Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

Przewodnicząca

Halina Czaban (spr.)

Sędziowie

Brandeta Hryniewicka

Jerzy Szczurewski

Protokolant

Marek Bychowski

UZASADNIENIE, w trybie art. 458 k.p.k. w zw. z art. 423 § 1 a k.p.k.

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 215/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawie sygn. akt III K 10/24 z dnia 2 września 2024 roku

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

M. B.

- właściwości i warunki osobiste

zaświadczenie pracodawcy z dnia 20.01.2025 r. wraz z referencjami z dnia 21.01.2025 r., zaświadczenie nr (...) z dnia 11.01.2025r., umowę najmu lokalu mieszkalnego z dnia 08.11.2024 r.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zaświadczenie pracodawcy z dnia 20.01.2025 r. wraz z referencjami z dnia 21.01.2025 r., zaświadczenie nr (...) z dnia 11.01.2025r., umowę najmu lokalu mieszkalnego z dnia 08.11.2024 r.

- wiarygodność dokumentów nie budzi wątpliwości,

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Z apelacji obrońcy oskarżonego M. B.

naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1.  art. 7 kpk, art. 410 kpk, art. 424 § 1 i § 2 kpk, poprzez dokonanie analizy zgromadzonych w sprawie dowodów w sposób dowolny a nie swobodny, a także charakteryzujący się pominięciem istotnych w sprawie okoliczności korzystnych dla oskarżonego i jednocześnie niekorzystnych dla wersji oskarżyciela publicznego oraz posiłkowego, co przejawiało się w:

a)  błędnym przyjęciu, iż oskarżony M. B. dokonał, działając wspólnie i w porozumieniu z S. Ł. i ustalonym nieletnim, przestępstwa rozboju z użyciem przemocy fizycznej, podczas gdy:



w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym brak jest jakichkolwiek dowodów przemawiających za świadomością oraz godzeniem się oskarżonego M. B. na dokonanie przez innych uczestników zdarzenia użycia przemocy w celu zaboru mienia w stosunku do pokrzywdzonego G. K., jako że za taki dowód z całą pewnością nie może służyć korespondencja esemesowa między S. Ł. i nieletnim J. W., którzy wspominają jedynie, iż na spotkaniu z oskarżycielem będzie również M. B.,



na znajdującym się w aktach sprawy nagraniu, obrazującym przebieg zdarzenia od jego początku, wyraźnie widać, jak po tym gdy oskarżyciel posiłkowy G. K. przekazuje coś (prawdopodobnie kwotę 50 zł) jednemu z uczestników spotkania, w tej samej chwili nieletni J. W. rusza z impetem na pokrzywdzonego, zasypując go gradem ciosów i zaskakując nie tylko pokrzywdzonego ale również pozostałych uczestników spotkania, w tym również oskarżonego M. B., którego wręcz odtrąca na bok dobiegając do pokrzywdzonego, co świadczy o tym, iż nieletni J. W. działał w tym momencie samodzielnie, wykonując swój wcześniejszy (wyartykułowany w wiadomościach smsowych) zamiar zemszczenia się na pokrzywdzonym za udzielenie środków odurzających dziewczynie nieletniego, która usiłowała wówczas wyjść z nałogu,



oskarżony M. B. dopiero po zakończeniu stosowania przemocy przez nieletniego J. W. wobec pokrzywdzonego G. K., kiedy pokrzywdzonemu wypadł papieros elektroniczny marki L. (...), schylił się po ów przedmiot i zabrał ze sobą z miejsca zdarzenia, a następnie niedługo potem przedmiot wyrzucił, by od razu po zatrzymaniu wskazać funkcjonariuszom miejsce znajdowania się tegoż e-papierosa, co pozwala na stwierdzenie, że nie uczestnicząc w żaden sposób w przemocy stosowanej przez J. W., oskarżony M. B. co najwyżej dokonał zaboru rzeczy, która przypadkowo wypadła pokrzywdzonemu, do czego zresztą się przyznał,

b)  niesłusznym przydaniu walory wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonego G. K., pomimo ich chwiejności, licznych niekonsekwencji, sprzeczności oraz ewidentnego zatajania przez pokrzywdzonego rzeczywistego przebiegu zdarzenia, z jednoczesnym podkreślaniem okoliczności, które jak się okazało nie miały miejsca, co przejawiało się w:



uporczywym wskazywaniu przez pokrzywdzonego jakoby po zakończeniu zdarzenia oskarżony M. B. oddał na niego mocz oraz przypalał włosy, którym to twierdzeniom słusznie wprawdzie nie dał wiary Sąd I instancji (vide: s. 7 uzasadnienia), z tym że nie wywiódł z tegoż faktu należytych wniosków odnośnie niewiarygodności, w konsekwencji odrzucenia zeznań pokrzywdzonego w części, pozostałych jego depozycji,



wskazywaniu przez pokrzywdzonego, iż oskarżony M. B. zadał mu jako pierwszy, wspólnie z nieletnim J. W., cios na początku spotkania, a następnie kopał oraz pryskał gazem pieprzowym w twarz, podczas gdy na nagraniu obrazującym przebieg zdarzenia od początku widać, iż oskarżony M. B. nie zadaje żadnych ciosów pokrzywdzonemu, zaś atak z użyciem przemocy przypuszcza na pokrzywdzonego wyłącznie nieletni J. W.,



wskazywaniu przez pokrzywdzonego G. K., iż niedługo przed zdarzeniem dokonał na rzecz jakoby M. B., z tym że na rachunek bankowy S. Ł., przelewu kwoty 550 zł w ramach rzekomego rozliczenia z M. B., podczas gdy analiza treści rozmów na komunikatorze (...) pokrzywdzonego z kolegą (vide: k. 55 akt sprawy), w zestawieniu ze zmiennymi zeznaniami G. K., prowadzi wprost do wniosku, iż kwota 550 zł była po prostu zapłatą na rzecz S. Ł. za zakupione wcześniej przez G. K. środki odurzające,



wskazywaniu przez pokrzywdzonego, iż w trakcie zdarzenia posiadał w saszetce kwotę 700 zł, która rzekomo została zabrana przez uczestników zdarzenia, podczas gdy fakt posiadania przedmiotowej kwoty nie został w żaden sposób przez oskarżyciela publicznego ani posiłkowego, wykazany, gdyż jedyną osobą, która tę okoliczność wspomina jest matka pokrzywdzonego J. K., podnosząca, iż przekazała nieletniemu tak znaczną kwotę na zakup butów, przy czym zaledwie 2 dni wcześniej, kiedy pokrzywdzony prosił matkę o przekazanie mu kwoty 550 zł celem rzekomego rozliczenia się z oskarżonymi, to wówczas J. K. taką kwotą nie dysponowała i zmuszona była poprosić o pomoc wuja pokrzywdzonego - M. K.,

c)  całkowitym pominięciu przez Sąd, iż poza pokrzywdzonym wszyscy uczestnicy zdarzenia, tj. M. B., S. Ł., J. W., B. P., zgodnie i konsekwentnie utrzymywali, że G. K. nie zostały zabrane środki pieniężne w gotówce w kwocie 700 zł, a ponadto wskazywali równie konsekwentnie, iż to wyłącznie J. W. był osobą, która stosowała przemoc wobec pokrzywdzonego,

d)  niesłusznym i nie mającym żadnego oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, poza chwiejnymi zeznaniami pokrzywdzonego, mylącego, jak sam wskazał Sąd I instancji, nawet miejsce rzekomego przekazania przez oskarżonego M. B. środków odurzających G. K. w celu dalszej odsprzedaży, przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy z racji braku jakichkolwiek dowodów w tym zakresie oraz wobec lakoniczności depozycji pokrzywdzonego, a także ustalonym przez Sąd I instancji przejaskrawianiu okoliczności innych podawanych przez G. K. (odnośnie drastycznych elementów domniemanego rozboju, tj. oddawania moczu na pokrzywdzonego i podpalania jego włosów), twierdzenia pokrzywdzonego w tym zakresie nie mogą stanowić wystarczającej podstawy do uznania oskarżonego winnym.

2.  art. 170 § 1 pkt 4 i 5 kpk poprzez niesłuszne oddalenie przez Sąd na rozprawie w dniu 10.05.2024 r. wniosku dowodowego o wezwanie w charakterze świadka J. M., z niesłusznym stwierdzeniem przez Sąd, iż dowodu nie da się przeprowadzić, podczas gdy nie zostały wyczerpane wszelkie możliwości ustalenia adresu świadka, w tym np. wystąpienie do rejestru mieszkańców, zaś zeznania świadka, jako osoby, do której jako pierwszej udał się pokrzywdzony po zdarzeniu, mają istotne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego przedmiotowej sprawy.

3.  art. 170 § 1 pkt 5 kpk w zw. z art. 201 kpk poprzez niesłuszne oddalenie na rozprawie w dniu 19.08.2024 r. wniosku dowodowego obrony o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu psychologii, w sytuacji gdy zarówno opinia pierwotna, jak też uzupełniająca biegłego, był niepełne, lakoniczne oraz ewidentnie nie odnosiły się w sposób wyczerpujący do przyczyn tak diametralnie różnych zeznań składanych przez pokrzywdzonego G. K. w toku kilku przesłuchań;

z ostrożności procesowej:

- rażąca niewspółmierność kary, polegająca na wymierzeniu oskarżonemu rażąco surowych kar jednostkowych, w tym wskutek niesłusznego niezastosowania wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary w zakresie czynu z art. 280 § 1 kk, a w konsekwencji wymierzenie rażąco surowej kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności pomimo faktu, iż oskarżony jest osobą bardzo młodą, zaś w rozumieniu prawa karnego, młodocianą, a ponadto niekaraną, a co więcej M. B., jako de facto jedyny z uczestników zdarzenia, wykazał w toku postępowania autentyczną skruchę, przeprosił pokrzywdzonego oraz usilnie dążył do uzyskania numeru rachunku bankowego pokrzywdzonego celem finansowego zadośćuczynienia, zaś po uzyskaniu tegoż numeru (wskutek działania Sądu, który polecił oskarżycielowi wskazanie numeru, gdyż ten konsekwentnie odmawiał), przekazał G. K. kwotę 3000 złotych, wcześniej przesyłając również pisemne przeprosiny - które to okoliczności, w połączeniu prowadzeniem zarówno przed, jak i po zdarzeniu, przez oskarżonego, nienagannego trybu życia, winny skutkować zastosowaniem wobec M. B. nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzeniem kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Z apelacji prokuratora



rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego M. B. w pkt. I sentencji wyroku za zarzucany mu czyn w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, podczas gdy całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy, zwłaszcza ustalenia dotyczące sposobu i okoliczności popełnienia czynu, w tym wysoka społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu i stopnia zawinienia z uwzględnieniem celów kary w zakresie jej społecznego oddziaływania oraz celów wychowawczych i zapobiegawczych jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego przemawiają za orzeczeniem wobec niego surowszej kary, to jest kary 3 lat pozbawienia wolności i w efekcie kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności



rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego S. Ł. w pkt. II sentencji wyroku za zarzucany mu czyn w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, podczas gdy całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy, zwłaszcza ustalenia dotyczące sposobu i okoliczności popełnienia czynu, w tym wysoka społeczna szkodliwość popełnionego przez niego czynu i stopnia zawinienia z uwzględnieniem celów kary w zakresie jej społecznego oddziaływania oraz celów wychowawczych i zapobiegawczych jakie kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego przemawiają za orzeczeniem wobec niego surowszej kary, to jest kary 3 lat pozbawienia wolności i w efekcie kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. apelacji obrońcy oskarżonego M. B.:

- nie doszło do naruszenia art. 7 i 410 kpk w zakresie poszczególnej oceny dowodów prowadzących do ustalenia o sprawstwie oskarżonego w zakresie obu przypisanych czynów;

- współsprawstwo oskarżonego działającego wspólnie i w porozumieniu z S. Ł. i nieletnim w zakresie czynu I, a zatem ustalona przez Sąd I instancji wina umyślna z zamiarem bezpośrednim w zakresie znamion czynu z art. 280 § 1 k.k. nie ma oparcia tylko i wyłącznie w dowodzie w postaci korespondencji sms pomiędzy S. Ł. i nieletnim J. W.; ustalenia w przedmiocie winy oskarżonego Sąd I instancji rozważył w całokształcie dowodów, w szczególności oceniając dowód z nagrania; stan faktyczny „zaproponowany” przez skarżącego jak opisany w podpunkcie a) tiret drugi, cyt.” po tym gdy oskarżyciel posiłkowy G. K. przekazuje coś (prawdopodobnie kwotę 50 złotych) jednemu z uczestników spotkania, w tej samej chwili nieletni J. W. rusza z impetem na pokrzywdzonego, zasypując go gradem ciosów i zaskakując nie tylko pokrzywdzonego ale również pozostałych uczestników spotkania, w tym również oskarżonego M. B., którego wręcz odtrąca na bok dobiegając do pokrzywdzonego, co świadczy o tym, iż nieletni J. W. działał w tym momencie samodzielnie” nie ma potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy; oceniony przez Sąd I instancji dowód w postaci przedmiotowego nagrania w połączeniu oczywiście z zeznaniami pokrzywdzonego – nie ma w tym zakresie naruszenia art. 7 k.p.k. – nie daje podstaw do podzielenia twierdzenia skarżącego, że oskarżony M. B. dopiero po zakończeniu stosowania przemocy i to tylko przez nieletniego, zabrał papieros, który wypadł, a zatem „tylko” dokonał zaboru rzeczy;

- argumentem przeciwko ustaleniu Sądu co do zaboru papierosa w ramach rozboju nie przeczy to, że potem przedmiot wyrzucił, a po zatrzymaniu wskazał funkcjonariuszom miejsce gdzie go wyrzucił;

- kwestia oceny wiarygodności pokrzywdzonego była przedmiotem szczególnej uwagi Sądu I instancji; przesłuchanie ww z udziałem biegłego psychologa dawało Sądowi I instancji podstawy do ustalenia zachowania przestępczego oskarżonego w zakresie przyjętym w opisach czynów przypisanych;

- to, że takich okoliczności jak przypalanie włosów czy oddanie na pokrzywdzonego moczu materiał dowodowy nie potwierdzał, a zeznawał o tym pokrzywdzony, nie narzuca konieczności odmówienia wiarygodności pokrzywdzonemu w pozostałym zakresie, jeżeli powyższe wynika z oceny innych dowodów i we wzajemnym powiązaniu;

- to, że nagranie nie obrazuje, iż oskarżony M. B. zadaje ciosy pokrzywdzonemu, czy że pryska gazem nie czyni ustaleń o współsprawstwie w zakresie wszystkich czynności wykonawczych nieprawidłowymi; współsprawstwo polega na wspólnym wykonaniu czynu zabronionego przez co najmniej dwie osoby pozostające w porozumieniu; czyli podstawowymi elementami współsprawstwa są wspólne wykonanie znamion czynu zabronionego oraz porozumienie zachodzące między współsprawcami i obejmuje realizację całości ustawowych znamion czynu zabronionego, istnieje w czasie popełniania czynu zabronionego; Sąd I instancji prawidłowo rozważył te znamiona, czemu dał wyraz na stronie 15 uzasadnienia; porozumienie łączące oskarżonych uzasadnia przypisanie każdemu ze współsprawców tego, co w wykonaniu owego porozumienia uczynili, niekoniecznie „własnoręcznie”, tj. traktowanie ich wkładu w „wykonanie czynu zabronionego” tak samo jak własnego w to wkładu wspólnika; zasadnie Sąd I instancji wskazał na to, że umniejszanie przez oskarżonego zawinienia wynika z przyjętej linii obrony; jeszcze raz trzeba podkreślić, że oceniony przez Sąd I instancji materiał dowodowy, w tym dokument w postaci nagrania, w nawiązaniu do wyjaśnień oskarżonego, w tym i co do tego jak był tego dnia ubrany, daje obraz zachowania przestępczego oskarżonego w zakresie czynu I zgodnie z ustaleniami Sądu I instancji;

- ustalenie co do zaboru kwoty 700 złotych zostało dokonane przez Sąd I instancji również poprzez właściwie oceniony dowód z zeznań pokrzywdzonego i jego mamy J. K.; zasady logiki, wiedzy, doświadczenia życiowego pozwalają twierdzić, że w związku z początkiem roku szkolnego J. K. przekazała synowi pieniądze na zakup butów; nie wyklucza tego to, oceniając sytuację zgodnie z zasadami z art. 7 k.p.k, że 2 dni wcześniej J. K. nie była w stanie przekazać synowi kwoty o którą się zwrócił, prosząc o pomoc wuja pokrzywdzonego - M. K., co ww logicznie wyjaśniła i co nie odbiega od powszechnych zdarzeń życiowych;

- Sąd I instancji nie mógł, dokonując oceny dowodów zgodnie z zasadami z art. 7 i 410 k.p.k. ustalić przebiegu zdarzenia tak jak to przedstawiali oskarżeni i nieletni, nawet jeżeli ich wyjaśnienia były konsekwentne; ich „konsekwentne” wyjaśnienia zasadnie zostały przez Sąd I instancji uznane za niewiarygodne w zakresie w jakim wykluczali wyczerpanie swoim zachowaniem znamion czynów im przypisanych;

- w zakresie czynu II ustalenie Sądu I instancji również nie jest obarczone błędem; Sąd I instancji rozważył zeznania G. K. z rozprawy i postawę ww z rozprawy ocenił zgodnie z doświadczeniem życiowym prawidłowo w kontekście faktu wszczęcia co do niego, jako nieletniego postępowania co do udziału w obrocie substancją psychotropową; jednakowoż jak wynika z zeznań z k. 624 v akt sprawy świadek zeznał, że „miałem do czynienia z M. B.. (…) dostałem od niego w celu sprzedaży 20 gram. (…) jedna porcja 20 gram do sprzedaży”, zbieżnie jak na k. 8-9, k.264-265 w tym zakresie; analiza treści rozmów na komunikatorze (...) - skarżący odwołał się do k. 55 akt tj. protokołu oględzin telefonu G. K., nie dowodzi wadliwości ustalenia; to, że na rozprawie G. K. (k. 624 v) zeznał, że nie potrafi wskazać gdzie doszło do przekazania narkotyków, nie wpływa na zasadność twierdzenia, że ustalenie Sądu I instancji jest wadliwe;

- nie doszło do naruszenia przez Sąd I instancji art. 201 kpk ani art. 170 § 1 pkt 4 i 5 kpk; decyzje procesowe zawarte na k. 632, 684v, 756v akt mają oparcie w przywołanych regulacjach w zakresie postępowania dowodowego; jako kwalifikatory opinii biegłego ustawodawca wskazał wprost trzy okoliczności, jakimi są: zupełność, jasność, niesprzeczność opinii, a przeciwieństwa tego skarżący nie wykazał, a fakt, że opinia nie spełnia oczekiwań strony nie świadczy o jej wadliwości; w zakresie oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań wnioskowanego świadka zasadnie Sąd wskazał na to, że sformułowanie wniosku bez wskazania adresu świadka daje podstawy do rozstrzygnięcia w oparciu o art. 170 § 1 pkt. 4, a dodatkowo w oparciu art. 170 § 1 pkt. 5 k.p.k.

Ad. apelacji obrońcy oskarżonego M. B. i prokuratora w zakresie rażącej niewspółmierności kary:

- odwołując się do dorobku doktryny i praktyki co do pojęcia rażącej niewspółmierności kary stwierdzić trzeba, że pojęcie to to klauzula generalna, która ma charakter ocenny, a w kodeksie postępowania karnego nie ma wskazanych kryteriów tej niewspółmierności; bezspornie przymiotnik „rażący" to nie tylko „dający się łatwo stwierdzić", „wyraźny", ale również „bardzo duży", a określenie „niewspółmierność" oznacza brak proporcji, odpowiedniości między desygnatami; rażącą niewspółmierność kary wiążemy z natężeniem „niewspółmierności”, co w całokształcie oznacza, że przy zarzucie z art. 438 pkt 4 k.p.k. chodzi o ocenę zachowania przez sąd proporcji pomiędzy wymiarem kary a okolicznościami, które miały wpływ na to rozstrzygnięcie, a zatem o sytuację gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy (które miały mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary), można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary; przesłankę rażącej niewspółmierności kary należy uznać za spełnioną, gdy z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna tj. przynosząca nadmierną dolegliwość lub zbyt łagodna tj. w całokształcie nadmiernie „ulgowa”;

- Sąd I instancji sprostał dyrektywom wymiaru kary wymierzając oskarżonym jednostkowe kary pozbawienia wolności w wymiarze jak w wyroku;

- nie zaistniała też rażąca niewspółmierność kary łącznej; wprawdzie Sąd I instancji orzekł kary łączne w stosunku do oskarżonych naruszając treść art. 86 § 1 k.k., ale w świetle obowiązującego brzmienia art. 433 § 1 k.p.k., przy uwzględnieniu treści art. 427 § 2 k.p.k., statuującego obowiązek wskazania przez podmioty profesjonalne zarzutów stawianych rozstrzygnięciu, trzeba stwierdzić, że i w tym wypadku, apelacja prokuratora wyznaczała granice kontroli odwoławczej na niekorzyść poprzez zakres zaskarżenia i podniesiony zarzut, a zarzutu naruszenia prawa materialnego z art. 86 § 1 k.k. prokurator nie podniósł;

- zbieżność czasowa i powiązanie faktyczne czynów przypisanych oskarżonych uzasadniała warunki do orzekania kar łącznych z zastosowaniem, co do zasady, bo vide art. 86 § 1 k.k., absorpcji;

- Sąd I instancji przy wymiarze kary za czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. wziął pod uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i stopień winy przejawiający się w sposobie działania każdego z oskarżonych, motywacji, rodzaju naruszonego dobra jakim jest zdrowie pokrzywdzonego, fakt spowodowania poważnych obrażeń ciała u pokrzywdzonego, wcześniejszą niekaralność każdego z oskarżonych, przeproszenie pokrzywdzonego, dokonanie wpłaty tytułem zadośćuczynienia; należy podzielić zdanie Sądu, iż kara pozbawienia wolności w orzeczonym w wyroku wymiarze jest karą adekwatną do stopnia zawinienia jak i społecznej szkodliwości czynu; w szczególności argumenty skarżącego prokuratora o „uwikłaniu młodszego kolegi” w handel narkotykami w świetle choćby wyrażonego przez G. K. zadowolenia z zysku jaki osiągnie z udziału w obrocie 20 gramami mefedronu (k. 55), mimo prawidłowej sytuacji opiekuńczo - wychowawczej brak „zgłoszenia” matce ewentualnych nacisków, nie świadczą o „zniewoleniu” pokrzywdzonego do działania; nie ulega wątpliwości, że mimo iż czyn z art. 280 § 1 k.k. został popełniony wspólnie i w porozumieniu to poziom zaprezentowanej agresji ze strony nieletniego sprawcy – co obrazuje nagranie, był wyraźnie wyższy niż pozostałych współsprawców, a postawa w toku procesu, nawet jeśli w części instrumentalna, uzasadnia przy karaniu za pierwszym razem jednak aby nie działać represyjne, ale aby oddziaływać zapobiegawczo i wychowawczo;

- również w zakresie czynu II kara wymierzona M. B. jest adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej, a jej dolegliwość nie przekracza stopnia zawinienia; zasadnie Sąd wskazał, że oceniając stopień szkodliwości społecznej przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii należy mieć przede wszystkim na względzie w jakim stopniu zachowanie oskarżonego przyczyniało się do szerzenia się narkomanii tj. rodzaj i ilość dystrybuowanych narkotyków, czas trwania procederu; zasadnie Sąd jako okoliczność łagodzącą potraktował niekaralność oskarżonego oraz młody wiek;

- w kwestii niesłusznego niezastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary za czyn z art. 280 § 1 k.k. to przepis ustanawiający podstawę nadzwyczajnego złagodzenia zawiera wyłącznie normę kompetencyjną uprawniającą sąd do nadzwyczajnego złagodzenia kary; skarżący obrońca nie precyzuje na jakiej skonkretyzowanej podstawie winien był Sąd I instancji zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary – z treści zarzutu i uzasadnienia można wnosić, że chodzi o przesłankę wynikającą z tego, że oskarżony jest młodociany; przepis stanowi, że można wobec takiego sprawcy jeżeli przemawiają za tym względy określone w art. 54 § 1 k.k., czyli względy wychowawcze; należałoby zatem uznać, że nawet najniższa kara przewidziana w ramach ustawowego zagrożenia za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. byłaby dla młodocianego sprawcy zbyt surowa z punktu widzenia celu wychowawczego, który kara ma w stosunku do niego osiągnąć; wyeksponowane przez skarżącego okoliczności jak to, że jako jedyny z uczestników zdarzenia, wykazał w toku postępowania skruchę, przeprosił pokrzywdzonego oraz usilnie dążył do uzyskania numeru rachunku bankowego pokrzywdzonego celem finansowego zadośćuczynienia, przekazał G. K. 3000 złotych, to fakty obiektywne, ale nie świadczące o rzeczywistej skrusze i braku konieczności dość silnego oddziaływania wychowawczego na oskarżonego, a to z uwagi na wyraźne dyskredytowanie pokrzywdzonego, brak rzeczywistej empatii w stosunku do niego; wykazane dowodowo w toku rozprawy odwoławczej okoliczności obrazujące na dzień dzisiejszy starania o normalizację postawy społecznej nie równoważą poziomu zawinienia oskarżonego do stopnia który nakazywałby nadzwyczajne załagodzenie kary wobec niego;

Wniosek

Z apelacji obrońcy oskarżonego M. B. o zmianę wyroku:

a)  w pkt. I ppkt 1, tj. w zakresie czynu z art. 280 § 1 kk zb. z art. 157 § 1 kk, po uprzednim dokonaniu zmiany opisu zarzucanego oskarżonemu czynu w ten sposób, iż wyeliminowane zostaną zapisy o działaniu wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w ramach przestępstwa rozboju z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk oraz zastąpione zostaną zapisem o dokonaniu przez oskarżonego wyłącznie zaboru e-papierosa marki L. (...) o wartości 400 zł na szkodę G. K., tj. popełnienia wykroczenia z art. 119 § 1 kw i wymierzenie za ten czyn kary grzywny, a w konsekwencji uchylenie rozstrzygnięć w pkt. I ppkt 1 a), dotyczącego naprawienia szkody oraz w pkt. I ppkt Ib), dotyczącego zadośćuczynienia,

b)  w pkt. I ppkt 2, tj. w zakresie czynu z art. 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii - poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu i w konsekwencji uchylenie rozstrzygnięcia z pkt. I ppkt 2a), dotyczącego orzeczonego wobec oskarżonego świadczenia pieniężnego,

c)  w pkt. I ppkt 3, tj. w zakresie kary łącznej, poprzez uchylenie tegoż rozstrzygnięcia w całości, w konsekwencji opisanych powyżej rozstrzygnięć,

d)  w pkt. 6, tj. w zakresie rozstrzygnięcia o zasądzeniu od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika, w konsekwencji opisanych powyżej rozstrzygnięć;

ewentualnie, w przypadku podzielenia przez Sąd II instancji wyłącznie zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu M. B. kary:

o zmianę wyroku poprzez nadzwyczajne złagodzenie wymierzonych oskarżonemu za oba czyny kar jednostkowych i wymierzenie kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, bądź ewentualnie kary łącznej nie przekraczającej 1 roku 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Z apelacji prokuratora:

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu M. B. za przypisany mu czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. kary 3 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz oskarżonemu S. Ł. za przypisany mu czyn z art. 280 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. kary 3 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz w pozostałym zaś zakresie o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- powody nie podzielenia wniosków wynikają z części motywacyjnej w zakresie podniesionych zarzutów;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok utrzymany w mocy w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Sąd odwoławczy zasądził od oskarżonych M. B. i S. Ł. na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. K. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową J. K. po 1500 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

III

Sąd odwoławczy na podstawie art. 636 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 1983 r. ze zm.) zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa opłaty za drugą instancję: od M. B. 300 złotych, od S. Ł. 400 złotych i zwolnił ich od po ¼ kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w pozostałej ½ części kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS