Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

Przewodniczący

Janusz Sulima (spr.)

Sędziowie

Brandeta Hryniewicka

Sławomir Wołosik

Protokolant

Elżbieta Niewińska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 36/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 7 listopada 2023 roku, sygn. akt III K 170/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

Apelacja obrońcy oskarżonego:

I.  obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i ocenę przez Sąd materiału dowodowego w sposób dowolny, a następnie uznanie przez Sąd, iż wyjaśnienia oskarżonej E. M. nie zasługują na uwzględnienie w zakresie, w jakim oskarżona wyjaśniała, iż H. T. (1) zawierając z oskarżoną umowę zdawała sobie sprawę z faktycznej sytuacji finansowo - majątkowej i możliwości spłaty pożyczki przez E. M., podczas gdy żaden przeprowadzony dowód w sprawie nie pozwala na zakwestionowanie wyjaśnień oskarżonej w kwestionowanym przez Sąd zakresie, co prowadzi do wniosku, iż wyjaśnienia oskarżonej zostały ocenione przez Sąd w sposób dowolny i aprioryczny, czego wynikiem było dokonanie przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonej, tj. nieprawidłowego ustalenia przez Sąd, że E. M. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła H. T. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w ten sposób, że zawierając umowę pożyczki z H. T. (1) wskazała jako zabezpieczenie jej spłaty nieruchomość w postaci mieszkania przy ul. (...), której nie była właścicielem oraz nieruchomość w postaci działki położonej w S. przy ulicy (...), która była obciążona wpisami hipotecznymi na rzecz innych wierzycieli, czym wprowadziła w błąd pokrzywdzoną co do swojej faktycznej sytuacji finansowo-majątkowej i możliwości spłaty pożyczki, a następnie nie uregulowała wynikającej z umowy pożyczki należności, wyrządzając szkodę w mieniu H. T. (1) w kwocie 300 000 złotych,

II.  obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i ocenę przez Sąd materiału dowodowego w sposób dowolny, a następnie uznanie przez Sąd, iż zeznania pokrzywdzonej H. T. (1) zasługują na uwzględnienie w zakresie, w jakim pokrzywdzona zeznała, że zawierając z oskarżoną umowę nie zdawała sobie sprawę z faktycznej sytuacji finansowo-majątkowej i możliwości spłaty pożyczki przez E. M., podczas gdy zeznania pokrzywdzonej we wskazanym zakresie są nielogiczne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania, co prowadzi do wniosku, iż zeznania pokrzywdzonej zostały ocenione przez Sąd w sposób dowolny i aprioryczny, czego wynikiem było dokonanie przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa oskarżonej tj. nieprawidłowego ustalenia przez Sąd, że E. M. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła H. T. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w ten sposób, że zawierając umowę pożyczki z H. T. (1) wskazała jako zabezpieczenie jej spłaty nieruchomość w postaci mieszkania przy ul. (...), której nie była właścicielem oraz nieruchomość w postaci działki położonej w S. przy ulicy (...), która była obciążona wpisami hipotecznymi na rzecz innych wierzycieli, czym wprowadziła w błąd pokrzywdzoną co do swojej faktycznej sytuacji finansowo-majątkowej i możliwości spłaty pożyczki, a następnie nie uregulowała wynikającej z umowy pożyczki należności, wyrządzając szkodę w mieniu H. T. (1) w kwocie 300 000 złotych

III.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść, tj. ustalenie przez Sąd, iż gdyby pokrzywdzona miała świadomość, że przedstawione zabezpieczenia udzielonej przez nią pożyczki są bezwartościowe, to nie dążyłaby do uzyskania sądowego wyroku nakazującego zapłatę, a potem do postępowania komorniczego przy jednoczesnym umocowaniu fachowego pełnomocnika, bowiem takie postępowanie tylko narażałoby ją na nieuzasadnione koszty postępowania sądowego i komorniczego bez widoków na zaspokojenie roszczenia, podczas gdy powyższe okoliczności nie mają znaczenia z punktu widzenia pokrzywdzonej, ponieważ wytoczenie powództwa cywilnego ma zawsze na celu zwiększenie szans na egzekucję roszczenia niezależnie od konieczności pokrycia kosztów sądowych czy też szans na skuteczność egzekucji roszczenia, szczególnie gdy weźmiemy pod uwagę sytuację finansową pokrzywdzonej, tj. osoby prowadzącej szereg działalności gospodarczych i będącej w stanie udzielić osobie trzeciej pożyczkę w kwocie 300 000 zł.,

IV.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mający wpływ na jego treść, tj. ustalenie przez Sąd, iż gdyby pokrzywdzona znała sytuację majątkową oskarżonej to nie udzieliłaby tejże pożyczki, podczas gdy główną motywacją do udzielenia pożyczki z punktu widzenia pokrzywdzonej była możliwość nawiązania kontaktów biznesowych w Holandii przy pomocy E. M., której sytuacja finansowa była zresztą pokrzywdzonej H. T. (1) znana.

Apelacja prokuratora:

rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec E. M. kary, polegająca na wymierzeniu jej za przypisany jej w zaskarżonym wyroku czyn z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy oraz ustalone na jego podstawie okoliczności przedmiotowo – podmiotowe, w szczególności znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu , wysokość wyrządzonej przestępstwem szkody, sposób i okoliczności jego popełnienia, a także względy prewencji, w tym w szczególności prewencji szczególnej, z uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanej, przemawiają za orzeczeniem wobec oskarżonego E. M. kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych w wysokości 40 zł. za stawkę.

Apelacja oskarżyciela posiłkowego:

1)  rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonej E. M., poprzez wymierzenie jej kary 1 roku pozbawienia wolności, w sytuacji gdy sprzeciwia się temu prawidłowa ocena stopnia zawinienia, rozmiar dokonanej przez oskarżoną szkody oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu, a także cele zapobiegawczo – wychowawcze w stosunku do sprawcy;

2)  niesłuszne zastosowanie w stosunku do oskarżonej E. M. środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary 1 roku pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata, oddając ją w tym okresie pod dozór kuratora oraz zobowiązując ją do informowania kuratora o przebiegu okresu próby. Zastosowanie wymienionego środka nie jest wystarczające do osiągnięcia wobec niej celów kary, a oskarżona nie poniesie żadnej odpowiedzialności za popełniony czyn.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego:

Żadną miarą nie można zgodzić się z obrońcą, że Sąd pierwszej instancji ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy sprzecznie z wyrażoną w art. 7 k.p.k. zasadą swobodnej oceny dowodów. Sąd ten natomiast naruszyłby tę zasadę, i to w sposób wybitnie rażący, gdyby ocenił dowody tak jak chce tego obrońca.

W kontekście zebranych dowodów wręcz absurdalnie brzmią twierdzenia oskarżonej, że pokrzywdzona H. T. (1) zawierając umowę pożyczki pieniędzy wiedziała, że nieruchomość położona w S. przy ulicy (...) jest obciążona hipoteką oraz że nie jest własnością oskarżonej mieszkanie w B. przy ulicy (...). Jeżeli by tak było, to pokrzywdzona doskonale wiedziałaby, że egzekucja z tych dwóch nieruchomości skończyłaby się niepowodzeniem. Po co zatem miałaby H. T. (1) wpisywać do umowy pożyczki te nieruchomości? Byłoby to z jej strony nadzwyczaj niedorzeczne. Za tym, że pokrzywdzona nie wiedziała, jaki jest stan prawny obu tych nieruchomości przemawia jednoznacznie fakt, że pełnomocnik pokrzywdzonej złożył wniosek o wszczęcie egzekucji właśnie z nieruchomości lokalowej nr 4 położonej w B. przy ulicy (...) oraz z nieruchomości gruntowej położonej w S. przy ulicy (...) (wniosek k. 61 – 62). Nadzwyczaj oczywiste jest, że gdyby H. T. (1) wiedziała, że niemożliwe jest wyegzekwowanie wierzytelności z tych nieruchomości, to nie poleciłaby swojemu pełnomocnikowi złożenie wniosku o egzekucję z tych nieruchomości. W niniejszej sprawie nie ujawniły się jakiekolwiek okoliczności wskazujące na ułomności psychiczne H. T. (1). Składanie zaś wniosku o wszczęcie egzekucji wierzytelności z nieruchomości, której dłużnik nie jest właścicielem, przy pełnej tego świadomości, wskazywałoby na niesprawność intelektualną wierzyciela. Byłoby to tak, jakby ktoś złożył wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko przysłowiowemu J. K. z nieruchomości w W., na której posadowiony jest (...).

Można przyznać rację obrońcy, że nie świadczy o braku wiedzy pokrzywdzonej co do sytuacji prawnej nieruchomości stanowiących zabezpieczenie pożyczki fakt złożenia przez nią powództwa przeciwko oskarżonej. Mogła przecież uważać, że istnieją jeszcze inne składniki majątkowe oskarżonej poza nieruchomościami wskazanymi w umowie. Nie mniej jednak fakt złożenia wniosku o egzekucję z tych tylko nieruchomości świadczy nad wyraz dobitnie, że nie wiedziała, że niemożliwe jest zaspokojenie jej roszczenia z tego majątku. Stąd też nie można skutecznie zarzucać, że Sąd pierwszej instancji poczynił w tym zakresie błędne ustalenia faktyczne.

Z tych wszystkich względów nie sposób nie dać wiary zeznaniom pokrzywdzonej, że oskarżona zapewniała ją, że odda pieniądze po powrocie z Holandii, a jeżeli nie, to gwarancją miało być mieszkanie w B. i nieruchomość w S., których wartość miała przekraczać kwotę pożyczki. Oskarżona ewidentnie ją okłamała co do swojej sytuacji majątkowej. Tym samym aby uzyskać pieniądze E. M. wprowadziła ją w błąd. Wbrew twierdzeniom obrońcy to nie zeznania pokrzywdzonej są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, lecz wyjaśnienia oskarżonej.

Faktem jest, że H. T. (1) była zainteresowana nawiązaniem kontaktów biznesowych w Holandii. Nie oznacza to jednak, że udzieliłaby pożyczki, gdyby wiedziała, że szanse na odzyskanie pieniędzy, w przypadku gdyby oskarżona nie sprzedała H. jednej z jej nieruchomości są właściwie zerowe.

Obrońca oskarżonej w swojej apelacji nieco przeinacza pewne fakty. Z zeznań pokrzywdzonej nie wynika, że pożyczyła pieniądze, pomimo że nie znała sytuacji finansowej oskarżonej. H. T. (1) pożyczyła pieniądze, gdyż została przekonana przez oskarżoną, że ta jest właścicielką mieszkania i działki w B., z których to nieruchomości w razie nie zawarcia umowy sprzedaży w Holandii będzie mogła zaspokoić swoje roszczenie.

Rację ma obrońca podnosząc w apelacji, że do oszustwa określonego w art. 286 §1 k.k. dochodzi, gdy sprawca świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków transakcji wynikających z umowy. W niniejszej sprawie mamy jednakże do czynienia z czymś więcej. Oskarżona nie tylko że zataiła swoją sytuację materialną, ale też przekonała że posiada znaczący majątek w postaci nieruchomości, z których będzie możliwe zaspokojenie roszczenia wynikającego z zawartej umowy pożyczki.

Nie ma znaczenia dla oceny prawnokarnej zachowania oskarżonej to, z jakiego powodu nie zwróciła pieniędzy pokrzywdzonej. Istotne jest, że ewidentnie E. M. wprowadziła w błąd H. T. (1) co do zabezpieczenia spłaty pożyczki. W ten sposób oskarżona doprowadziła pokrzywdzoną do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 300.000 złotych. Z zeznań H. T. (1) wynika, że przed zawarciem umowy pożyczki zasięgnęła porady prawnej u notariusza, który zwrócił jej uwagę na konieczność zabezpieczenia spłaty pożyczki. Rację ma Sąd pierwszej instancji wskazując, że brak odpowiedniej przezorności, roztropności i rozwagi u pokrzywdzonej pozostaje zupełnie irrelewantne dla bytu przestępstwa z art. 286 §1 k.k. i nie ekskulpuje sprawcy przestępstwa.

Nie ma też żadnych wątpliwości, iż celem działania E. M. było osiągnięcie korzyści majątkowej, przy czym nieistotne jest, że uzyskane pieniądze chciała przeznaczyć na spłatę hipoteki.

Powtórzyć też należy za Sądem Okręgowym, że bez znaczenia dla oceny prawnokarnej działania oskarżonej jest to, co się stało z pożyczonymi pieniędzmi. Sąd pierwszej instancji nie poczynił kategorycznych ustaleń co do tego, czy rzeczywiście doszło do rozboju, w wyniku którego doszło do utraty pieniędzy. Zupełnie hipotetycznie, gdyby uznać, że E. M. miała coś wspólnego z „rozbojem”, to wpływałoby to niezmiernie na ustalenie jej stopnia zawinienia. Istnieją poszlaki mogące na to wskazywać. W tym zakresie należy jednakże postąpić w myśl art. 5 §2 k.k. i przyjąć wersję najkorzystniejszą dla oskarżonej. Niezależnie jednak od tego stwierdzić należy, że nie ma żadnych wątpliwości, że E. T. zrealizowała znamiona strony podmiotowej i przedmiotowej przestępstwa oszustwa.

Odnośnie apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

Rażąca łagodność wymierzonej wobec E. M. kary aż bije po oczach. W gruncie rzeczy bowiem oskarżona po wydaniu wyroku może poczuć się zupełnie bezkarna.

Rację ma prokurator, że jedyną okolicznością łagodzącą dla oskarżonej jest to, że dotychczas nie była karana sądownie. Biorąc zaś pod uwagę jej wyrachowany sposób działania oraz jej postawę w toku toczącego się postępowania nie można przyjąć pozytywnej prognozy co do jej przyszłego postępowania i tym samym nie można uznać, że warunkowe zawieszenie orzeczonej wobec niej kary będzie wystarczające dla osiągnięcia celów kary.

Popełnione przez nią przestępstwo cechuje się znaczną szkodliwością społeczną. Również bardzo wysoki jest jej stopień zawinienia. Ujawnione przy popełnieniu przypisanego przestępstwa cechy oskarżonej wskazują, że jest ona osobą zdemoralizowaną, która wymaga odpowiedniej resocjalizacji, która może być osiągnięta tylko w przypadku wymierzenia bezwzględnej kary pozbawienia wolności. Jak słusznie wskazał pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej, oskarżona działała z premedytacją, po przemyśleniu, wyrządziła w mieniu pokrzywdzonej znaczną szkodę, której naprawienie z uwagi na jej sytuację materialną jest mało prawdopodobne.

Oczywiste jest, że nieprzyznanie się do winy oraz brak skruchy nie mogą być potraktowane jako okoliczności obciążające. To jednak, że w swoich wyjaśnieniach stwierdziła, że to ona została oszukana, zdecydowanie negatywnie świadczy o jej osobowości, co powinno znaleźć przełożenie na wymiar kary. Mało tego że perfidnie oszukała H. T. (1), to na domiar złego, stwierdzeniem, że to ona czuje się oszukana, chciała zrzucić odpowiedzialność za to, co się stało z pożyczonymi pieniędzmi na pokrzywdzoną. Absurdem jest zaś twierdzić, że pokrzywdzona H. T. (1) miała cokolwiek wspólnego z domniemanym rozbojem na M. H.. Jeżeli pokrzywdzona znała, jak twierdzi E. M., jej złą sytuację majątkową, to po co miałaby dokonać kradzieży pieniędzy, których pożyczyła oskarżonej, uniemożliwiając jej jednocześnie dokonanie sprzedaży (...)? Pokrzywdzona musiałaby przecież wówczas wiedzieć, że w żaden sposób nie wyegzekwuje od oskarżonej jakichkolwiek pieniędzy. W każdym razie nic by w taki sposób nie osiągnęła. Warto zwrócić uwagę na to, że wyjaśnienia E. M., że to pokrzywdzona wpadła na pomysł, żeby pożyczone pieniądze przekazać M. H. są rażąco sprzeczne z zeznaniami kolegi z dzieciństwa oskarżonej – S. P. (poprzednio M.), który zeznał na rozprawie: „ uważam, że oskarżona trochę się podkochiwała się w H. i na siłę wciskała mu pieniądze”. Oskarżona zatem co do tej okoliczności ewidentnie kłamała. Jeżeli zaś to ona obstawała, żeby pieniądze do W. zawiózł M. H., który zupełnie nieracjonalnie nie pojechał do W. najkrótszą i najszybszą trasą, całkowicie wykluczone jest, że pokrzywdzona mogła mieć jakiś udział w domniemanym rozboju na M. H..

Słusznie oskarżyciele zwrócili uwagę, że popełnione przez oskarżoną przestępstwo zagrożone jest karą od roku do dziesięciu lat i nie ma żadnych przesłanek, żeby oskarżonej wymierzyć karę w granicach minimum ani tym bardziej, żeby zastosować wobec niej dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wymierzonej wobec niej kary pozbawienia wolności.

Wniosek

Apelacja obrońcy:

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Białymstoku, III Wydziałowi Karnemu.

Apelacja prokuratora:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie wobec oskarżonej E. M. za przypisany jej w zaskarżonym wyrok czyn z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania i grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych w wysokości 40 zł za stawkę, zaś w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie wobec E. M. kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a nadto uchylenie punktu II części dyspozytywnej wyroku, na podstawie którego warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutów z apelacji obrońcy determinowała nieuwzględnienie zawartego w tej apelacji wniosku. Wina oskarżonej nie budzi żadnych wątpliwości.

Ponieważ wymierzona oskarżonej kara jest rażąco łagodna, należało uwzględnić, przynajmniej częściowo, wnioski z apelacji oskarżycieli. Nie uwzględniono wniosku o wymierzenie oskarżonej kary grzywny. Uznano bowiem, że oskarżona powinna w najbliższej przyszłości przeznaczyć środki finansowe, jakimi będzie dysponować, na naprawienie szkody wyrządzonej pokrzywdzonej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Podwyższono wymiar kary pozbawienia wolności oraz uchylono rozstrzygnięcie o warunkowym jej zawieszeniu.

Zwięźle o powodach zmiany

Przyczyny zmiany wyroku zostały wyjaśnione w części uzasadnienia odnoszącej się do zarzutów z apelacji oskarżycieli.

Uznano, że kara jednego roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności pozbawienia wolności będzie wystarczającą dolegliwością dla oskarżonej, żeby zostały osiągnięte wobec niej cele wychowawcze i prewencyjne. Taka kara powinna przede wszystkim odstraszyć oskarżoną przed popełnianiem przestępstw. Kara ta będzie też z pewnością oddziaływać ogólnospołecznie.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

O poniesionych przez oskarżycielkę posiłkową kosztach zastępstwa procesowych orzeczono co do zasady na podstawie art. 635 k.p.k. i art. 627 k.p.k. Ich zaś wysokość ustalono opierając się przepisie §11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1935).

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczona na zasadzie art. 635 k.p.k. i art. 627 k.p.k. Z kolei o jednej opłacie za obie instancje rozstrzygnięto na podstawie art. 10 ust. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t. j. Dz. U. Nr 49, poz. 223).

7.  PODPIS