Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

Przewodniczący

Janusz Sulima (spr.)

Sędziowie

Jacek Dunikowski

Leszek Kulik

Protokolant

Marek Bychowski

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 211/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 5 lipca 2023 r., sygn.. akt II K 30/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3

4

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia – art. 4 k.p.k., art. 5 §2 k.p.k. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. przez błędne przyjęcie, że zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza winę oskarżonego w zakresie czynu z pkt I wyroku w sytuacji, gdy w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na uczestnictwo oskarżonego w grupie przestępczej, zwłaszcza że zaskarżony wyrok w tym zakresie opiera się jedynie na dowodzie z wewnętrznie sprzecznego pomówienia W. Z., który za złożenie takich wyjaśnień uzyskał korzyść osobistą, a żaden z pozostałych członków grupy przestępczej nie zna oskarżonego, podobnie jak oskarżony nie zna żadnego z członków tej grupy,

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia – art. 4 k.p.k., art. 5 §2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. przez błędne przyjęcie, że zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza winę oskarżonego w zakresie czynu z pkt II i III wyroku w sytuacji, gdy w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na sprawstwo oskarżonego, zwłaszcza przy ustaleniu, że J. T. działał w imieniu i na rzecz Spółek (...), a zaskarżony wyrok w tym zakresie opiera się jedynie na dowodzie z wewnętrznie sprzecznego pomówienia W. Z., który za złożenie takich wyjaśnień uzyskał korzyść osobistą, podczas gdy pozostali świadkowie, jak i inne dowody obiektywne jednoznacznie wykluczają, by oskarżonego łączył z tymi spółkami jakikolwiek węzeł faktyczny czy prawny umożliwiający mu działanie w imieniu i na rzecz tych spółek;

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia – art. 4 k.p.k., art. 5 §2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez przyjęcie, że dowód w postaci sprawozdania z wykonanych czynności oraz zeznań świadka W. C. potwierdza winę oskarżonego w sytuacji, gdy dowód ten opiera się na plotkach usłyszanych przez świadka, zaś obiektywne dowody w postaci wyroków skazujących J. T. nie potwierdzają w najmniejszym stopniu wiedzy operacyjnej, na której uzyskanie powoływał się świadek – mimo kilkudziesięciu postępowań prowadzonych przeciwko oskarżonemu żaden z wyroków nie dotyczy rzekomego działania oskarżonego w imieniu na rzecz Spółek (...);

Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia – art. 196 §1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez całkowite pominięcie znajdujących się w aktach opinii prywatnych prof. H. D. oraz Spółki (...) i oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu analizy rynku paliwowego i bezkrytyczne oparcie zaskarżonego rozstrzygnięcia na dowodach z opinii biegłych M. A. oraz J. B. w sytuacji, gdy opinie te są wewnętrznie sprzeczne i obiektywnie nieprawdziwe, a ponadto biegły B. jest pracownikiem Spółki (...), z którą Spółka (...) (której transakcje biegły oceniał) oraz oskarżony J. T. od wielu lat pozostają w istotnym konflikcie majątkowym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom obrońcy nie sposób zakwestionować wiarygodności wyjaśnień W. Z. w części odnoszącej się do udziału oskarżonego J. T. w grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw oraz przestępstw skarbowych związanych z obrotem paliwem i uszczuplaniem podatku od towaru i usług, polegających na składaniu zawierających nieprawdę lub zatajających prawdę deklaracji podatkowych w zakresie podatku naliczonego i należnego. Wynika też z nich jednoznacznie, że J. T. aktywnie uczestniczył w tak zwanej „karuzeli vatowskiej”. Wbrew twierdzeniom obrońcy wyjaśnienia W. Z. bynajmniej nie są wewnętrznie sprzecznie. To, że współpraca z organami ścigania przyniosła mu korzyści procesowe nie oznacza, że jego relacja jest tendencyjna. Wskazać należy, że W. Z. w swoich wyjaśnieniach opisał szereg działań grupy przestępczej, której był członkiem, a podawane przez niego szczegóły zazębiają się z okolicznościami wynikającymi z innych dowodów. W. Z. w miarę precyzyjnie przedstawił mechanizm działań przestępczych członków grupy. Dla odpowiedzialności oskarżonego z art. 258 §1 k.k. nie ma jakiegokolwiek znaczenia, czy znali go pozostali członkowie grupy. Przy czym podkreślić należy, że nie sposób dać wiary wyjaśnieniom osób, którzy wraz z D. B. (1) tworzyli tę grupę. Dla przypisania odpowiedzialności za czyn z art. 258 §1 k.k. nie jest w każdym razi wymagane, aby dana osoba dysponowała wiedzą o szczegółach organizacyjnych, znała wszystkich członków, czy mechanizmy funkcjonowania gruoy.

Przede wszystkim W. Z. nie miał żadnego interesu w tym, aby złośliwie i tendencyjnie pomawiać J. T.. W toku postępowania nic takiego nie zostało ujawniono co mogłoby wskazywać, że W. Z. miał powód, aby fałszywie obciążać oskarżonego.

Zgodzić się w pełni należy z Sądem Okręgowym, że za niewiarygodnością wyjaśnień W. Z. żadną miarą nie może przemawiać brak precyzji co do dat i ilości spotkań z oskarżonym oraz przekazanych mu kwot. W. Z. musiałby robić notatki z każdego spotkania z J. T., żeby jego wyjaśnienia na ten temat były precyzyjne. Ponadto należy mieć na względzie, że W. Z. opisywał bardzo szeroką działalność grupy przestępczej, w której najwyraźniej prym wiódł D. B. (1). Sam W. Z. spotykał się z wieloma osobami, którym wielokrotnie przekazywał pieniądze. Potwierdzeniem wyjaśnień W. Z. co do udziału J. T. w przestępczym procederze jest między innymi to, że zarówno W. Z., jak D. B. (1) mieli w swoich telefonach zapisany numer do J. T.. Mało tego, w toku postępowania zostało ustalone, że W. Z. łączył się telefonicznie z oskarżonym w Galerii (...) w W., czyli w miejscu, w którym zgodnie z wyjaśnieniami W. Z. dochodziło do jego spotkań z J. T..

Dlatego też Sąd Okręgowy słusznie uznał, że wyjaśnienia składane przez W. Z. znajdują potwierdzenie w innych dowodach. Dodać należy, że ich analiza prowadzi do wniosku, że opisując obszernie okoliczności znanych mu przestępczych zdarzeń, ze wskazaniem osób biorących w nich udział, świadek ten nie starał się bynajmniej umniejszyć własnej roli. Przeciwnie wskazywał na swój istotny udział w tej działalności, np. zajmowanie się wystawianiem nierzetelnych faktur, "organizowanie" i opłacanie tzw. "słupów" - prezesów znikających spółek importujących paliwa. Relacjonował tylko znane mu fakty. Nie widać w nich przerzucania odpowiedzialności na inne osoby. Przy czym zdarzenia objęte aktem oskarżenia w niniejszej sprawie, co do których wypowiadał się W. Z., stanowiły jedynie niewielki fragment jego własnej przestępczej działalności. Dlatego też nie sposób uznać, że są one bezpodstawnym pomówieniem oskarżonego. Brak jest jakichkolwiek przesłanek, żeby wyjaśnieniom W. Z. nie dać wiary.

Nie można zgodzić się obrońcą, że dowód w postaci sprawozdania z wykonanych czynności oraz zeznań świadka W. C. (2) opiera się tylko na „plotkach”. Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że dowód ten potwierdza winę oskarżonego. Z dowodu tego wynika jednoznacznie, że w czewcu 2015 roku W. Z. przekazał W. C. (2) informacje o udziale oskarżonego w zakupach paliwa od spółki (...). Nie mniej jednak zaznaczyć należy, że dowód ten nie miał istotnego znaczenia dla przypisania J. T. popełnienia zarzuconych mu czynów. Wbrew zaś twierdzeniom obrońcy wyroki skazujące J. T. nie są dowodami, które mogą potwierdzać wersję lansowaną przez oskarżonego.

Wbrew też twierdzeniom obrońcy nie można uznać, że opinia biegłego J. B. (2) jest wewnętrznie sprzeczna i obiektywnie nieprawdziwa. Biegły ten na rozprawie odwoławczej logicznie ustosunkował się do wszystkich zastrzeżeń odnośnie wydanej przez niego opinii. Biegły jednoznacznie stwierdził, że wprawdzie w opinii nie uwzględnił stacji „zewnętrznych”, ale uwzględnił całokształt znanego mu rynku, jak i zasad w nim panujących co do hurtowego zakupu paliw. Gdyby uwzględnił wszystkie stacje paliw na rynku paliw, to i tak wnioski końcowe jego opinii byłyby zbliżone. Ponadto biegły wskazał między innymi, że uwzględnił pośrednio większość stacji paliw niezrzeszonych, biorąc pod uwagę zakup paliwa na warunkach nie gorszych, niż dla stacji własnych (...) lub (...). Nie można zatem zgodzić się obrońcą, że opinia biegłego J. B. (2) dotyczy jedynie niewielkiego procenta rynku paliwowego. Biegły też przekonująco wyjaśnił, dlaczego w swojej opinii wziął po uwagę stacje paliw odległe od O.. Poza tym kwestia stosowania upustów w niniejszej sprawie nie była najistotniejsza. Okoliczność ta jedynie potwierdza wyjaśnienia W. Z. co do udziału J. T. w przestępczym procederze. To właśnie na nie budzących wątpliwościach wyjaśnieniach W. Z. opiera się skazujący J. T. wyrok.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Całkowita bezzasadność zarzutów apelacyjnych determinowała nieuwzględnienie wniosków z apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono wyrok w zakresie kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu czynów oraz obniżono karę pozbawienia wolności wymierzoną za czyn z punktu II podwyższają jednocześnie wymiar kary grzywny.

Zwięźle o powodach zmiany

Przede wszystkim skazując oskarżonego należało mieć względzie, że zarzuconych mu przestępstw J. T. dopuścił się w 2014 roku. Od tego czasu do daty wydania wyroku przepisy prawa karnego materialnego były wielokrotnie modyfikowane. Stąd też ferując wyrok należało kierować się dyspozycją art. 4 §1 k.k. Odnośnie wszystkich przypisanych oskarżonemu przestępstw względniejsze dla niego były przepisy obowiązujące w dacie popełnienia tych czynów.

Przestępstwo z art. 258 §1 k.k. obecnie jest zagrożone karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat. Do 1 października 2023 roku przestępstwo to było zagrożone karą od 3 miesięcy do 5 lat. Poza tym obecnie zgodnie z art. 43a §3 k.k. w przypadku skazania za czyn z art. 258 §1 k.k. obligatoryjne jest, zgodnie z art. 43a §2 k.k., orzeczenie świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitecjarnej. W chwili popełnienia tego czynu przepis art. 43a §2 k.k. w ogóle nie obowiązywał.

Jeżeli chodzi o czyn przypisany w punkcie II, to należało mieć na względzie zmianę treści art. 12 k.k. i dodanie ustawą z dnia 19 czerwca 2020 roku, która weszła w życie 24 czerwca 2020 roku art. 57 b k.k., który w przypadku przypisania przestępstwa ciągłego przewiduje zaostrzenie kary.

Odnośnie popełnionego przez oskarżonego przestępstwa karnoskarbowego, należało wziąć pod uwagę zmianę treści art. 62 §2 k.k.s. Obecnie stypizowane w tym przepisie przestępstwo karnoskarbowe zagrożone jest karą grzywny do 720 stawek albo karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż jeden ro albo obu tym karom łącznie. W dacie orzekania przepis ten przewidywał jedynie karę grzywny do 240 stawek.

Oczywiste też jest, że względniejsze dla oskarżonego są również przepisy z daty popełnienia czynu o karze łącznej. Obowiązujące wówczas przepisy pozwalały bowiem na orzeczenie kary łącznej na zasadzie całkowitej absorpcji. Obecnie, zgodnie z art. 86 §1 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa. Przepisy obowiązujące w dacie orzekania umożliwiały też warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności w wymiarze do dwóch lat i również w przypadku sprawcy karanego wcześniej na karę pozbawienia wolności.

Faktem jest, że w wyniku zachowania oskarżonego doszło uszczuplenia należności podatkowej znacznej wartości. Jak słusznie też podniósł Sąd pierwszej instancji działalność oskarżonego miała charakter zaplanowany, wieloaspektowy i rozciągnięty w czasie. Nie mniej jednak należało mieć na uwadze, że udział oskarżonego w popełnieniu przypisanych mu przestępstw wspólnie i porozumieniu z innymi osobami nie był znaczący. Z popełnienia tych przestępstw nie odniósł znaczących zysków. W chwili popełnienia tych przestępstw był osobą niekaraną. Od popełnienia tych czynów minęło prawie 10 lat.

Na marginesie podnieść należy, że wbrew sugestiom obrońcy, J. T. obecnie jest osobą kilkakrotnie karaną sądownie. Widniejące w jego „karcie karnej” skazania nie uległy zatarciu. Postanowieniem z dnia 22 maja 2020 roku J. T. został warunkowo zwolniony z odbycia kary jednego roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego z 18 lipca 2018 roku w sprawie II K 515/16. Okres próby upłynął 22 maja 2022 roku. Zgodnie zaś z art. 107 §1 k.k. w razie skazania na karę pozbawienia wolności zatarcie skazania następuje z mocy prawa z upływem 10 lat od wykonania lub darowania kary albo od przedawnienia jej wykonania. Zatarcie skazania tej kary nastąpi zatem dopiero w 2030 roku. Z kolei treść art. 108 k.k. jednoznacznie przesądza, że nie można mówić o zatarciu pozostałych skazań wyszczególnionych w „karcie karnej” oskarżonego. Dotyczy to również kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (art. 76b §1 k.k.).

W każdym razie wskazane wcześniej okoliczności przemawiają za zastosowaniem wobec oskarżonego kary o charakterze wolnościowej. Tym samym należy uznać, że wymierzenie oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności sprawia, że zaskarżony wyrok jest rażąco niesprawiedliwy (art. 440 k.p.k.).

Biorąc pod uwagę, że popełnione przez oskarżonego przestępstwa godziły przede wszystkim w interes Skarbu Państwa, zdecydowanie rozsądniejsze jest, aby oskarżony odczuł dolegliwość w sferze materialnej. Bezwzględna kara dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności jest rażąco surowo w stosunku do jego zawinienia i stopnia szkodliwości popełnionych przez nie przestępstw. Faktem jest, że oskarżony przypisanego mu w punkcie II przestępstwa dopuścił się w warunkach art. 65 §1 k.k., Do tego typu sprawców stosuje się przepisy dotyczące z poddaniem sprawcy próbie, przewidziane wobec sprawy określonego w art. 64 §2 k.k. Obowiązujące jednakże w dacie popełnienia czynów prze oskarżonego przepisy nie wykluczały jednakże całkowicie możliwości zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kary wobec sprawcy określonego w art. 64 §2 k.k. Należało zaś uznać, że okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów oraz jego niekaralność w chwili ich popełnienia uzasadniają tezę, że w przypadku J. T. zachodzi wyjątkowy wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami.

Cele kary mogą zostać osiągnięte, jeżeli wymierzona wobec niego kara pozbawienia wolności zostanie wydatnie złagodzona i warunkowo zawieszona przy jednoczesnym podwyższeniu wymierzonej wobec niego kary grzywny. Uzmysłowi to oskarżonemu nieopłacalność popełniania przestępstw godzących w obowiązki podatkowe. Jednocześnie orzeczenie surowej kary grzywny będzie sprzyjać właściwemu kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Podkreślić należy, że obniżenie kary pozbawienia wolności i jej warunkowe zawieszenie oraz jednoczesne podwyższenie kary grzywny nie narusza wyrażonego w art. 434 §1 k.p.k. zakazu reformationis in peius. W pełni zachował aktualność wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1978 roku (VII KZP 35/78, OSNKW 1979/1-2/2), iż w wypadku wniesienia rewizji (obecnie apelacji) wyłącznie na korzyść oskarżonego sąd rewizyjny może podwyższyć karę grzywny orzeczoną na podstawie art. 36 §3 k.k. (obecnie 33 §2 k.k.) obok kary pozbawienia wolności tylko wówczas, gdy jednocześnie obniża karę pozbawienia wolności, i to do takich granic, by kara zastępcza na wypadek nieuiszczenia grzywny nie przekraczała wraz z obniżoną karą pozbawienia wolności okresu, na jaki ją poprzednio orzeczoną.

W zaskarżonym wyroku za czyn z punktu II wymierzono karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek. Jeżeli zostałaby orzeczona kara zastępcza za niewykonaną grzywnę, oskarżony miałby wówczas do odbycia w sumie 2 lata, 9 miesięcy i 10 dni. Sąd odwoławczy zaś złagodził oskarżonemu za ten czyn karę pozbawienia wolności do 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia, a karę grzywny podwyższył do 740 stawek. W przypadku więc zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności oraz orzeczenia zastępczej kary grzywny, oskarżony miałby łącznie do odbycia 2 lata, 8 miesięcy i 10 dni.

Ponieważ Sąd I instancji orzekając o karze łącznej zastosował zasadę pełnej absorpcji, sąd odwoławczy rozpoznając wyłącznie apelację wniesioną na korzyść oskarżonego, nie mógł zastosować innej zasady.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

O jednej opłacie za obie instancje orzeczono na podstawie art. 10 ust. 1. art. 2 ust. 1 pkt 2 art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz.223) O pozostałych kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze rozstrzygnięto na podstawie art. 634 k.p.k. i art. 627 k.p.k.

7.  PODPIS