Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

Przewodniczący

SSA Janusz Sulima (spr.)

Sędziowie

SSA Brandeta Hryniewicka

SSA Grzegorz Skrodzki

Protokolant

Agnieszka Wądołkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Aka 44/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 22 listopada 2022 r., sygn. akt II K 98/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzut

1

2.

3.

4.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu przesz Sąd, że P. S. (2) przywłaszczył powierzone mu mienie firmy Usługi (...) w łącznej kwocie 167566,33 złote brutto, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań R. K. (1), prowadzi do wniosku, że kwota przywłaszczonego mienia była znacznie wyższa i stanowiła co najmniej mienie znacznej wartości, co skutkowało przyjęciem przez Sąd błędnej kwalifikaęji prawnej czynu w pkt V wyroku z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. zamiast z art. 284 §2 k.k. w zw. z art. 294 § I k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

obrazę art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k. mąjącą wpływ na treść orzeczenia, polegającą na dowolnej, jednostronnej ocenie materiału dowodowego, z uwzględnieniełrł jedynie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, dokonanie oceny dowodów z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, poprzez:

- nienależyte uznanie opinii biegłej z zakresu rachunkowości oraz opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego za pełne, jasne i wiałygodne, podczas gdy obie wskazane opinie są niejasne i niepełne i wymagają uzupełnienia, opinia powołanej biegłej z zakresu rachunkowości, pomimo danych zgromadzonych w materiale dowodowym sprawy, danych dostępnych powszechnie w Internecie w zakresie średniego zużycia paliwa na poziomie 26-35 litrów na 100 kilometrów w typach pojazdów użytkowanych w firmie pokrzywdzonego, nie wskazuje dlaczego nie uwzględniła tych danych i nie wyjaśnia, dlaczego za słuszne przyjęła jedynie warianty zużycia paliwa na poziomie 35 i 40 litrów w oparciu o przypuszczenia przesłuchanych świadków: A. P., B. G., S. G., D. D., a także dlaczego uwzględniła jako uzasadnione wydatki. które nie były związane z funkcjonowaniem firmy pokrzywdzonego, to jest kwoty wypłacone K. P. i C. S., kwoty zakupów dokonywanych na potrzeby własne oskarżonego, dlaczego nie ustaliła faktycznej wysokości wydatków związanych z wypłatą wynagrodzeń pracownikom zatrudnionym w charakterze kierowców w firmie pokrzywdzonego, opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego jest nieiasna, albowiem biegły odpowiadając na pytania Sądu wskazał, że wartość części samochodowych przeznaczonych tylko dla samochodów firmowych R. K. (1), a zakupionych przez oskarżonego, wynosi 37110,27 złotych brutto, podczas gdy z opinii nie wynika, co biegły miał na myśli, czy „przeznaczone” w znaczeniu odpowiadąiące typom pojazdów użytkowanych w firmie pokrzywdzonego, czy w znaczeniu, że zostały faktycznie zużyte podczas eksploatacji tych pojazdów, podobnie nie wiadomo co biegły miał na myśli wskazując, że wartości części samochodowych w łącznej kwocie 12860,33 zł brutto mogły być przeznaczone dla samochodów firmowych R. K. (1),

- bezzasadne uznanie za niewiałygodne zeznań pokrzywdzonego R. K. (1) w części dotyczącej poziomu średniego zużycia paliwa w pqjazdach użytkowanych w jego firmie, iż P. S. (1) miał zajmować się firmą w sensie technicznym i nie miał pełnomocnictwa do podpisywania zleceń, umów, zobowiązań, że wynajął biuro i zatrudnił K. P. i C. S. na potrzeby własnej prowadzonej działalności, a także w zakresie rozumienia zapisów upoważnienia z dnia 17 lutego 2014 roku, zasad współpracy z P. S. (1), który miał tylko pomagać w prowadzeniu firmy, za co mógł pobierać sobie jedynie 2000-3000 złotych miesięcznie, czego nie czynił, jak też innych okoliczności, co skutkowało zaniżeniem vsokości szkody wyrządzonej przestępstwem,

3) obrazę art. 201 k.p.k. poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego z zakresu rachunkowości oraz opinii uzupełniającej z zakresu ruchu drogowego na skutek nieuwzględnienia wniosku oskarżyciela publicznego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii z zakresu rachunkowości oraz uzupełniąiącej opinii z zakresu ruchu drogowego celem "wyjaśnienia okoliczności i uzupełnienia przez biegłą z zakresu rachunkowości informacji mających wpływ na ustalenie wysokości wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody, albowiem biegła nie wskazała na jakiej podstawie przyjęła za słuszne jedynie dwa warianty średniego zużycia paliwa przez pojazdy należące do firmy (...), tj . 35 litrów i 40 litrów na 100 kilometrów w oparciu o przypuszczenia przesłuchanych świadków: A. P., B. G., S. G., D. D., do uzasadnionych wydatków związanych z funkcjonowaniem firmy niezasadnie zaliczyła kwoty wypłacone K. P. czy C. S. oraz kwoty wydatków ponoszonych na potrzeby własne P. S. (1), nie ustaliła faktycznej wysokości wydatków związanych z wypłatą wynagrodzeń pracownikom zatrudnionym w charakterze kierowców w firmie pokrzywdzonego w oparciu o dostępne w materiale dowodowym dane, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego, w tym wiedzy dostępnej powszechnie w Internecie, wskazuje, że rzeczywiste średnie zużycie paliwa w typach pojazdów użytkowanych w firmie pokrzywdzonego było na znacznie niższym poziomie, tj. od 26 do 35 litrów paliwa na 100 kilometrów, ponoszone na własne potrzeby przez oskarżonego wydatki i wypłaty na rzecz K. P. i C. S. nie były uzasadnione, kwoty wypłaconych kierowcom wynagrodzeń były znacznie niższe aniżeli przyjął Sąd, wartość części firmowych przywłaszczonych przez oskarżonego była niższa i w rezultacie wysokość wyrządzonej pokrzywdzonemu przez oskarżonego szkody znacznie wyższa aniżeli przyjęta;

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia o kosztach postępowania poprzez przyjęcie, że istnieją przesłanki do obciążenia oskarżonego P. S. (1) kosztami opinii biegłych M. M. i H. G. jedynie w połowie, podczas gdy w sprawie brak jest takich przesłanek i winien on być obciążonym kosztami wskazanych opinii w całości.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1, 2 i 3:

Na wstępie podnieść należy, że apelacja prokuratora została błędnie skonstruowana. W wypadku bowiem zbiegu podstaw odwoławczych w postaci błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy przepisów procesowych. zarzut odwoławczy powinien dotyczyć tylko uchybienia o charakterze pierwotnym, a nie jego następstw. W takiej sytuacji oskarżyciel powinien postawić zarzut obrazy prawa procesowego. Błąd w ustaleniach faktycznych zaś nie powinien stanowić odrębnego zarzutu odwoławczego, ale podstawę do uzasadnienia, że uchybienie przepisom procesowym mogło mieć wpływ na treść orzeczenia z uwagi na błędne ustalenia faktyczne. Gdy błąd w ustaleniach faktycznych dotyczy podstawy dowodowej, a tak jest w apelacji prokuratora, to w istocie opiera się on na naruszeniu przez Sąd pierwszej instancji granic swobodnej oceny dowodów albo na pominięciu dowodów przy budowaniu podstawy dowodowej. Inaczej rzecz ujmując, jeżeli zarzut z punktu drugiego dotyczący między innymi obrazy art. 7 k.p.k. okaże się bezzasadny, to tym samym bezzasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Jeżeli bowiem sąd w sposób prawidłowy ocenił dowody i z tych dowodów wyciągnął logiczne wnioski, to nie można mówić, że doszło do błędu przy ustaleniach faktycznych.

Z zarzutem obrazy art. 7 k.p.k. i błędu w ustaleniach faktycznych ściśle skorelowany jest zarzut obrazy art. 201 k.p.k. Jeżeli bowiem sąd oparł swoje ustalenia o niepełną i wewnętrznie sprzeczną opinię, to tym samym dokonał na jej podstawie błędnych ustaleń faktycznych. Tak więc zarzut obrazy art. 201 k.p.k. jest zarzutem o charakterze pierwotnym, którego następstwem mogą być błędy w ustaleniach faktycznych. Gdyby sąd nie naruszył dyspozycji art. 201 k.p.k., to tym samym nie poczyniłby błędów w ustaleniach faktycznych.

Stwierdzić jednakże należy z całą stanowczością, że Sąd pierwszej instancji nie naruszył dyspozycji art. 201 k.p.k. Dopuszczone na etapie postępowania sądowego opinie biegłych z zakresu ruchu drogowego i rachunkowości nie są bynajmniej niepełne lub niejasne i nie zachodzi jakakolwiek sprzeczność w tych opiniach. Są one bardzo szczegółowe i opierają się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Oczywiste jest, że biegła z zakresu rachunkowości nie była w stanie w pewnych przypadkach dokonać stanowczych ustaleń. Nie pozwalał bowiem na to zebrany w sprawie materiał dowodowy.

Wbrew twierdzeniom oskarżyciela biegła słusznie przyjęła, że pojazdy w firmie (...) spalały na 100 kilometrów od 35 do 40 litrów paliwa. Zatrudnieni w firmie (...) kierowcy nie mieli żadnego interesu w składaniu zeznań tendencyjnie korzystnych dla oskarżonego. Zauważyć należy, że tylko jeden kierowca twierdził, że samochód palił od 32 do 38 litrów paliwa na 100 kilometrów. Wszyscy pozostali twierdzili, że samochody spalały 40 litrów na 100 kilometrów. Złośliwa uwaga prokuratora zawarta w uzasadnieniu apelacji, że przyjęte przez sąd w ślad za biegłą wartości „odnoszą się chyba do rakiet odrzutowych, a nie pojazdów samochodowych” jest zupełnie nie na miejscu. Samochody były stare i jeździły z ciężkim ładunkiem. To, co mówili kierowcy pokrywa się z informacjami, które można łatwo znaleźć w Internecie. Standardowy niestary tir, którego waga przekracza 12 ton, spala na trasie przeciętnie 35 – 40 litrów na 100 kilometrów. Dla porównania samolot pasażerski, jak na przykład Boeing, spala przeciętnie na 100 kilometrów 2.000 litrów. Wzmiankowana w apelacji przez prokuratora rakieta odrzutowa, żeby wylecieć w kosmos spala od 400.000 do 800.000 litrów paliwa. Podkreślić należy, że Sąd pierwszej instancji całkowicie słusznie przyjął, zgodnie z art. 5 §2 k.p.k., wersję korzystniejszą dla oskarżonego.

Nie można zgodzić się z prokuratorem, że łączna kwota wynagrodzenia wypłaconego kierowcom w analizowanym okresie czasu nie była trudna do ustalenia. Wbrew też twierdzeniom autora apelacji dowodem na wysokość wynagrodzeń wypłacanych kierowcom nie są ustalenia poczynione w czasie kontroli przeprowadzonej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Biegła słusznie przyjęła (k. 2.166), że kierowcom dokonano wypłat wynagrodzeń wskazanych w księdze w wartościach brutto, po uwzględnieniu dokonanych ustawowo potrąceń. Kwota zobowiązania została wykazana na dowodach wewnętrznych naliczenia wynagrodzeń w koszty znajdujących się w segregatorach z dokumentami księgowymi. Mając na uwadze doświadczenie życiowe całkowicie przekonujące są twierdzenia, że nieprawdopodobieństwem jest, by w 2016 roku kierowca mógł zgodzić się na pracę za równowartość miesięcznego najniższego wynagrodzenia.

Z kolei słusznie Sąd Okręgowy ocenił, że biegła z zakresu rachunkowości dokonując wyliczeń kwot pobranych z konta firmy (...) wykazała się dokładnością i precyzją. Wbrew twierdzeniom prokuratora biegła zasadnie wzięła pod uwagę wypłaty pracownikom, którzy pracowali bez żadnej umowy, czyli „na czarno”. Proceder zatrudniania pracowników bez żadnej umowy jest niestety powszechny w naszym kraju. Zasadnie też Sąd pierwszej instancji przyjął, że twierdzenia właściciela firmy (...), że nikogo w ten sposób nie zatrudniał nie mają znaczenia. Nie ulega bowiem najmniejszej wątpliwości, że faktycznie firmą zarządzał oskarżony i to on zatrudniał pracowników.

Zasadnie też Sąd pierwszej instancji przyjął, że oskarżony mógł pobierać wynagrodzenie za prowadzenie firmy i na pewno nie stanowiło ono równowartości najniższego miesięcznego wynagrodzenia. Co do tej okoliczności zeznania R. K. (1) nie brzmią wiarygodnie. To, że pracując początkowo jako kierowca zgodnie z umową miał otrzymywać najniższe miesięczne wynagrodzenie, jest zupełnie nieprzekonujące. Wręcz powszechnym zjawiskiem jest, że w umowie wpisywane jest najniższe miesięczne wynagrodzenie, a faktycznie wypłacana jest z tego tytułu większa kwota. Robi się w ten sposób, żeby nie płacić większych składek zusowskich. W taki sposób znacząco zmniejsza się koszty zatrudnienia. Zupełnie zaś niewiarygodne są zeznania R. K. (1), że oskarżony miał zajmować się prowadzeniem jego firmy za darmo „po koleżeńsku”. Zresztą, na co zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji, odnośnie tej okoliczności zeznania pokrzywdzonego są pokrętne. Twierdził on bowiem jednocześnie, że oskarżony mógł pobierać kwoty pieniężne, żeby mu starczało na życie. Przedstawiona przez Sąd Okręgowy argumentacja w tym zakresie bynajmniej nie jest nielogiczna i niespójna. Nie ma jakiegokolwiek znaczenia dla ustalenia tej okoliczności to, że R. K. (1) w 2017 roku został obwiniony przez Państwową Inspekcję Pracy o czyn z art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w związku z działaniem na szkodę P. S. (1) poprzez niewypłacanie mu wynagrodzenia. Stosownie do treści art. 8 k.p.k. sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Oznacza to, że sąd dokonując ustaleń w sprawie karnej nie jest w ogóle związany z ustaleniami dokonanymi w innej sprawie karnej, a tym bardziej ustaleniami poczynionymi w sprawie o wykroczenie. Nie jest też sprzeczne z zasadami racjonalnego gospodarowania i nielogiczne, że osoba zarządzająca w czyimś imieniu działalnością gospodarczą pobiera należne mu wynagrodzenie. Nielogiczne byłoby, żeby osoba poświęcającą cały swój czas na zarządzenie cudzą firmą nie pobierała z tego tytułu żadnego wynagrodzenia. W polskich realiach niepodobieństwem jest wręcz, żeby takie wynagrodzenie zostało ustalone na poziomie najniższego miesięcznego wynagrodzenia.

Podkreślić przy tym należy, że Sąd Okręgowy słusznie nie dał wiary zeznaniom pokrzywdzonego, że oskarżony miał zajmować się jego firmą jedynie w aspekcie technicznym. Skoro R. K. (2) w okresie objętym aktem oskarżenia nie zajmował się swoją firmą, to nie może ulegać najmniejszej wątpliwości, że wszystkimi sprawami związanymi z działalnością firmy zajmował się P. S. (1). W tym też przecież celu zostało udzielone mu upoważnienie do konta firmowego. Jeżeli oskarżony nie zaciągał i nie realizował zobowiązań, nie płacił wynagrodzeń, to firma pokrzywdzonego bez jego zaangażowania nie mogłaby prowadzić jakiejkolwiek działalności, a faktem jest, że firma ta działała. Napomknąć chociażby należy, że z zeznań kierowców wynika jednoznacznie, że wynagrodzenia były im płacone przez oskarżonego. Nie ma znaczenia, że inspektor kontroli ZUS w protokole, sporządzonym w następstwie przeprowadzonej kontroli, odnotował, że w upoważnieniu dla P. S. (1) brak jest umocowania do zawierania z osobami umów o pracę bądź umów cywilnoprawnych. Nie mają też znaczenia dla ustalenia wyrządzonej przez oskarżonego szkody ustalenia poczynione przez organy skarbowe.

Dokonana przez prokuratora w apelacji ocena materiału dowodowego jest sprzeczna zarówno z doświadczeniem życiowym, jak i z zasadami racjonalnego rozumowania. Autor apelacji zamiast opierać się na przeprowadzonych dowodach i opiniach biegłych swoje ustalenia najwyraźniej próbuje oprzeć na wynikach kontroli firmy pokrzywdzonego przeprowadzonej przez pracowników ZUS i kontroli skarbowej.

Tymczasem Sąd Okręgowy przy wyliczeniu spowodowanej przez oskarżonego szkody oparł się przede wszystkim na opiniach biegłych. Faktem jest, że biegli nie poczynili co do pewnych okoliczności stanowczych ustaleń. Nie pozwalał na to jednakże zebrany w sprawie materiał dowodowy. W takiej sytuacji należało przyjmować, zgodnie z art. 5 §2 k.p.k., wersję najbardziej korzystną dla oskarżonego.

Podkreślić należy, że biegły z zakresu ruchu drogowego precyzyjnie wskazał, że wartość części do samochodów firmowych to 37.110,27 złotych brutto. Podał również, że wartość części, które mogły być przeznaczone do tych samochodów to 10.455, 55 złotych. W tym przypadku skoro nie można było stanowczo ustalić, że pewne części nie zostały przeznaczone do samochodów firmowych, to należało przyjąć wersję najkorzystniejszą dla oskarżonego, że również i te części zostały zakupione w związku z prowadzeniem firmy.

Nie można zatem mówić, że Sąd pierwszej instancji ocenił dowody sprzecznie z dyspozycją art. 7 k.p.k. Tym samym należy uznać, że nie popełnił żadnego błędu w ustaleniach faktycznych.

Na koniec tych rozważań wskazać należy, że znamienne jest, że wyrok Sądu Okręgowego nie został zakwestionowany przez oskarżyciela posiłkowego. Należy zatem uznać, że pokrzywdzony pogodził się z treścią tego wyroku i nie rości sobie większego odszkodowania aniżeli zostało to ustalone przez Sąd pierwszej instancji.

Ad. 4:

Rozstrzygnięcie o obciążeniu oskarżonego kosztami związanymi z wydaniem opinii przez biegłych M. M. i H. G. jest błędne. Wskazać jedynie należy, że w tym zakresie, wbrew zarzutowi prokuratora, nie poczynił błędu w ustaleniach faktycznych. Obciążając oskarżonego jedynie w połowie tymi kosztami Sąd pierwszej instancji naruszył dyspozycję art. 627 k.p.k. P. S. (1) nie został bowiem uniewinniony od żadnego z zarzucanych mu czynów, co dawałoby podstawę o obciążenia częścią tych kosztów Skarb Państwa. Można odnieść wrażenie, że Sąd Okręgowy obciążając oskarżonego tymi kosztami jedynie w połowie, kierował się zasadami, jakie obowiązują w postępowaniu cywilnym. Zasady te jednakże nie mogą mieć żadnego przełożenia w postępowaniu karnym. To nie jest tak, że oskarżony niejako w połowie „przegrał” proces. Wszystkie w niniejszej sprawie koszty sądowe były związane z popełnieniem przez oskarżonego przestępstwa. Tym samym winien on je w całości ponieść stosownie do treści art. 627 k.p.k. To, że szkoda została ustalona na kwotę niższą aniżeli w akcie oskarżenia, nie ma żadnego znaczenia.

Wniosek

o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie Sądowi Okręgowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nie było jakichkolwiek podstaw do uchylania zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Wyrok kasatoryjny w postępowaniu odwoławczym może zapaść jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Nie ujawniła się żadna przesłanka mogąca uzasadniać takie rozstrzygnięcie. Nie wystąpiła bowiem tak zwana bezwzględna przyczyna odwoławcza, ani przesłanka z art. 454 §1 k.p.k. Nawet gdyby uznać zarzuty apelacyjne za zasadne, nie zaistniałaby potrzeba przeprowadzenia przewodu sądowego w całości na nowo. Postępowanie dowodowe mogłoby być uzupełnione na etapie postępowania odwoławczego, o co prokurator nie wnosił i nie było takiej konieczności, gdyż opinie biegłych nie były dotknięte brakami, o jakich mowa w art. 201 k.p.k.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Kwaliifikacja prawna przypisanych oskarżonemu czynów

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W dacie popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu przestępstw obowiązywała inna treść art. 12 k.k. Nie obowiązywał wówczas art. 57 b k.k., który wszedł w życie 24 czerwca 2020 roku. Przepis ten zaostrzył odpowiedzialność karną z przestępstwo ciągłe. Należało zatem zakwalifikować czyny oskarżonego z przpisów względniejszych, obowiązujących w dacie popełnienia przestępstw.

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono wyrok w zakresie obciążenia oskarżonego kosztami sądowymi związanymi z wydaniem przez biegłych opinii.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany wyroku zostały wyjaśnione w części uzasadnienia odnoszącej się do zarzutu z punktu czwartego apelacji.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Stosownie do treści art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. obciążono oskarżonego kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

7. PODPIS