Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Alicja Sołowińska

Sędziowie: SA Dorota Elżbieta Zarzecka

SA Barbara Orechwa - Zawadzka

Protokolant: Edyta Katarzyna Radziwońska

po rozpoznaniu na rozprawie 21 czerwca 2018 r. w B.

sprawy z odwołania M. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o ustalenie obowiązku ubezpieczenia

na skutek apelacji M. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 14 lutego 2018 r. sygn. akt V U 849/17

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Białymstoku do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach procesu za postępowanie apelacyjne.

SSA Dorota Elżbieta Zarzecka SSA Alicja Sołowińska SSA Barbara Orechwa – Zawadzka

Sygn. akt III AUa 355/18

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z 30 czerwca 2017 r., wydaną na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1, art. 68 ust. pkt 1 lit. a Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 963 z późn. zm.), stwierdził, że M. P. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od 17 lutego 2017 r. Organ rentowy uznał, że M. P. nie prowadziła działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, pomimo formalnego jej zarejestrowania od 17 lutego 2017 r.

Odwołanie od tej decyzji złożyła M. P., wnosząc o jej zmianę poprzez uznanie podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 11 czerwca 2013 r. do chwili obecnej. Ponadto wniosła o zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z 14 lutego 2018 r. oddalił odwołanie i zasądził od M. P. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy ustalił, że M. P. zgłosiła się do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej od dnia 11 czerwca 2013 r. Od 19 lutego 2016 r. do 16 lutego 2017 r. podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom z tytułu pobierania zasiłku macierzyńskiego. Odwołująca ponownie zgłosiła się do ubezpieczeń emerytalnego, rentowych, wypadkowego, chorobowego i zdrowotnego od 27 marca 2017 r. Od 17 lutego do 7 kwietnia 2017 r. była niezdolna do pracy. Po zakończeniu pobierania zasiłku macierzyńskiego odwołująca nie opłacała składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne.

16 lipca 2016 r. M. P. zawarła z D. S. umowę o świadczenie usług marketingowych. Usługi te polegały na prowadzeniu konta firmowego na stronie (...) (aktualizowanie informacji i zamieszczanie treści) oraz aktualizowaniu informacji na stronie internetowej (...). Ze względu na stan zdrowia odwołująca wypowiedziała tę umowę z dniem 15 lutego 2017 r. Z dniem 17 grudnia 2017 r. zawiesiła prowadzenie działalności gospodarczej. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wszczął wobec M. P. postępowanie wyjaśniające w sprawie podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej i stwierdził, że odwołująca nie wykonuje tej działalności od 16 lutego 2017 r.

Sąd odwołał się do art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 12 ust. 1 oraz art. 8 ust. 6 pkt 1 i art. 13 pkt 4 Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1778 ze zm.), według których osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu w okresie od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Sąd stwierdził również, że na podstawie art. 11 ust. 2 tej ustawy osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, na swój wniosek, podlegają dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu. Dodał, że działalność gospodarcza jako tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym tym różni się od tytułów opartych na zatrudnieniu (pracowniczego lub zleceniobiorcy – art. 6 ust. 1 pkt 1 i 4), że ubezpieczenie zależy od przedsiębiorcy. Jest zwykłą pochodną działalności gospodarczej. Warunkiem działalności przedsiębiorcy nie jest zależność od drugiej strony zatrudnienia (pracodawcy, zleceniodawcy). Działalność gospodarcza jest jednak określoną sytuacją faktyczną i prawną, czyli o jej zaistnieniu nie decyduje tylko wola zainteresowanego. Osoba wpisana do ewidencji działalności gospodarczej, która nie zawiesiła wykonywania działalności w trybie dodanego 20 września 2008 r. art. 14a Ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2017 r., poz. 2168 ze zm.), traktowana jest jako prowadząca taką działalność, ponieważ wpis rodzi domniemanie podjęcia działalności i wykonywania jej do czasu wykreślenia z ewidencji (ewentualnie zawieszenia). Domniemanie to ma jednak wyłącznie znaczenie dowodowe i może zostać obalone. W rezultacie organ ubezpieczeń społecznych może dowodzić, że pomimo wpisu do ewidencji, dana osoba faktycznie nie prowadzi działalności, wobec czego nie podlega z tego tytułu ubezpieczeniom społecznym.

Sąd zaznaczył, że zgodnie z definicją zawartą w art. 2 Ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą konieczne jest łączne spełnienie trzech warunków: dana działalność musi być działalnością zarobkową, wykonywaną w sposób zorganizowany oraz w sposób ciągły. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się specyficzne cechy działalności gospodarczej, tj.: a) zawodowy, a więc stały charakter, b) związaną z nią powtarzalność podejmowanych działań, c) podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania, d) uczestnictwo w obrocie gospodarczym. Sąd podkreślił, że ubezpieczenie społeczne nie jest celem głównym działalności gospodarczej. Celem jest zarobek, czyli dochód pokrywający w pełni koszty działalności, w tym ubezpieczenia społecznego, a ponadto wystarczający na utrzymanie oraz rozwój przedsiębiorcy. Oczywiście sytuacja finansowa może ulegać zmianie. Wykracza jednak poza normalne granice ryzyka prowadzenia działalności gospodarczej sytuacja stale skrajnie nieprawidłowa. Polega na rozpoczynaniu i utrzymywaniu przez rejestrującego działalność gospodarczą stanu, w którym możliwe do osiągnięcia dochody są znikome w relacji do ponoszonych kosztów. Wola i świadomość mają wówczas znaczenie, bo same dowodzą, że rejestrujący działalność co najmniej godzi się na taką sytuację. Działalność gospodarcza powinna mieć charakter zarobkowy. Wykonywanie działalności z reguły (definicji) polega na powtarzalności podjętych działań, które podporządkowane są regułom zysku i opłacalności. Ubezpieczenia społeczne są wówczas jedynie pochodną takiej działalności (pracy), dlatego założeniem wyjściowym rejestrowanej działalności gospodarczej nie powinno być tylko uzyskanie zasiłków z ubezpieczenia chorobowego.

W ocenie Sądu Okręgowego działania podjęte przez odwołującą nie odpowiadają warunkom określonym w art. 2 Ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Odwołująca nie podjęła działań podporządkowanych zasadzie racjonalnego gospodarowania. Nie prowadziła działalności gospodarczej od 17 lutego 2017 r., a jedynie dokonała formalnych czynności mających na celu uzyskanie statusu przedsiębiorcy. Przedstawione przez nią dowody w postaci zamówień od klienta nr (...) z 28 lutego 2017 r., (...) z 27 marca 2017 r. i (...) z 5 maja 2017 r. miały na celu upozorować jej prowadzenie. Są to prywatne dokumenty niepotwierdzające, że były faktycznie kierowane do innej osoby, potencjalnego kontrahenta w związku działalnością gospodarczą. Tym bardziej, że w okresie od 17 lutego do 7 kwietnia 2017 r. odwołująca była niezdolna do pracy. Za przejaw działalności gospodarczej nie można uznać ryczałtowej opłaty rocznej za utrzymywanie serwera, jeżeli nie jest to powiązane z faktyczną działalnością zarobkową.

M. P. wskazała, że jej obsługę księgową prowadzi M. Ś.. We wrześniu 2017 r. odwołująca wykonała na jej rzecz usługę marketingową i promocyjną polegającą na stworzeniu i roznoszeniu ulotek i z tego powodu wystawiła fakturę zbiorczą. Świadek M. Ś. zeznała, że odwołująca świadczy usługi marketingowe na rzecz klientów, z których również korzystała. Wartość usługi świadczonej przez M. P. wyniosła około 2.800 zł netto. Fakturę opłaciła gotówką. Świadek J. K. zeznała, że odwołująca prowadzi działalność z zakresu pieców grzewczych i armatury łazienkowej. Odwołująca zrobiła temu świadkowi wycenę pieca.

W ocenie Sądu ze zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym zeznań świadków, nie wynika, że odwołująca faktycznie prowadziła działalność gospodarczą w sposób zorganizowany, ciągły i w celach zarobkowych. Sąd miał na względzie także to, że prowadzenie działalności gospodarczej polega nie tylko na faktycznym podejmowaniu pracy, ale także na stworzeniu odpowiednich warunków do jej wykonywania, poszukiwaniu klientów czy organizowaniu przyszłych prac. Tymczasem odwołująca nie poniosła żadnych nakładów finansowych na zorganizowanie prowadzonej działalności gospodarczej.

Sąd Okręgowy uznał, że skoro odwołująca faktycznie nie prowadziła pozarolniczej działalności gospodarczej od 17 lutego 2017 r., to organ rentowy zasadnie uznał, że od tego dnia nie podlegała obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu. Z tego względu Sąd oddalił odwołanie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., a o kosztach orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c. i 99 k.p.c. w zw. § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265 ze zm.).

M. P. złożyła apelację od wyroku Sądu Okręgowego, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1.  częściowe nierozpoznanie istoty sprawy, tj. wyrokowanie z pominięciem merytorycznego zarzutu odwołującej, tj. uznania przez ZUS nieprowadzenia przez odwołującą działalności gospodarczej od dnia, w którym otrzymała ona zwolnienie lekarskie,

2.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

1)  art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. i art. 245 k.p.c. poprzez niepodanie uzasadnienia odmowy wiarygodności i mocy dowodowej zeznań świadków, brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i spójnego wnioskowania, polegający na pominięciu związku pomiędzy zeznaniami świadka J. K. z dowodem z dokumentu zamówienia od klienta (...), a przez to błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy, w sytuacji gdy zeznania świadka J. K. potwierdzają autentyczność sporządzonej oferty,

2)  art. 328 § 2 k.p.c. i art. 244 § 1 k.p.c. w zw. z art. 95 ust. 1 Ustawy Prawo bankowe poprzez nieuzasadnione pomięcie w uzasadnieniu wyroku dowodu z potwierdzeń dokonanych przez odwołującą opłat składek społecznych na rachunek ZUS, a przez to uznanie, że odwołująca nie opłaciła składek na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne,

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie, a przez to uznanie, że przedsiębiorca zaczynający korzystać ze zwolnienia lekarskiego powinien jednocześnie zamknąć albo przynajmniej zawiesić działalność gospodarczą.

Odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego poprzez uwzględnienie odwołania w całości oraz zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującej kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego za pierwsza instancję, według norm przepisanych.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od odwołującej na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył:

Apelacja jest zasadna. Zaskarżony wyrok podlega uchyleniu, a sprawa przekazaniu do ponownego rozpoznania, ponieważ wydanie wyroku wymaga w istocie przeprowadzenia i oceny postępowania dowodowego w całości.

Podkreślić należy, że sąd odwoławczy, kontynuując postępowanie przed sądem pierwszej instancji, rozpoznaje sprawę na nowo w sposób w zasadzie nieograniczony, ale równolegle dokonuje on kontroli prawidłowości zaskarżonego orzeczenia. Kontrola ta jest możliwa jedynie wówczas, gdy możliwe jest odtworzenie toku rozumowania sądu na podstawie przedstawionego przez niego postawy faktycznej i prawnej rozstrzygnięcia. Z art. 328 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego (zwanego dalej „k.p.c.”) wynika, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej oraz wyjaśnienie podstawy prawnej. Na wskazanie podstawy faktycznej składa się ustalenie faktów, które sąd pierwszej instancji uznał za udowodnione i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Znaczenie uzasadnienia orzeczenia sądu wyraża się jednak nie tylko w wyjaśnieniu stronom przyczyn podjęcia przyjętego stanowiska, uznania twierdzeń zarzutów za trafne lub bezzasadne, przekonaniu ich co do trafności wykładni i subsumcji w zakresie zgodności orzeczenia z prawem, ale również uniemożliwieniu przeprowadzenia kontroli apelacyjnej albo kasacyjnej. Zgodnie przyjmuje się, że do naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. dochodzi, gdy wskutek uchybienia wymaganiom określającym zasady motywowania orzeczenia nie poddaje się ono kontroli instancyjnej, w szczególności, gdy uzasadnienie nie ma wszystkich konicznych elementów bądź zawiera takie braki, które ją uniemożliwiają (wyrok Sądu Najwyższego z 7 listopada 2014 r., IV CZ 82/14).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy naruszył art. 328 § 2 k.p.c. Należy zwrócić uwagę, że ustalenia stanu faktycznego sprawy sprowadzają się wyłącznie do zrelacjonowania w kilku zdaniach zeznań świadkach M. Ś. i J. K. i wyjaśnień odwołującej oraz stwierdzenia, że materiał dowodowy sprawy, w tym zeznania świadków, nie potwierdzają prowadzenia przez odwołująca działalności gospodarczej w sposób zarobkowy, zorganizowany i ciągły od 17 lutego 2017 r. Sąd Okręgowy nie przedstawił toku swojego rozumowania. Z zeznań tych świadków wynika, że odwołująca miała wykonywać jakieś czynności w ramach działalności gospodarczej, ale Sąd Okręgowy oddalił odwołanie, nie uzasadniając, czy uznał zeznania za wiarygodne, czy też nie, ani nie wyjaśnił powodów swojej oceny. Sąd nie wyjaśnił, jaki materiał dowodowy, poza zeznaniami wskazanych świadków i wyjaśnieniami odwołującej, stanowił podstawę oceny, która doprowadziła do rozstrzygnięcia sądu. Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia uniemożliwia zatem dokonanie kontroli instancyjnej. Sąd Apelacyjny nie może samodzielnie rekonstruować powodów, którymi kierował się sąd pierwszej instancji.

W sytuacji, gdy uchybienia w sporządzeniu uzasadnienia orzeczenia Sądu pierwszej instancji są tak poważne, że uniemożliwiają w całości lub w znacznym zakresie ustalenie, na jakiej podstawie sąd pierwszej instancji poczynił określone ustalenia faktyczne, sąd drugiej instancji musi mieć możliwość uchylenia orzeczenia sądu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Przyjmując bowiem konieczność orzekania reformatoryjnego w tych sprawach, duża część wysiłku w rozpoznaniu sprawy spadłaby na sąd drugiej instancji, czym podważona zostałaby funkcja kontrolna środka odwoławczego, jakim jest apelacja. Przerzucenie całkowitego rozpoznania merytorycznego sprawy na sąd drugiej instancji mogłoby być ocenione negatywnie z punktu widzenia konstytucyjnej zasady dwuinstancyjności postępowania sądowego (wyrok Sądu Najwyższego z 29 września 2017 r., V CZ 61/17).

Tak daleko idące wady uzasadnienia Sądu Okręgowego należy również zakwalifikować jako nierozpoznanie istoty sprawy. Organ rentowy, wydając zaskarżoną decyzję z 30 czerwca 2017 r., stwierdził, że z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej odwołująca nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od 17 lutego 2017 r. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że według organu rentowego odwołująca nie wykonywała pozarolniczej działalności gospodarczej od 16 lutego 2017 r., ale została wyłączona przez ten organ z ubezpieczeń społecznych dopiero od dnia następującego po dniu zakończenia pobierania zasiłku macierzyńskiego, czyli od 17 lutego 2017 r. W tej sytuacji 17 lutego 2017 r. wyznacza najwcześniejszy moment, od którego sąd w postępowaniu sądowym może wyłączyć odwołującą z ubezpieczenia społecznego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, nawet jeżeli w toku postępowania sądowego ustali, że odwołująca nie prowadziła tej działalności przed tą datą. Ocena jednak tego, czy odwołująca podlegała od 17 lutego 2017 r. obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu wymagała przeanalizowania nie tylko okresu wyznaczonego tą datą początkową, ale również okresu sprzed tej daty, ponieważ tylko w ten sposób można ustalić stopień aktywności zawodowej odwołującej oraz to, czy działania podjęte przez odwołującą odpowiadają cechom działalności gospodarczej, o których mowa w art. 2 Ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 1829). Ten przepis zawiera legalną definicję działalności gospodarczej. Jest nią zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Tak rozumianą działalność gospodarczą wyróżniają pewne specyficzne właściwości, do których należy zaliczyć: 1) zawodowy (a więc stały) charakter, 2) związaną z nim powtarzalność podejmowanych działań, 3) podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania, oraz 4) uczestnictwo w obrocie gospodarczym (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 1991 r., III CZP 117/91).

Należy zauważyć, że w okresie zwolnienia lekarskiego z tytułu niezdolności do pracy, które trwało od 17 lutego 2017 r., odwołująca miała uzasadnioną podstawę do niewykonywania działalności gospodarczej, ponieważ ewentualne podjęcie przez nią działań związanych z działalnością gospodarczą mogłoby świadczyć o wykorzystywaniu zwolnienia lekarskiego niezgodnie z jego przeznaczeniem. Nie istniały jednak przeszkody prawne do aktywnego prowadzenia działalności gospodarczej w okresie zasiłku macierzyńskiego, który otrzymywała od 17 lutego 2016 r. do 16 lutego 2017 r. Należy mieć na uwadze, że w okresie zasiłku macierzyńskiego jej aktywność zawodowa mogła być zmniejszona. W tym okresie na podstawie art. 9 ust. 1c Ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych odwołująca podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym z tytułu zasiłku macierzyńskiego. Dla oceny, czy po odwołująca w spornym okresie prowadziła działalność gospodarczą pomocne może być ustalenie, czy po zakończeniu zasiłku macierzyńskiego zgłosiła się do ubezpieczeń społecznych z tego tytułu i kiedy takie zgłoszenie nastąpiło.

Sąd Okręgowy powinien ustalić i przeanalizować aktywność zawodową odwołującej od 2013 r. Jest to konieczne dla oceny, czy po upływie okresu zasiłku macierzyńskiego odwołująca prowadziła działalność gospodarczą, w jakim zakresie i czego dotyczyła ta działalność, a w rezultacie czy działania odwołującej można potraktować jako wykonywanie działalności gospodarczej w sposób zawodowy (stały), zarobkowy, zorganizowany i ciągły. Sąd powinien mieć na uwadze to, że o ile ciągłość wykonywania działalności nie musi polegać w każdym przypadku na codziennym podejmowaniu czynności związanych z przedmiotem tej działalności, to jednak ważne jest, aby czynności te charakteryzowała powtarzalność. W tym zakresie szczególnej ocenie powinien podlegać zamiar prowadzenia przez odwołującą działalności gospodarczej w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego i od 17 lutego 2017 r. Jest to istotne, aby porównać aktywność zawodową odwołującej i jej dążenie do stworzenia prosperującego przedsiębiorstwa. Niezbędne jest zatem zobowiązanie odwołującej do przedstawienia dowodów prowadzenia działalności gospodarczej w okresie pobierania zasiłku macierzyńskiego i od 17 lutego 2017 r. (np. faktur, wiadomości e-mail i sms). Przedłożone faktury powinny zostać skonfrontowane z ich oryginałami.

Należy również zaznaczyć, że z powodu złego stanu odwołująca rozwiązała z dniem 15 lutego 2017 r. umowę o świadczenie usług marketingowych, którą zawarła z D. S.. Wyjaśnienia wymaga to, co spowodowało rozwiązanie tej umowy, a w rezultacie jaki stan zdrowotny odwołującej był powodem zwolnienia lekarskiego, trwającego od 17 lutego 2017 r. do 7 kwietnia 2017 r. Jeżeli bowiem z powodów zdrowotnych odwołująca nie mogła wykonywać aktualizacji informacji na podstawie umowy o świadczenie usług marketingowych, to czy była w stanie przyjmować i realizować zamówienia, na które wskazują faktury nr (...) z 28 lutego 2017 r., nr (...) z 27 marca 2017 r. i nr (...) z 5 maja 2017 r. Sąd Okręgowy powinien mieć na uwadze to, że dwie z tych faktur zostały wystawione w okresie zwolnienia lekarskiego, co może sugerować, że pomimo zwolnienia lekarskiego, odwołująca była zdolna do podejmowania działań w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Sąd powinien uwzględnić ten fakt, oceniając aktywność zawodową odwołującej zarówno przed 17 lutego 2017 r., jak i od tej daty, i to, jaki charakter przypisać tym działaniom.

Sąd powinien również zwrócić uwagę, że przedstawione przez odwołującą faktury jako dowód prowadzenia działalności gospodarczej od 17 lutego 2017 r. mają numery (...), (...) i (...). W tym zakresie należy zobowiązać odwołującą do przedstawienia faktur z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej również przed tym okresem (w tym m.in. fakturę nr (...)), ponieważ istotne jest porównanie aktywności zawodowej odwołującej przed 17 lutego 2017 r. i od tego dnia. Uwzględnienia wymaga też to, że faktura nr (...) została wystawiona na niedającą się zidentyfikować osobę. Sąd powinien wyjaśnić tę nieprecyzyjność. Wszystkie faktury Sąd powinien skonfrontować z ich oryginałami.

Ponadto wyjaśnienia wymaga to, z jakiego powodu odwołująca nie wykonywała działalności związanej ze sprzedażą części instalacji cieplnej i hydraulicznej od sierpnia 2016 r. Jedyny przychód, jaki jest wykazany w księdze przychodów i rozchodów, dotyczy realizacji umowy o świadczenie usług marketingowych, z tytułu której odwołująca miała otrzymywać 80 zł netto miesięcznie od sierpnia 2016 r. do stycznia 2017 r., a za połowę lutego – 100 zł netto. Sąd powinien też ustalić, z czego wynikała dysproporcja cenowa za luty 2017 r. a poprzednie miesiące.

Co więcej, należy wyjaśnić, jaki charakter nadać zamówieniu A. S. z 6 czerwca 2017 r. (k. 155), a także, czy zamówienie to może świadczyć o prowadzonej działalności gospodarczej i ewentualnie od kiedy. Ocenie Sądu Okręgowego powinny również podlegać informacje o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej w latach podatkowych 2015-2016, ponieważ w informacjach tych widnieją takie same wartości przychodów, kosztów uzyskania przychodów i dochodów (k. 156-159).

Dopiero po przeprowadzeniu pełnego postępowania dowodowego i ocenie materiału dowodowego sprawy będzie istniała podstawa do oceny żądań odwołującej w aspekcie prawa materialnego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. i art. 108 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA Dorota Elżbieta Zarzecka SSA Alicja Sołowińska SSA Barbara Orechwa-Zawadzka