Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

Przewodniczący

Halina Czaban (spr.)

Sędziowie

Alina Kamińska

Jerzy Szczurewski

Protokolant

Marek Bychowski

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 80/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 15 stycznia 2024 roku w sprawie sygn. akt III K 97/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Z apelacji obrońcy:

obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez uchybienie zasadzie obiektywizmu procesowego, a nadto dowolną, jak też fragmentaryczną i wybiórczą ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie, z pominięciem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego oraz naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania, a polegającą na jednostronnej, dowolnej ocenie materiału dowodowego, przeprowadzonej wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, bez uwzględnienia i z pominięciem faktów przemawiających na korzyść I. K., w szczególności:

.



oparcie orzeczenia o sprawstwie oskarżonego na zeznaniach J. C. (2), której depozycje ewoluowały w toku postępowania, a nadto biegła psycholog wydając opinię w zakresie zdolności postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń przez świadka nie dysponowała całością dokumentacji medycznej ww., bowiem Sąd oddalił wniosek dowodowy obrony o dołączenie tej dokumentacji do akt sprawy, celem umożliwienia wydania opinii w oparciu o pełną historię medyczną J. C. (2);



nieuwzględnienie wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał on na przebieg zdarzenia z dnia 25 grudnia 2022 roku, w sytuacji gdy jego depozycje znajdują odzwierciedlenie w treści zeznań M. M., a jednocześnie oskarżony i świadek nie mieli możliwości ustalenia wspólnej wersji, bowiem 26 grudnia 2022 roku, tj. w momencie zatrzymania I. K. nie miał on wiedzy na temat stanu zdrowia J. C. (1), a M. M. był przesłuchiwany 27 grudnia 2022 roku;



nieuwzględnienie opinii biegłej I. S. w zakresie oceny możliwości spowodowania obrażeń mózgu u J. C. (1), skutkujących jego zgonem, w okolicznościach ustalonych przez Sąd orzekający, a nadto braku rozważenia czy oskarżony przewidywał albo mógł przewidzieć nastąpienie takiego skutku, w sytuacji kiedy wskazane przez biegłą mechanizmy wymagały wiedzy medycznej.

Z apelacji prokuratora:

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogącego mieć istotny wpływ na rozstrzygniecie sprawy, poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się w mieszkaniu przy ulicy (...) w S. nieumyślnie spowodowania śmierci J. C. (1) w ten sposób, że w dniu 25.12.2022r około godziny 17:30 w momencie gdy siedział on na tapczanie, uderzył go dwukrotnie pięścią w lewą stronę głowy czym spowodował powstanie w jego organizmie lewostronnego krwiaka podtwardówkowego i stłuczenia mózgu, co skutkowało powstaniem ropnego zapalenia mózgu i opon mózgowych i konsekwencji doprowadziło do ostrej niewydolności ośrodkowego układu nerwowego J. C. (1) w następstwie czego w dniu 02 lutego 2023r nastąpił jego zgon w SPZOZ w S., którego to skutku I. K. nie przewidywał i na jego wystąpienie się nie godził, chociaż przy zachowaniu ostrożności wymaganej w danych okolicznościach mógł przewidzieć to jest czynu z art. 155 k.k., podczas gdy przeprowadzone w sprawie dowody, głównie w postaci opinii lekarskich oraz zeznań świadków oceniane z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, przekonują, iż pomiędzy zachowaniem oskarżonego, skutkiem w postaci obrażeń ciała określonych w art. 156 § 1 pkt. 2 k.k., a w konsekwencji zgonem pokrzywdzonego zachodził niewątpliwie adekwatny związek przyczynowy, co w takim wypadku uzasadnia podjęcie odmiennego rozstrzygnięcia w przytoczonym zakresie

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. apelacji obrońcy:

- żadną miarą nie doszło do naruszenia art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. tj. uchybienia zasadzie obiektywizmu procesowego, dowolnej, fragmentarycznej i wybiórczej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, z pominięciem wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego oraz naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania; ocena Sądu I instancji nie jest jednostronna, dowolna, przeprowadzona wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, bez uwzględnienia i z pominięciem faktów przemawiających na korzyść I. K.;

- skarżący wyszczególnia ocenę zeznań J. C. (2) twierdząc, że jej zeznania ewoluowały w toku postępowania, co nie jest prawdą - skarżący tego w uzasadnieniu stanowiska nie wykazał; zasadnie Sąd I instancji stwierdził (vide ocena dowodów), że dostrzega jedynie minimalne rozbieżności w jej zeznaniach, ale i to w odnoszące się do drugorzędnych okoliczności, m.in. tak eksponowana w uzasadnieniu apelacji na stronie 3 kwestia dotycząca „rozpalania w piecu”, szufelki, co zajmuje skarżącemu znaczący fragment argumentacji; sam skarżący nie unika stwierdzenia konsekwencji J. C. (2) w twierdzeniu, że pokrzywdzony siedział i upadł na łóżko na którym siedział, po dwukrotnym uderzeniu przez oskarżonego; co do tego, że prawidłowo Sąd meriti ocenił zdolność postrzegania i odtwarzania przez świadka postrzeżeń posiłkując się i opinią biegłej psycholog (biegła E. S. opiniowała trzykrotnie tożsamo: opinia psychologiczna z 04.08.2023r., k. 280-283, opinia ustna z rozprawy z 30.10.2013., k. 364v-365v, opinia psychologiczna uzupełniająca z 01.12.2023r., 403-405) skarżący nie podważył również odwołując się do leczenia psychiatrycznego świadka; biegła psycholog w żadnym fragmencie opinii nie wskazała na konieczność poszerzenia dokumentacji/diagnostyki, a to przecież biegła ma wiedzę specjalną; w świetle okoliczności sprawy nie nasuwają się żadne rozsądne wątpliwości co do tego, czy ocena jest niepełna i czy i wniosek przedstawiony przez biegłą jest nieprawidłowy;

- zeznania J. C. (2), i nie chodzi przecież o drobiazgi, ale o istotę, zasadnie Sąd określił jako bardzo konsekwentne i spójne, co odzwierciedlają kolejne protokoły przesłuchania ww ( k.9-10, 56-57, 67-68,220-221,233-234,363-365); Sąd prawidłowo zauważył uczciwość świadka – zeznania nacechowane obiektywizmem;

- całkowicie nieuzasadnione jest, w kontekście podważania wiarygodności J. C. (2), odwołanie się do faktu stosowania wobec ww środka zabezpieczającego w przeszłości;

- zasadności odmowy wiary twierdzeniom oskarżonego skarżący również skutecznie nie podważył odwołując się do zeznań świadka M. M.; Sąd I instancji wyraźnie i zasadnie wskazał, że nie można odmówić wiarygodności twierdzeniom świadka w zakresie faktów, które nie mają wpływu na odpowiedzialność oskarżonego, wskazując, że zasłanianie się niepamięcią spowodowaną upojeniem alkoholowym w zakresie przebiegu zdarzenia rzutującego na odpowiedzialność oskarżonego jest działaniem nacelowanym na pomoc oskarżonemu; zasady doświadczenia życiowego i logiki Sąd I instancji prawidłowo zastosował wskazując, że skoro pamiętał świadek część faktów, nieistotnych, to nie może twierdzić, że w tym samym czasie miał niepamięć, która, co ważne, dotyczy kwestii istotnych; nie ma wpływu na tą ocenę argument, że oskarżony i świadek nie mogli ustalić wersji zeznań – obaj, z racji wyznawanych zasad, ukrywali okoliczności obciążające; nie musieli mieć wiedzy na temat stanu zdrowia pokrzywdzonego w chwili składania wyjaśnień/zeznań - mając świadomość faktycznego przebiegu zdarzenia zdawali sobie sprawę z powagi sytuacji; prawidłowo Sąd ustalił, że po zadaniu drugiego uderzenia oskarżony wyszedł z mieszkania, wraz z nim w tym momencie wyszedł także M. M., który przyglądał się całemu zajściu;

- brak podstaw do przyjmowania, że do powstania krwiaka mogło dojść w innych okolicznościach; świadek J. C. (2) już w pierwszym protokole zeznała, że , cyt. „ ja zapytałam J. czy wezwać karetkę, ale on powiedział, że nie i zaraz po tym zasnął. Spał całą noc”. Świadek zeznała, że przed tym jak zasnął mówił, że boli go głowa, więc dała mu tabletki przeciwbólowe. Świadek wskazała, że po zasunięciu, jęczał, ruszał się w łóżku, a zatem świadek była świadoma zachowania syna; rano, jak zeznała, to pokrzywdzony ciągle spał, nie ruszał się ani nie jęczał; można dodać, że protokół oględzin, a w szczególności zdjęcie z k. 19 odzwierciedla poduszkę z plamą koloru brunatno-czerwonego, a zatem miejsce wynaczyniania się krwi, a zatem na łóżku, po upadku po uderzeniu przez oskarżonego; pokrzywdzony miał problemy z chodzeniem, a po alkoholu w ogóle nie dał rady chodzić, o czym też zeznała J. C. (2); na pytanie skarżącego czy możliwe jest, aby pokrzywdzony nie wstal po to, aby skorzystać z toalety, odpowiedź w ustalonym stanie faktycznym brzmi: możliwe; nie ma też żadnej możliwości wyprowadzenia jakiegokolwiek korzystnego dla oskarżonego wniosku z faktu, o czym w też w uzasadnieniu apelacji, że J. C. (2) tak długo nie reagowała na stan zdrowia syna;

- Sąd prawidłowo przyjął za wiarygodną opinię biegłej I. S. w zakresie oceny możliwości spowodowania obrażeń mózgu u J. C. (1), skutkujących jego zgonem, tj. że do powstania krwiaka podtwardówkowego u pokrzywdzonego mogło dojść w wyniku dwóch uderzeń pięścią w lewą stronę głowy; można zgodzić się ze skarżącym, że Sąd w okolicznościach ustalonych przez Sąd orzekający tj., że jednak oskarżony zadał pokrzywdzonemu dwa ciosy pięścią, niewłaściwie rozważył/ustalił okoliczności rzutujące na postać winy, zamiaru oskarżonego, ale, nie w tym kierunku jakiego oczekuje skarżący, co pozwala przejść do apelacji prokuratora jako apelacji zasadnie wskazującej na błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się nieumyślnie spowodowania śmierci J. C. (1), a nie czynu z art. 156 § 3 k.k.w zw. z art. 64 § 2 k.k.;

Ad. apelacji prokuratora

- prokurator przyjmując zasadnie za punkt wyjścia prawidłowość ustaleń Sądu I instancji, m.in. w oparciu o dowód w postaci zeznań J. C. (2), opinii biegłych, wykazał, że oskarżony przyszedł do domu pokrzywdzonego z zamiarem wyrządzenia mu krzywdy; odwołał się do opinii biegłej wskazującej, że obrażenia ciała spenalizowane w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.k. i zgon pokrzywdzonego pozostają w związku przyczynowym; wprawdzie, tak jak i w odniesieniu do apelacji obrońcy stwierdzić trzeba, że zacytowane tezy z innych orzeczeń nie świadczą o prawidłowości zarzutu, ale wskazany szereg kwestii odnoszących się stricte do realiów tej sprawy, w istocie wskazuje na nieprawidłowość uznania przez Sąd I instancji, że zachowaniem swoim oskarżony wyczerpał „tylko” znamiona czynu z art. 155 k.k.;

- efektem ciosów zadanych w głowę był ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu – to zostało prawidłowo przesądzone przez Sąd I instancji; problem sprowadzał się więc na dalszym etapie do oceny strony podmiotowej, tj. tego, co oskarżony zadając ciosy chciał osiągnąć, do czego dążył, co przewidywał i na co się godził, czy coś było poza obszarem jego zamiaru (bezpośredniego lub ewentualnego) i było objęte nieumyślnością w jednej z form, o której mowa w art. 9§2 k.k.;

- jest oczywiste, że ustalenie, że oskarżony działał z zamiarem spowodowania skutku określonego w art. 156§1 pkt 2) k.k., wymaga, tak jak i każde inne ustalenie, wykazania takiego zamiaru - w sposób nie budzący żadnych wątpliwości; w sprawie oskarżony nie wyraził zamiaru wywołania takiego efektu, to o takim może świadczyć zachowanie w czasie czynu, po czynie, a w szczególności sposób działania i oczywiście przyczyna choroby realnie zagrażającej życiu; Sąd winien był to rozważyć kompleksowo, a nie jedynie przez pryzmat zróżnicowania - osoba zdrowa, a osoba schorowana i odrzucić możliwość przypisania czynu w postaci zarzucanej w akcie oskarżenia; można dodać już w tym miejscu, że i takie kwestie jak ustalenie, w jaki sposób oskarżony zareagował na zaistniałe następstwo swojego zachowania jest istotne - czy wykazał obojętność dla stanu zdrowia pokrzywdzonego czy przeciwnie; wiele innych kwestii pozostało również poza zakresem rozważań Sądu I instancji – przecież przesłanki podmiotowe to motywacja napastnika, jego osobowość, tło i powody zachowania;

- Sąd I instancji ustalił, że powodem „wizyty” u pokrzywdzonego była chęć zemsty za uczynienie krzywdy jego sympatii; ustalił agresywne zachowanie oskarżonego do pokrzywdzonego od razu po wejściu do domu pokrzywdzonego - w trakcie podstawiał rozgrzaną szufelkę pokrzywdzonemu, żądając, aby ten położył na niej rękę; urazy pokrzywdzonego powstały w wyniku dwukrotnego uderzenia w lewą stronę głowy; biegła I. S. wskazała, że żeby powstał krwiak potrzebne jest silne uderzenie – cyt. „ czy to będzie silne uderzenie jakimś przedmiotem, czy też upadek i uderzenie o twarde podłoże”, k. 370; takowe, a zatem silne uderzenie było skoro krwiak powstał, a oskarżony nie celował, by przykładowo wskazać, w brzuch, klatkę piersiową, ale w głowę i to nie w szczękę, ale w bardziej newralgiczną część głowy; nie ma zatem warunków by ocena przesłanek natury przedmiotowo-podmiotowej mogła prowadzić do przekonania, że w tej sprawie nie mamy do czynienia z zamiarem ewentualnym dążenia do wyrządzenia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w efekcie uderzeń w głowę, a tylko właściwości osobnicze pokrzywdzonego (nieobjęte świadomością oskarżonego zdaniem Sądu I instancji?) doprowadziły do poważnego następstwa; nie ma przy tym żadnego znaczenia ustalenie Sądu I instancji, że bezpośrednio po zadaniu drugiego uderzenia, oskarżony odwrócił się i wyszedł z mieszkania czyli, że nie kontynuował ciosów; mając na uwadze poziom rozwoju umysłowego oskarżonego, jak i jego stan zdrowia psychicznego oraz doświadczenie życiowe nabyte z wiekiem, nie ulega wątpliwości, że wypełnił ujęte w czynie przypisanym w wyroku zmieniającym znamiona strony podmiotowej w odniesieniu do „końcowego” skutku zadanego ciosu; konsekwencje wyprowadzonych, dwukrotnie, ciosów były objęte zamiarem ewentualnym sprawcy, tak jak to oceniał oskarżyciel publiczny, o czym w apelacji (choć w zarzucie nie sprecyzował, o którą postać zamiaru mu chodzi, a w apelacji alternatywnie);

- reasumując ustalenie Sądu instancji o treści: „Niezwykle istotnym jest, że I. K. nie przewidywał i nie godził się na wystąpienie tak tragicznego skutku swego działania, choć przy zachowaniu reguł ostrożności mógł go przewidzieć” było błędne, co wykazał skarżący prokurator; ustalenie Sądu I instancji, że zadanie uderzeń przez oskarżonego w sytuacji gdyby pokrzywdzony był osobą zdrową, nie wyniszczoną alkoholem, nie doprowadziłyby do tragicznego skutku, nie rzutuje na ustalenie w zakresie winy oskarżonego; oskarżony bardzo dobrze znał pokrzywdzonego, jego tryb życia – nadużywanie alkoholu, oskarżony i pokrzywdzony wspólnie spożywali alkohol, stan zdrowia – wyniszczenie organizmu nadmiernym spożywaniem alkoholu, styl funkcjonowania – zasadniczo siedział na łóżku z powodu trudności z poruszeniem się – oskarżony miał wiedzę, że pokrzywdzony praktycznie nie jest w stanie sam się poruszać, a w stanie nietrzeźwości nie był całkowicie w stanie samodzielnie poruszać się; oskarżony na k. 40 w wyjaśnieniach z 27.12.2022 r. wyjaśniał, że „ arek był raczej pijany on zawsze pije…Jest cały czas spuchnięty od picia”; oskarżony nie musiał wiedzieć o medycznej diagnozie stanu zdrowia, a zatem, że u pokrzywdzonego był nasilony zanik mózgu, dochodziło do rozciągania się i napinania żył mostkujących łączących powierzchnię mózgu z oponą twardą, co znacznie zwiększa ryzyko uszkodzenia naczyń, że szybciej dochodzi do atrofii mózgu oraz do uszkodzenia wątroby, a w konsekwencji do zaburzeń krzepnięcia, które z kolei powodują zwiększenie ryzyka powstania krwiaka podtwardówkowego; karta karna odzwierciedla zachowania przemocowe u oskarżonego (k. 295-302), a zatem czyn wpisuje się w osobowość oskarżonego; odwołanie się przez Sąd I instancji do judykatu w sprawie II AKa 89/06 Sądu Apelacyjnego w Katowicach czy Sądu Apelacyjnego Warszawie, sprawa II AKa 342/12) nie potwierdza prawidłowości toku rozumowania, gdyż okoliczności istotne przedmiotowo- podmiotowe są różne i żadną miarą nie mogą dawać podstawy do zastosowania kalki tezy z innego orzeczenia do ocenianej sprawy, tym bardziej, że i sam Sąd wskazuje na inne istotne faktory w sprawach (część uzasadnienia 3.2.).

Wniosek

z apelacji obrońcy:

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu;

z apelacji prokuratora:

zmianę wyroku poprzez uchylenie wyroku w pkt. I oraz orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy poprzez zakwalifikowanie zarzucanego oskarżanemu czynu wypełniającego znamiona przestępstwa z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i wymierzenie za jego popełnienie kary 10 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- przyczyny uznania wniosków: obrońcy – niezasadny, prokuratora – zasadny wynikają z odniesienia się do zarzutów apelacyjnych;

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy



rozstrzygnięcie dotyczące zaliczenia na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okresu rzeczywistego pozbawienia wolności;



rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

- kontrola odwoławcza nie wykazała nieprawidłowości w powyższym zakresie. Zaliczenie zostało dokonanie trafnie, zgodnie z art. 63 § 1 k.k.

- brak także zastrzeżeń co do kwestii zwolnienia oskarżonego przez Sąd I instancji od ponoszenia kosztów sądowych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany



zmiana opisu przypisanego oskarżonemu czynu i zakwalifikowanie czynu z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.; czynu oskarżony dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne dokonane w warunkach art. 64 § 1 k.k., co wynika z karty karnej i odpisów wyroków i z danych o odbyciu kar ( k. 298-302, k. 129-133, k. 347- 353);

Zwięźle o powodach zmiany

- dokonane zmiany zapadłego w I instancji orzeczenia stanowią konsekwencję uznania apelacji prokuratora za częściowo zasadną, o powodach czego szczegółowo opisano w części 3. uzasadnienia.

- w przedmiocie wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności stwierdzić trzeba co następuje: wymierzając karę sąd zobowiązany jest wziąć po uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do skazanego, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględnić stopień społecznej szkodliwości czynu oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa; istotne jest rozważenie w szczególności motywacji i sposobu zachowania sprawcy, rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, sposobu życia przed popełnieniem czynu i zachowanie po jego realizacji; oskarżony doprowadził do poważnych obrażeń, działając w tym zakresie z zamiarem ewentualnym, a skutkiem była śmierć pokrzywdzonego; do ataku doszło w miejscu zamieszkania pokrzywdzonego, w zasadzie na oczach matki pokrzywdzonego i towarzyszącej oskarżonemu osoby, niespodziewanie, w sposób niesprowokowany przez pokrzywdzonego; było to wymierzenie, w odczuciu oskarżonego, sprawiedliwości za domniemane zachowanie przez pokrzywdzonego w stosunku do osoby z którą pozostawał w relacji osobistej; atak był poprzedzony groźbami słownymi, próbą wymuszenia przyznania okoliczności przy użyciu rozgrzanej szufelki; oskarżony zachowywał się władczo, pewnie, mając za przeciwnika osobę schorowaną, ale i słabą fizycznie z powodu trybu życia – nadużywania alkoholu; ciosy, nie jeden cios, zostały wyprowadzone w głowę, silnie; czyn nie został popełniony z zamiarem nagłym, pod wpływem impulsu związanego z pewnym układem okoliczności, ale był zaplanowany – temu służyło przyjście w konkretnym celu do mieszkania pokrzywdzonego, z agresywnym nastawieniem; trudno też doszukać się w postawie oskarżonego żalu i skruchy; oskarżony odpowiada w warunkach recydywy, a karta karna odzwierciedla, że siłowe zachowania nie są mu obce; na niekorzyść oskarżonego świadczy jego dotychczasowa postawa w stosunkach społecznych, wcześniejsza karalność, nadużywanie alkoholu, pod którego wpływem doszło do zadania ciosów; odpowiednio długi okres penitencjarnego oddziaływania może skłonić go do zmiany postawy; wymierzona kara oddaje całą kryminalną zawartość bezprawia przypisanego czynu, nie przekracza stopnia jego społecznej szkodliwości oraz stopnia winy I. K., w tym jest proporcjonalna do stopnia demoralizacji oskarżonego; kara musi uwzględniać fakt przypisania działania z zamiarem ewentualnym, co czyniło wniosek oskarżyciela publicznego, wnioskującego o karę 10 lat pozbawienia wolności niesłusznym, przy uwzględnieniu też faktu, że w czasie dokonania czynu obowiązywała ustawa względniejsza ( art. 4 § 1 k.k.);

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

- mając na uwadze przepisy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., art. 635 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 6, art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr. 49, poz. 223 ze zm.), Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 600 złotych opłaty za II instancję i obciążył go pozostałymi kosztami procesu za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS