy, że nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony w apelacji zarzut sprzeczności ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez stwierdzenie, że odwołujący nie znajduje się w trudnej sytuacji zdrowotnej i rodzinnej i nie zachodzi podstawa do umorzenia należności funduszu alimentacyjnego. Po pierwsze, skarżący nie wskazał jakie ustalone przez sąd fakty pozostają w jego ocenie w sprzeczności ze zgromadzonymi dowodami. Po drugie, treść tego zarzutu wskazuje, że apelujący błędnie utożsamia ustalenia faktyczne z dokonaną przez sąd pierwszej instancji oceną prawną sprawy. Zatem należy przyjąć, iż w istocie skarżący kwestionuje dokonaną przez sąd ocenę prawną spornych okoliczności, a nie ustalone przez sąd fakty.

Za niezasadny należy też uznać zarzut naruszenia art. 224 § 1 k.p.c. Zgodnie z jego treścią, przewodniczący zamyka rozprawę po przeprowadzeniu dowodów i udzieleniu głosu stronom. Zatem zarzut ten może być zasadny w sytuacji, gdy strona skarżąca wykaże, iż sąd orzekający nie przeprowadził dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i przedwcześnie postanowił o zamknięciu rozprawy. Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Wbrew twierdzeniom apelacji, sąd ocenił wszystkie dowody mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a w toku postępowania strony i ich pełnomocnicy mieli możliwość odnoszenia się do żądań i twierdzeń zgłaszanych w sprawie, a więc brali w niej udział z pełną swobodą formułowania wniosków. W konsekwencji, Sąd Okręgowy uznał, że wszystkie okoliczności sprawy zostały wyjaśnione i nie było przeszkód do wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym.

Z prawidłowych ustaleń sądu I instancji wynikało, że na odwołującym ciążył obowiązek alimentacyjny względem dzieci, który realizował za niego fundusz alimentacyjny. Zadłużenie odwołującego z tytułu zobowiązań alimentacyjnych łącznie z 5 % opłatą na pokrycie kosztów związanych z działalnością funduszu wynosi 10.861,04 złotych. Skarżący złożył wniosek o umorzenie tych należności, jednak Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odmówił ich umorzenia. W. S. ma obecnie 74 lata, na stałe mieszka w Stanach Zjednoczonych. Źródłem jego utrzymania jest renta w wysokości 1470 dolarów. Odwołujący cierpi na schorzenia kardiologiczne (jest po zawale serca), jest po urazie śródstopia lewego (chodzi w obuwiu ortopedycznym) oraz miewa bóle kręgosłupa.

Z twierdzeń W. S. i dokumentacji medycznej, przedstawionych w postępowaniu apelacyjnym wynika, iż jego stan zdrowia uległ pogorszeniu, bowiem w okresie od 3 do 6 marca 2023 r. przebywał w szpitalu i został poddany operacji (wszczepienie rozrusznika i stymulatora serca). Powyższa sytuacja zdrowotna odwołującego powoduje konieczność zaopatrzenia w lekarstwa i intensyfikacji leczenia.

W pierwszej kolejności zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu Okręgowego, że podnoszona również w apelacji kwestia realizacji przez skarżącego obowiązku alimentacyjnego nie ma istotnego znaczenia przy ocenie okoliczności uzasadniających umorzenie zadłużenia z tytułu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego. Ocena i rozstrzyganie w zakresie powstania i istnienie zadłużenia alimentacyjnego odwołującego z powodu złożenia przez jego byłą małżonkę nieprawdziwych oświadczeń o zaprzestaniu przez niego wpłat alimentacyjnych nie należy do zakresu kontroli sądowej w niniejszej sprawie. Za Sądem Okręgowym należy powtórzyć, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych ugruntowane jest stanowisko, zgodnie z którym w postępowaniu cywilnym z zakresu ubezpieczeń społecznych, w sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego treść tej decyzji wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz rozstrzygnięcia sądu. Oznacza to, że przedmiot sporu sądowego musi mieścić się w zakresie przedmiotowym decyzji organu rentowego. Zaskarżona decyzja dotyczy tylko i wyłącznie kwestii zaistnienia szczególnie uzasadnionego przypadku związanego z sytuacją zdrowotną lub rodzinną osoby zobowiązanej skutkującego umorzeniem należności likwidowanego funduszu na mocy art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych i jedynie powyższą kwestię sąd mógł oceniać w tym postępowaniu. Sąd drugiej instancji w tym zakresie nie podziela przywołanego w apelacji stanowiska Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, zawartego w uzasadnieniu wyroku 5 lipca 2018 r. III AUa 697/17.

Wobec przedstawionych przez W. S. okoliczności faktycznych nie można zgodzić się ze skarżącym, iż zachodziły przesłanki do umorzenia należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego, w świetle art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (t. jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 111). Zgodnie z jego treścią w szczególnie uzasadnionych przypadkach związanych z sytuacją zdrowotną lub rodzinną osoby, przeciwko której jest prowadzona egzekucja alimentów, lub osoby zobowiązanej do zwrotu bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu, likwidator może umorzyć, rozłożyć na raty lub odroczyć termin płatności należności likwidowanego funduszu z tytułu wypłaconych lub bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd pierwszej instancji dokonał właściwej wykładni art. 68 ust. 1 ww. ustawy, powołując się na orzecznictwo i szczegółowo odnosząc się do wielokrotnie interpretowanego w judykaturze pojęcia „szczególnie uzasadnionych przypadków związanych z sytuacją zdrowotną lub rodzinną osoby zobowiązanej do zwrotu bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu”. Sąd Apelacyjny przyjmuje te rozważania za własne. Należy podkreślić, że regułą jest egzekwowanie należności od dłużników alimentacyjnych, natomiast umorzenie należności może nastąpić tylko w szczególnie uzasadnionych wypadkach rozumianych jako sytuacje nadzwyczajne, wyjątkowe, nietypowe. Za przypadki szczególnie uzasadnione związane z sytuacją zdrowotną lub rodzinną zobowiązanego, które umożliwiają poddanie kontroli sądowej umorzenie należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego należy uznać niezależne od zobowiązanego alimentacyjnie sytuacje losowe lub nadzwyczajne, które sprawiają, że nie jest on w stanie na bieżąco ani w dającej się przewidzieć perspektywie regulować obarczających go zaległości alimentacyjnych bez uszczerbku dla jego życia lub zdrowia oraz naruszenia innych istotnych dóbr najbliższych członków jego rodziny. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2010 r., sygn. akt I UK 119/10, LEX nr 686798).

Oceniając sytuację odwołującego w kontekście zaistnienia okoliczności uzasadniających umorzenie należności funduszu alimentacyjnego należy na wstępie podkreślić, iż z ugruntowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że przedmiotem postępowania odwoławczego w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Badanie owej legalności decyzji i orzekanie o niej przez sąd możliwe jest w istocie tylko przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili jej wydania. Późniejsza zmiana stanu faktycznego lub prawnego nie jest zatem podstawą do uznania decyzji ZUS za wadliwą i do jej zmiany.

Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że w sytuacji W. S., ocenianej do dnia wydania zaskarżonej decyzji, tj. 22 czerwca 2021 r. nie zachodził szczególnie uzasadniony przypadek związany z sytuacją zdrowotną ani rodzinną przemawiający za celowością umorzenia należności funduszu alimentacyjnego. Sytuacja rodzinna wnioskodawcy nie mogła stanowić podstawy do uwzględnienia jego wniosku o umorzenie należności wobec likwidowanego funduszu alimentacyjnego, gdy weźmie się pod uwagę, że wnioskodawca posiada stałe źródło dochodu w postaci renty pobieranej w Stanach Zjednoczonych, nie posiada nikogo na utrzymaniu, ani nie jest zobowiązany do opieki nad członkami rodziny. Również sytuacja zdrowotna odwołującego nie uzasadniała na dzień wydania decyzji uwzględnienia wniosku w zakresie umorzenia należności alimentacyjnych. Sąd apelacyjny dostrzega, że odwołujący cierpi na schorzenia kardiologiczne i ortopedyczne, ale w czasie wydania zaskarżonej decyzji stan jego zdrowia był stabilny i nie wymagał intensywnego leczenia. Mimo tych okoliczności, sąd I instancji trafnie stwierdził, że stałe źródło utrzymania wnioskodawcy powoduje, że jest on w stanie spłacić zadłużenie bez uszczerbku dla swojej sytuacji materialnej.

Odnosząc się do okoliczności podniesionych przez odwołującego na etapie postępowania apelacyjnego, tj. pogorszenia w 2023 r. stanu zdrowia odwołującego skutkującego koniecznością hospitalizacji i przeprowadzenia operacji stwierdzić należy, że stanowią one nowe okoliczności związane z sytuacją zdrowotną odwołującego i mogą stanowić podstawę do złożenia nowego wniosku o umorzenie należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego do Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd Apelacyjny nie jest bowiem uprawniony w niniejszej sprawie do oceny tych okoliczności w kontekście zwolnienia odwołującego z obowiązku spłaty należności z funduszu alimentacyjnego, ;powstały one bowiem po wydaniu zaskarżonej decyzji.

Za niezasadne należy uznać zarzuty naruszenia art. 5 k.c. poprzez niezastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, co skutkowało udzieleniem ochrony prawnej działaniu A. S., która pomimo doskonałej wiedzy o braku prawa do pobierania świadczeń z funduszu alimentacyjnego z rozmysłem pobierała. Należy jeszcze raz podkreślić, że sąd w niniejszej sprawie był uprawniony jedynie do oceny możliwości spłaty należności funduszu przez W. S., a nie oceny prawidłowości pobrania przez A. S. świadczeń z funduszu. Możliwości umorzenia należności likwidowanego funduszu alimentacyjnego nie ocenia przez pryzmat innych (pozaustawowych) przesłanek, czyli zasad współżycia społecznego, a jedynie jak właściwie dokonał tego sąd I instancji przez wystąpienie przesłanek ściśle wskazanych w art. 68 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Wypada też stwierdzić, że stosunek prawny łączący dłużnika z Funduszem nie jest stosunkiem cywilnoprawnym i z tego względu (art. 1 k.c.), do kwestii umorzenia należności Funduszu nie ma zastosowanie art. 5 k.c.

Reasumując, sąd I instancji trafnie uznał, że w świetle zgromadzonego materiału dowodowego na dzień wydania zaskarżonej decyzji, brak jest podstaw do uznania sytuacji zdrowotnej i majątkowej ubezpieczonego, jako wyjątkowej i uzasadniającej brak możliwości spłaty należności z funduszu alimentacyjnego. Z tych względów podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 68 ust. 1 w związku z art. 63 ust. 3 i 4 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych okazał się chybiony.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.