Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 marca 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Teresa Suchcicka (spr.)

Sędziowie: SA Sławomir Bagiński

SA Dorota Elżbieta Zarzecka

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 marca 2018 r. w B.

sprawy z odwołania M. N. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji wnioskodawcy M. N. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Suwałkach III Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 listopada 2017 r. sygn. akt III U 208/17

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od M. N. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn. akt III AUa 19/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25.04.2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., powołując się na przepisy ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017r. poz. 1383) i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.), odmówił M. N. (1) prawa do emerytury. Organ rentowy uznał, że na dzień 01.01.1999 r. wnioskodawca nie wykazał 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. ZUS nie zaliczył do stażu pracy okresu od dnia 03.01.1983 r. do dnia 28.03.1983 r. dot. zatrudnienia w (...)Prasa – K. – (...) w E., ponieważ wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy agencyjnej na okres krótszy niż 6 miesięcy oraz okresu prowadzenia działalności gospodarczej od dnia 02.01.1991 r. do dnia 09.05.1992 r. z uwagi na nieopłacanie w tym czasie składek na ubezpieczenie społeczne.

W odwołaniu od tej decyzji M. N. (1) domagał się jej zmiany, uwzględnienia do stażu pracy pominiętego okresu pracy w (...)Prasa – K. – (...) i przyznania praw do wcześniejszej emerytury oraz zasądzenia od organu rentowego na jego rzecz, zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Suwałkach wyrokiem z dnia 6 listopada 2017 r. oddalił odwołanie (pkt 1) oraz zasądził od M. N. (2) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2).

Sąd ustalił, że M. N. (1) (ur. (...)) w dniu 05.05.2015 r. po raz pierwszy wystąpił z wnioskiem o emerytury. Decyzją z dnia 03.06.2015 r. organ rentowy odmówił mu przyznania prawa do tego świadczenia wskazując na nieukończenie 60 roku życia oraz brak 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych na dzień 01.01.1999 r. W dniu 15.06.2015 r. odwołujący wystąpił z wnioskiem o ponowne rozpoznanie jego prawa do emerytury. Do wniosku dołączył zaświadczenie na okoliczność zatrudnienia w okresie od 03.01.1983 r. do 28.03.1983 r. i prowadzenia działalności gospodarczej od 02.01.1991 r. do 01.10.1994 r. Decyzją z dnia 15.07.2015 r. odwołującemu ponownie odmówiono przyznania prawa do emerytury wskazując na podobną argumentację, jak w przypadku decyzji z dnia 03.06.2015 r. Dodatkowo organ rentowy wskazał powody odmowy uwzględnienia do ogólnego stażu ubezpieczeniowego okresów od 03.01.1983 r. do 28.03.1983 r. i od 10.05.1992 r. do 01.10.1994 r. Wnioskodawca nie składał odwołań od powyższych decyzji. Jedynie w dniu 17.05.2016 r. wystąpił z wnioskiem o sprostowanie decyzji z dnia 15.07.2015 r., co do okresu prowadzenia działalności gospodarczej. Decyzją z dnia 17.05.2016 r. skorygowano okres prowadzenia działalności gospodarczej – od 02.01.1991 r. do 09.05.1992r. – który nie został uwzględniony do ogólnego stażu pracy.

Dalej Sąd ustalił, że w dniu 27.02.2017 r. M. N. (1) ponownie wystąpił z wnioskiem o emeryturę. Na dzień 01.01.1999 r. organ rentowy za udowodnione uznał 24 lata 9 miesięcy i 28 dni okresów składkowych, nieskładkowych i uzupełniających. Staż pracy w warunkach szczególnych na 01.01.1999 r. wynosił 15 lat 9 miesięcy i 22 dni. Sporny pozostawał okres od 03.01.1983 r. do 28.03.1983 r. dot. zatrudnienia wnioskodawcy w ramach umowy agencyjnej w (...) Spółdzielni (...) „Prasa – K. – (...). Z umowy agencyjnej Nr 1/83 z dnia 03.01.1983 r., zawartej na czas określony do dnia 28.03.1983 r. wynikało, że odwołujący jako sprzedawca rejonowy miał obowiązek wykonywania czynności związanych z zaopatrzeniem sieci punktów sprzedaży detalicznej w prasę i inne towary będące przedmiotem ich obrotu (§1 umowy). § 10 umowy dotyczący podlegania ubezpieczeniu społecznemu na zasadach określonych w ustawie z dnia 19.12.1975 r. o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących pracę na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, został przekreślony. Z dalszych zapisów umowy wynikało m.in. że sprzedawca rejonowy jest zobowiązany osobiście wykonywać powierzone mu obowiązki w czasie ustalonym przez przedsiębiorstwo. Natomiast w przypadku niezdolności do wykonywania pracy sprzedawca rejonowy powinien w terminie – najdalej 3 dni od chwili powstania przeszkody, powiadomić o tym powiadomić przedsiębiorstwo, ze wskazaniem zastępcy, który wykonywać będzie czynności nieobecnego sprzedawcy rejonowego, za zgoda przedsiębiorstwa i pozostałych sprzedawców rejonowych objętych umową (w niniejszej sprawie tylko odwołujący był objęty umową agencyjną). Zastępca takim mógł być członek rodziny lub inna osoba pozostająca ze sprzedawcą rejonowym we wspólnym gospodarstwie domowym. Zgodnie z § 12 umowy sprzedawca rejonowy ponosił na swój rachunek i koszt całkowitą odpowiedzialność za osoby, z których zastępstwa korzystał przy wykonywaniu obowiązków.

Z dalszych ustaleń Sądu wynikał, iż w aktach osobowych znajdowało się również zgłoszenie odwołującego do ubezpieczenia społecznego, na podstawie umowy agencyjnej. W karcie płacy sprzedawcy zostały uwzględnione składniki wynagrodzenia (prowizja, rekompensata) oraz potrącenia (koperta k. 11). Jak wynikało z zeznań świadków: J. O. – kierownika działu kolportażu i I. W. – kierownika przy zawieraniu umów, odwołujący pracował przy kolportowaniu czasopism i pracy oraz książek na poszczególne rejony. Podział prasy odbywał się w godzinach nocnych. Prasa była zwożona już około godziny 23, a podział następował od godziny 2 w nocy. Długość godzin pracy nie była stała, ponieważ warunkiem było wykonanie konkretnych prac w danym dniu tj. przyjęcie i rozdzielenie pracy na dany rejon oraz przyjęcie zwrotów. Świadek I. W. nie była przełożoną odwołującego i miała ogólną wiedzę na temat funkcjonowania działu kolportażu. Wskazała, iż pracownicy byli zatrudnieni przede wszystkim na podstawie umów agencyjnych. Byli również pracownicy zatrudnieni na podstawie umów o pracę i w tym przypadku otrzymywali dodatkowe wynagrodzenie np. w przypadku pracy w godzinach nadliczbowych lub nocnych. W przypadku umów agencyjnych takich dodatków nie było. Pracę działu kolportażu nadzorował kierownik tego działu oraz ekspozytor. Bezpośrednim kierownikiem odwołującego była świadek J. O.. Wskazała, iż rozwoził on prasę samochodem wynajmowanym od Poczty Polskiej. Wnioskodawca zajmował się rozdziałem prasy na danym rejonie, a nie jej bezpośrednią sprzedażą.

Sąd nie uwzględnił powyższego okresu do stażu pracy uznając, że nie było podstaw do przyjęcia, iż w spornym okresie odwołujący pracował w (...) Spółdzielni (...) „Prasa – K. – (...) na podstawie umowy o pracę. W sprawie nie ma żadnych dowodów, które dawałyby podstawy do kwestionowania i podważania podstawy świadczenia przez wnioskodawcę pracy. Podstawę pracy w spornym okresie stanowiła umowa agencyjna z dnia 03.01.1983 r. W tym zakresie dokumentacja jest kompletna i jednoznaczna. Zdaniem Sądu Ilość dowodów odzwierciedla też długość faktycznego wykonywania czynności sprzedawcy rejonowego.

Sąd podniósł, że wnioskodawca próbował wskazywać na okoliczności, które wskazywałyby, iż łączył go w tym czasie stosunek pracowniczy, jednak działania te były nietrafione. Jak wynikało z zeznań świadków zawieranie umów agencyjnych przez to przedsiębiorców było powszechne. Wynikało to też ze specyfiki świadczonych przez ten zakład usług. Dlatego o treści stosunku łączącego w tym okresie odwołującego z (...) przesądzała treść umowy agencyjnej. Na zmianę stanowiska Sądu nie miały wpływu twierdzenia odwołującego, iż jego praca podlegała kontroli (odbywał się pod kierownictwem) kierownika działu kolportażu lub ekspozytora. Takie zależności nie wynikały z umowy agencyjnej. Z zeznań świadków nie wynikało również, aby działania odwołującego wynikały z poleceń tych osób, gdyż treść umowy w § 1 jednoznacznie wskazuje, co należało do jego obowiązków. Nadzór nad działem kolportażu w osobie kierownika nie stanowi w tym przypadku okoliczności wskazującej na pracowniczy charakter stosunku łączącego wnioskodawcę z (...) w tym okresie. Nadzór był konieczny, gdyż poszczególni sprzedawcy regionalni korzystali z pomieszczeń (...) oraz wynajmowanych od Poczty Polskiej aut do transportu pracy. Ponadto podział prasy musiał być odgórnie zarządzany rzez (...).

Sąd zważył, że treść umowy agencyjnej przesądza o podstawie zatrudnienia odwołującego w tym okresie. Nie jest prawdą, że w sytuacji nieobecności odwołującego, jego czynności mógł wykonać tylko ktoś z innych pracowników zakładu. Zastępować mogła go również osoba bliska, pozostająca z nim we wspólnym gospodarstwie domowym, a takiego zastępstwa nie przewiduje stosunek pracy. Ponadto okoliczność ta miała związek z czasem pracy, który nie był normowany i wiązał się z ilością prasy przewidzianej do rozdzielenia w danym dniu oraz ilością zwrotów.

Ustalenie, że w spornym okresie odwołującego łączyła umowa agencyjna przesądzało o podstawie prawnej, w oparciu o którą oceniano ten okres. W aspekcie wniosku o emeryturę miało to dalsze „reperkusje”, gdyż zgodnie z treścią art. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej i umowy zlecenia w brzmieniu obowiązującym w spornym okresie (Dz.U. Nr 45, poz. 232 ze zm.), obowiązkowe ubezpieczenie społeczne określone ustawą, zwane dalej "ubezpieczeniem", obejmuje osoby wykonujące stale i odpłatnie pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, zawartej z jednostkami gospodarki uspołecznionej (ust. 1). Umową agencyjną lub umową zlecenia w rozumieniu ustawy, zwaną dalej "umową", jest umowa, na podstawie której osoba ją zawierająca zobowiązuje się do wykonywania określonych czynności w imieniu jednostki gospodarki uspołecznionej lub na rzecz tej jednostki (ust. 2). Natomiast pracę uważa się za wykonywaną stale, jeżeli trwa nieprzerwanie co najmniej sześć miesięcy (ust.3).

W przypadku wnioskodawcy nie został spełniony ostatni warunek, czyli nieprzerwane zatrudnienie (praca) przez okres co najmniej 6 miesięcy. Warunkowa to okres, na jaki został zawarta umowa agencyjna. Zatem nawet w sytuacji istnienia dowodu w postaci zgłoszenia odwołującego do ubezpieczenia społecznego, w świetle tego przepisu, objęcie obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym nie nastąpiło.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. Sąd orzekł, jak w punkcie 1 wyroku, o kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804 ze zm.).

Apelację od wyroku wywiódł wnioskodawca skarżąc w całości powyższy wyrok, zarzucił mu:

1. naruszenie prawa materialnego w szczególności : 

a) przepisu art. 184 ust. 1 pkt.2 w zw. z art.27 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017r., poz.1383 ze zm) poprzez oddalenie odwołania i nieprzyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych z powodu braku wymaganych 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, przypadających na dzień 01.01.1999 r.;

b) art. 22 §1 i § 1 oraz §1 ustawy Kodeks pracy przez błędne przyjęcie, że stosunek prawny, w ramach którego ubezpieczony świadczył pracę na rzecz (...)" Prasa- K. - RUCH" od dnia 03.01.1983 r do 28.03.1983 r. na stanowisku sprzedawcy rejonowego prasowego, nie był stosunkiem pracy;

c) art. 758 i n. ustawy Kodeks cywilny w skutek błędnego przyjęcia, że umowa na podstawie której M. N. (2) był zatrudniony, nazwana umową agencyjną, była umową agencyjną, która jednocześnie nie rodziła obowiązku ubezpieczenia społecznego na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących prace na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia (Dz. U. Nr 45, poz. 232 ze zm.), podczas gdy w sposobie wykonywania zobowiązania przeważały cechy charakterystyczne dla stosunku pracy;

d) art. 65 § 1 i 2 k.c. w związku z art. 300 k. p., przez niewłaściwe przyjęcie dyrektyw interpretacyjnych przy ocenie stosunku prawnego łączącego strony i przyjęcie, że pierwszoplanowe znaczenie w kształtowaniu charakteru danego stosunku zatrudnieniowego ma zgodny zamiar jego stron oraz cel umowy

2. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia:

a) art. 233 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c., poprzez dokonanie przez Sąd pierwszej instancji dowolnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie z przekroczeniem granic swobodnej oceny, w oparciu nie o cały, wszechstronnie rozważony materiał dowodowy, a jedynie o część materiału dowodowego, to jest z pominięciem części dowodu z przesłuchania świadków - nadzorującej pracę ubezpieczonego - kierownika działu kolportażu- J. O. oraz kadrowej- I. W., które wskazywały na podporządkowanie pracownicze ubezpieczonego, wykonywanie pracy w miejscu i czasie wskazanym przez pracodawcę, konieczność osobistego świadczenia pracy, a w razie jego nieobecności - przejmowanie pracy przez innych pracowników, zapoznanie się z regulaminem pracy i jego przestrzeganie, podpisywanie listy obecności, korzystanie z urządzeń będących własnością pracodawcy, w szczególności z samochodu służbowego;

b) art.328 § 2 k.p.c., przez naruszenie obowiązku prawidłowego uzasadniania wyroku, w tym niewyjaśnienie przyczyn pominięcia części zeznań świadków i wyjaśnień ubezpieczonego oraz niewskazanie zestawienia cech przeważających, charakterystycznych dla stosunku pracowniczego oraz cywilnoprawnego, które miały znaczenie decydujące dla rozstrzygnięcia sprawy, a którym Sąd pierwszej instancji odmówił tego charakteru.

Wskazując na powyższe skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez przyznanie odwołującemu się prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, po uprzednim zaliczeniu do okresu składkowego, okresu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na rzecz RS W" Prasa- K. - RUCH" od dnia 03.01.1983 r. do 28.03.1983 r. oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia - przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c., i dokonanie przez Sąd pierwszej instancji dowolnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie z przekroczeniem granic swobodnej oceny, w oparciu nie o cały, wszechstronnie rozważony materiał dowodowy, a jedynie o jego część to nie jest on zasadny. Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe i ocenił zebrane dowody przy czym nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c. Ocena tych dowodów nie budzi wątpliwości. Dowody z dokumentów zgormadzone dla potrzeb ustalenia rodzaju stosunku prawnego łączącego wnioskodawcę z RS W" Prasa- K. - RUCH" nie budzą wątpliwości i nie można przyjąć jak chce skarżący, że wnioskodawca świadczył pracę w ramach stosunku pracy, w reżimie określonym przepisami kodeksu pracy (art. 22 k.p.). Sąd Apelacyjny w całej rozciągłości podziela w tym zakresie zarówno ustalenia faktyczne, jak i wnioskowania prawnicze zawarte w motywach zaskarżonego wyroku. W tej sytuacji nie zachodzi potrzeba ich powtarzania (por. postanowienia Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 roku II UKN 61/97 - OSNAPiUS 1998/3/104, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 roku I PKN 339/98 - OSNAPiUS 1998/24/776). Podnieść należy dodatkowo, że skarżący argumentami przytoczonymi w apelacji w żaden sposób nie podważył zasadności stanowiska Sądu pierwszej instancji. Apelacja zawiera bowiem jedynie własną ocenę faktów odmienną od przyjętej przez Sąd Okręgowy. Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy brak obiektywnych dowodów na to, że w spornym okresie świadczył pracę w reżimie pracowniczym. Sąd Apelacyjny w całości podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne w tym zakresie. Z ustaleń tych wynika, że zgodnie z umową agencyjną Nr 1/83 z dnia 03.01.1983 r., zawartej na czas określony do dnia 28.03.1983 r. (koperta k. 24) wynikało, że odwołujący jako sprzedawca rejonowy miał obowiązek wykonywania czynności związanych z zaopatrzeniem sieci punktów sprzedaży detalicznej w prasę i inne towary będące przedmiotem ich obrotu (§1 umowy). Jak wynikało z zeznań świadków zawieranie umów agencyjnych przez RS W" Prasa- K. - RUCH" było powszechne. Wynikało to też ze specyfiki świadczonych przez ten zakład usług. Dlatego o treści stosunku łączącego w tym okresie odwołującego z (...) przesądzała treść umowy agencyjnej. Zgodzić się należy ze skarżącym, że jego praca podlegała kontroli i odbywała się pod kierownictwem kierownika działu kolportażu lub ekspozytora, jednakże słusznie zauważył Sąd I instancji, iż było to następstwem zawartej umowy agencyjnej. Z zeznań świadków nie wynikało również, aby działania odwołującego wynikały z poleceń tych osób, gdyż treść umowy w § 1 jednoznacznie wskazuje, co należało do jego obowiązków. Nadzór nad działem kolportażu w osobie kierownika nie stanowi w o pracowniczym charakterze stosunku łączącego wnioskodawcę z (...) w tym okresie. Nadzór był konieczny, gdyż poszczególni sprzedawcy regionalni korzystali z pomieszczeń (...) oraz wynajmowanych od Poczty Polskiej aut do transportu pracy. Ponadto podział prasy musiał być odgórnie zarządzany rzez (...). Jak wynika też z zeznań świadka J. O. wynika jednoznacznie, że zakład zawierał albo umowy o pracę, albo umowy agencyjne zatem nie jest uprawnione twierdzenie skarżącego, że umowa zawarta z nim w istocie agencyjną nie była. Gdyby (...) chciał zawrzeć z wnioskodawcą umowę o pracę z elementami dla niej charakterystycznymi to nie było przeszkód aby tego nie uczynił. Świadek J. O. wyraźnie zeznała, że z wnioskodawcą zawarto umowę agencyjna.

Słusznie Sąd I instancji przyjął, iż wnioskodawca nie był pracownikiem a ajentem. W związku z takim ustaleniem, rozstrzygnięcia wymagała kwestii, czy wykonywana przez wnioskodawcę praca w charakterze ajenta we wskazanym wyżej okresie jest okresem składkowym w rozumieniu art. 6 ust. 2 pkt 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) i w konsekwencji, czy należy ją uwzględnić przy ustalaniu ogólnego stażu pracy. Sąd Apelacyjny podziela wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a w szczególności dokonaną przez Sąd pierwszej instancji interpretację przepisów ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o ubezpieczeniu społecznym osób wykonujących prace na rzecz jednostek gospodarki uspołecznionej na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia (Dz.U. Nr 45, poz. 232 ze zm.). Zgodnie z art. 1 tej ustawy, obowiązkowe ubezpieczenie społeczne określone ustawą, zwane dalej ”ubezpieczeniem”, obejmuje osoby wykonujące stale i odpłatnie pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, zawartej z jednostkami gospodarki uspołecznionej (ust. 1), a pracę uważa się za wykonywaną stale, jeżeli trwa nieprzerwanie co najmniej sześć miesięcy (ust. 3). Zatem obowiązek ubezpieczenia społecznego z tytułu umowy agencyjnej istniał tylko w stosunku do osoby, która pracę na tej podstawie wykonywała ją odpłatnie i stale tj. nieprzerwanie co najmniej sześć miesięcy. Okres podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z tytułu wykonywania na podstawie umowy agencyjnej działalności handlowej na rzecz przedsiębiorstw upowszechniania pracy i książki (...) Spółdzielni (...) "Prasa-K.-Ruch" nie podlega uwzględnieniu jako okres składkowy wymieniony w art. 6 ust. 2 pkt 13 lit. a ustawy z dnia 17.12.1998 r. gdyż wnioskodawca nie był objęty obowiązkiem ubezpieczenia i nie ma tu znaczenia, że za okres 3 miesięcy były odprowadzone składki.

Reasumując, za Sądem I instancji podkreślenia wymaga, że ubezpieczenie społeczne określone powołaną wyżej ustawą z dnia 19 grudnia 1975 r. było ubezpieczeniem obowiązkowym i obejmowało m.in. osoby wykonujące stale i odpłatnie pracę na podstawie umowy agencyjnej zawartej z jednostkami gospodarki uspołecznionej (art. 1 ust. 1 cyt. ustawy). W myśl art. 1 ust. 3 cytowanej ustawy, pracę uważało się za wykonywaną stale, jeżeli trwała ona nieprzerwanie co najmniej sześć miesięcy. Stosownie zaś do treści art. 4 tejże ustawy, obowiązek ubezpieczenia powstawał z dniem oznaczonym w umowie jako dzień rozpoczęcia wykonywania pracy, zaś ustawał - z dniem rozwiązania lub wygaśnięcia umowy (art. 5 ust. 1 cyt. ustawy). Nie było więc podstaw do uwzględnienia do stażu pracy wnioskodawcy okresu wykonywania pracy na podstawie umowy agencyjnej od dnia 03.01.1983 r. do 28.03.1983 r. albowiem okres ten jako krótszy niż wymagane 6 miesięcy i wykonywanie takiej pracy nie mogą być uznane za składkowy i uwzględnione przy ustalaniu stażu ogólnego zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 13a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Zarzut naruszenia prawa materialnego z tych przyczyn jest pozbawiony podstaw. Chybiony jest także zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem zarzut ten może być usprawiedliwiony tylko w tych wyjątkowych okolicznościach, w których treść uzasadnienia orzeczenia uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia lub w przypadku zastosowania prawa materialnego do niedostatecznie jasno ustalonego stanu faktycznego. W niniejszej sprawie Sąd i instancji należycie uzasadnił swoje rozstrzygnięcie i uzasadnienie to z pewnością odpowiada wymogom określonym w art. 328 § 2 k.p.c.

W ocenie Sądu Apelacyjnego wyrok wydany przez Sąd Okręgowy jest prawidłowy i zgodny z obowiązującymi przepisami prawa materialnego, zatem apelacja wnioskodawcy jako bezzasadna podlega oddaleniu w trybie art. 385 k.p.c. W punkcie 2 wyroku Sąd Apelacyjny, zgodnie z § 9 ust. 2, § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U z 2015 r., poz. 1804), przy uwzględnieniu treści art. 108 § 1 k.p.c., art. 98 § 1 i 3 k.p.c., orzekł o kosztach postępowania w ten sposób, że zasądził od organu rentowego na rzecz wnioskodawcy 240 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.