Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

Przewodniczący

SSA Janusz Sulima (spr.)

Sędziowie

SSA Andrzej Czapka

SSA Alina Kamińska

Protokolant

Anna Lasota

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 70/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 8 lutego 2021 r., sygn. akt II K 65/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

I

rażąca surowość orzeczonej kary pozbawienia wolności

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Rażąca niewspółmierność kary występuje tylko wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Tymczasem R. Ś. za zbrodnię rozboju z użyciem noża została wymierzona kara nieznacznie odbiegającą od dolnego ustawowego zagrożenia. Z kolei kary łączne pozbawienia wolności i grzywny zostały orzeczone na zasadzie całkowitej absorpcji. Nie ma możliwości orzeczenia łagodniejszej kary łącznej. Już z tych powodów należy uznać, że wymierzone wobec oskarżonego kary nie cechują się rażącą surowością. R. Ś. można było wymierzyć co najmniej karę 3 lat pozbawienia wolności. Nie sposób jest uznać, że kara 3 lat i 6 miesięcy jest rażąco surowa, a kara 3 lat pozbawienia wolności nie miałaby takiej cechy. Również kara grzywna jest stosunkowo łagodna. Jej wysokość po przeliczeniu stawek jest niższa niż obowiązujące obecnie minimalne wynagrodzenie.

W sprawie nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności, które mogłyby uzasadniać zastosowanie wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Rola oskarżonego w popełnieniu rozboju nie była bynajmniej nieznacząca. W świetle zeznań P. D. i Ł. M. siedząc w samochodzie na przednim siedzeniu pasażera akceptował poczynania wobec pokrzywdzonego dwóch pozostałych sprawców rozboju. Nie można uznać, że jego rola była bierna. W żaden sposób nie sprzeciwił się używaniu w czasie rozboju noża przez P. D.. Samą swoją obecnością potęgował stan zagrożenia dla pokrzywdzonego. Z zeznań Ł. M. (k. (...) wynika, że wszyscy trzej mężczyźni w samochodzie grożąc mu domagali się wydania im pieniędzy. Twierdził stanowczo, że każdy z nich był agresywny w stosunku do niego. Oskarżony uzyskał też korzyść majątkową z popełnionego na Ł. M. rozboju. Z zeznań P. D. wynika jednoznacznie, że otrzymał on pieniądze w kwocie 200 złotych oraz telefon komórkowy marki (...). Nie jest więc prawdą, co podnosi w apelacji obrońca, że nie odniósł z przestępstwa żadnych korzyści.

Nie ma też racji autor apelacji, że oskarżony nie pozbawił wolności Ł. M.. Z zeznań pokrzywdzonego wynika jednoznacznie, że sprawcy rozboju kazali mu iść do mieszkania w M.. Tam zaś był pilnowany przez R. Ś., żeby nigdzie nie wychodził.

Oskarżony ewidentnie solidaryzował się z poczynaniami G. L. i P. D.. Nie było tak, jak twierdzi obrońca, że znalazł się on w niewłaściwym czasie i miejscu i jego rola była bierna.

Wymierzenie oskarżonemu kary za przestępstwo rozboju w dolnych granicach ustawowego zagrożenia świadczy o tym, że Sąd pierwszej instancji wziął pod uwagę, że R. Ś. sam nie używał noża wobec pokrzywdzonego oraz nie stosował wobec niego przemocy. Można jednakże twierdzić, że kara wymierzona oskarżonemu za ten czyn w istocie jest bardzo łagodna, zważywszy na znaczną szkodliwość społeczną tego przestępstwa oraz wielokrotną karalność R. Ś., w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Wniosek

Złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ wymierzone oskarżonmu kary nie są rażąco surowe, brak było podstaw do ich łagodzenia.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w całości wyrok co do winy i co do kar.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wina oskarżonego R. Ś. w popełnieniu zarzucanych mu czynów nie nasuwa żadnych wątpliwości. To, że brał on udział w rozboju dokonanym na Ł. M. wynika jednoznacznie z depozycji pokrzywdzonego oraz P. D.. Z zeznań pokrzywdzonego złożonych w trakcie śledztwa wynika, że w samochodzie wszyscy obecni tam mężczyźni stwarzali stan zagrożenia i grozili mu żądając od niego wydania pieniędzy. Oskarżony w żaden sposób nie sprzeciwił się używaniu wobec pokrzywdzonego noża. Za tym, że akceptował on wszystkie działania P. D. i G. L. przemawia dobitnie fakt, że brał on udział w podziale zysków uzyskanych z rozboju. Wynika to zarówno z zeznań P. D., jak i G. L..

Podkreślić należy, że brak jest jakichkolwiek podstaw do zanegowania wiarygodności depozycji P. D. i Ł. M.. Pokrzywdzony nigdy wcześniej nie miał żadnych zatargów z oskarżonym, co mogłoby skłaniać do tendencyjnego obciążania R. Ś.. Zaznaczyć wyraźnie należy, że zeznania Ł. M. są w istotnych punktach zbieżne z zeznaniami P. D.. Za wręcz absurdalne należałoby uznać twierdzenie, że świadkowie ci, z których jeden był pokrzywdzonym a drugi sprawcą rozboju, domówili się co do treści swoich depozycji.

Z wiarygodnych zeznań Ł. M. wynika też jednoznacznie, że R. Ś. pilnował go w mieszkaniu G. L. w M.. Swoją obecnością nie pozwalał mu na opuszczenie tego mieszkania. Stąd też nie ma żadnych wątpliwości, że oskarżony dopuścił się również występku z art. 189 §1 k.k.

Z kolei z wyjaśnień składanych przez G. L. w śledztwie wynika jednoznacznie, że R. Ś. przekazał mu 700 złotych na zakup amfetaminy. Brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że G. L. złożył w tej części nieprawdziwe wyjaśnienia. Nie miał on żadnych powodów, żeby kłamliwie obciążyć oskarżonego. Wskazanie przez niego na R. Ś., jako tego, który dał mu pieniądze na zakup amfetaminy, w żaden sposób nie ekskulpowało go od popełnienia czynu polegającego na obrocie substancjami psychotropowymi. Nie miał on zatem też żadnego interesu w pomawianiu oskarżonego.

Jak wykazano zaś wyżej brak było podstaw do uznania wymierzonych oskarżonemu kar za rażąco surowe.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

O nieopłaconych kosztach pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonej w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie §4 ust. 1, 2 i 3 oraz §17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia MInistra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U z 2019 r. poz. 18).

Ponieważ oskarżony jest obecnie pozbawiony wolności i tym samym nie ma możliwości zarobkowania, został on na podstawie art. 624 §1 k.p..k. zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7. PODPIS