Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

Przewodniczący

Leszek Kulik (spr.)

Sędziowie

Halina Czaban

Jacek Dunikowski

Protokolant

Agnieszka Kurowicka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 67/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 21 grudnia 2023 r., sygn. akt III K 28/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

- art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu,

- art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia;

- art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia.

- art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W odniesieniu do apelacji obrońcy oskarżonej S. M..

Apelacja obrońcy nie zasługują na uwzględnienie.

Brak jest podstaw do przyjęcia, że Sąd I instancji procedując w przedmiotowej sprawie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych i naruszył wskazane w apelacji przepisy postępowania oraz prawa materialnego. Przeprowadzona kontrola odwoławcza nie potwierdziła zasadności zarzutów stawianych w tym zakresie we wniesionym środku odwoławczym. Sąd Apelacyjny przychylił się tym samym do ustaleń i oceny prawnej poczynionych w zaskarżonym orzeczeniu.

Jako całkowicie bezpodstawny należy też ocenić podniesiony w apelacji obrońcy zarzut obrazy art. 7 k.p.k.

Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje przyjęte w judykaturze stanowisko, iż kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez Sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym.

W realiach niniejszej sprawy nie sposób dopatrzeć się przekroczenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów. Wniesiona przez obrońcę apelacja stanowią jedynie polemikę z dokonaną przez Sąd Okręgowy oceną dowodów. Mianowicie skarżący domaga się ich odmiennej oceny, jednak nie wskazuje żadnych rzeczowych argumentów, które podważałyby ocenę przedstawioną w tym zakresie w części motywacyjnej wyroku. Jednak dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r., II KK 17/14). Dlatego też zawartej w apelacji argumentacji w tym zakresie nie sposób podzielić.

Z części motywacyjnej zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji z należytą starannością przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób wyczerpujący odniósł się do wszystkich kwestii wymagających rozstrzygnięcia. W szczególności w sposób wnikliwy przeanalizował i właściwie ocenił dowody, które legły u podstaw ustaleń w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej.

Na tej podstawie prawidłowo ustalił, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dawał dostatecznych podstaw do przyjęcia, że S. M. brała udział w przetwarzaniu znacznej ilości substancji psychotropowych w lokalu gastronomicznym w B. przy ul. (...) oraz w mieszkaniu w W. przy ul. (...), albowiem działalność tę podejmował wielokrotnie T. S..

Jednak oskarżona udzieliła mu pomocy w ten sposób, że udostępniła mu swój lokal gastronomiczny w B. przy ul. (...) i swoje mieszkanie w W. przy ul. (...) i swoim zachowaniem wyczerpała znamiona czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.4 § 1 k.k. Jej zachowanie umożliwiło mu dokonanie przypisanego mu przestępstwa przetwarzania narkotyku. Tym samym jako całkowicie bezpodstawny należy ocenić stawiany w apelacji zarzut obrazy prawa materialnego, a mianowicie obrazy powołanych przepisów.

Pomocnictwo polega na każdej czynności, która faktycznie ułatwia innej osobie popełnienie czynu. Wyliczenie czynności ułatwiających w treści przepisu art. 18 § 3 jest przykładowe, na co wskazuje wyrażenie „w szczególności”. Pomocnictwo może mieć charakter fizyczny lub psychiczny. To ostatnie polega na udzieleniu rady, informacji lub utwierdzeniu innej osoby w zamiarze popełnienia czynu zabronionego (Kardas [w:] Wróbel, Zoll I/1, s. 457–458; Wiak [w:] Grześkowiak, Wiak, s. 228). Taką czynnością jest także manifestacja solidarności z zachowaniem sprawcy (wyrok SA w Lublinie z 28.12.2000 r., II AKa 250/00, OSA 2001/6, poz. 33).

Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że pomocnictwo ze strony oskarżonej miało charakter zarówno fizyczny i psychiczny. Fizyczne pomocnictwo polegało na udostępnieniu T. S. pomieszczenia i jego wyposażenia, zaś psychiczne przejawiało się w pełnym akceptowaniu i popieraniu zachowania sprawcy, nie żądaniu zaprzestania procederu narkotykowego, ale akceptowaniu go. T. S. nie musiał się obawiać, że ktoś mu przeszkodzi w produkcji narkotyku, zobaczy i zawiadomi Policję, uniemożliwi czy zabroni tego rodzaju zachowania. Psychiczne pomocnictwo przejawiało się również w „cichej” akceptacji działalności swojego partnera. Przemawia za tym okoliczność, że nie żądała zaprzestania procederu narkotykowego i wyniesienia z zajmowanych przez siebie pomieszczeń przedmiotów służących do tejże produkcji, a jej bierna postawa wskazuje, że w pełni akceptowała taką działalność.

Miała przecież świadomość jakiego rodzaju proceder tam odbywa się i akceptowała też przechowywanie przez T. S. w lokalu gastronomicznym, który prowadziła, znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w celu dalszego obrotu tą substancją z pełną świadomością, iż narkotyki te były produkowane przez jej ówczesnego konkubenta w miejscu ich wspólnego zamieszkiwania.

Wbrew wywodom obrońcy nie była więc jedynie biernym obserwatorem działalności przestępczej swego konkubenta, zważywszy przy tym fakt, że w jej mieszkaniu przy ulicy (...) w W. do produkcji amfetaminy były wykorzystywane sprzęty domowego użytku takie jak: waga elektroniczna, garnek, drewniana łyżka, rozdrabniacz i inne. Na przedmiotach tych zostały ujawnione śladowe ilości amfetaminy, w tym produktu ubocznego powstającego przy produkcji amfetaminy metodą L. ( dowód opinia z zakresu badań chemicznych k. 515 – 523 ). Z kolei w trakcie przeszukania lokalu gastronomicznym przy ulicy (...) w B. zabezpieczono znaczną ilość amfetaminy i płynu (...). Daje to podstawę do przyjęcia, że produkcja narkotyków była procesem rozciągniętym w czasie, którego w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego nie można było nie zauważyć. Z wyjaśnień K. G. wynika, że w amfetaminę u T. S. zaczął się już zaopatrywać w czerwcu, a zatem nie można też uznać, aby produkcja narkotyków była czynnością jednorazową. O świadomości oskarżonej świadczy też jej zachowanie podczas czynności przeszukania w mieszkaniu przy ulicy (...), które wskazuje, że była doskonale zorientowana, co do miejsca ukrycia narkotyków. Co więcej jak wynika z zeznań K. G. oskarżona była obecna podczas odbierania przez niego narkotyków od T. S.. Świadek stwierdził jednoznacznie, że w tym czasie „była jego kobieta”, a więc kobieta T. S.. tj. o S. M. z która pozostawał wówczas w związku (k. 124). Ponadto w prowadzonym przez nią lokalu gastronomicznym w zamrażarce została znaleziona amfetamina, o czym oskarżona musiała wiedzieć. Zamrażarka z natury rzeczy służy do przechowywania artykułów spożywczych niezbędnych przy tego rodzaju działalności jaką prowadziła oskarżona w swoim lokalu gastronomicznym. Oczywistym jest zatem fakt, że musiała często korzystać z zamrażarki i znać jej zawartość.

Natomiast wyjaśnienia złożone w tym zakresie przez oskarżonego T. S. są całkowicie niewiarygodne i sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Ocena ta dotyczy również prezentowanej przez niego wersji jakoby przekazał partnerce przed przeszukaniem w obecności policjantów miejsca, gdzie były poukrywane narkotyki. Wersja ta pojawiła się dopiero na etapie postępowania sądowego. a więc skonstruowana została na użytek przyjętej linii obrony przez oskarżoną S. M.. Jako osoba bliska z natury rzeczy starał się stworzyć swojej konkubinie alibi mające na celu uchronienie jej przed odpowiedzialnością karą za popełniony czyn. Tak też jego wyjaśnienia w tym zakresie ocenił Sąd I instancji i ocena ta jako pozbawiona błędu i nie przekraczająca granic swobodnej oceny dowodów o jakiej mowa w art. 7 k.p.k., zasługuje na pełną aprobatę.

Sąd prawidłowo ocenił również wyjaśnienia oskarżonej jako całkowicie niewiarygodne wskazując, że prezentowana przez nią teza jakoby nie zwracała uwagi na wiadra, pojemniki , mieszadło, nie wiedziała, że w domu są narkotyki, wiadro z acetonem, nie wiedziała, że w zamrażarce przechowywana jest amfetamina, są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, zasadami logicznego rozumowania i stanowią jedynie nieskuteczną próbę obrony w procesie. Sprzeczna z tymi zasadami jest również wskazywana przez nią nieświadomość czym zajmował się jej partner we wspólnie zajmowanym przez nich mieszkaniu i razem prowadzonym lokalu gastronomicznym.

Na poparcie swoich ustaleń Sąd Okręgowy wskazał, że składniki do produkcji narkotyków, były praktycznie w wielu miejscach mieszkania, a proceder produkcji amfetaminy metodą L. nie był jednorazowy i trwał przynajmniej kilka miesięcy. Ponadto obok zwykłych przedmiotów gospodarstwa domowego wykorzystywano do narkotykowego procederu dwie wagi, dwie zgrzewarki, maseczki i strzykawki, a specyficzny zapach amfetaminy w lodówce w lokalu i płynnej amfetaminy i acetonu w mieszkaniu nie mógł pozostać niezauważony, zwłaszcza, że na zabezpieczonych przedmiotach ujawniono śladowe ilości amfetaminy. W tych okolicznościach oskarżona nie mogła ich potraktować jako akcesoriów służących do remontu mieszkania, o czym zapewniała. S. M. była więc świadoma czym zajmuje się jej partner.

W tym stanie rzeczy podniesiony w apelacji zarzut jakoby oskarżona nie miała wiedzy i świadomości o procederze wytwarzania w jej mieszkaniu oraz lokalu gastronomicznym substancji psychotropowej w postaci amfetaminy jest całkowicie bezpodstawny.

Zastrzeżeń nie budzi również orzeczona wobec oskarżonej kara, która nie jest rażąco surowa zważywszy, że Sąd skorzystał przy jej wymiarze z dobrodziejstwa jej nadzwyczajnego złagodzenia.

W odniesieniu do apelacji obrońców oskarżonego A. S. (1).

Apelacje obrońców są zasadne w części odnoszącej się do czynu przypisanego A. S. (1) w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. art. 64 § 1 k.k. W pozostałej części jako niezasadne nie zostały uwzględnione.

Podniesione w nich zarzuty w zasadniczej części pokrywają się co uzasadnia łączne ustosunkowanie się do stawianych w nich tez i wspierającej je argumentacji.

W odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, podniesione w apelacjach zarzuty obrazy przepisów postępowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych są całkowicie bezpodstawne i nie znajdują uzasadnienia w wynikach przeprowadzonego przewodu sądowego, które wskazują, że Sąd pierwszej instancji poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne i wyciągnął z nich właściwe wnioski w przedmiocie winy oskarżonego A. S. (1) oraz kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu.

Swoje stanowisko w tym przedmiocie w sposób wyczerpujący przedstawił w uzasadnieniu wydanego wyroku, gdzie dokonał oceny całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie ze wskazaniem dowodów, które przyjął za podstawę swych ustaleń. Zawarta tam argumentacja jest logiczna, przekonywująca, pozbawiona błędu i nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów.

Wbrew zarzutom obrońcy, dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów nie uchybia też zasadom określonym w art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k.

Z poczynionych ustaleń i wywodów zawartych w części motywacyjnej zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji nie miał wątpliwości co do tego, że oskarżony A. S. (1) dopuścił się przypisanego mu czynu z pkt. I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku. Jeśli zatem Sąd meriti takich wątpliwości nie miał, to nie dopuścił się też obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. zarzucanej mu przez obrońcę.

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k., nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy orzekający sąd rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i mimo braku możliwości usunięcia ich rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy były po temu powody, które sąd pominął. Gdy zaś konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13.09.212 ., II AKa 226/12, LEX 1236108).

W realiach niniejszej sprawy, z w zakresie czynu z pkt I nie sposób dopatrzeć się przekroczenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów zakreślonych w art. 7 k.p.k. Niewątpliwie jednym z kluczowych dowodów w tym zakresie były wyniki analizy zabezpieczonych w sprawie rozmów telefonicznych. Dlatego też Sąd I instancji dokonał ich wnikliwej oceny i weryfikacji w konfrontacji z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Z analizy tej wyciągnął właściwe wnioski, że przedmiotowe rozmowy telefoniczne, które prowadził A. S. (1) z E. G. i T. S., nie dotyczyły jedynie zwykłych kontaktów koleżeńskich lecz również obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi.

Sąd I instancji zgodnie z wytycznymi Sąd Apelacyjnego zawartymi w uzasadnieniu wyroku z dnia 19.01.2023 r. sygn.. akt II AKa 66/22, dokonał oceny tychże rozmów z uwzględnieniem kontekstu sytuacyjnego, a więc w powiazaniu z określonymi zdarzeniami faktycznymi. Ocenę te przedstawił w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia (Ocena dowodów pkt.1.1.1.). Dlatego też niecelowe jest powielanie zawartej tam argumentacji, którą Sad Apelacyjny w pełni aprobuje i przyjmuje za swoją.

Okoliczności, że w tych rozmowach nie ma mowy wprost o środkach odurzających i substancjach psychotropowych nie oznacza, że nie są one przedmiotem tych rozmów. Z doświadczenia życiowego wiadomym jest, a Sądowi Apelacyjnemu również z urzędu, że osoby współdziałające w tego rodzaju przestępczym procederze porozumiewają się ze sobą specyficznym językiem i stosują pewne określenia, które mają na celu zakamuflowanie prawdziwego znaczenia wypowiadanych przez nich słów i wyrażeń. Osoby kontaktujące się w sprawie narkotyków nie mówiły językiem wprost, ale używały zwrotów sobie znanych na określenie sytuacji narkotykowych: zmuła- brak narkotyków, jest piwo i bułki - są narkotyki (wyjaśnienia G. R., P. Ż. ).

Jednak przeprowadzona w sprawie ekspertyza kryminalistyczna w powiązaniu z chronologią zdarzeń i zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków, pozwoliła na odczytanie rzeczywistego znaczenia treści tychże rozmów.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjmując, że rozmowy telefoniczne A. S. (1) z E. G. były związane z udziałem oskarżonego we wprowadzaniu do obrotu narkotyków, oskarżony udzielał rozmówcy wskazówek, co do sposobu postępowania z narkotykami i wskazywał gdzie ukrył narkotyki, zaś ojciec oskarżonego wpłacał na jego rzecz pieniądze, które otrzymywał od E. G. i K. G..

Wystarczy w tym miejscu odwołać się do zeznań Ł. K. ( vide k. 679, k.689 – 690 „czy siano skoszone”, „ jaka pogoda” – co dotyczyło pytania o amfetaminę ), czy A. W. (1) ( vide k. 825 „pień”- marihuana, „ deski ”- amfetamina) oraz do rozmowy z dnia 26 lipca 2019 r. ( k. 1408 ) w której E. G. informuje oskarżonego o zatrzymaniu K. G., który przewoził nabytą u T. S. amfetaminę. W rozmowie tej pojawiło się określenie „ dwie paczki” związane z ilością tego narkotyku, ale jej treść jednoznacznie wskazuje na powiązanie A. S. (1) z działalnością przestępczą współoskarżonych. W rozmowie tej E. G. informuje (...) o przeszukaniu i ukryciu narkotyków przez K. G. oraz otrzymuje wskazówki od oskarżonego. Mianowicie w związku z zatrzymaniem K. G. uczestniczącego w narkotykowym procderze, oskarżony mówi mu kogo w związku z zaistniałą sytuacją należy zawiadomić. Wskazuje mu również, że w tej sytuacji powinien wyjechać za granicę i pracować na wypiski dla K. G.. Narkotyków dotyczyły również rozmowy prowadzone przez E. G. z A. S. (1) w dniach 16 i 17 sierpnia 2019 r. ( k.1451 -1453 ).

Należy też wskazać na rozmowy w których (...) wydaje dyspozycje o zmniejszeniu dawki, poleca E. G., aby pilnował „młodych”, co odnosi się również do rozprowadzania narkotyków oraz rozmowy dotyczącej ukrycia „setki ” Zabezpieczone rozmowy wskazują też, że pieniądze z przestępczej działalności były gromadzone przez E. G. i za pośrednictwem H. S. przekazywane oskarżonemu ( rozmowy z dnia 24 maja 2019 r.( k 1403) i z dnia 17 marca 2019 r. ( k. 1420 – 1422 ). E. G. w złożonych zeznaniach potwierdził, że przekazywał pieniądze H. S., zaś ten wpłacał je na rzecz oskarżonego co 2 – 3 miesiące w kotach po 100 zł i 200 zł. (k. 345). Nie była więc to jednorazowa kwota 1200 zł. jak zarzucają obrońcy.

Oczywistym jest zatem fakt, że tego rodzaju stwierdzeń nie można sprowadzać do zwykłych kontaktów koleżeńskich, czy też kwestii związanych z powierzeniem przez oskarżonego R. O. ps. (...) opieki nad gołębiami, co podnoszą skarżący. Jak bowiem słusznie zauważył Sąd I instancji rozmowa z k.1408, 1451v- 1452 dotyczy zatrzymań osób z procederu narkotykowego, których rozmówcy nazywają pseudonimami "gołąb", "kruk".

Rozmowa dotycząca „zdyscyplinowania R. O.” miała również związek z prowadzonym procederem narkotykowym za który obaj zostali skazani prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawie sygn. akt III K 77/20.

Tak dokonana ocena pozwoliła na ustalenie, że A. S. (1) odbywając karę pozbawienia wolności i przebywając w Areszcie Śledczym w B., poprzez kontakt telefoniczny z T. S. i E. G., udzielał im wskazówek co do sposobu postępowania w sprawie obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi.

Chybiony jest też zarzut skarżących jakoby Sąd I instancji błędnie ustalił, że wskazane osoby łączył interes handlu narkotykami o czym świadczy fakt, że A. S. (1) został wcześniejszym wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawie sygn.. akt III K 77/20 skazany za pomaganie, również w czasie pobytu w jednostce penitencjarnej, T. S. w uniknięciu odpowiedzialności karnej za wprowadzanie narkotyków do obrotu.

Mianowicie wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 4.10.2021 r., sygn.. akt III K 77/20 A. S. (1) został skazany za to, że w dniu 16 maja 2019 roku, odbywając karę pozbawienia wolności w Areszcie Śledczym w B., utrudniał postępowanie karne Prokuratury Rejonowej B. - P. w B., sygn. akt PR Ds. (...).2019, pomagając T. S. uniknąć odpowiedzialności karnej za przestępstwo polegające na uczestniczeniu w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych w ten sposób, że nakłonił N. Z. do zmiany złożonych przez niego wyjaśnień, poprzez przyznanie się do posiadania ujawnionych środków odurzających i psychotropowych, czym utrudnił postępowanie w zakresie ustalenia stanu faktycznego i ustalenia personaliów osoby, do której faktycznie należały zabezpieczone w spawie środki odurzające i psychotropowe, które były przeznaczone do dalszego obrotu, tj. za czyn z art. 239 § 1 k.k. Takie zachowanie w istocie miało na celu uchronienie T. S. od odpowiedzialności karnej za przestępstwo polegające na uczestniczeniu w obrocie narkotykami. Jest to niewątpliwie dowód na to, że oskarżony pozostawał w bliskich relacjach z T. S..

Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonego oraz pozostałe dowody, które pozwoliły na przypisanie sprawstwa i winy oskarżonemu.

Zasadnie wskazał, że wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) są niewiarygodne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Słusznie odrzucił więc prezentowaną przez niego wersję jakoby wpłacane mu pieniądze były przeznaczona na rozliczenie należności za roboty budowlane. Z treści rozmów telefonicznych oskarżonego prowadzonych z E. G. wynika bowiem jednoznacznie, że koledzy wpłacają dobrowolnie pieniądze na wypiski dla oskarżonego, które przekazują oskarżonemu za pośrednictwem jego ojca.

Wyjaśnienia oskarżonego Sąd I instancji ocenił w całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego z uwzględnieniem wyników postępowania w sprawie III K 77/20 Sądu Okręgowego w (...)w której rozmówcy oskarżonego tj. E. G. i T. S. oraz wymieniani w nich R. O. i K. G., zostali skazani za dystrybucję narkotyków, która zapoczątkowana była, gdy jeszcze A. S. (1) przebywał na wolności i kontynuowana była po jego osadzeniu.

Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił też zeznania świadków i pozostałe dowody do których obrońcy odwołują się w złożonych apelacjach tj. zeznania A. W. (2), G. R., P. Ż., P. K., informację uzyskaną z Aresztu Śledczego w B. i treść zapisków z kalendarza E. G..

W oparciu o wyjaśnienia G. R. i P. Ż. Sąd Okręgowy ustalił, że osoby kontaktujące się w sprawie narkotyków nie mówiły językiem wprost, ale używały zwrotów sobie znanych na określenie sytuacji narkotykowych (907-908, 898-899akt III K 77/20, 915-918akt III K 77/20). Wbrew zarzutom skarżących, okoliczności te były istotne dla ustalenia prawidłowego stanu faktycznego w sprawie. Wskazują one bowiem, że osoby współdziałające w tego rodzaju przestępczym procederze w kontaktach telefonicznych porozumiewają się ze sobą specyficznym językiem i stosują pewne określenia, które mają na celu ukrycie prawdziwego znaczenia wypowiadanych przez nich słów i wyrażeń, co miało miejsce również w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy w sposób uprawniony przyjął również w oparciu wyjaśnienia A. W. (2), że to oskarżony pośredniczył w nawiązaniu przez niego kontaktu z E. G.. Świadek podał przecież, że A. S. (2) przekazał jego numer telefonu E. G. u którego A. W. (2) zaopatrywał się w narkotyki, które następnie sprzedawał z zyskiem. Skutek działań oskarżonego więc był taki, że A. W. (2) stał się klientem E. G. i znalazł się w grupie młodych osób rozprowadzających narkotyki przekazywane mu przez E. G. (830-831, 1570akt III K 77/20).

W oparciu o zeznania P. K. (k. 1361-1362 akt III K 77/20), zapiski z kalendarza E. G. (k. 298, 1171-1182, 1200 akt III K 77/20), informację uzyskaną z A. Ś. w B. (543-547 akt III K 77/20) i nagrania rozmów telefonicznych ( (...)- (...)akt III K 77/20), Sąd I instancji prawidłowo ustalił również, że rozmowy prowadzone przez oskarżonego przeważnie dotyczyły narkotyków i ich rozpowszechniania, a tylko czasem mogły dotyczyć hodowli gołębi przez A. S. (1), które posiadał na swojej działce koło J..

Dlatego też zeznania M. P., który zeznawał na okoliczność rozmów z oskarżonym na temat gołębi i P. K., który potwierdził, że oskarżony zajmował się hodowlą gołębi na działce w T., nie podważają poczynionych w sprawie ustaleń.

Wyniki analizy treści rozmów zostały już wcześniej przedstawione i wnioski w niej zawarte potwierdza również informacja uzyskana z A. Ś. w B. Z kolei zapiski z kalendarza E. G. stanowią wskazówki E. G. dla brata K. G., co do sposobu rozprowadzania narkotyków i rozliczeń finansowych związanych z tym procederem, na co wskazuje jednoznacznie ich treść. W zapiskach są również wskazówki jakie środki ostrożności ma on zachować tj. „należy rozważyć narkotyki na porcje, a resztę ukryć, zakopać i w końcu, by za dużo nie rozmawiać przez telefon, a najlepiej zmienić numer telefonu” - co w tej sprawie karnej istotnie miało miejsce. Z kolei informacja z A. Ś. w B. potwierdza, że H. S. dokonał wpłaty na rzecz oskarżonego kwoty 12000 zł.

Sąd prawidłowo ocenił również zeznania M. P., K. G. i E. G.. Mianowicie zasadnie wskazał, że zeznania M. P., który potwierdził, że oskarżony zajmował się hodowlą gołębi nie podważa poczynionych w sprawie ustaleń, że głównym tematem rozmów telefonicznych A. S. (1) z E. G. stanowił obrót narkotykami, choć temat hodowli gołębi mógł również niejako przy okazji pojawić się.

Zasadnie też odrzucił jako niewiarygodne zeznania K. G. i E. G.. Obaj przyznali, że są kolegami oskarżonego, znają się od 10 lat i z natury rzeczy starali się na rozprawie przedstawić wersję dla niego korzystną i potwierdzić przyjętą przez niego linię obrony. Jednak E. G. również przed Sądem potwierdził, że wielokrotnie, co dwa, trzy miesiące przekazywał oskarżonemu pieniądze w kwotach po 100 zł. i 200 zł. (k. 345v). Sąd Okręgowy jedynie w sposób nieuprawniony powołał się na prawomocnie skazanie obu świadków wspólnie z oskarżonym za udział w obrocie narkotykami czemu przeczy treść wyroku skazującego wydanego przez Sąd Okręgowy w (...) z dnia 4.10.2021 r., sygn. akt II K 77/20. Z treści powołanego wyroku wynika jedynie, że wszyscy byli objęci jednym aktem oskarżenia w tej sprawie. Jednak zaistniałe uchybienie nie miało w ocenie Sądu Apelacyjnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku i takiego wpływu nie wykazali również skarżący.

Jako zasadny Sąd Apelacyjny uznał natomiast zarzut obrazy art. 7 k.p.k. oraz błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. II części dyspozytywnej z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. art. 64 § 1 k.k. Podzielić należy stanowisko skarżących, że w tym zakresie dokonana ocena przekracza granice swobodnej oceny dowodów zakreślone powołanym przepisem.

W zakresie ustaleń w tym zakresie Sąd I instancji powołał się na dowody w postaci zarejestrowanych rozmów telefonicznych przeprowadzonych przez oskarżonego z E. G. odpowiednio w datach – 17 marzec 2019 ( k.1420 -1422 ) i 21 marzec 2019 r. ( k.1423 ) z których nie wynika jednoznacznie, że ich przedmiotem były narkotyki. Brak jest również pewności, że co do rodzaju i ilości narkotyku, które według ustaleń Sądu Okręgowego zostały ukryte w pakunkach i zakopane na terenie wskazanym przez oskarżonego, zważywszy przy tym fakt, że przedmiotowe pakunki nie zostały zabezpieczone (odnalezione) i nie została też zbadana ich zawartość. Sąd I instancji błędnie zatem ustalił, że na jednym z tych pakunków zostały ujawnione ślady linii papilarnych. Nie wiadomo również jakiego rodzaju pakunek został ukryty. Mianowicie z rozmowy z dnia 21.03.2019 r. wynika, że jeden poszukiwany pakunek, który został odnaleziony to był „słoik” (k. 271). Sąd Okręgowy nie wyjaśnił na jakiej podstawie ustalił, że narkotyk był w dwóch pakunkach zawierających po 100 gramów amfetaminy w sytuacji, gdy został odnaleziony tylko jeden. Natomiast zwrot jaki pojawia się w rozmowie 17 marzec 2019 ( k.1420 -142, a mianowicie „tam jest na 100 procent” nie musi oznaczać ,że chodzi w tym przypadku o 100 gram tego narkotyku. Innych dowodów potwierdzających tezę oskarżenia w tym zakresie nie ujawniono.

Dlatego zgodzić się należy ze stanowiskiem skarżących, że w tym zakresie zachodzą istotne wątpliwości, których w toku procesu nie udało się usunąć. Tym samym zgodnie z dyrektywą określoną w art. 5 § 2 k.p.k. wątpliwości te należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny uniewinnił oskarżonego A. S. (1) od popełnienia przypisanego mu czynu w pkt. 2 i kosztami procesu w sprawie w tej części na podstawie art. 632 pkt. 2 k.p.k. obciążył Skarb Państwa.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego za przypisany mu czyn w pkt. I nie jest zasadny. Orzeczona kara nie jest rażąco surowa i spełnia wszystkie ustawowe wymogi określone w art. 53 § 1 k.k. Orzekając w tym zakresie Sąd I instancji uwzględnił wszystkie okoliczności ujawnione na rozprawie, Nie ulega wątpliwości, że w przypadku oskarżonego dominują okoliczności obciążające do których należy zaliczyć znaczny stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, działanie w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 k.k. oraz uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu o jakim mowa w art.65 § 1 k.k. Wskazuje to, że oskarżony jest sprawcą niepoprawnymi w znacznym stopniu już zdemoralizowanym co również potwierdza prowadzenie działalności przestępczej podczas odbywania kary pozbawienia wolności. Mimo tego orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności i grzywna oscylują w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.. Tak orzeczonej kary nie sposób postrzegać jako rażąco surowej i niewspółmiernej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

pkt II

Przedmiot utrzymania w mocy

W odniesieniu do oskarżonej S. M. w całości, zaś w odniesieniu do oskarżonego A. S. (1) w całości w zakresie przypisanego mu czynu z pkt I.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacje obrońców A. S. (1) są zasadne jedynie w części odnoszącej się do czynu przypisanego A. S. (1) w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. art. 64 § 1 k.k. W pozostałej części jako niezasadne nie zostały uwzględnione. Natomiast apelacja obrońcy S. M. jest w całości bezzasadna.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze przy uwzględnieniu obecnej sytuacji rodzinnej i materialnej obojga oskarżonych orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS