Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2013r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Maria Jolanta Kazberuk (spr.)

Sędziowie: SA Bożena Szponar - Jarocka

SA Bohdan Bieniek

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 października 2013 r. w B.

sprawy z odwołania K. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o ustalenie niepodlegania ubezpieczeniom społecznym w okresie od 1 stycznia 1999r. do 31 maja 2012 r.

na skutek apelacji wnioskodawczyni K. Ś.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 stycznia 2013 r. sygn. akt IV U 3045/12

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od K. Ś. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 11 października 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. stwierdził, na mocy przepisów ustawa z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 2009, nr 205, poz. 1585 ze zm.), że K. Ś. od dnia 1 stycznia 1999 roku podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu jako artysta.

Kolejną decyzją z dnia 16 listopada 2012 roku organ rentowy zmienił powyższą decyzję i stwierdził, że K. Ś. jako artysta podlega obowiązkowo wskazanym ubezpieczeniom w okresie od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 31 maja 2012 roku.

W odwołaniu od tych decyzji wniosła o ich zmianę i ustalenie, że nie podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym w w/w okresie. Podkreśliła, że od 1 stycznia 1999r. nie prowadziła działalności, co było związane znacznym zmniejszeniem ilości zamówień. Pozostawała na utrzymaniu męża do orzeczenia rozwodu do dnia 3 lutego 2011 r. Incydentalne zamówienia, których się podejmowała były wykonywane w ramach umów o dzieło.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 17 stycznia 2013r. umorzył postępowanie w części dotyczącej podlegania przez wnioskodawczynię K. Ś. obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu za okres od dnia 1 czerwca 2012r. (pkt I) a w pozostałym zakresie odwołanie oddalił (pkt II).

Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 3 marca 2012 roku K. Ś. złożyła do ZUS wniosek o objęcie ubezpieczeniem z tytułu wykonywania działalności artystycznej w okresie od dnia 1 stycznia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku. Pismem z dnia 6 kwietnia 2012 roku organ rentowy poinformował ją o objęciu zaopatrzeniem emerytalnym twórców i ich rodzin na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 września 1973 roku o zaopatrzeniu emerytalnym twórców i ich rodzin (Dz. U. z 1983 roku, nr 31, poz. 145 ze zm.) od dnia 1 lutego 1976 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku oraz zobowiązał do opłacenia składek w wysokości: 11.326,05 zł. ZUS także ustalił, że K. Ś. od 1985 roku śpiewa w zespole (...), który koncertuje do dnia dzisiejszego. Po czym uznał, iż charakter pracy wnioskodawczyni od dnia 1 stycznia 1977 roku nie uległ zmianie. Stąd zaskarżonymi decyzjami stwierdził podleganie K. Ś. jako artysty do ubezpieczeń społecznych w okresie od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 31 maja 2012 roku tj. do dnia ustalenia prawa skarżącej do emerytury przyznanej od dnia 1 czerwca 2012 roku.

Sąd Okręgowy wskazał, że w realiach rozpoznawanej sprawy sporna była okoliczność czy odwołująca K. Ś. w okresie od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 31 maja 2012 roku wykonywała zarobkowo działalność artystyczną w dziedzinie sztuki estradowej, tj. czy była artystką w rozumieniu przepisu art. 8 ust. 8 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, która z mocy art. 6 ust. 1 pkt. 5 oraz art. 12 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 6 pkt. 2 ustawy podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu.

Sąd dostrzegł, że decyzją Komisji do spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 14 lutego 2012 roku, stwierdzono, że ubezpieczona od dnia 1 stycznia 1976 roku rozpoczęła działalność artystyczną jako solistka – wokalistka. Po czym na podstawie m.in. zeznań świadków ustalił, że K. Ś. jest członkiem zespołu (...). Z oficjalnej strony internetowej zespołu wynika, że w jego skład wchodzą: E. C., K. Ś., S. B. i A. C.. Zespół w 2012 roku zagrał 83 koncerty w różnych miastach kraju, a w okresie: styczeń – marzec 2013 roku zakontraktował 14 kolejnych. Niektóre z nich miały charakter charytatywny. Sąd nie dał przy tym wiary świadkom, iż większość z tych koncertów miała taki charakter. Przeczyło temu zaświadczenie Urzędu Skarbowego w O. z dnia 10 maja 2012 roku, zgodnie z którym wnioskodawczyni w latach: 1999 – 2010 (z wyłączeniem roku 2000) osiągnęła przychody z działalności wykonywanej osobiście i praw majątkowych. Powyższe ustalenia potwierdzili świadkowie, którzy zeznali, że w ramach każdego koncertu była podpisywana umowa o dzieło, a po koncercie ubezpieczona otrzymywała wynagrodzenie.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji K. Ś. funkcjonuje w przestrzeni publicznej jako artystka wchodząca w skład popularnego zespołu (...). Świadczą o tym zaświadczenia instytucji kulturalnych w O., decyzja Komisji ds. (...) Emerytalnego (...), zaświadczenie z Urzędu Skarbowego, zeznania świadków oraz informacje podane przez zespół na jego oficjalnej stronie internetowej.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji wprawdzie K. Ś. od 1999 roku zaprzestała kariery solistki, to jednak nadal do dnia 31 maja 2012 roku prowadziła działalność artystyczną, w rozumieniu art. 8 ust. 6 pkt. 2 oraz art. 8 ust. 8 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych.

Wobec zmiany stanowiska organu rentowego co do części zaskarżonej decyzji tj. określenia daty końcowej podlegania skarżącej do ubezpieczeń społecznych na dzień 31 maja 2012r., Sąd na mocy art. 477 ¹³ k.p.c. orzekł jak w pkt. I wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wniosła K. Ś.. Zaskarżając go częściowo co do punktu drugiego, wniosła o: jego zmianę w tym zakresie poprzez uznanie, że ubezpieczona od dnia 1 stycznia 1999r. nie podlega obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, ewentualnie o uchylenie wyroku i poprzedzającej go decyzji ZUS i przekazanie sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpoznania. Wniosła również o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Z uwagi na powyższe, apelująca zarzuciła wyrokowi:

-

błąd w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 31 maja 2012 roku podlega obowiązkowo ubezpieczeniom z tytułu wykonywania działalności artystycznej, co spowodowało naruszenie art. 8 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych,

-

naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez nieprawidłową i pozbawioną wszechstronności ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, skutkującą dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych, które miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, gdzie przy prawidłowo dokonanej ocenie dowodów wynika, że odwołująca nie prowadziła działalności artystycznej, w rozumieniu art. 8 ust. 6 pkt 2 w/w ustawy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna, gdyż Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy dokonał ustaleń stanu faktycznego i przeprowadził właściwą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Nie naruszył przy tym przepisów prawa procesowego i materialnego.

Spór w sprawie dotyczył ustaleń, czy K. Ś. faktycznie prowadziła działalność artystyczną w okresie od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 31 maja 2012 roku, a tym samym czy z tego tytułu powinna wówczas podlegać ubezpieczeniom społecznym.

Podstawą prawną tych rozważań jest art. 6 ust. 1 pkt. 5 oraz art. 12 ust. 1 ustawa z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 2009, nr 205, poz. 1585 ze zm.), zgodnie z którym obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu podlegają osoby, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność. Zgodnie zaś z art. 8 ust. 6 pkt 2 w/w za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się: twórcę i artystę. Według zaś art. 8 ust. 8 za artystę, o którym mowa w ust. 6 pkt 2, uważa się osobę wykonującą zarobkowo działalność artystyczną w dziedzinie sztuki aktorskiej i estradowej, reżyserii teatralnej i estradowej, sztuki tanecznej i cyrkowej oraz w dziedzinie dyrygentury, wokalistyki, instrumentalistyki, kostiumografii, scenografii, a także w dziedzinie produkcji audiowizualnej reżyserów, scenarzystów, operatorów obrazu i dźwięku, montażystów i kaskaderów. Zgodnie z ustępem 9 tego przepisu uznanie działalności za twórczą lub artystyczną i ustalenie daty jej rozpoczęcia następuje w formie decyzji Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców, działającej przy ministrze właściwym do spraw kultury. Poza tym, zgonie z art. 13 ust. 4 w/w ustawy stosowanym również wobec osób prowadzących działalność artystyczną obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność - od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności.

Sąd pierwszej instancji nie naruszył art. 8 ust. 6 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych uznając, że K. Ś. podlegała od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 31 maja 2012 roku (zanim przyznano jej prawo do emerytury od dnia 1 czerwca 2012 roku) ubezpieczeniom społecznym z tytułu wykonywania działalności artystycznej.

Na moment rozpoczęcia tej działalności wskazywała decyzja nr 39.241/68/11 Komisji do Spraw Zaopatrzenia Emerytalnego Twórców przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 14 lutego 2012r. (k. 1 akt ZUS). Z której wynikało, że K. Ś. rozpoczęła od dnia 1 stycznia 1976r. działalność artystyczną jako solistka wokalistka. Decyzja ta wpłynęła do ZUS dnia 7 marca 2012r. z Ministerstwa Kultury w ramach porozumienia zawartego z Departamentem Dochodów i Rozliczeń Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - celem włączenia do składkowych twórców (artystów), co należało traktować jako zgłoszenie, na mocy art. 36 ust. 4a w/w ustawy.

Wbrew stanowisku skarżącej nieokreślenie w tej decyzji daty zaprzestania wykonywania działalności artystycznej nie rodzi dla niej żadnych negatywnych skutków. Kwestia trwania, przerw, a przede wszystkim zakończenia tej działalności jest bowiem przedmiotem badania i rozstrzygnięcia organu rentowego i Sądu. Analogicznie, jak przy działalności gospodarczej, przy działalności artystycznej istotne jest tu faktyczne jej prowadzenie, co organ rentowy i Sąd ma obowiązek ustalić. Pomocna w tej kwestii może być judykatura dotycząca spraw związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, zgodnie z którą o podleganiu ubezpieczeniom z racji działalności decyduje wykonywanie działalności gospodarczej, a nie wpis do ewidencji. Osoby prowadzące działalność podlegają z tego tytułu ubezpieczeniom jedynie w okresach faktycznego jej prowadzenia. Przy czym okres pozostawania w gotowości do wykonywania działalności (poszukiwania zleceniodawcy) to też okres prowadzenia działalności. Podstawą wymiaru składek nie jest bowiem przychód uzyskiwany z prowadzonej działalności, ale 60 proc. przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Dlatego okres, w którym prowadzący działalność poszukuje klientów na swoje usługi i nie osiąga z tego przychodów, nie oznacza, że zaprzestał jej wykonywania, i nie powoduje uchylenia obowiązku ubezpieczenia społecznego (podobnie: postanowienie SN z dnia 14.09.2007 r., III UK 35/2007).

Sąd Okręgowy prawidłowo i wszechstronnie ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. W szczególności nie naruszył art. 233 § 1 k.p.c. przyjmując, że odwołująca prowadziła działalność artystyczną, o której mowa w art. 8 ust. 6 pkt 2 w/w ustawy.

Zgodnie z zawartą w art. 233 § 1 k.p.c. zasadą, dotyczącą granic swobodnej oceny dowodów Sąd jest zobligowany – jak wskazuje judykatura - uwzględnić wszystkie dowody przeprowadzone w postępowaniu, jak też uwzględnić wszelkie okoliczności towarzyszące ich przeprowadzaniu (wyrok SN z dnia 11 lipca 2002r. IV CKN 1218/00). Granice swobodnej oceny dowodów winny być wyznaczone wymogami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia. W myśl powyższych dyrektyw Sąd pierwszej instancji rozważa w sposób racjonalny i wszechstronny materiał dowodowy, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych, a wiążąc ich moc i wiarygodność odnosi do pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie (wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r. w sprawie II UK 685/98). Stąd o naruszeniu art. 233 § 1 k.p.c. można mówić w sytuacji wykazania Sądowi pierwszej instancji uchybienia podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego rozumowania, zasadom doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów.

K. Ś. nie wykazała aby Sąd pierwszej instancji rozstrzygając niniejszą sprawę, naruszył powyższe reguły. Nie przedstawiła również dowodów, które wskazywałyby na to, że jednak działalności artystycznej po 1999r. nie prowadziła. Zgodnie bowiem z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę. W orzeczeniu z 7 listopada 1997 r. (III CKN 244/97, OSNC 1998, nr 3, poz. 52) Sąd Najwyższy zaznaczył, że możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu niewskazanego przez strony nie oznacza, że sąd jest obowiązany zastąpić własnym działaniem bezczynność strony. Jedynie w szczególnych sytuacjach procesowych o wyjątkowym charakterze sąd powinien skorzystać ze swojego uprawnienia do podjęcia inicjatywy dowodowej (art. 232 k.p.c.). Należy podkreślić, że do postępowania odrębnego z zakresu ubezpieczeń społecznych w zakresie postępowania dowodowego ma zastosowanie - bez żadnych ograniczeń - reguła wynikająca z 232 k.p.c., obowiązuje więc zasada kontradyktoryjności i dowodzenia swoich twierdzeń przez stronę (wyrok SN z dnia 7 stycznia 2010r. w sprawie II UK 148/09, LEX nr 577847). Odwołująca zaś nie przedstawiła takich dowodów, które pozwalałby na zaaprobowanie jej stanowiska, że po 1999r. nie prowadziła już działalności artystycznej.

Całokształt materiału dowodowego sprawy wykazał, że odwołująca prowadziła działalność artystyczną w okresie od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 31 maja 2012 roku. Wbrew jej stanowisku, działalność obejmowała nie tylko występy solowe i wokalne, które skarżąca – jak podała – odbywała do 31 grudnia 1998r., ale również występy zespołowe, instrumentalne i chóralne, w których brała udział po tym dniu. Każdą z wyżej wymienionych form prezentacji może wykonywać artysta, o którym mowa w wyżej cytowanym art. 8 ust. 8 w/w ustawy i w związku z tym powinien podlegać ubezpieczeniom społecznym.

K. Ś. od 1985r. śpiewała w zespole (...). Nie ma przy tym znaczenia podnoszona przez nią w apelacji okoliczność, iż zespół ten założył S. B., prowadzący obecnie m.in. agencję (...), zajmującą się organizacją koncertów grypy (...).

Wprawdzie skład (...) był zmienny (czasami dochodził kwartet smyczkowy czy sekcja rytmiczna) – jak podnosiła skarżąca - jednak dowody wykazały, występowała ona z tym zespołem często, będąc jego istotnym ogniwem. Należy zaznaczyć, że na oficjalnej stronie internetowej zespołu (www.(...)) wśród jego członków figuruje właśnie K. Ś.. To jej zdjęcia były wielokrotnie publikowane w relacjach medialnych na temat działalności zespołu (...). Wnioskodawczyni przed Sądem Okręgowym przyznała, że przed 1999r. prowadziła działalność solistyczną, a po 1999r. stała się bardziej członkiem zespołu (...). Z jej twierdzeń wynikało, że śpiewała często w chórkach, czasem solo oraz grała na instrumencie w zespole (k. 22v, 23). Prowadziła zatem nadal po 1999r. działalność artystyczną, przez którą należało rozumieć jej śpiew solo i w zespole oraz grę na instrumencie.

Do uznania, że faktycznie prowadziła ona taką działalność nie było przy tym wymogu aby czyniła to bez przerwy. Wystarczającym argumentem było bowiem to, że jej działalność miała charakter powtarzalny, ciągły oraz przynosiła dochody. Odpowiadało to zatem ustawowej definicji działalności gospodarczej, która pozostaje także miarodajną przy określeniu pojęcia działalności artystycznej. Definicja ta została zawarta w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. 2004 r. Nr 173 poz. 1807), zgodnie z którym działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Działalność musi mieć zatem charakter zarobkowy i być prowadzona w sposób zorganizowany oraz ciągły. Co do przesłanki ciągłości, należy za judykaturą wskazać, że celem jej wprowadzenia było wyłączenie z definicji działalności gospodarczej czynności jednorazowych. Przesłanki tej nie należy przy tym utożsamiać z koniecznością wykonywania działalności bez przerwy. Istotny jest bowiem zamiar powtarzalności określonych czynności celem osiągnięcia dochodu (wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2011r., II OSK 333/11, LEX nr 992553).

Materiał dowodowy wykazał, że skarżąca udzielała się artystycznie w zespole (...) w sposób ciągły i zarobkowy. Grała na flecie, śpiewała w chórkach lub solo. Czyniła to na np. koncertach i podczas nagrań płyt. Jak wynikało z informacji zamieszczanych na oficjalnej stronie internetowej zespołu (terminarz koncertów) i w lokalnej prasie ( Gazeta (...)) koncerty odbywały się z różną częstotliwością. W niektórych miesiącach było ich bardzo dużo, a czasami nie było ich w ogóle. Miały one charakter nieregularny, ale powtarzalny i ciągły. Do uznania, że skarżąca prowadziła działalność artystyczną nie było przy tym konieczności stwierdzenia, że uczestniczyła ona we wszystkich koncertach zespołu. Wystarczało wykazanie, że czyniła to ona wielokrotnie, a nie okazjonalnie.

O ciągłym i powtarzalnym charakterze działalności artystycznej skarżącej świadczył również dowód w postaci obszernej dyskografii zespołu wydanej w latach 1996 – 2011. Skarżąca uczestniczyła w spornym okresie w nagraniach szeregu płyt zespołu, w tym płyty pt.: „Taniec życia”, wydanej w 2003r., na której znalazły się jej solowe utwory (k. 65 akt ZUS). Należy dostrzec, że judykatura także prezentuje pogląd, iż dowody z płyt mają priorytetowe znaczenie dla stwierdzenia, że jakaś działalność artystyczna była faktyczne wykonywana. Np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w wyroku z dnia 1 marca 2006 r. uznał, że dla ustalenia, czy określona osoba była solistą wokalistą czy wokalistą i muzykiem (gitarzystą), dowodem mającym nadzwyczaj istotne znaczenie są nagrania płytowe. (I SA/Wa 1115/05, LEX nr 197479). W realiach niniejszej sprawy takie dowody z płyt wystąpiły. Odzwierciedlały one artystyczne zaangażowanie, muzyczny warsztat i bogaty repertuar K. Ś.. Poza tym praca nad przygotowaniem każdej z płyt była absorbująca czasowo i wymagała od wszystkich członków zespołu, w tym od odwołującej wielokrotnego wykonywania tych samych piosenek celem utrwalenia ich najlepszych wersji. Skarżąca w ten sposób również prowadziła działalność artystyczną.

Z zeznań świadków członków zespołu (...), E. C., A. C. i A. D. (k. 70v – 71v, 69) wynikało, że w spornym okresie skarżąca systematycznie uczestniczyła w artystycznych inicjatywach i projektach zespołu. Nagrywała płyty z zespołem. Np. w 2010 r. brała udział w projekcie pt. „Obrazy i obrazki”.

Działalność artystyczna skarżącej przejawiała się również w latach 1999 – 2012 stała współpracą jej i zespołu (...) z (...) Radiem (...), Centrum (...) w O. oraz Miejskim Ośrodkiem (...) w O. (zaświadczenia k. 31, 61, 64 i 66 akt sprawy).

Poza tym należało stwierdzić, że działalność artystyczna K. Ś. była odpłatna i miała charakter zarobkowy, zgodnie z wymogiem w/w definicji, zawartej w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej. Okoliczności tej nie zmieniał fakt, że zespół, w którym występowała, często udzielał koncertów charytatywnie. O zarobkowym charakterze tej działalności świadczyło zaświadczenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. z dnia 10 maja 2012 roku, z którego wynikało, że odwołująca osiągnęła w spornym okresie przychody z działalności wykonywanej osobiście i praw majątkowych (w tym praw autorskich i pokrewnych) w wysokości (k. 5 akt ZUS): 1999 rok – 500 zł + 49.480 zł, 2001 rok – 5.500 zł, 2002 rok – 46.790,34 zł, 2003 rok – 800 zł, 2004 rok – 3.420 zł + 43.118,01 zł, 2005 rok – 59.555,36 zł, 2006 rok – 47.711,78 zł, 2007 rok – 1.100 zł + 63.450,59 zł, 2008 rok – 68.319,60 zł, 2009 rok – 500 zł + 60.337,05 zł oraz 2010 rok – 83.377,51 zł. Z kolei za rok 2000 nie osiągnęła żadnego dochodu, co nie przemawiało za uznaniem, że wówczas działalności artystycznej nie prowadziła. W ramach tej działalności uwzględnić bowiem również trzeba przygotowania do koncertów i projektów artystycznych (w tym tworzenie repertuaru i próby przed występami), które nie przynosiły dochodów.

Reasumując materiał dowodowy spójnie i rzeczowo wykazał, że K. Ś. prowadziła działalność artystyczną, o której mowa w art. 8 ust. 6 pkt 2 w/w ustawy w okresie od dnia 1 stycznia 1999 roku do dnia 31 maja 2012 roku. Istniała zatem zasadność przyjęcia obowiązku jej podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu jako artysty w w/w okresie, na mocy art. 6 ust. 1 pkt. 5 oraz art. 12 ust. 1 w/w ustawy.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.

O kosztach zastępstwa procesowego za instancję apelacyjną orzeczono na mocy art. 98§1 i 3 k.p.c. w zw. z §12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).