Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marek Szymanowski

Protokolant: Edyta Katarzyna Radziwońska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2022 r. w B.

sprawy z odwołania J. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o świadczenie przedemerytalne

na skutek apelacji wnioskodawcy J. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 14 kwietnia 2022 r. sygn. akt V U 1292/21

I.  zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję Zakładu

(...) Oddział w B. z dnia 20 września 2021 r. w ten sposób, że przyznaje J. W. prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 10 sierpnia 2021 r.;

II.  stwierdza, że Zakład nie ponosi odpowiedzialności za niewyjaśnienie

ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

III.  zasądza tytułem zwrotu kosztów procesu za pierwszą instancję od

Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na rzecz J. W. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 28 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty;

IV.  zasądza tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję od Zakładu

(...) Oddział w B. na rzecz J. W. 240 ( dwieście czterdzieści ) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się tego punktu wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt III AUa 404/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 września 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił J. W. prawa do świadczenia przedemerytalnego na podstawie ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1867), ponieważ udowodnił okres zatrudnienia w łącznym wymiarze 32 lat, 10 miesięcy i 16 dni zamiast wymaganych ustawowo 35 lat.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. W.. Wskazał, iż spełnia trzy przesłanki zawarte w art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, tj. był zatrudniony przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończył co najmniej 61 lat oraz posiada okres uprawniający go do emerytury wynoszący co najmniej 25 lat. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego oraz zasądzenie od organu rentowego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2022 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, że J. W. urodził się (...) W okresie od 1 kwietnia 2013 r. do 31 grudnia 2018 r. i od 1 stycznia 2019 r. do 31 stycznia 2021 r. był zatrudniony w Sieci Sklepów (...). Umowa o pracę została wypowiedziana dnia 29 października 2020 r. przez ww. pracodawcę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano wówczas likwidację stanowiska pracy. Natomiast ze sprostowania z 23 września 2021 r. odnoszącego się do ww. wypowiedzenia umowy o pracę wynikało, że przyczyną tego wypowiedzenia była likwidacja zakładu pracy.

Świadectwo pracy z dnia 31 stycznia 2021 r. wystawione przez Sieć Sklepów (...) wskazuje, że omawiany stosunek pracy ustał w wyniku likwidacji stanowiska pracy. Natomiast ze świadectwa pracy wystawionego w dniu 23 września 2021 r. przez tego samego pracodawcę wynika, że przyczyną ustania stosunku pracy była likwidacja zakładu pracy. Odwołujący w dniu 9 sierpnia 2021 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o świadczenie przedemerytalne, które decyzją z dnia 20 września 2021 r. nie zostało przyznane.

Sąd odwołał się do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1867) odnoszącego się do przesłanek nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Sąd pierwszej instancji wskazał następnie, że K. H., były pracodawca odwołującego zeznał, iż rozwiązanie stosunku pracy z J. W. nastąpiło na skutek zakończenia przez K. H. prowadzenia działalności gospodarczej. Nie wskazał jednak ilu pracowników zatrudniał. Z jego zeznań wynikało, że miał ok. 10 sklepów. Wobec jego firmy prowadzone jest postępowanie upadłościowe, a on sam jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Wyjaśnił, że wystawione przez niego świadectwo pracy odwołującego zostało sprostowane, a zwrot „likwidacja stanowiska pracy” został wpisany z powodu nieznajomości prawa. Stwierdził, że zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej wcześniej niż wynika to z dokumentów.

Odwołujący zeznał natomiast, że zaprzestał wykonywać pracę z końcem stycznia 2021 r. Nie posiada informacji jakie świadectwa pracy otrzymali inni pracownicy. Nikt nie został przyjęty na jego stanowisko. Wskazał, że pracodawca nie wyjaśniał powodów wypowiedzenia umowy o pracę.

Sąd Okręgowy dokonując oceny powyższych zeznań wskazał, że w przypadku J. W., jak wynika ze świadectwa pracy z dnia 31 stycznia 2021 r. przedłożonemu organowi rentowemu, doszło do rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia na skutek likwidacji stanowiska pracy. Dopiero w świadectwie pracy z dnia 23 września 2021 r. jako przyczynę rozwiązania stosunku pracy wskazano likwidację zakładu pracy. Jednakże, jak zauważył Sąd, sprostowane świadectwo pracy zostało wystawione już po wydaniu przez organ rentowy zaskarżonej decyzji z dnia 20 września 2021 r. odmawiającej prawa do świadczenia przedemerytalnego zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach emerytalnych. Sąd podkreślił, że świadectwo pracy nie jest oświadczeniem woli i nie zawiera oświadczeń woli, lecz jest jedynie oświadczeniem wiedzy, nie będąc też dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c. nawet wtedy, gdy zostaje wydane przez urząd administracji państwowej, ale jedynie dokumentem prywatnym, o którym mowa w art. 245 k.p.c., co oznacza dopuszczalność podważania jego treści w ramach postępowania sądowego.

Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania, iż do rozwiązania z ubezpieczonym z dniem 31 stycznia 2021 r. umowy o pracę doszło w wyniku likwidacji pracodawcy. Jak wynikało z danych zawartych w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej pracodawca odwołującego zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej dopiero w dniu 12 lutego 2021 r., a więc już po rozwiązaniu umowy o pracę z J. W.. Wpis został wykreślony z rejestru 13 lutego 2021 r. Przy tym umowa o pracę została wypowiedziana w dniu 29 października 2020 r. i przez kolejne 3 miesiące odwołujący wykonywał swoje obowiązki, co wynikało również z jego zeznań.

W ocenie Sądu, odwołującemu nie przysługuje zatem prawo do świadczenia emerytalnego na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych. Odwołujący nie legitymuje się też okresem uprawniającym do emerytury, wynoszącym co najmniej 35 lat, przez co nie spełnia również przesłanek warunkujących prawo do świadczenia emerytalnego określonych w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie.

W apelacji od tego wyroku J. W. (reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika) zaskarżył wyrok w całości i zarzucił naruszenie:

1)  przepisów postępowania procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadą wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, co doprowadziło do wyciągnięcia wniosków sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym, zasadami logiki oraz zasadami doświadczenia życiowego i poczynienia błędnego ustalenia, iż do rozwiązania stosunku pracy skarżącego - J. W. z pracodawcą - K. H. z dniem 31 stycznia 2021 roku nie doszło w wyniku likwidacji zakładu pracy, pomimo, że sprostowane świadectwo pracy, sprostowane oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę, zeznania świadka - K. H. oraz skarżącego wskazują jednoznacznie, że pracodawca wypowiedział ze skarżącym umowę o pracę z uwagi na zakończenie przez niego prowadzenia działalności gospodarczej, a tym samym likwidację zakładu pracy,

2)  przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 2

ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1867) poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż skarżącemu nie przysługiwało prawo do świadczenia przedemerytalnego, pomimo, że do dnia rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą z powodu likwidacji pracodawcy u którego był zatrudniony przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończył 61 lat oraz posiadał okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 25 lat, tj. spełnił wszelkie warunki warunkujące przyznanie powyższego świadczenia.

Wskazując na powyższe apelacja wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania i przyznanie skarżącemu prawa do świadczenia przedemerytalnego, zasądzenie od organu rentowego na rzecz skarżącego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, za obie instancje, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i pozostawienie temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważy co następuje:

Apelacja okazała się zasadna.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy niewłaściwie ustalił przyczynę rozwiązania stosunku pracy, co przypisać należy wadliwej ocenie dowodów, dokonanej z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny doszedł bowiem w ramach reoceny tych dowodów do odmiennych wniosków i ustaleń w tym zakresie.

Zgodnie z treścią przywołanego przez Sąd Okręgowy przepisu tj. art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1867) prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Ponadto, w myśl art. 2 ust. 3, świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Bezspornym w sprawie jest, że odwołujący legitymuje się stażem ubezpieczeniowym w wymiarze 32 lat, 10 miesięcy i 16 dni, który jest niewystarczający do zastosowania wobec niego art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, albowiem wówczas musiałaby się legitymować 35-letnim stażem pracy.

Sporne w sprawie było natomiast to, czy rozwiązanie stosunku pracy J. W. z Siecią Sklepów (...) nastąpiło z powodu likwidacji pracodawcy, co uzasadniałoby zastosowanie wobec niego art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy. Spełnienie pozostałych warunków określonych w tym przepisie oraz w art. 2 ust. 3 nie budzi wątpliwości. Niewątpliwie bowiem odwołujący był zatrudniony w wymienionym zakładzie pracy dłużej niż 6 miesięcy, ukończył 61 lat i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 25 lat. Ponadto, pobierał on przez 180 dni zasiłek dla bezrobotnych, nadal jest zarejestrowany jako bezrobotny, w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej oraz złożył wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Przypomnieć należy, że w okresie od 1 kwietnia 2013 r. do 31 grudnia 2018 r. i od 1 stycznia 2019 r. do 31 stycznia 2021 r. wnioskodawca był zatrudniony w Sieci Sklepów (...). Wypowiedzenie umowy o pracę nastąpiło 29 października 2020 r. Pracodawca wskazał, że stosunek pracy odwołującego ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę przez oświadczenie ze strony pracodawcy z zachowaniem okresu wypowiedzenia (upływającego 31 stycznia 2021 r.) z uwagi na likwidację stanowiska pracy - art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy (k. 14 akt ZUS) – w świadectwie pracy z 31 stycznia 2021 r. również jako przyczynę wypowiedzenia umowy wskazano likwidację stanowiska pracy (k. 9 akt ZUS). Natomiast, z pisma z 23 września 2021 r. (k. 22) wynika, że pracodawca dokonał sprostowania wypowiedzenia z 29 października 2020 r. wskazując, że przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę jest likwidacja pracodawcy – jednoczesnemu sprostowaniu uległo świadectwo pracy (k.23). Z danych zawartych w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej wynika, że pracodawca odwołującego zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej 12 lutego 2021 r., a wyrejestrowanie działalności nastąpiło 13 lutego 2021 r. (k. 26). Z postanowienia Sądu Rejonowego w Białymstoku z 20 maja 2021 r. w sprawie VIII GU 208/21 wynika, że wobec K. H. została ogłoszona upadłość (k.28).

Zgodnie z zeznaniami pracodawcy odwołującego, rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło z powodu zakończenia przez niego prowadzenia działalności gospodarczej, a powodem wpisania jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę ,,likwidacja stanowiska pracy’’ była jedynie nieznajomość prawa, wobec czego dokonał sprostowania świadectwa pracy. K. H. wskazał, że wobec niego jest prowadzone postępowanie upadłościowe, zaprzestał też całkowicie prowadzenia działalności gospodarczej, jest osobą bezrobotną. Natomiast, J. W. zeznał, że swoje obowiązki wykonywał do końca stycznia 2021 r. Na jego miejsce pracy nikt nie został przyjęty, a w samym zakładzie pracy od dawna mówiono o jego likwidacji.

W okolicznościach niniejszej sprawy bezsprzecznie, K. H., u którego był zatrudniony odwołujący, zakończył prowadzenie działalności 13 lutego 2021 r. w sposób formalny. Należało uznać, że przygotowując się do zakończenia działalności stopniowo, tj. 29.10. 2020 r. złożył oświadczenie o wypowiedzeniu odwołującemu ze skutkiem na koniec stycznia 2021r. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podniósł, że działalność pracodawcy zatrudniającego ubezpieczonego została wyrejestrowana po rozwiązaniu umowy stosunku pracy z odwołującym, co przeczy twierdzeniu, by rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło w związku z likwidacja pracodawcy. Stanowisko to w okolicznościach sprawy jest błędne.

Przede wszystkim wskazać należy, że wpis do ewidencji działalności gospodarczej ma jedynie charakter deklaratywny ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 1996 r., III CZP 111/95, OSNC 1996 Nr 5, poz. 63, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 sierpnia 1998 r., II CZ 74/98, OSNC 1999 Nr 2, poz. 36). Zgłoszenie i wpis do ewidencji działalności gospodarczej stanowi podstawę rozpoczęcia tejże działalności w rozumieniu jej legalizacji i nie jest zdarzeniem ani czynnością utożsamianą z podjęciem takiej działalności. To samo dotyczy wykreślenia działalności gospodarczej z rejestru. Z tej przyczyny wpisowi do ewidencji nadano charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny. Wpis w ewidencji działalności gospodarczej (zarejestrowanie i wyrejestrowanie) ma przede wszystkim znaczenie w sferze ustaleń faktycznych. Wyrejestrowanie działalności gospodarczej przez K. H., które miało miejsce w 13 lutego 2021 r., nie stoi w opozycji do uznania zwolnienia wnioskodawcy z dniem 31 stycznia 2021 r., jako czynności pozostającej w związku z likwidacją pracodawcy, która jest procesem rozciągniętym w czasie. W postępowaniu sądowym dostatecznie wykazany został związek złożenia wnioskodawcy w dniu 29 października 2020 r. oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy o pracę z likwidacją, którą pracodawca bez wątpienia przeprowadzał – świadczy o tym chociażby uzyskanie orzeczenia sądu o upadłości.

Podkreślenia wymaga, że przepisy prawa nie przewidują postępowania likwidacyjnego w odniesieniu do przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną. Zatem, likwidację pracodawcy będącego osobą fizyczną należy postrzegać w znaczeniu faktycznym, a nie prawnym. Rozwiązanie stosunku pracy z odwołującym nastąpiło z inicjatywy pracodawcy, a powodem tego było faktyczne zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej, co zdaniem Sądu Apelacyjnego jest równoznaczne z "likwidacją" w rozumieniu ww. przepisu. Wpis do ewidencji działalności gospodarczej, jak już wskazano wyżej, ma charakter jedynie deklaratywny i samoistnie nie kreuje prowadzenia działalności gospodarczej, to wymaga bowiem spełniania warunków wynikających z definicji tej działalności. Zakończenie działalności może faktycznie nastąpić pomimo tego, że nie znajdzie to odzwierciedlenia we wpisie do ewidencji. Może mieć miejsce również sytuacja, w której pomimo figurowania wpisu w ewidencji, działalność gospodarcza w istocie nie jest prowadzona. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, faktyczne i trwałe zakończenie prowadzonej działalności i rozwiązanie w związku z tym stosunków pracy ze wszystkimi pracownikami w celu zakończenia działalności, oznacza w realiach niniejszej sprawy "likwidację" pracodawcy.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z 11 maja 2017 r., II UK 213/16, samo wykreślenie osoby fizycznej z ewidencji działalności gospodarczej nie może być utożsamiane z likwidacją pracodawcy w rozumieniu art. 41 ¹ k.p. Decyzja ta ma skutki administracyjnoprawne, a wystarczającą podstawą jej wydania jest zawiadomienie przedsiębiorcy o zaprzestaniu prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Decyzja o wykreśleniu ma charakter deklaratoryjny. Nie stanowi ona o zniesieniu podmiotowości prawnej zgłaszającego. Możliwe jest ponadto, że osoba ta zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej, tracąc przymiot przedsiębiorcy, na długo przed zgłoszeniem tego faktu do ewidencji działalności gospodarczej, albo też kontynuuje faktycznie taką działalność, zatrudniając w tym celu pracowników, mimo uprzedniego wykreślenia jej z ewidencji działalności gospodarczej. Likwidacja jest pewnym procesem, zwykle rozciągniętym w czasie, obejmującym formalny stan związany z wyrejestrowaniem działalności w organie ewidencyjnym oraz faktyczne i trwałe zakończenie prowadzonej działalności i rozwiązanie w związku z tym stosunków pracy ze wszystkimi pracownikami w celu zakończenia działalności, z którą wiązało się prowadzenie zakładu pracy w znaczeniu przedmiotowym.

Taką też interpretację wymienionego przepisu podziela Sąd Apelacyjny w sprawie niniejszej, co skutkuje uznaniem, iż rozwiązanie stosunku pracy odwołującego nastąpiło w związku z likwidacją pracodawcy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. W przedmiotowej sprawie zaistniały przesłanki do przyjęcia, że doszło do likwidacji pracodawcy w związku z trwałym i faktycznym zaprzestaniem prowadzenia działalności gospodarczej, połączonym z wykreśleniem jej z ewidencji wkrótce po rozwiązaniu umowy o pracę z ubezpieczonym. Poczynione ustalenia faktyczne wskazują, że w przypadku wnioskodawcy rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w funkcjonalnym związku likwidacją pracodawcy. W konsekwencji zatem J. W. spełnił sporną przesłankę przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Trzeba na koniec zauważyć, że wykładnia przyjęta przez Sąd Okręgowy i organ rentowy co do konieczności zbieżności daty ustania stosunku pracy z datą likwidacji działalności ( zakładu pracy) rozumianej jako datą wykreślenia jej z rejestru powoduje, że nigdy nie dałoby się rozwiązać stosunku pracy z odwołującym poprzez wypowiedzenie, w sposób zadowalający organ rentowy, bo terminy wypowiedzenia liczone w miesiącach obejmują pełne miesiące kalendarzowe, a zatem wypowiedzenie to nie mogły nastąpić ze skutkiem w dniu 13 lutego 2021 r. Fakt, że nastąpiło to, z upływem ostatniego pełnego miesiąca przed tym wykreśleniem tj. z dniem 31 stycznia 2021 r. jest w okolicznościach w niniejszej sprawy wystarczający do stygmatyzacji związku przyczynowego - ustania stosunku pracy z likwidacją zakładu pracy. Odwołujący spełnił zatem kwestionowaną przesłankę nabycia świadczenia przedemerytalnego.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych prawo do świadczenia przedemerytalnego ustala się na wniosek osoby zainteresowanej, od następnego dnia po dniu złożenia wniosku wraz z dokumentami, o których mowa w ust. 3. Odwołujący wniosek o świadczenie przedemerytalne złożył, w dniu 9 sierpnia 2021 r., zatem świadczenie powinno być przyznane od dnia 10 sierpnia 2021 r., tj. od dnia następującego pod dniu złożenia wniosku oświadczenie przedemerytalne.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku (pkt I wyroku).

Sąd Apelacyjny przyjął, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), bowiem ustalenie spornych okoliczności nastąpiło w oparciu o dowody przeprowadzone w trakcie postępowania sądowego (pkt II wyroku).

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 §1,1 ¹ i 2 k.p.c. i art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. W związku z tym na podstawie § 9 ust. 2 i § 10 ust. 1 pkt 2 i § 9 ust. 2 rozporządzenia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265) zasądzono odpowiednio kwotę 180 zł za postępowanie przed Sądem Okręgowym (pkt III wyroku) oraz kwotę 240 zł za postępowanie apelacyjne (pkt IV wyroku).