Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

Przewodniczący

SSA Leszek Kulik (spr.)

Sędziowie

SSA Halina Czaban

SSA Janusz Sulima

Protokolant

Agnieszka Wądołkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 40/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 12 listopada 2019 r., sygn. akt II K 94/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. Apelacja prokuratora – zarzut obrazy art. 7 k.p.k.- niezasadny

II. Apelacja obrońcy :

1. Zarzut z pkt. 1 – obrazy prawa materialnego tj. art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019 r., poz. 852) oraz art. 207 § 1 k.k.

2. Zarzut z pkt. 2 – obrazy przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 i 2 k.p.k.

3. Zarzut z pkt. 3 – błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. I, II, III i IV części dyspozytywnej wyroku.

4. Zarzut z pkt. 4 – rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I. W odniesieniu do podniesionego w apelacji prokuratora zarzutu obrazy art. 7 k.p.k.

Apelacja prokuratora jest bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie. Brak jest podstaw do kwestionowania przyjętego w pkt. I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku opisu czynu i jego przyjętej kwalifikacji prawnej.

Nie sposób zgodzić się z zarzutami skarżącego, jakoby zaskarżone orzeczenie było obarczone obrazą przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k. Przeprowadzona kontrola odwoławcza wyroku nie potwierdziła zasadności stawianego zarzutu.

Bezpodstawny jest zarzut skarżącego, iż Sąd I instancji w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. I i III aktu oskarżenia dokonał dowolnej oceny materiału dowodowego przyjmując, iż oskarżony dopuścił się jedynie jednego czynu kwalifikowanego z art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019 r., poz. 852).

Z części motywacyjnej zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji z należytą starannością przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób wyczerpujący odniósł się do wszystkich kwestii wymagających rozstrzygnięcia. W szczególności w sposób wnikliwy przeanalizował i właściwie ocenił dowody, które legły u podstaw przypisania sprawstwa, winy oskarżonemu i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu.

Niewątpliwie kluczowym dowodem sprawstwa i winy oskarżonego w tym zakresie były wyjaśnienia samego oskarżonego oraz wyniki przeszukania zajmowanych przez niego pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych w P. przy ul. (...) dokonanego w dniu 25.10.2018 r. (k. 78 – 88).

Sąd Okręgowy właściwie ocenił te dowody i wyciągnął z nich właściwe wnioski. Dokonał również prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego zasadnie odrzucając jako niewiarygodną wersję zdarzenia prezentowaną przez niego na etapie postępowania przygotowawczego co do okoliczności w jakich wszedł w posiadanie marihuany. Zasadnie skonstatował, że wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie były niekonsekwentne, niespójne i sprzeczne z doświadczeniem życiowym. W toku procesu nie udało się również potwierdzić drugiej z prezentowanych przez niego wersji jakby ujawniona w jego miejscu zamieszkania marihuana została nabyta od S. S..

Prokurator zarzuca, że wyjaśnienia złożone przez oskarżonego na etapie postępowania przygotowawczego zasługują na wiarę z uwagi na to, że są spójne, logiczne, szczegółowe i zostały pozytywnie zweryfikowane w oparciu o opinię Instytutu (...) w P.. Mianowicie z opinii wynika, że z jednego krzaka ziela konopii innych niż włókniste można uzyskać takie ilości marihuany o jakich mowa w wyjaśnieniach oskarżonego. Uwadze skarżącego umyka jednak okoliczność, że w istocie przedmiotowa opinia nie potwierdza pierwszej wersji oskarżonego. Jedynie wskazuje, że możliwe jest pozyskanie takiej ilości marihuany w sposób przez niego wskazany. Obiektywnie możliwa jest również druga z prezentowanych przez niego wersji, że marihuanę nabył od S. S.. Wersji tej nie wyklucza również treść zeznań S. S., który zaprzeczył, aby znał oskarżonego i sprzedawał mu narkotyki. Miał on przecież osobiste powody, aby zaprzeczyć tym faktom. Potwierdzając okoliczności takiej transakcji narażał się sam na odpowiedzialność karną za taki czyn. Wobec braku innych obiektywnych dowodów co okoliczności wejścia w posiadanie marihuany przez oskarżonego, Sąd I instancji zasadnie przyjął, że faktu tego ponad wszelką wątpliwość, w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie udało się ustalić. W konsekwencji przypisał oskarżonemu jedynie posiadanie wbrew przepisom ustawy marihuany znacznej ilości marihuany i środków odurzających.

II. W odniesieniu do apelacji obrońcy oskarżonego.

Ad. Zarzutu z pkt. 1 – obrazy prawa materialnego tj. art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019 r., poz. 852) oraz art. 207 § 1 k.k.

Zarzut obrazy prawa materialnego jest niezasadny. Przypisane oskarżonemu ilości posiadanej substancji psychotropowej w postaci amfetaminy (35,99 grama netto) i środka odurzającego w postaci marihuany (nie mniej niż 30 gram) stanowią znaczne ilości w rozumieniu art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019 r., poz. 852). Wskazane ilości pozwalały bowiem na wytworzenie łącznie kilkuset dawek narkotyku. Sąd Apelacyjny podziela w tym zakresie dominujące stanowisko judykatury, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to "znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy.

Przypisane oskarżonemu zachowanie polegające na wszczynaniu awantur domowych, wyzywanie pokrzywdzonej żony K. P. słowami uznanymi powszechnie za obelżywe, grożenie pozbawieniem życia i zniszczeniem mienia, wyczerpuje znamię znęcania się psychicznego nad pokrzywdzoną, zaś uderzanie ręka po ciele znamię znęcania fizycznego o jakich mowa w art. 207 § 1 k.k.

Zarzut obrazy przepisów postępowania jest niezasadny.

W realiach niniejszej sprawy nie sposób dopatrzeć się przekroczenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów. W istocie wniesiona apelacja obrońcy stanowi jedynie polemikę z dokonaną przez Sąd Okręgowy oceną dowodów. Mianowicie skarżący domaga się ich odmiennej oceny, jednak nie wskazuje żadnych rzeczowych argumentów, które podważałyby ocenę przedstawioną w tym zakresie w części motywacyjnej wyroku. Jednak dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r., II KK 17/14). Dlatego też zawartej w apelacjach argumentacji w tym zakresie nie sposób podzielić.

Chybiony okazał się też zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., bowiem w sprawie nie zaistniała sytuacja, która nakazywałaby korzystanie z tego przepisu. Naruszenie tego przepisu wchodzi w grę tylko wówczas gdy wystąpiły nie dające się usunąć wątpliwości i zostały rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego jak też wtedy, gdy powinny się pojawić, ale nie zostały dostrzeżone. Apelacja nie wykazała żadnej z tych sytuacji i żadna w przedmiotowej sprawie nie zachodziła.

Z poczynionych ustaleń i wywodów zawartych w części motywacyjnej zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji nie miał wątpliwości co do tego, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów. Jeśli zatem Sąd meriti takich wątpliwości nie miał, to nie dopuścił się też obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. zarzucanej mu przez obrońcę.

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 k.p.k., nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy orzekający sąd rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i mimo braku możliwości usunięcia ich rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy były po temu powody, które sąd pominął. Gdy zaś konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13.09.212 ., II AKa 226/12, LEX 1236108).

K. zaskarżonego wyroku i jego część dyspozytywna zawierają wszystkie wymagane elementy określone w art. 413 k.p.k. W szczególności określono w nim przypisane oskarżonemu czyny i wskazano ich przyjętą kwalifikacje prawną, co przeczy tezie o obrazie przepisu art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.

Wyniki przeprowadzonego przewodu sądowego i treść motywacyjna zaskarżonego orzeczenia przeczą też tezie skarżącego o naruszeniu przepisu art. 424 k.p.k. Sąd Okręgowy w pisemnych motywach wyroku w sposób wyczerpujący przedstawił przesłanki, które stanowiły podstawę do skazania oskarżonego za przypisane mu czyny. Zawarta tam argumentacja jest logiczna, przekonująca i nie zawiera błędu. Jako taka zasługuje na pełną aprobatę.

Uzasadnienie, wskazuje jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Zawiera też wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku. Jako takie spełnia więc elementarne wymogi określone w art. 424 § 1 i 2 k.p.k. i umożliwia kontrolę zaskarżonego orzeczenia w postępowaniu odwoławczym. Zważyć należy przy tym, że przedmiotem kontroli odwoławczej jest samo orzeczenie, a nie jego uzasadnienie. Niespełnienie wymagań ustawowych w zakresie uzasadnienia nie może więc być utożsamiane z wadliwością rozstrzygnięcia. Na uchylenie zaskarżonego wyroku z powodu tego rodzaju wadliwości uzasadnienia wyroku nie pozwala również dyspozycją art. 437 § 2 k.p.k. in fine.

W kwestii rodzaju substancji psychotropowej udzielonej S. L. przez oskarżonego ustalenia Sądu I instancji są prawidłowe. Przyjęte w tym zakresie ustalenia zostały oparte na zeznaniach S. L., wynikach przeszukania zajmowanych przez oskarżonego pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych w P. przy ul. (...) dokonanego w dniu 25.10.2018 r. (k. 78 – 88) oraz opinii wydanej przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP w O.. Mianowicie świadek S. L. zeznał, iż nie miał wątpliwości, że nabyta od oskarżonego substancja psychotropowa to amfetamina. Świadek przyznał, że wielokrotnie nabywał tę substancję i znał jej działanie na organizm. Potwierdzeniem tego faktu są wyniki badań przeprowadzonych przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP w O. substancji zabezpieczonej u oskarżonego, a więc substancji, którą posiadał i sprzedawał innym osobom. Badania potwierdziły, że posiadana przez oskarżonego substancja, którą zbywał innym osobom to amfetamina (k. 213).

Ad. Zarzutu z pkt. 3 – błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. I, II, III i IV części dyspozytywnej wyroku.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest niezasadny. Ustalenia faktyczne co wszystkich czynów przypisanych oskarżonemu są prawidłowe i mają oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Mianowicie Sąd I instancji w części uzasadnienia zawierającego ocenę dowodów (Część 1/1) wskazał dowody oznaczone nr 1 – 22, które stanowiły podstawę ustalenia faktów i dokonał ich właściwej oceny, ze wskazaniem powodów uznania poszczególnych dowodów (k. 638). Zaprezentowana tam ocena dowodów jest logiczna, przekonująca i nie zawiera błędu. Jako taka nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k. i zasługuje na pełną aprobatę.

Czyn z pkt. I części dyspozytywnej wyroku – obrońca kwestionuje ustalenia co przyjętej „znacznej ilości” posiadanej przez oskarżonego amfetaminy i marihuany. Sąd I instancji zasadnie przyjął, że ilości znaczne w rozumieniu art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019 r., poz. 852), to takie ilości, środków odurzających lub substancji psychotropowej, które mogłyby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych. Stanowisko to zostało przyjęte w judykaturze. Wystarczy w tym miejscu odwołać się chociażby do stanowiska Sądu Najwyższego, który stwierdził, iż miarą "znaczności" może być także stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna ilość (wyrok SN z dnia 1 marca 2006 r., II KK 47/05, OSNKW 2006, z. 6, poz. 57). Za znaczną ilość substancji psychotropowej Sąd Apelacyjny w Krakowie uznał 200 g amfetaminy, skoro bowiem jedna porcja tej substancji wynosi zwykle 0,1 grama, to podana ilość wystarcza do wykonania 2000 porcji, zatem wystarczy do jednorazowego odurzenia się znacznej liczby ludzi (wyrok SA z dnia 19 października 2000 r., II AKa 124/00, KZS 2000, z. 11, poz. 48). W przypadku marihuany przyjmuje się, że jedna porcja tego środka wynosi zwykle około 1 grama. Dodatkowe kryteria, poza ilością środka, wskazał SA w L. w wyroku z dnia 14 lutego 2006 r. (II AKa 14/06, Lex, nr 179040), stwierdzając, iż przy ocenie, czy ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych jest znaczna, należy mieć na uwadze nie tylko masę wagową, lecz również rodzaj narkotyków (twarde, miękkie) i ich szkodliwość dla organizmu człowieka oraz liczbę porcji, które można z niego sporządzić, a tym samym liczbę osób, która może być jednorazowo odurzona tym środkiem.

Sąd Apelacyjny stanowisko to w pełni podziela. Jeśli zatem uwzględni się fakt, że z posiadanej przez oskarżonego amfetaminy można wytworzyć ponad 350 porcji tego narkotyku, zaś z zabezpieczonej marihuany ponad 35 porcji, nie można mieć wątpliwości, że były to ilości znaczne w rozumieniu art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2019 r., poz. 852).

Czyn z pkt. II części dyspozytywnej wyroku – obrońca kwestionuje ustalenia co przyjętego rodzaju substancji psychotropowej udzielonej S. L. przez oskarżonego. Przyjęte w tym zakresie ustalenia są prawidłowe. Zostały oparte na zeznaniach S. L., wynikach przeszukania zajmowanych przez oskarżonego pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych w P. przy ul. (...) dokonanego w dniu 25.10.2018 r. (k. 78 – 88) oraz opinii wydanej przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP w O.. Mianowicie świadek S. L. zeznał, iż nie miał wątpliwości, że nabyta od oskarżonego substancja psychotropowa to amfetamina. Świadek przyznał, że wielokrotnie nabywał tę substancję i znał jej działanie na organizm. Potwierdzeniem tego faktu są wyniki badań przeprowadzonych przez Laboratorium Kryminalistyczne KWP w O. substancji zabezpieczonej u oskarżonego, a więc substancji, którą posiadał i sprzedawał innym osobom. Badania potwierdziły, że posiadana przez oskarżonego substancja, którą zbywał innym osobom to amfetamina (k. 213).

Czyn z pkt. III części dyspozytywnej wyroku – obrońca kwestionuje ustalenia co sprawstwa i winy oskarżonego. Zarzuca, że w sytuacji skorzystania przez pokrzywdzoną K. P. i matkę oskarżonego z prawa do odmowy zeznań brak jest dowodów w zakresie przypisanego oskarżonemu sprawstwa czynu z art. 207 § 1 k.k. Zarzut obrońcy jest niezasadny. Mimo odmowy zeznań przez osoby bliskie oskarżonemu, Sąd I instancji dysponował dostatecznym i miarodajnym materiałem dowodowym pozwalającym na przyjęcie, że w okresie od 1.10.2018 r. do 27.01.2019 r., oskarżony znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoja żoną K. P.. Materiał ten tworzyły zeznania w pełni obiektywnych świadków – funkcjonariuszy policji A. K., A. D., A. S., którzy w ramach pełnionych obowiązków służbowych uczestniczyli w interwencji podjętej na skutek zgłoszenia pokrzywdzonej. Bezpodstawny jest zarzut, że zeznania funkcjonariuszy policji nie zostały zweryfikowane. Weryfikują je nie tylko dokumenty z prowadzonej procedury „Niebieska karta” oraz sporządzone z interwencji notatki urzędowe, ale również wyjaśnienia oskarżonego złożone na etapie postępowania przygotowawczego, kiedy to przyznał się do znęcania nad żoną (k. 206-207).

Czyn z pkt. IV części dyspozytywnej wyroku – obrońca kwestionuje ustalenia co faktu, że nie wykonywanie przez oskarżonego obowiązku alimentacyjnego wobec swego syna J. P., narażało uprawnionego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych w rozumieniu art. 209 § 1 a k.k. Podniesiony zarzut nie jest zasadny. Sąd I instancji zasadnie przyjął, że oskarżony nie wywiązując się z obowiązku alimentacyjnego wyczerpał znamiona powołanego przepisu. W tym okresie J. P. pozostawał na wyłącznym utrzymaniu matki, która osiągała niskie dochody i zmuszona była korzystać ze świadczeń socjalnych oraz wsparcia materialnego swoich rodziców. Wskazują na to wprost zeznania K. D. (k. 203) . Zachowanie oskarżonego było przy tym uporczywe, ponieważ jako osoba zarejestrowana unikał zatrudnienia, mimo, że był zdolny do pracy i w tym czasie pracował dorywczo.

Ad. Zarzutu z pkt. 4 – rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jest w części zasadny tj. w odniesieniu do kary wymierzonej oskarżonemu za czyn przypisany w pkt. I oraz w odniesieniu do orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności w pkt. V. Nie jest zasadny w odniesieniu do pozostałych kar orzeczonych za czyny przypisane w pkt. II, III i IV części dyspozytywnej wyroku.

Sąd Apelacyjny uznał, że wymierzona oskarżonemu kara w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności za przypisany czyn w pkt. I jest niewspółmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu z uwagi na ilość będących przedmiotem przestępstwa substancji psychotropowej i środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste. Konsekwencją złagodzenia kara za ten czyn do 2 lat pozbawienia wolności było również obniżenie kary łącznej do 3 lat pozbawienia wolności.

Wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe za pozostałe przypisane mu czyny nie są rażąco surowe. Orzekając w tym przedmiocie Sąd Okręgowy uwzględnił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, a więc zarówno okoliczności obciążające i przemawiające na korzyść oskarżonego, czemu dał też wyraz w pisemnych motywach wydanego wyroku. W szczególności wskazał na stopień winy oskarżonego, znaczny stopień społecznego niebezpieczeństwa przypisanych mu czynów, okoliczności ich popełnienia i skutki, zachowanie oskarżonego po popełnieniu czynu, jego właściwości i warunki osobiste. Uwzględnił też fakt, iż oskarżony prowadził nieustabilizowany tryb życia, nie posiadał stałej pracy, jest uzależniony od narkotyków, nie wywiązuje się z obowiązków wychowawczych i alimentacyjnych wobec swoich dzieci. Jest przy tym osobą uprzednio wielokrotnie karaną (k. 280). W tym zakresie wskazane motywy zaskarżonego wyroku są więc kompletne, wyczerpujące i zgodne z dyrektywami sądowego wymiaru kary.

Reasumując, po zmianie przez Sąd Apelacyjny zaskarżonego wyroku, orzeczone kary za poszczególne czyny nie są rażąco surowe, oscylują w dolnych granicach ustawowego zagrożenia i spełniają wszystkie ustawowe wymogi przewidziane w art. 53 k.k. Przy wymiarze kary łącznej została zastosowana zasada asperacji w wyniku której kara została w sposób efektywny złagodzona w stosunku do wymiaru kary wynikającej z zastosowania zasady kumulacji. Tak orzeczonej kary nie sposób postrzegać jako rażąco surowej.

Wniosek

Wniosek zawarty w apelacji obrońcy o złagodzenie kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kara wymierzona oskarżonemu za czyn przypisany w pkt. I oraz orzeczona kara łączna pozbawienia wolności w pkt. V są rażąco niewspółmiernie surowe.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok z wyjątkiem pkt. I i V wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesione w obu apelacjach zarzuty obrazy prawa materialnego, obrazy przepisów

postępowania, błędu w ustaleniach faktycznych i rażącej niewspółmierności kary w

tym zakresie są bezzasadne.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmieniono zaskarżony wyrok w pkt. I i V wyroku w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze.

Zwięźle o powodach zmiany

Zasadny jest zarzut obrońcy z pkt. 4 podnoszący rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary za przypisany mu czyn z pkt I oraz wymierzonej kary łącznej w pkt V.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy, albowiem w tej części

zarzuty podniesione w apelacji prokuratora i obrońcy oskarżonego były całkowicie

bezzasadne.

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze w części dotyczącej oskarżonego rozstrzygnięto zgodnie z treścią art. 624 § 1 k.p.k. Zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych uwzględniając jego obecną trudną sytuację rodzinną i materialną. Oskarżonego jest pozbawiony wolności i nie osiąga żadnych dochodów. O kosztach w procesu w pozostałej części na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. obciążono Skarb Państwa, albowiem apelacja prokuratora nie została uwzględniona.

1PODPIS