Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

Przewodniczący

SSA Brandeta Hryniewicka

Sędziowie

SSA Halina Czaban

SSA Janusz Sulima (spr.)

Protokolant

Elżbieta Niewińska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 234/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 17 października 2019 r. sygn. akt II K 57/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

I.

II.

III.

IV.

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku tj. art. 7 kpk , poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego sprawy wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a polegający na uznaniu oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu mimo, że z wyjaśnień oskarżonego oraz z opinii biegłego anatomopatologa dr. K. D. i zeznań świadka Ł. M. należy ustalić inny zamiar oskarżonego, a tym samym że oskarżony popełnił inne przestępstwo niż mu zarzucane,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że okoliczności sprawy uzasadniają ,iż oskarżony z zamiarem ewentualnym dopuści się zabójstwa C. G. w związku z dokonanym na jego osobie rozbojem tj. popełnił przestępstwo z art. 148§2 pkt 2 kk, podczas gdy właściwa interpretacja materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnienia oskarżonego winny prowadzić do wniosku, iż jego zachowanie należy traktować jako spowodowanie C. G. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu z następstwem śmierci tj. popełnienie przestępstwa z art. 156§1 pkt 2 i § 3 kk oraz odrębnie popełnienie kradzieży 8 zł tj. popełnienia wykroczenia z art. 124 kw,

obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 148§2 pkt. 2 kk polegającą na uznaniu, że oskarżony dopuścił się przestępstwa kwalifikowanego zabójstwa, gdy tymczasem jego zachowanie należało traktować jako dwa oddzielne czyny, to jest spowodowanie ciężkiego uszczerbku na zdrowiu z nieumyślnym skutkiem śmiertelnym i oddzielnie dokonanie kradzieży 8 zł bowiem, przypisane oskarżonemu przestępstwo kwalifikowanego zabójstwa może mieć miejsce w przypadku popełnienia przez sprawcę dwóch przestępstw zabójstwa i rabunku, które są ze sobą w związku, co nie miało miejsca w okolicznościach niniejszej sprawy,

rażącą niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary aż 25 lat pozbawienia wolności wynikającej z niedostatecznego uwzględnia istotnych okoliczności łagodzących takich jak - przyznanie się do pobicia pokrzywdzonego z uderzeniem butelką w głowę i dokonania po pobiciu kradzieży 8 zł tj. okoliczności, które nie były znane organom prowadzącym postępowanie przygotowawcze.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I. II, III Na wstępie podnieść należy, że zarzut obrazy prawa materialnego ma rację bytu, gdy nie są kwestionowane ustalenia faktyczne. Jeżeli skarżący kwestionuje kwalifikację prawną co do wypełnienia strony podmiotowej i przedmiotowej przypisanego przestępstwa, ale w związku z nieprawidłowymi, jego zdaniem, ustaleniami faktycznymi, to podstawą apelacji powinien być zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. W apelacji należy wskazywać uchybienia pierwotne, a nie wtórne, będące logicznymi konsekwencjami tych pierwszych.

Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy dokonał oceny zebranych dowodów w zakresie ustalenia zamiaru ewentualnego zabójstwa pokrzywdzonego. Ocena ta jest zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Tym samym nie doszło do obrazy art. 7 k.p.k.

Z zeznań naocznego świadka Ł. M. wynika, że oskarżony bez opamiętania bił pięściami po głowie pokrzywdzonego, który zasłaniał się przed ciosami rękami. Z tych zeznań nie wynika natomiast, że C. G., jak wskazuje w apelacji obrońca, wymierzał ciosy wobec oskarżonego. Wprawdzie, jak wynika z tych zeznań, pokrzywdzony próbował zadawać jakieś uderzenia, ale głównie zasłaniał się rękoma. Świadek określił, że K. F. wpadł wówczas w „jakiś szał”. Dla każdego przeciętnego człowieka wiadome jest, że każde uderzenie pięścią w głowę może spowodować poważne obrażenie ciała skutkujące śmiercią. Do powstania takich obrażeń nie muszą wcale doprowadzić jedynie uderzenia pięścią ze znaczącą siłą. Nie ma zatem większego znaczenia dla oceny zamiaru oskarżonego, czy te ciosy były zadawane z dużą, czy też średnią siłą. Na pewno ciosy nie były zadawane z małą siłą, gdyż wtedy pokrzywdzony miałby wyłącznie powierzchniowe obrażenia. Zaznaczyć należy, że twierdzenia oskarżonego, że bił pokrzywdzonego otwartą dłonią są sprzeczne z zeznaniami naocznego świadka i opinią biegłego z zakresu medycyny sądowej. Biegły stwierdził między innymi, że obrażenia na głowie pokrzywdzonego były masywne i musiały być spowodowane przez rękę zwiniętą w pięść. Oskarżonego nie był w stanie powstrzymać przed biciem świadek Ł. M., który mówił mu, żeby zostawił pokrzywdzonego. Nie powstrzymało go też skarżenie się pokrzywdzonego na odczuwany ból. Zachowanie się oskarżonego odznaczało się zatem dużym stopniem agresji. Był on zdeterminowany w swoim działaniu. Przestał bić C. G. dopiero wtedy, gdy ten osunął się na podłogę. Bardzo niebezpieczne dla życia pokrzywdzonego było uderzenie go w głowę szklaną butelką po piwie. Musiało to być silne uderzenie, skoro butelka na skutek uderzenia potłukła się. Samo uderzenie butelką w głowę mogło spowodować ciężkie uszkodzenie ciała skutkujące śmiercią. Tak więc już sam sposób działania oskarżonego wskazuje jednoznacznie, że oskarżony nie tylko przewidywał, że na skutek spowodowanych przez niego obrażeń dojdzie do śmierci pokrzywdzonego, ale też godził się na ten skutek.

O zamiarze ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego świadczy też zachowanie oskarżonego po pobiciu C. G.. K. F. widząc, że na skutek doznanych obrażeń osunął się na podłogę i mógł stracić przytomność zamiast udzielić mu pomocy przeszukał jego ubranie i zabrał pieniądze. Zostawił leżącego i krwawiącego pokrzywdzonego w środku nocy w miejscu, o którym wiedział, że dopiero rano przyjdą tam pracownicy szpitala mogący udzielić niezbędnej pomocy. Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę, że pozostawia w opustoszałym miejscu pokrzywdzonego w stanie zagrażającym jego życiu. Świadczą o tym zeznania świadka A. S.. Podał on, że oskarżony przyszedłszy do niego krytycznej nocy powiedział mu, że pobił kogoś butelką i chyba kogoś zabił. Gdyby śmierć C. G. nie była dla oskarżonego obojętna, to wezwałby wówczas do niego fachową pomoc. Mógł zaalarmować chociażby pracownika szpitala, na terenie którego doszło do pobicia. Po przyjściu do mieszkania A. S. mógł go poprosić o wykonanie telefonu na numer 112. Skoro nic takiego nie uczynił, to znaczy, że śmierć pokrzywdzonego była dla niego zupełnie obojętna, że akceptował ten tragiczny skutek swojego działania.

Pozostawiając samego, leżącego na podłodze pokrzywdzonego, który do tego był w stanie upojenia alkoholowego, oskarżony wiedział też, że nie był on w stanie szukać samodzielnie pomocy. Jak stwierdził biegły, C. G. na skutek doznanych obrażeń i upojenia alkoholowego nie mógł się wypionizować. Nie można zgodzić się z twierdzeniem obrońcy, że do śmierci pokrzywdzonego doszło na skutek zaistnienia dodatkowych okoliczności. Biegły stwierdził jedynie, że w podobnym przypadku u osoby zdrowej stan wstrząsu i obrzęku mózgu w ogóle mógłby nie wystąpić. Stan biochemiczny organizmu pokrzywdzonego jedynie przyśpieszał proces prowadzący do jego śmierci. Z całą stanowczością należy stwierdzić, że gdyby C. G. nie doznał spowodowanych przez oskarżonego obrażeń głowy, nie doszłoby do jego śmierci. Jeszcze raz należy też podkreślić, że oskarżony pozostawiając bez pomocy pokrzywdzonego, był świadomy, że znajduje się on w stanie krytycznym i że jest jednocześnie w stanie upojenia alkoholowego, co uniemożliwiało mu samodzielne wezwanie pomocy.

Tak więc Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że oskarżony działał z zamiarem ewentualnym pozbawienia życia C. G..

Z kolei Sąd Okręgowy błędnie przyjął w zaskarżonym wyroku, że oskarżony dopuścił się zabójstwa w związku z rozbojem. Nie ma jakiegokolwiek dowodu na to, że K. F. stosował przemoc wobec pokrzywdzonego w celu zabrania od niego pieniędzy. Świadek Ł. M., którego zeznania nie nasuwają żadnych zastrzeżeń, bynajmniej nie twierdził, że oskarżony żądał od pokrzywdzonego wydania pieniędzy. Zeznał on, że K. F. miał pretensje do pokrzywdzonego, że ten zabrał jego telefon. Kiedy zaś C. G. odpowiedział mu, że żadnego telefonu nie zabrał, oskarżony zdenerwował się i zaczął uderzać go po twarzy, krzycząc jednocześnie, że „telefon ma się znaleźć”. Żądania zwrotu telefonu, chociaż było całkowicie bezpodstawne, nie można utożsamiać z żądaniem wydania przez pokrzywdzonego swoich rzeczy. Był to tylko pretekst do pobicia. Zeznania Ł. M. w tej części korespondują z pierwszymi chronologiczne wyjaśnieniami oskarżonego, w których podał, że mu „ubzdurało się”, że pokrzywdzony zabrał od niego telefon. K. F. wyjaśnił też wtedy, że ponieważ spotkany przez niego przypadkowo w szpitalu mężczyzna twierdził, że nie ma jego telefonu, w co nie uwierzył, „poniosło go” i zaczął bić pokrzywdzonego.

Z wyjaśnień oskarżonego, które w tej części znajdują potwierdzenie w zeznaniach Ł. M., wynika niezbicie, że zamiar zaboru pieniędzy zrodził się u niego po pobiciu pokrzywdzonego, gdy ten osunął się na podłogę i był całkowicie bezbronny. Zarówno przed pobiciem, jak i w jego trakcie nie miał takiego zamiaru. Nie ma żadnego dowodu wskazującego na to, że było inaczej. Podkreślić też należy, że kradzież pieniędzy została ujawniona przez samego oskarżonego, co wskazuje na wiarygodność jego wyjaśnień w tym zakresie. Na podstawie zaś faktu, że po pobiciu zabrał pieniądze, nie można domniemywać, że zamiar przywłaszczenia cudzej rzeczy towarzyszył mu w trakcie stosowania przemocy. Zauważyć też należy, że Sąd pierwszej instancji bynajmniej nie ustalił, że oskarżony bił pokrzywdzonego w celu zaboru jego rzeczy. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku nie ma na ten temat jakiejkolwiek wzmianki. Mało tego, sąd ten ustalił, że przyczyną stosowania przez oskarżonego przemocy były jego pretensje, że pokrzywdzony zabrał mu telefon.

Tak więc nie ulega żadnym wątpliwościom, że stosowanie przez oskarżonego przemocy nie miało żadnego związku z kradzieżą pieniędzy. Tym samym błędne jest uznanie, że dopuścił się on zabójstwa w związku z rozbojem.

Ad. IV Przypisanie oskarżonemu przestępstwa zabójstwa w typie podstawowym a nie kwalifikowanym sprawia, że wymierzona wobec niego przez Sąd pierwszej instancji kara 25 lat pozbawienia wolności jawi się jako rażąco surowa. Kara 25 lat pozbawienia wolności ma w przeważającej mierze eliminacyjny charakter, dlatego powinna być stosowana jedynie za najcięższe przestępstwa o ogromnym ładunku społecznej szkodliwości, gdy okoliczności obciążające zdecydowanie przeważają nad łagodzącymi, a stopień winy głęboko zdemoralizowanego sprawcy jest tak wysoki, że kara terminowego pozbawienia wolności nie spełniłaby stawianych przed nią celów indywidualnych i generalno-prewencyjnych. Ta wyjątkowa kara może być stosowana jedynie w najpoważniejszych wypadkach, gdy w istocie nie istnieją już żadne szanse na resocjalizację sprawcy. Przede wszystkim podkreślić należy, że oskarżony nie działał z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia pokrzywdzonego. Wprawdzie nie przyznał się do zabójstwa, ale nie zaprzeczał, że pobił pokrzywdzonego i zostawił go leżącego i zakrwawionego na podłodze nie udzielając mu żadnej pomocy. Przyznał się też do zaboru pieniędzy. Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie w dużej mierze zostały oparte na jego wyjaśnieniach. K. F. wyraził skruchę i żal z powodu swojego postępowania. Faktem jest, że był on już kilkakrotnie karany sądownie, ale głównie za przestępstwa przeciwko mieniu. Wprawdzie biegli psychiatrzy i psycholog w swojej opinii stwierdzili, że oskarżony dopuścił się zabójstwa w związku z występującym u niego zaburzeniem osobowości o takim charakterze lub nasileniu, że zachodzi wysokie prawdopodobieństw popełnienia przez niego ponownie czynu zabronionego z użyciem przemocy lub groźby jej użycia, ale jeżeli będzie on poddawany oddziaływaniom terapeutycznym, istnieje szansa na jego resocjalizację.

Z drugiej jednak strony brak jest podstaw do wymierzenia oskarżonemu kary niższej aniżeli piętnaście lat pozbawienia wolności. Przypisaną mu zbrodnię popełnił w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 §1 k.k. Dopuścił się zabójstwa w zasadzie bez powodu. Zabił osobę przypadkowo przez niego spotkaną, zupełnie dla niego obcą. Bił pokrzywdzonego bez opamiętania. Działał impulsywnie, z dużą intensywnością. Natężenie jego złej woli było znaczne. Przed biciem nie powstrzymywały go jęki z bólu pokrzywdzonego ani też wezwania kolegi do zaprzestania bicia. W chwili czynu znajdował się w stanie upojenia alkoholowego. Tak więc stopień zawinienia oskarżonego jest znaczny. Popełnione przez nie przestępstwo zawiera w sobie znaczny ładunek szkodliwości społecznej. Ponadto, biorąc pod uwagę to, co wynika z opinii biegłych psychiatrów i psychologa, jego izolacja w warunkach zakładu karnego powinna być stosunkowo długo, aby mogły zostać zrealizowane wobec niego cele wychowawcze i prewencyjne. Wymierzenie wobec niego kary niższej niż piętnaście lat pozbawienia wolności kłóciłoby się też ze społecznym poczuciem sprawiedliwości. Łagodniejsza kara nie sprzyjałaby właściwemu kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 156 §2 pkt 2 i §3 k.k. i wykroczenia z art. 119 §1 k.w. i wymierzenie za nie kar przewidzianych w dolnych granicach zagrożenia.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ, jak wykazano wcześniej, ustalenia Sądu pierwszej instancji co do zamiaru ewentualnego pozbawienia życia pokrzywdzonego są prawidłowe, brak było podstaw do przypisania oskarżonemu zamiast przestępstwa z art. 148 §1 k.k. czynu zabronionego z art. 156 §3 k.k. Oskarżony nie tylko przewidywał, że na skutek jego działania dojdzie do śmierci C. G., ale również na to się godził.

Jak też wcześniej wykazano, brak jest podstaw do uznania, że oskarżony stosował przemoc w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy. Tym samym nie dopuścił się zabójstwa w związku z rozbojem. Z zeznań Ł. M. i wyjaśnień oskarżonego wynika, że zamiar kradzieży pieniędzy zrodził się u niego po pobiciu pokrzywdzonego. Dlatego też należało mu przypisać popełnienie dwóch czynów: zbrodni z art. 148 §1 k.k. i wykroczenia z art. 119 §1 k.k.

Przypisanie oskarżonemu przestępstwa zabójstwa w typie podstawowym a nie kwalifikowanym sprawia, że wymierzona wobec niego przez Sąd pierwszej instancji kara 25 lat pozbawienia wolności jawi się jako rażąco surowa. Okoliczności podmiotowe i przedmiotowe tego czynu nie uzasadniają orzeczenia wobec niego kary w gruncie rzeczy eliminacyjnej.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Rozstrzygnięcie co do kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu oraz orzeczenie co do kary.

Zwięźle o powodach zmiany

Ponieważ stosowanie przez oskarżonego przemocy nie miało żadnego związku z dokonaną przez niego kradzieżą pieniędzy, należało przypisać oskarżonemu w miejsce zbrodni z art. 148 §2 pkt k.k. w zb. z art. 280 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. przestępstwo z art. 148 §1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. oraz wykroczenie z art. 119 §1 k.w.

Mając na uwadze wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające, a w szczególności to, co wynika z opinii biegłych psychiatrów i psychologa, za przestępstwo zabójstwa wymierzono oskarżonemu karę 15 lat pozbawienia. Jest to kara adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia szkodliwości społecznej popełnionej przez niego zbrodni. Powinna ona spełnić wobec oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze, zwłaszcza że będzie on odbywał karę w systemie terapeutycznym. Kara ta wina też zrealizować cel w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na względzie, że K. F. był już kilkakrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu, za popełnione przez niego wykroczenie kradzieży pieniędzy wymierzono wobec niego karę 15 dni aresztu. Pomimo że oskarżony dokonał kradzieży niewielkiej ilości pieniędzy, stopień szkodliwości społecznej tego czynu należy określić jako znaczny. Zabrał on pieniądze z kieszeni pokrzywdzonego, kiedy ten był całkowicie bezbronny. Kara innego rodzaju z pewnością nie spełniłaby wobec oskarżonego pożądanych celów.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

O nieopłaconych kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu orzeczono na podstawie art. 618 §1 k.p.k. pkt 11 k.p.k. oraz §4 ust. 1, 2 i 3, §17 ust. 1 pkt 5 i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1801).

Ponieważ oskarżony jest obecnie pozbawiony wolności i nie ma możliwości zarobkowania, został on na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwolniony od ponszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7. PODPIS