Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Barbara Orechwa-Zawadzka (spr.)

Sędziowie: SA Alicja Sołowińska

SA Maria Jolanta Kazberuk

Protokolant: Magda Małgorzata Gołaszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2014 r. w B.

sprawy z odwołania A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji wnioskodawcy A. K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 16 grudnia 2013 r. sygn. akt V U 1684/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od A. K. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt III AUa 236/14

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 7 sierpnia 2013 roku, wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.), przyznał A. K. emeryturę od dnia 14 czerwca 2013 roku, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego w wysokości 1.339,88 złotych, do wypłaty 1.128,29 złotych. Do ustalenia wysokości świadczenia przyjęto dotychczasową podstawę wymiaru renty. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru został wyliczony z 20 lat kalendarzowych i wyniósł 61,05%. Organ rentowy przyjął kwotę bazową w wysokości 2.974,69 złotych.

A. K. w odwołaniu od powyższej decyzji podniósł, że od dnia 1 grudnia 2012 roku pobierał rentę z tytułu niezdolności do pracy, zatem prawo do emerytury winno zostać mu przyznane z urzędu, nie zaś na wniosek. Tymczasem pracownicy ZUS polecili mu złożyć wniosek o przyznanie emerytury i dopiero po jego rozpoznaniu została wydana zaskarżona decyzja. Nadto wnioskodawca wskazał, iż - w jego ocenie – w stosunku do niego znajduje zastosowanie regulacja obowiązująca w dacie przyznania mu prawa do renty, zgodnie z którą powszechny wiek emerytalny dla mężczyzn wynosił 65 lat, nie zaś regulacja obowiązująca aktualnie, zgodnie z którą wiek emerytalny dla mężczyzn urodzonych w okresie od dnia 1 kwietnia 1948 roku do dnia 30 czerwca 1948 roku wynosi co najmniej 65 lat i 2 miesiące. A. K. domagał się również uwzględnienia przy ustaleniu wysokości świadczenia okresu 2 lat, 4 miesięcy i 17 dni pracy w gospodarstwie rolnym.

Sąd Okręgowy w Białymstoku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 16 grudnia 2013 roku odwołanie oddalił. Z ustaleń Sądu I instancji wynikało, że A. K. urodził się w dniu (...). Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 21 grudnia 2012 roku przyznano wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 grudnia 2012 roku na stałe. Do ustalenia podstawy wymiaru renty przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia od 1967 do 2011 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 61,05%. Podstawę wymiaru świadczenia obliczono przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową 2.974,69 złotych, co dało kwotę 1.816,05 złotych. Do ustalenia wysokości renty uwzględniono 24 lata, 4 miesiące oraz 9 dni okresów składkowych. Z dalszych ustaleń Sądu Okręgowego wynikało, że decyzją w/w organu rentowego z dnia 7 sierpnia 2013 roku przyznano A. K. prawo do emerytury od dnia 14 czerwca 2013 roku, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto podstawę wymiaru renty, tj. 1.816,05 złotych. Organ rentowy przyjął wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 61,05%. Do obliczenia wysokości emerytury uwzględniono 24 lata 4 miesiące i 9 dni okresów składkowych. Wysokość emerytury po waloryzacji ustalono na kwotę 1.339,88 złotych. Kolejną decyzją w/w organu rentowego z dnia 4 października 2013 roku ponownie ustalono wnioskodawcy wysokość emerytury od dnia 14 czerwca 2013 roku po uwzględnieniu, zarówno do prawa, jak i do wysokości świadczenia okresu pracy w gospodarstwie rolnym – 2 lat, 4 miesięcy oraz 17 dni - na kwotę 1.322,55 złotych. Sąd I instancji wskazał, iż zarówno z treści odwołania, jak też wyjaśnień wnioskodawcy wynikało, że zaskarżonej decyzji zarzucał to, że została ona wydana na wniosek, podczas gdy organ rentowy winien był przyznać mu emeryturę z urzędu oraz błędnie – zdaniem wnioskodawcy – niezastosowano wobec niego uregulowania, zgodne z którym powszechny wiek emerytalny dla mężczyzn wynosi 65 lat. A. K. nie podniósł pod adresem zaskarżonej decyzji żadnych zarzutów odnoszących się bezpośrednio do ustalenia wysokości emerytury. Sąd Okręgowy wskazał, iż zarzut wadliwego uwzględnienia okresu uzupełniającego pracy w gospodarstwie rolnym do ustalenia wysokości emerytury odnosił się zaś w istocie do ustalenia wysokości emerytury na podstawie decyzji organu rentowego z dnia 4 października 2013 roku. Tymczasem przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie była tylko i wyłącznie decyzja ZUS z dnia 7 sierpnia 2013 roku, zatem jedynie do niej odnoszą się rozważania Sądu I instancji. W dalszej kolejności Sąd Okręgowy wskazał, że stosownie do treści art. 27a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych emeryturę przyznaje się z urzędu zamiast pobieranej renty z tytułu niezdolności do pracy osobie, która osiągnęła wiek emerytalny, o którym mowa w art. 27 ust. 2 i 3 w/w ustawy oraz podlegała ubezpieczeniu społecznemu albo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Przepis art. 24a ust. 2 w/w ustawy stosuje się odpowiednio. Zgodnie z tym przepisem emeryturę przyznaje się od dnia osiągnięcia przez rencistę wieku uprawniającego do emerytury, a w przypadku gdy wypłata renty z tytułu niezdolności do pracy była wstrzymana - od dnia, od którego podjęto jej wypłatę. Emeryturę, o której mowa w art. 27a w/w ustawy, oblicza się zgodnie z art. 53 i 56 w/w ustawy, przy czym nie może ona być niższa od pobieranej dotychczas renty z tytułu niezdolności do pracy (art. 54a ust. 1 i ust. 2 w/w ustawy). W myśl art. 53 ust. 3 w/w ustawy emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy (tj. renty z tytułu niezdolności do pracy), oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do dnia nabycia uprawnień do emerytury. Zgodnie ze stanowiskiem organu rentowego, stwierdzenie, iż zaskarżona aktualnie decyzja z dnia 7 sierpnia 2013 roku została wydana wskutek rozpoznania wniosku znalazło się w jej treści przez pomyłkę. Decyzja ta została wydana z urzędu, stosownie do dyspozycji art. 27a w/w ustawy, a jej treść odpowiada wymogom ustawowym. Jak wskazywał natomiast wnioskodawca, domagał się on wydania przez ZUS decyzji z urzędu, zaś wniosek o przyznanie emerytury złożył na skutek błędnego pouczenia go przez pracowników ZUS o takiej konieczności. Sąd Okręgowy stwierdził, iż jakkolwiek A. K. ma słuszność co do tego, że organ rentowy błędnie pouczył go o konieczności złożenia wniosku, gdyż w jego sytuacji decyzja przyznająca prawo do emerytury winna zostać wydana z urzędu, to na obecnym etapie sprawy kwestia tego, czy decyzja została wydana z urzędu czy też na wniosek, nie ma w istocie znaczenia dla ukształtowania uprawnień emerytalnych wnioskodawcy. Organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 7 sierpnia 2013 roku przyznał A. K. emeryturę w wysokości ustalonej na podstawie art. 53 ust. 3 w/w ustawy, a więc w wysokości takiej, w jakiej jest przyznawana emerytura z urzędu. Sąd I instancji stwierdził, iż pomimo tego, że A. K. złożył wniosek o przyznanie świadczenia, a w treści decyzji znalazło się sformułowanie „po rozpoznaniu wniosku z dnia 12 lipca 2013 roku”, to treść zaskarżonej decyzji świadczy o tym, że w istocie została ona wydana z urzędu. W dalszej kolejności Sąd Okręgowy odniósł się do zarzutu wnioskodawcy dotyczącego – błędnego – w jego ocenie przyjęcia przez organ rentowy wieku uprawniającego wnioskodawcę do uzyskania emerytury. A. K. urodził się w dniu (...). Zgodnie z treścią art. 27 ust. 3 pkt 3 w/w ustawy wiek emerytalny dla mężczyzn urodzonych w okresie od dnia 1 kwietnia 1948 roku do dnia 30 czerwca 1948 roku wynosi co najmniej 65 lat i 2 miesiące. Przepis ten został zmieniony z dniem 1 stycznia 2013 roku przez art. 1 pkt 8 ustawy z dnia 11 maja 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 roku, poz. 637). Art. 27 w/w ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2013 roku przewidywał dla mężczyzn wiek emerytalny wynoszący 65 lat. W ocenie Sądu I instancji obecne brzmienie przepisu art. 27 ust. 3 w/w ustawy nie pozostawia wątpliwości, że przewidziany w nim wiek emerytalny obowiązuje wszystkie osoby urodzone we wskazanych w nim przedziałach czasowych. Przepis zaś art. 27a w/w ustawy przewidując przyznanie emerytury z urzędu osobom, które w okresie pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy osiągnęły wiek emerytalny, jednoznacznie odnosi się do nowego brzmienia art. 27 ust. 2 i ust. 3 w/w ustawy, bowiem art. 27 w poprzednim brzmieniu nie zawierał ustępów. Ponadto Sąd Okręgowy zauważył, że przepis art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw stanowi, że osoby, które w dniu wejścia w życie tej ustawy mają ustalone decyzją organu rentowego prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres do dnia osiągnięcia wieku emerytalnego zachowują te uprawnienia do dnia osiągnięcia wieku emerytalnego, o którym mowa w art. 24 ust. 1a i 1b oraz w art. 27 ust. 2 i 3

ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, chyba że prawo do świadczenia ustanie lub wygaśnie przed tym dniem. Reasumując stwierdził, że zarówno ustawa z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak i ustawa zmieniająca z dnia 11 maja 2012 roku, nie zawierają żadnej normy, która pozwoliłaby stosować po dacie 1 stycznia 2013 roku wiek emerytalny przewidziany w art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w brzmieniu sprzed tejże zmiany. Tym samym stanowisko wnioskodawcy, iż w stosunku do niego znajduje zastosowanie regulacja, zgodnie z którą powszechny wiek emerytalny dla mężczyzn wynosił 65 lat, jest błędne. Uzyskanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy przed dniem 1 stycznia 2013 roku (przed wejściem w życie zmiany art. 27 w/w ustawy) nie skutkuje zachowaniem uprawnień emerytalnych obowiązujących poprzednio. Skoro bowiem art. 17 ustawy zmieniającej z dnia 11 maja 2012 roku wyraźnie przewiduje „wydłużenie” prawa do renty do czasu osiągnięcia podwyższonego tą ustawą wieku emerytalnego, to nie można mieć wątpliwości, że należy w takim przypadku stosować wiek emerytalny wprowadzony tą ustawą. Wiek emerytalny wnioskodawcy został więc właściwie określony na 65 lat i 2 miesiące w oparciu o art. 27 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zaskarżona decyzja organu rentowego była zatem prawidłowa również w tym zakresie. A. K. pomimo tego, iż w odwołaniu kwestionował prawidłowość obliczenia wysokości emerytury przez organ rentowy, to na rozprawie stwierdził, że wysokość przyznanej emerytury powinna zostać obliczona w oparciu o takie same kryteria jak wysokość renty przyznanej decyzją z dnia 21 grudnia 2012 roku, zatem w konsekwencji wnosił, aby emerytura była wypłacana w wysokości ustalonej zaskarżoną decyzją. Sąd I instancji wskazał, iż przepisy art. 21 ust. 1 pkt 1 i art. 53 ust. 3 w/w ustawy przewidują, iż ustalenie wysokości emerytury przyznanej osobie, która pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy następuje przy przyjęciu takiej samej podstawy wymiaru renty oraz kwoty bazowej, jak w decyzji o przyznaniu renty. Analiza treści decyzji organu rentowego z dnia 21 grudnia 2012 roku, na podstawie której przyznano wnioskodawcy prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz aktualnie zaskarżonej decyzji z dnia 7 sierpnia 2013 roku przyznającej prawo do emerytury nie pozostawia wątpliwości, że wysokość emerytury została ustalona w oparciu o takie same czynniki, jak uprzednio ustalona wysokość renty. Tym samym organ rentowy zaskarżoną decyzją właściwie ustalił wysokość emerytury na podstawie przepisów w/w ustawy. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy jak w sentencji wyroku orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

A. K. zaskarżył powyższy wyrok w całości, powtarzając argumentację zawartą w odwołaniu od zaskarżonej decyzji. Zarzucił, iż Sąd I instancji błędnie uznał, że zaskarżona decyzja z dnia 7 sierpnia 2013 roku została wydana z urzędu, nie zaś na wniosek, pomimo złożenia przez niego wniosku (po uzyskaniu błędnej informacji w ZUS) oraz wskazania w jej treści, iż została ona wydana po rozpoznaniu stosownego wniosku. Nadto skarżący podniósł, że w jego sytuacji prawnej znajduje zastosowanie regulacja obowiązująca w dacie przyznania mu prawa do renty, zgodnie z którą powszechny wiek emerytalny dla mężczyzn wynosił 65 lat, nie zaś regulacja obowiązująca aktualnie, zgodnie z którą wiek emerytalny dla mężczyzn urodzonych w okresie od dnia 1 kwietnia 1948 roku do dnia 30 czerwca 1948 roku wynosi co najmniej 65 lat i 2 miesiące.

Wskazując na powyższe zarzuty, jak wynika z treścią apelacji, wnioskodawca domagał się zmiany zaskarżonej decyzji w ten sposób, aby była ona wydana z urzędu, nie zaś na wniosek oraz przyznania prawa do emerytury po ukończeniu 65-tego roku życia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz właściwie zastosował przepisy prawa materialnego, tj. przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd Apelacyjny w całości podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne oraz wykładnię przepisów dokonaną przez ten Sąd.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu apelacyjnego, dotyczącego błędnego – zdaniem skarżącego – ustalenia przez Sąd I instancji, iż zaskarżona decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w B. z dnia 7 sierpnia 2013 roku została w istocie wydana z urzędu, nie zaś na wniosek. Zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie. Stwierdzić przy tym należy, iż skarżący ma rację o tyle, że pracownicy ZUS – w sytuacji prawnej w jakiej się znajdował (tj. miał przyznane prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, osiągnął wiek emerytalny i podlegał ubezpieczeniu społecznemu albo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym) w świetle regulacji art. 27a w/w ustawy nie powinni pouczać go o konieczności złożenia wniosku o emeryturę, gdyż w takiej sytuacji organ rentowy przyznaje emeryturę z urzędu. Tym samym polecenie wnioskodawcy przez pracownika ZUS złożenia wniosku o świadczenie emerytalne, nie znajdowało oparcia w przepisach prawa. Niemniej jednak z uwagi na datę, od której zostało przyznane prawo do emerytury, Sąd II instancji podziela stanowisko Sądu Okręgowego, w zakresie, w jakim Sąd ten uznał, że prawo do powyższego świadczenia zostało przyznane z urzędu (pomimo złożenia wniosku przez A. K.). Na podstawie zaskarżonej decyzji przyznano wnioskodawcy prawo do świadczenia emerytalnego od dnia 14 czerwca 2013 roku, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego 65 lat oraz 2 miesięcy. Tymczasem wniosek o emeryturę został przez wnioskodawcę złożony w dniu 12 lipca 2013 roku. W sytuacji zatem, gdyby organ rentowy decyzję wydał wskutek rozpoznania wniosku ubezpieczonego (a nie zaś z urzędu), to prawo do świadczenia zostałoby przyznane od dnia 1 lipca 2013 roku. Stosownie bowiem do treści art. 129 ust. 1 w/w ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem art. 129 ust. 2 w/w ustawy. Okoliczność zaś, że w treści zaskarżonej decyzji znalazło się sformułowanie „po rozpatrzeniu Pana wniosku z dnia 12 lipca 2013 roku” nie wpływa na jej prawidłowość, skoro prawo do emerytury zostało wnioskodawcy przyznane od osiągnięcia wieku emerytalnego.

Nie jest również zasadne stanowisko wnioskodawcy uznającego, że winien on uzyskać prawo do emerytury po ukończeniu 65-tego roku życia, tj. po ukończeniu powszechnego wieku emerytalnym dla mężczyzn zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w dacie nabycia przez niego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w 2012 roku. Wnioskodawca urodził się w dniu (...). Zgodnie z treścią art. 27 ust. 3 pkt 3 w/w ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 roku, zmienionym przez art. 1 pkt 8 ustawy z dnia 11 maja 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, wiek emerytalny dla mężczyzn urodzonych w okresie od dnia 1 kwietnia 1948 roku do dnia 30 czerwca 1948 roku wynosi co najmniej 65 lat i 2 miesiące. Przepis art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2013 roku stanowił zaś, że wiek emerytalny dla mężczyzn to 65 lat. Zgodnie natomiast z art. 27a w/w ustawy emeryturę przyznaje się z urzędu zamiast pobieranej renty z tytułu niezdolności do pracy osobie, która osiągnęła wiek emerytalny, o którym mowa w art. 27 ust. 2 i 3, oraz podlegała ubezpieczeniu społecznemu albo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. Przepis art. 24a ust. 2 w/w ustawy stosuje się odpowiednio. Jak stanowi natomiast przepis art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 2012 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, osoby, które w dniu wejścia w życie tej ustawy mają ustalone decyzją organu rentowego prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres do dnia osiągnięcia wieku emerytalnego zachowują te uprawnienia do dnia osiągnięcia wieku emerytalnego, o którym mowa w art. 24 ust. 1a i 1b oraz w art. 27 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Po dokonaniu analizy powyższych przepisów prawa Sąd I instancji doszedł do prawidłowego wniosku, że w stosunku do wnioskodawcy znajduje zastosowanie regulacja, zgodnie z którą powszechny wiek emerytalny dla mężczyzn urodzonych w okresie od dnia 1 kwietnia 1948 roku do dnia 30 czerwca 1948 roku wynosi co najmniej 65 lat i 2 miesiące zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 roku, nie zaś 65 lat, jak stanowił przepis art. 27 w/w ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie nabycia przez wnioskodawcę prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Dlatego również powyższy zarzut apelacyjny podniesiony przez wnioskodawcę jest nieuzasadniony.

Końcowo wskazać należało, iż w apelacji wnioskodawca nie kwestionował wysokości świadczenia ustalonego na podstawie zaskarżonej decyzji z dnia 7 sierpnia 2013 roku, zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz art. 53 ust. 3 w/w ustawy. Uwzględnienie bowiem zarówno do prawa, jak i do wysokości świadczenia okresu 2 lat, 4 miesięcy oraz 17 dni pracy w gospodarstwie rolnym w decyzji organu rentowego z dnia 4 października 2013 roku skutkowało ustaleniem wysokości świadczenia na poziomie niższym niż w zaskarżonej decyzji z dnia 7 sierpnia 2013 roku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny orzekł jak w pkt I sentencji wyroku na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., art. 99 k.p.c. oraz § 11 ust. 1 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) – pkt II sentencji wyroku.

A.K.