Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Barbara Orechwa-Zawadzka (spr.)

Sędziowie: SA Bohdan Bieniek

SA Dorota Elżbieta Zarzecka

Protokolant: Magda Małgorzata Gołaszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 sierpnia 2014 r. w B.

sprawy z odwołania K. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o ustalenie podstawy wymiaru składek

na skutek apelacji wnioskodawczyni K. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 21 października 2013 r. sygn. akt V U 625/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od K. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt III AUa 174/14

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 4 kwietnia 2013 roku r. ustalił podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne K. S. z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w grudniu 2012 roku i styczniu 2013 roku.

Odwołanie od decyzji wniosła K. S.. Skarżąca wskazała, że nie zgadza się z ustaleniem że w powyższych miesiącach obowiązuje najniższa podstawa wymiaru składek, tj. 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek ogłoszonego za dany rok kalendarzowy. Skarżąca wnosiła o przyjęcie w danym przypadku zadeklarowanej kwoty jako podstawy wymiaru składek.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy w Białymstoku po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 21 października 2013 roku odwołanie oddalił ( pkt I) oraz zasądził od K. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w (...) (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego ( pkt 2).

Sąd Okręgowy ustalił, że K. S. z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w miesiącach od stycznia do listopada 2012 roku miała ustaloną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w najniższej wysokości. W dniu 30 listopada 2012 roku wpłynął do ZUS dokument zgłoszeniowy do ubezpieczenia chorobowego (...), zgłaszający odwołującą się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od 01 grudnia 2012 roku.

Nadto Sąd pierwszej instancji ustalił, że deklaracje rozliczeniowe ZUS DRA ze wskazaniem podstaw wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w wyższych niż minimalne kwotach (8775,55 zł) wpłynęły do ZUS 21 stycznia 2013 roku, za grudzień 2012 roku i 19 lutego 2013 roku, za styczeń 2013 roku.

Z dalszych ustaleń Sądu I instancji wynikało, że K. S. wystąpiła do organu rentowego o wypłatę zasiłku chorobowego w związku z niezdolnością do pracy za okres od 06 marca 2013 roku do 02 kwietnia 2013 roku. ZUS po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego stwierdził, że wobec niezłożenia przez skarżącą w terminie do 10-go dnia następnego miesiąca deklaracji rozliczeniowych obowiązuje najniższa nie zaś zadeklarowana kwota podstawy wymiaru składek. Zdaniem ZUS bez znaczenia było, że skarżąca dokonała wpłat tytułem składek na ubezpieczenia społeczne w kwotach 2799,40 zł w dniu 04 stycznia 2013 roku (za grudzień 2012r.) i w dniu 05 lutego 2013 roku (za styczeń 2013r.).

Odnosząc powyższy stan faktyczny na grunt przepisów prawa Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z art. 18 ust. 8 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5 (osób prowadzących pozarolniczą działalność oraz osób z nimi współpracujących) stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy. Natomiast zgodnie z uregulowaniem zawartym w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy płatnik składek przesyła w tym samym terminie deklarację rozliczeniową, imienne raporty miesięczne oraz opłaca składki za dany miesiąc, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2a i 2b, nie później niż do 10-go dnia następnego miesiąca dla osób fizycznych opłacających składkę wyłącznie za siebie. Zwolnienie z obowiązku składania deklaracji rozliczeniowej w przypadku osób prowadzących pozarolniczą działalność i opłacających składki wyłącznie za siebie przewidują przepisy ust. 2a i 2b art. 47.

Skoro zatem skarżąca w okresie do grudnia 2012 roku deklarowała najniższą podstawę wymiaru składek i opłacała składki od tej najniższej podstawy, nie miała obowiązku składania deklaracji rozliczeniowych zgodnie z art. 47 ust. 2a i 2b ustawy. Nie miał też do niej zastosowania przepis art. 48 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Skoro zatem skarżąca zamierzała zadeklarować kwotę podstawy wymiaru składek wyższą niż dotychczas ustalona kwota w wysokości najniższej podstawy wymiaru i nastąpiła zmiana w stosunku do miesiąca poprzedniego, winna zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 1 złożyć deklarację rozliczeniową, wskazując zadeklarowaną kwotę, w terminie do 10-go dnia następnego miesiąca. Złożenie deklaracji było więc w danym przypadku niezbędne do prawidłowego obliczenia należnych składek i opłaty należności z tego tytułu oraz ustalenia przez ZUS czy składki zostały opłacone w prawidłowej wysokości.

Zdaniem Sądu Okręgowego dokonanie wpłaty składek bez złożenia prawidłowej deklaracji w ustawowym terminie nie wypełnia obowiązków płatnika przewidzianych art. 46 ust. 1, tym bardziej w przypadku, gdy podstawę wymiaru składek miałaby stanowić zadeklarowana kwota, wyższa od dotychczas ustalonej najniższej podstawy wymiaru składek. Niewątpliwe było natomiast, że jakkolwiek zapłata składek nastąpiła w terminie, to deklaracje rozliczeniowe wpłynęły do ZUS z przekroczeniem ustawowego terminu. Przekroczenia terminu nie może usprawiedliwiać awaria systemu informatycznego w biurze rachunkowym obsługującym skarżącą.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy stwierdził, że w przypadku skarżącej wobec niezadeklarowania w terminie kwoty podstawy wymiaru składek, obowiązuje w spornym okresie dotychczas ustalona najniższa podstawa wymiaru.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, zaś o kosztach zastępstwa procesowego orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Apelację od tego wyroku wywiodła K. S. zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania oraz prawa materialnego mających wpływ na wynik sprawy:

1. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego i niewłaściwe przyjęcie, że:

a)w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie: emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz dobrowolne ubezpieczenie chorobowe K. S. ( odwołującej, płatnika) za miesiąc grudzień 2012 r. i styczeń 2013 r. powinna stanowić kwota prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy, a nie zadeklarowana przez Odwołującą ( Płatnika) kwota i wynikające z niej wpłacone składki na w/w ubezpieczenie.

b) Odwołująca była zwolniona z obowiązku składania deklaracji rozliczeniowej, w okolicznościach zgłoszenia od dnia 01.12.2012 r. do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego oraz zmiany podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie od w/w dnia,

c) w przypadku złożenia przez odwołującą deklaracji rozliczeniowej za miesiąc grudzień 2012 r. z jednoczesnym opłaceniem w terminie składki ubezpieczeniowej w właściwej wysokości wynikającej ze złożonej deklaracji, Odwołująca była zwolniona od złożenia deklaracji rozliczeniowej za miesiąc styczeń 2013 r.,

2.art. 18 ust. 8 w zw. z art. 20 ust. 1 w/w ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2009 r., nr 205, poz. 1858 z póz. Zm.) poprzez błędne ustalenie, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie: emerytalne, rentowe i wypadkowe ora dobrowolne ubezpieczenie chorobowe za miesiąc grudzień 2012 r. i styczeń 2013 r. powinna stanowić kwota nie niższa niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy, a nie kwota zadeklarowana przez Odwołującą ( Płatnika) i wynikające z niej wpłacone w terminie składki na w/w ubezpieczenie,

3. art. 48 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2009 r., nr 205, poz. 1858 z póz. zm; ustawa pragmatyczna ) poprzez jego nie zastosowanie i błędne przyjęcie, iż przepis ten nie ma zastosowania do Odwołującej w okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy;

4. art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2009 r., nr 205, poz. 1858 z póz. zm.) poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, iż sam fakt opóźnienia w złożonej deklaracji rozliczeniowej, z jednoczesnym opłaceniem w terminie składki ubezpieczeniowej powoduje skutek, w postaci braku możliwości ustalenia podstawy wymiaru składki od innej kwoty niż 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek,

5. art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2009 r., nr 205, poz. 1858 z póz. zm.) poprzez niewłaściwe przyjęcie, iż samo naruszenie przez Płatnika składek obowiązku terminowego sporządzenia deklaracji rozliczeniowej, przy jednoczesnym terminowym wpłaceniu składki ubezpieczeniowej, powoduje konsekwencje w postaci braku możliwości ustalenia podstawy wymiaru składki od zadeklarowanej prze Odwołującego kwoty.

Wskazując na powyższe zarzuty apelująca wnosiła o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku i zaskarżonej decyzji ZUS, poprzez uwzględnienie wniesionego odwołania i ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne: emerytalne, rentowe i wypadkowe ora dobrowolne ubezpieczenie chorobowe za miesiąc grudzień 2012 r. i styczeń 2013 r. od kwoty 8 775,55 zł tj. wynikającej z przesłanych deklaracji rozliczeniowych za w/w miesiące oraz wpłaconych w ustawowym terminie składek,

2. zasądzenie od organu rentowego na rzecz K. S. kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancję, ewentualnie o

3. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Skarżąca w piśmie z dnia 31 lipca 2014 r. wskazała, że prezentowane w apelacji stanowisko co do braku istnienia w przepisach ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych sankcji za złożenie deklaracji po terminie, która sprowadza się do przyjęcia minimalnej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, znajduję potwierdzenie w prawomocnym wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24.04.2014 r. sygn. akt. III AUa 1636/13).

Sąd Apelacyjny zważył co następuje .

Apelacja nie jest zasadna.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Okręgowy nie naruszył przepisów prawa procesowego oraz właściwie zastosował przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2009 r., nr 205, poz. 1858 z póz. zm.). Sąd Apelacyjny w całości podziela i przyjmuje za własne ustalenia faktyczne oraz wykładnię przepisów prawa.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Apelacyjny nie podzielił zasadności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., Powyższy przepis uprawnia sąd do oceny wiarygodności mocy dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału. Z jednej zatem strony sąd orzekający uprawniony jest do oceny tychże dowodów według własnego przekonania z drugiej natomiast sam jest zobowiązany do wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Uprawnienie sądu do oceny dowodów według własnego przekonania nie oznacza oczywiście dowolności w tej ocenie, bowiem poza sporem winno być, iż dokonując tej oceny sąd nie może ignorować zasad logiki, osiągnięć nauki, doświadczenia czy też wyciągać wniosków nie wynikających z materiału dowodowego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe oraz dokonał trafnych ustaleń faktycznych. Nadto ocena materiału dowodowego została dokonana przez Sąd pierwszej instancji w sposób wszechstronny, zgodnie z zasadami wiedzy i logicznego rozumowania oraz doświadczeniem życiowym. W szczególności prawidłowe jest ustalenie Sądu pierwszej instancji, że w okolicznościach niniejszej sprawy podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie : emerytalne, rentowe i wypadkowe oraz dobrowolne ubezpieczenie chorobowe K. S. za miesiąc grudzień 2012 r. oraz miesiąc styczeń 2013 r. powinna stanowić 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek a nie zadeklarowana kwota i wpłacone składki. Trafne są też ustalenia Sądu Okręgowego wskazujące, że odwołująca była zwolniona z obowiązku składania deklaracji rozliczeniowej zgodnie z art. 47 ust. 2a i 2b ustawy. Nie budzą też wątpliwości ustalenia Sądu pierwszej instancji, iż skoro odwołująca zamierzała zadeklarować kwotę podstawy wymiaru składek wyższą niż dotychczas ustalona kwota w stosunku do poprzedniego miesiąca, winna złożyć deklarację rozliczeniową.

Podstawę przedstawionych ustaleń Sądu Okręgowego stanowiła prawidłowa wykładnia i zastosowanie przepisów prawa materialnego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego nie zasługiwały na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 47 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( t.j. Dz.U z 2013r. poz.1442) płatnik składek przesyła w tym samym terminie deklarację rozliczeniową, imienne raporty miesięczne oraz opłaca składki za dany miesiąc, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2a i 2b, nie później niż do 10 dnia następnego miesiąca - dla osób fizycznych opłacających składkę wyłącznie za siebie;

Nie ulega wątpliwości, iż w sytuacji zamiaru zmiany podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie chorobowe na wnioskodawczyni jako osobie prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą istniał obowiązek złożenia deklaracji w odpowiednim terminie. Powyższy obowiązek nabierał istotnego znaczenia w sytuacji gdy K. S. nieprzerwalnie przez kilka miesięcy korzystała z najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe. Z niekwestionowanych ustaleń faktycznych Sądu I instancji wynika bowiem, że odwołująca w okresie od 1 stycznia 2012 r. do listopada 2012 r. zadeklarowała minimalną podstawę wymiaru składek i opłacała za siebie składki we powyższej wysokości.

Wobec powyższego za słuszne należy uznać ustalenie Sądu Okręgowego, że wobec odwołującej zastosowanie ma przepis art. 47 ust.2b i 2c w/w ustawy. W myśl tego przepisu osoby prowadzące pozarolniczą działalność, opłacające wyłącznie składki na ubezpieczenie zdrowotne za siebie lub osoby z nimi współpracujące, są zwolnione z obowiązku składania deklaracji rozliczeniowej lub imiennych raportów miesięcznych za kolejny miesiąc, jeżeli w ostatnio złożonej deklaracji rozliczeniowej lub imiennym raporcie miesięcznym zadeklarowały do podstawy wymiaru składek kwotę w wysokości najniższej podstawy wymiaru określonej w art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, obowiązującej je i osoby z nimi współpracujące, i nie nastąpiła żadna zmiana w stosunku do miesiąca poprzedniego, z zastrzeżeniem ust. 2c. Z treści ustępu 2c wynika, że osoby, o których mowa w ust. 2a, 2b, 2d, 2e i 2f, są zwolnione z obowiązku składania deklaracji rozliczeniowej lub imiennych raportów miesięcznych za kolejny miesiąc, także wówczas, gdy zmiana w stosunku do miesiąca poprzedniego jest spowodowana wyłącznie zmianą minimalnego wynagrodzenia lub przeciętnego wynagrodzenia.

Nie ulega wątpliwości, że K. S. spełniała powyżej wskazane przesłanki i w związku z tym nie miała obowiązku składania co miesięcznych deklaracji rozliczeniowych. Zdaniem Sądu Apelacyjnego zarówno organ rentowy jak i Sąd Okręgowy prawidłowo ustaliły, że skoro wnioskodawczyni w określonym terminie nie zgłosiła zamiaru zmiany podstawy wymiaru składek na wyższą kwotę podstawy to oznacza, że nadal była zainteresowana kontynuacją ubezpieczenia z najniższą podstawą wymiaru składek.

W ocenie Sądu Apelacyjnego bez istotnego znaczenia dla powyższych ustaleń pozostaje fakt, że wnioskodawczyni w określonych ustawowo terminach - do 10 dnia kolejnego miesiąca opłaciła wyższe składki w stosunku do podstawy wymiaru składek, którą miała wcześniej zadeklarowaną, skoro nie dokonała uprzedniej czynności zadeklarowania nowej podstawy wymiaru.

Zatem złożenie przez K. S. deklaracji rozliczeniowej z przekroczeniem terminu opisanego w art. 47 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych nawet w przypadku opłacenia w terminie składek na ubezpieczenie społeczne upoważniało organ rentowy do ustalenia za grudzień 2012 r. oraz styczeń 2013 r. podstawy tych składek w minimalnej wysokości, o której mowa w treści art. 18 ust. 8 ustawy systemowej.

Stąd wbrew zarzutowi apelacji, Sąd I instancji nie naruszył art. 18 ust. 8 ustawy systemowej. Zgodnie z treścią tej normy, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy. Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku.

Trafne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie ma zastosowania art. 48 ustawy systemowej. Przepis ten określa jeden ze skutków niezłożenia przez płatnika składek deklaracji rozliczeniowej. Mianowicie okoliczność, iż płatnik składek w przewidzianym prawem terminie nie złożył deklaracji rozliczeniowej powoduje, że ZUS jest uprawniony do wymierzenia składek z urzędu w wysokości wynikającej z ostatnio złożonej deklaracji rozliczeniowej. W takim przypadku dokonany przez ZUS wymiar składek nie obejmuje jednak wypłaconych przez płatnika składek zasiłków, które zasadniczo podlegają rozliczeniu w ciężar składek. Zgodnie z ust. 2 jeżeli po wymierzeniu składek z urzędu płatnik składek złoży deklarację rozliczeniową, Zakład koryguje wymiar składek do wysokości wynikającej ze złożonej deklaracji rozliczeniowej, z uwzględnieniem wykazanych w deklaracji zasiłków oraz zasiłków rodzinnych i pielęgnacyjnych. Podkreślić należy, że powyższy przepis dotyczy jednak tylko takiego płatnika składek, który miał obowiązek złożenia deklaracji rozliczeniowej za dany miesiąc.

Brak jest podstaw do uznania, że doszło do naruszenia art. 46 ust. 1 ustawy systemowej, z którego treści wynika, że płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy. Zatem argumenty apelującej w powyższym zakresie należało uznać za niezasadne. Należy bowiem zgodzić się z Sądem Okręgowym, że dokonanie wpłaty składek bez złożenia prawidłowej deklaracji w ustawowym terminie nie wypełnia obowiązków płatnika przewidzianych w powyższym przepisie.

Sformułowanie omawianych przepisów pozwala ubezpieczonym zadeklarować wyższą podstawę wymiaru składek. Równocześnie warunkiem pozwalającym na ukształtowanie wyższej podstawy wymiaru składek, niż minimalna, jest spełnienie dwóch warunków : złożenie deklaracji rozliczeniowej w ustawowym terminie oraz następnie odprowadzenie przez płatnika składek w zadeklarowanej wysokości.

Odwołując się do dołączonego do apelacji prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 kwietnia 2014 r. w sprawie III AUa 1636/13 wskazać należy, że powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na odmiennym stanie faktycznym. W tej sprawie odwołująca nie miała ustalonej w poprzednim okresie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie, ponieważ miała przerwę w kontynuacji ubezpieczenia chorobowego. Stąd brak było możliwości ustalenia podstawy wymiaru na podstawie poprzedniego miesiąca. Zatem odwołująca chcąc ponownie przystąpić do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego była zobowiązana do zadeklarowania podstawy wymiaru składek w odpowiednim terminie. W sprawie rozpoznawanej w niniejszym postępowaniu wnioskodawczyni nie miała obowiązku składania deklaracji co do wyboru podstawy wymiaru składek, ponieważ nieprzerwalnie korzystała z minimalnej podstawy wymiaru składek. Dopiero decyzja odwołującej w przedmiocie zmiany kwoty do podstawy wymiaru składek rodziła obowiązek złożenia deklaracji rozliczeniowej. Wobec powyższego prezentowany wyżej wyrok Sądu nie może stanowić punktu odniesienia do przedmiotowej sprawy.

Nie sposób zgodzić się z argumentacją apelującego, iż skoro przepisy ustawy systemowej nie zawierają bezpośrednio określonych sankcji za niedotrzymanie terminu na złożenie deklaracji odpowiedniej podstawy wymiaru składek to nie może to powodować negatywnych decyzji wobec stron. Zdaniem Sądu Apelacyjnego ustawodawca wprowadzać przepisy określające terminy składania deklaracji rozliczeniowych nie zrobiłby tego bez istotnego powodu ( celu). Dlatego nie można z tego faktu wyciągać wniosków, iż skoro za opóźnienia ustawowym terminom składania deklaracji nie jest przewidziana żadna sankcja, to są one bez znaczenia dla sytuacji prawnej ubezpieczonych. W ocenie Sądu Apelacyjnego przedmiotowy termin na złożenie deklaracji rozliczeniowej ma istotne znaczenie. Pierwotną czynnością jest bowiem zadeklarowanie podstawy wymiaru składek a dopiero czynnością wtórną jest opłacenie składek na zadeklarowanie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie.

Na marginesie stwierdzić należy, że wnioskodawczyni od 2007 roku jest przedsiębiorcą, zatem wymagany jest od niej profesjonalizm oraz inicjatywa związana z prowadzoną działalnością, także w odniesieniu do wywiązywania się z obowiązku deklarowania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i chorobowe.

W świetle powyższych rozważań w ocenie Sądu Apelacyjnego zarówno organ rentowy jak też Sad Okręgowy prawidłowo procedowali, ustalając minimalną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe K. S..

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 12 ust. 1 pkt 2 w zw. z §11 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z zm.).