Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

Przewodniczący

Janusz Sulima (spr.)

Sędziowie

Jerzy Szczurewski

Tomasz Uściłko

Protokolant

Agnieszka Wądołkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 224/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 21 lipca 2023 roku sygn. akt III K 94/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

Apelacja obrońcy oskarżonego:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść tego orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony:

a)  w dniu 20 lutego 2020 r. ze skutkiem w S. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi dotychczas nieustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził B. L. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy zgromadzonych na rachunku bankowym w kwocie 377 150 zł oraz usiłował doprowadzić wymienioną do dalszego niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi o koleją kwotę 195 000 zł poprzez wprowadzenie przez inne osoby dzwoniące w błąd pokrzywdzoną i podszycie się za funkcjonariuszy policji oraz prokuratora i wzbudzenie w ten sposób obawy, iż zgromadzone na rachunkach środki mogą zostać utracone, czym w konsekwencji nakłonili B. L. (1) do przelania tych środków z jej konta o nr (...) na wskazane przez nich rachunki bankowe, w tym rachunek prowadzony przez J. G. (1) o nr (...), z którego wymieniony i inne nieustalone osoby dokonały wypłaty otrzymanych pieniędzy – pkt I wyroku – czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zb. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

b)  w okresie od dnia 06 września 2019 r. do dnia 20 lutego 2020 r. w E., działając wspólnie i w porozumieniu z H. J., Z. T., A. G., M. S. i innymi dotychczas nieustalonymi osobami wziął udział w zorganizowanej grupie przestępczej działającej na terenie Polski oraz Wielkiej Brytanii mającej na celu popełnianie przestępstw przeciwko mieniu polegających na doprowadzeniu pokrzywdzonej B. L. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że sprawcy podając się za dwóch funkcjonariuszy policji oraz prokuratora wprowadzili wymienioną w błąd co do swojej tożsamości i zagrożenia płynącego z ujawnienia w trakcie rzekomo przeprowadzanych przez nich czynności procesowych, kserokopii dowodu osobistego pokrzywdzonej, a co za tym idzie możliwości zaciągania na nią kredytów oraz wskazując jako cel swego działania konieczność rzekomego zabezpieczenia przez prokuratora pieniędzy pokrzywdzonej przed ich utratą, skutkiem czego pokrzywdzona wykonała sześć przelewów o znacznej wartości na wskazane przez sprawców rachunki bankowe kontrolowane przez członków tej grupy, - pkt II wyroku – czyn z art. 258 §1 k.k.

- w sytuacji gdy pełna i wnikliwa ocena materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie takiego wniosku, jako że brak jest jakichkolwiek dowodów na to, aby J. G. (1) dopuścił się zarzuconych mu czynów w szczególności podkreślając fakt, że żaden ze świadków nie znał i nie rozpoznał oskarżonego, świadek M. B. również podczas okazania na rozprawie głównej nie rozpoznała oskarżonego, który miałby się podawać za mężczyznę o imieniu R., zaś sama pokrzywdzona składając zeznania wskazała, że osoby z którymi prowadziła rozmowy, mówiły płynnym językiem polskim, zaś oskarżony jest narodowości romskiej,

c) w dniu 20 lutego 2020 r. w E. działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami przyjął na prowadzony we własnym imieniu rachunek bankowy w (...) S.A. o nr (...)przelew przychodzący w kwocie 59 750 zł pochodzący z korzyści związanych z popełnieniem czynu z pkt. I., a następnie pieniądze te w kwocie 30 000 zł osobiście wypłacił z rachunku w Oddziale Nr 1 Banku (...)
S. A., kwotę 50 zł przelał na inny prowadzony przez siebie rachunek o nr (...), tym samym przenosząc ich własność oraz pomógł do przeniesienia ich własności innym osobom, poprzez umożliwienie im wypłaty ze swojego konta, za pośrednictwem bankomatów położonych na terenie W. pieniędzy w łącznej kwocie 25 502, 88 zł, co miało na celu udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia, wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku – pkt. III wyroku – czyn z art. 299 §1 i 5 k.k., w sytuacji gdy pełna i wnikliwa ocena materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie takiego wniosku, bowiem oskarżony dokonała jedynie przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 30.000 złotych, do czego się przyznał i złożył obszerne wyjaśnienia,

II.  rażąca niewspółmierność orzeczonej kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności przejawiającą się w odstąpieniu od zastosowania wobec J. G. (1) zasady pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej, pomimo że wina i społeczna szkodliwość zarzuconego mu czynu nie są znaczne, a postawa oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu z punktu III wyroku, złożył wyjaśnienia, a w toku postępowania wyraził skruchę oraz co do którego jako sprawcy młodocianego (na zasadzie art. 54 §1 k.k.) priorytet winny mieć względy wychowawcze.

Apelacja prokuratora:

1.  Obraza prawa materialnego w innym wypadku niż w zakresie kwalifikacji prawnej czynu, przez co orzeczenie nie odpowiada prawu, to jest art. 4 §1 k.k. poprzez jego niezastosowanie w punkcie I podpunkcie 2. w zakresie skazania oskarżonego J. G. (1) za przestępstwo z art. 258 §1 k.k., podczas gdy zgodnie z art. 43a §2 k.k. w brzmieniu od 1 stycznia 2023 r. zmienionym na mocy art. 7 pkt 1 lit a ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2022.1855) w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 258 §1 k.k. sąd orzeka świadczenia pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonych oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5.000 złotych do wysokości 60.000 złotych, a zatem w związku z tym, że w czasie orzekania, to jest w dniu 21 lipca 2023 r. obowiązywała ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, a zatem inna aniżeli w okresie od dnia 06 września 2019 r. do dnia 20 lutego 2020 r., która to była względniejsza dla sprawcy z uwagi na brak obowiązku orzeczenia przez sąd w wyroku skazującego obligatoryjnego świadczenia pieniężnego, o którym mowa wyżej, zważywszy na nieorzeczenie oskarżonemu wskazanego środka karnego, niezbędnym było powołanie art. 4 §1 k.k. w podstawie wymiaru kary.

II.  rażąca niewspółmierność kary łącznej orzeczonej wobec J. G. (1) w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz zaniechania orzeczenia grzywny kumulatywnej na podstawie art. 33 §2 k.k., podczas gdy oskarżony został skazany za trzy przestępstwa, w tym za oszustwo na kwotę 195.000,00 złotych na szkodę B. L. (1), a ponadto za udział w zorganizowanej grupie przestępczej, które to czyny cechuje wysoki stopień szkodliwości społecznej, w związku z czym kara łączna orzeczona wobec oskarżonego powinna wynieść co najmniej 3 lata pozbawienia wolności, natomiast zważywszy, że oskarżony dopuścił się przestępstwa oszustwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, zasadnym było orzeczenie wobec niego grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 100 złotych każda.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego:

Ad. I

W gruncie rzeczy obrońca nie wskazał, na czym miał polegać błąd w rozumowaniu Sądu pierwszej instancji. To, że nie został on rozpoznany przez żadnego ze świadków jest praktycznie bez znaczenia. Zeznania świadka M. B. nic do spawy nie wniosły. Brak jest jakichkolwiek dowodów na to, że ten świadek miał coś wspólnego z przestępstwami, których popełnienie zarzucono oskarżonemu.

Sąd pierwszej instancji bynajmniej też nie ustalił, że oskarżony kiedykolwiek prowadził rozmowę telefoniczną z pokrzywdzoną. Stąd też nie ma jakiegokolwiek znaczenia podnoszona przez obrońcę okoliczność, że J. G. (1) jest narodowości romskiej i mówi po polsku z akcentem. Jego rola w przestępczym procederze nie polegała wcale na podszywaniu się pod funkcjonariusza policji i prokuratora.

Podkreślić należy, że Sąd Okręgowy słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Znamienne jest, że J. G. (1) na początku przesłuchania kategorycznie zaprzeczył, że wypłacał w banku jakiekolwiek pieniądze. Dopiero kiedy został skonfrontowany z nie budzącymi wątpliwościami dowodami przedstawił wersję, że zupełnie przypadkowo dowiedział się, że na koncie są pieniądze.

Za tym, że oskarżony doskonale wiedział, skąd pochodziły pobrane przez niego pieniądze, w jakim procederze brał udział oraz że ściśle współpracował z osobami, które bezpośrednio oszukały pokrzywdzoną przemawia nie budząca żadnych wątpliwości i najwyraźniej nie kwestionowana przez obrońcę sekwencja zdarzeń.

Przypomnieć należy, że pokrzywdzona na skutek wprowadzenia jej w błąd zleciła przelew o godzinie 12.21, a oskarżony już o godzinie 13.36 był już w banku w E. i wypłacił wpłacone przez pokrzywdzoną pieniądze. W tym samym czasie J. G. (1) utrzymywał stały kontakt telefoniczny z nieustalonymi osobami posługującymi się brytyjskimi numerami telefonów. Jak wynika z bilingów oskarżony pozostawał w kontakcie z nieustalonymi osobami już od godziny 11.03.

Nie może więc być żadnych wątpliwości, że oskarżony współdziałał z innymi nieustalonymi osobami w przestępstwie oszustwa na szkodę B. L. (2).

Sąd Okręgowy słusznie też przypisał oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 258 §1 k.k. Nie ulega bowiem najmniejszej wątpliwości, że osoby, które oszukały pokrzywdzoną działały w zorganizowanej grupie. Ich działania musiały być w pełni skoordynowane. Biorąc pod uwagę, jakie działania podjął J. G. (1) i że był w stałym kontakcie z osobami posługującymi się brytyjskimi numerami telefonicznymi, nie można mieć żadnej wątpliwości, że doskonale on wiedział, że podejmuje on działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Jak słusznie przyjął Sąd pierwszej instancji rolą J. G. (2) było przyjęcie na rachunek bankowy środków pieniężnych w celu ich dalszego transferu. Oskarżony nie mógł być przypadkowym uczestnikiem tego procederu. Wiedział on bowiem, kiedy dojdzie do oszustwa i rozdysponowania środkami pieniężnymi przez pokrzywdzoną. Nie mógł przecież nie wiedzieć, że oskarżona wpłaciła na jego konto pieniądze. Pobrał on pieniądze zaraz po tym, jak znalazły się na koncie.

Nie sposób też zakwestionować poczynionych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych, które stanowiły podstawę do przypisania oskarżonemu przestępstwa z art. 299 §1 i 5 k.k. Podjęte przez niego czynności jednoznacznie zmierzały do udaremnienia lub znacznego utrudnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia środków pieniężnych, które znalazły się na jego koncie. Umożliwił on między innymi innym nieustalonym osobom wypłaty z jego konta pieniędzy pochodzących z oszustwa za pomocą bankomatów położonych na terenie Wielkiej Brytanii.

Ad. II

Żadną miarą nie można zgodzić się z obrońcą, że wymierzone wobec oskarżonego kary jednostkowe i kara łączna są rażąco surowe.

Sąd pierwszej instancji całkowicie słusznie uznał, że stopień szkodliwości społecznej przypisanych oskarżonemu przestępstw jest znaczny. Faktem jest, że tego rodzaju przestępczość jest w ostatnich latach w Polsce nagminna. Najczęściej godzą one w osoby starsze, nieco nieporadne, polegają na żerowaniu na lęku o bliskich, o dorobek całej życia. Niejednokrotnie pokrzywdzeni są ograbiani z oszczędności całego życia, bez szansy na ich odzyskanie. J. G. (3) uczestniczył w perfidnym planie ograbienia pokrzywdzonej z jej znacznych oszczędności. Jego rola, jak słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, była istotna. Bez jego udziału, nie udałoby się dokonać oszustwa na szkodę B. L. (2).

Okolicznością obciążającą oskarżonego jest jego uprzednia karalność. Pomimo stosunkowo młodego wieku był on aż dziesięciokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu z użyciem przemocy. Był on też karany za oszustwo. Poważnych przestępstw dopuszczał się już jako kilkunastoletni chłopak. Dotychczas stosowane wobec niego kary nie przyniosły zatem żadnych efektów poprawczych i wychowawczych.

Nie można zgodzić się z obrońcą, że Sąd Okręgowy zbagatelizował okoliczności łagodzące. Nieprawdą zaś jest to, co podniesiono w apelacji, że sąd dał wiarę jego wyjaśnieniom i że stanowiły one podstawę poczynionych ustaleń faktycznych. Oskarżony przyznał się do pobrania pieniędzy dopiero wtedy, kiedy przedstawiono mu nie budzące wątpliwości dowody. Przedstawił zaś wersję zdarzeń, która jest zupełnie niewiarygodna. Zaprzeczał przecież, że brał udział w oszustwie B. L. (2). Jego przyznania się do popełnienia czynu z punktu III nie można zatem przeceniać.

Faktem jest, że oskarżony w chwili czynu był osobą młodocianą. Uprzednia jego karalność wskazuje jednak na to, że jest on wyjątkowo zdemoralizowany. Z art. 54 §1 k.k. nie wynika zaś nakaz łagodzenia kar wymierzanych młodocianym ani też nakaz łagodnego bądź pobłażliwego traktowania takich sprawców wbrew zwykłym zasadom wymiaru kary. Status młodocianego i „względy wychowawcze”, nie mają samodzielnego bytu jako podstawa szczególnego kształtowania wymiaru kary (złagodzenia kary), a stanowią jedynie punkt wyjściowy i muszą być zestawione z pozostałymi okolicznościami podmiotowymi i przedmiotowymi mającymi znaczenie dla wymiaru kary. Przy czym istotnymi przesłankami przy ustaleniu kary młodocianemu sprawcy winien być stopień jego zdemoralizowania, tryb życia przed popełnieniem przestępstwa, zachowanie po, motywy i sposób działania. Czynniki te mogą przeważyć tak dalece, że zasadne będzie wymierzenie nawet bardzo młodemu wiekiem sprawcy kary w górnych granicach ustawowego zagrożenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 6 kwietnia 2022 roku, II AKa 14/22, Lex nr 3406245). Tak więc wobec J. G. (1) powinna być wymierzona surowa kara, mając na względzie w szczególności jego dotychczasową karalność, aby w końcu zrozumiał naganność i nieopłacalność popełnienia przestępstw w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i nigdy więcej nie popełnił przestępstwa.

Odnośnie apelacji prokuratora:

Ad. I

Zarzut ten jest zasadny. Został on jednakże źle „zakwalifikowany”. Jeżeli uznać, że przepis art. 4 §1 k.k. nie jest elementem kwalifikacji prawnej czynu, to brak powołania tego przepisu w sentencji wyroku nie oznacza żadną miarą, że wydane orzeczenie nie odpowiada prawu. Sąd bowiem nie orzekł świadczenia pieniężnego z art. 43a §2 k.k. i tym samym należało uznać, że zasadnie zastosował przepisy obowiązujące w dacie orzekania. Tym samym orzeczenie to w pełni odpowiada prawu, bo w dacie popełnienia przestępstwa przepis art. 43a §2 k.k. nie obowiązywał i tym samym brak było podstaw do orzekania na jego podstawie świadczenia pieniężnego.

Przepis art. 4 §1 k.k. jest jednak elementem kwalifikacji prawnej czynu. Dlatego też zarzut ten właściwie powinien być „zakwalifikowany” z art. 438 pkt 1 k.p.k. Faktycznie zaś w dacie popełnienia czynu z art. 258 §1 k.k. obowiązywały przepisy względniejsze dla sprawcy. Nie obowiązywał wówczas przepis art. 43a §2 k.k. nakazujący w razie skazania między innymi za przestępstwo z art. 258 §1 k.k. orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Dlatego też kwalifikację prawną czynu przypisanego z art. 258 §1 k.k. należało uzupełnić o art. 4 §1 k.k.

Ad. II

Zgodzić się należy z prokuratorem, że wymierzona wobec oskarżonego kara łączna pozbawienia wolności jest rażąco łagodna.

Faktem jest, że zachodzi bliski związek podmiotowo – przedmiotowy pomiędzy przypisanymi J. G. (1) czynami, jak również związek czasowy, ale orzekając o karze łącznej należy również mieć na względzie treść art. 85a k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2023 roku, zgodnie z którym orzekając karę łączną sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Tymczasem J. G. (1) jest osobą wyjątkowo zdemoralizowaną. Jak podniósł w apelacji prokurator oskarżony regularnie popełniał czyny niezgodne z prawem obowiązującym w W.. Orzeczenia zapadały wobec niego w 2012, 2013, 2014, 2015 i 2017 roku. Dopuszczał się on różnych przestępstw przeciwko mieniu, w tym kradzieży z użyciem przemocy lub broni lub z posłużeniem się groźbą użycia przemocy lub broni przeciwko osobie, umyślnego uszkodzenia lub zniszczenia mienia. Popełniał też przestępstwa przeciwko państwu, porządkowi publicznemu, wymiarowi sprawiedliwości, funkcjonariuszom publicznym. Był też karany w Polsce za przestępstwo oszustwa i przestępstwo przeciwko zdrowiu. Dotychczas stosowane wobec niego kary nie przyniosły żadnych efektów wychowawczych i poprawczych. To wskazuje zaś na to, że niezbędne jest wymierzenie wobec niego długotrwałej kary pozbawienia wolności, która będzie mogła osiągnąć wobec niego pożądane funkcje. Tak więc kierując się tym, aby w końcu wymierzona wobec oskarżonego kar odniosła cele wychowawcze i poprawcze należało wobec niego orzec stosunkowo długotrwałą karę pozbawienia wolności, która pozwoli na wdrożenie wobec niego w miarę skutecznych procesów resocjalizacyjnych.

Nie można natomiast zgodzić się z prokuratorem, że wobec oskarżonego należy również orzec karę grzywny. Faktem jest, że dopuścił się on przestępstwa z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej i wyrządził w mieniu pokrzywdzonej znaczną szkodę, ale rozważając wymierzenie wobec niego kary o charakterze majątkowym należy mieć na uwadze jego sytuację majątkową. Tymczasem J. G. (1) jest osobą bezrobotną, nie posiadającą żadnego majątku. Poza tym najbliższe lata spędzi w zakładzie karnym, gdzie najprawdopodobniej nie będzie miał możliwości zarobkowania. Z tych powodów należało uznać, że nie jest celowym orzekanie wobec niego grzywny.

Sytuacja materialna oskarżonego uzasadniała zwolnienie go od ponoszenia kosztów sądowych, zwłaszcza, jak wskazano wcześniej, będzie on odbywał karę pozbawienia wolności.

Wniosek

Apelacja obrońcy:

- zmianę kwalifikacji czynu z punktu III, tj. z art. 299 §1 i 5 k.k. na art. 294 k.k. i wymierzenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia

- zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie J. G. (1) od popełnienia zarzuconych mu czynów z pkt oraz II,

ewentualnie z daleko idącej ostrożności procesowej:

- zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji (kary jednostkowe za czyn z pkt I a/o – 1 rok i 6 miesięcy, pkt II – 10 miesięcy, pkt III 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Apelacja prokuratora:

Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie punktu I podpunktu 2 sentencji wyroku, to jest podstawy skazania J. G. (1) za przestępstwo z art. 258 §1 k.k. oraz podstawy wymiaru oskarżonemu kary za wymienione przestępstwo o regulację z art. 4 §1 k.k. zważywszy na wyrokowanie przez sąd na podstawie ustawy względniejszej dla sprawcy niż w czasie orzekania, zmianę wysokości kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec J. G. (1) w punkcie II sentencji wyroku na karę 3 lat pozbawienia wolności, orzeczenie wobec J. G. (1) kosztów sądowych wraz z opłatą.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odnośnie apelacji obrońcy:

Niezasadność zarzutów apelacyjnych determinowała nieuwzględnienie wniosków z apelacji obrońcy.

Odnośnie apelacji prokuratora:

Należało uzupełnić kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu czynu z art. 258 §1 k.k. o art. 4 §1 k.k., gdyż, jak wyjaśniono wyżej, przepisy obowiązujące w dacie popełnienia tego czynu były dla oskarżonego względniejsze.

Ponieważ okazał się zasadny zarzut rażącej niewspółmierności kary łącznej należało podwyższyć jej wymiar do 3 lat. Brak zaś było podstaw do uwzględnienia wniosku prokuratora o orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny i obciążenie go kosztami sądowymi. Nie przemawiała za tym jego sytuacja materialna oraz to, że będzie on pozbawiony możliwości zarobkowania na skutek odbywania kary pozbawienia wolności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uzupełniono kwalifikację czynu z punktu II o art. 4 §1 k.k. oraz podwyższono wymiar kary łącznej do 3 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny zmiany wyroku zostały wyjaśniono w części uzasadnienia odnoszącej się do zarzutów z apelacji prokuratora.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Ponieważ oskarżony jest osobą bezrobotną, nie mającą żadnego majątku oraz że w najbliższym czasie na skutek odbywania kary pozbawienia wolności będzie pozbawiony możliwości zarobkowania, został on na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS