Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący	:	SSA Bogusław Dobrowolski
Sędziowie	:	SSA Jadwiga Chojnowska (spr.) SSO del. Jacek Malinowski
Protokolant	:	Iwona Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2019 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa A. C.

przeciwko (...) Spółce z o.o. w O.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie

z dnia 7 maja 2018 r. sygn. akt V GC 193/16

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 4.223 (cztery tysiące dwieście dwadzieścia trzy) zł tytułem zwrotu kosztów instancji odwoławczej.

(...)

UZASADNIENIE

A. C. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z o.o. w O. tytułem bezumownego korzystania z nieruchomości, której jest użytkownikiem wieczystym kwoty 155.635 zł wraz z ustawowymi odsetkami od poszczególnych terminów płatności oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

(...) spółka z o.o. w O. w sprzeciwie od nakazu zapłaty, kwestionując roszczenie powódki, wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 7 maja 2018 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie oddalił powództwo, zasądzając od powódki na rzecz pozwanej kwotę 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Orzeczenie to zapadło w oparciu o następujące ustalania faktyczne.

W okresie od 2003 r. do 27 lipca 2012 r. wspólnikami pozwanej spółki byli R. K. i P. R..

W 2008 r. P. R. przywiózł z Niemiec 280 sztuk grzejników metalowych częściowo uszkodzonych, które próbował sprzedać w Polsce. Grzejniki te zostały złożone na nieruchomości przy ul. (...) w O., co do której P. R. twierdził, że jest jej właścicielem. Zapewniał księgową spółki, że to jest jego magazyn i żeby się nie przejmowała miejscem do składowania.

Z uwagi na to, że P. R. nie sprzedał wskazanych grzejników, zakupiła je od niego pozwana spółka, nie zmieniając miejsca ich przechowywania.

Grzejniki były wykorzystywane do prac remontowych przez pozwaną a także sprzedawane zainteresowanym podmiotom przez P. R.. Rozdysponowanych w ten sposób zostało około 30 grzejników.

Po powstaniu konfliktu między wspólnikami pozwanej spółki, P. R. zbył swoje udziały w spółce (...).

Bezpośrednio po tych zdarzeniach, w miesiącu lipcu 2012 r., pozwana chciała odebrać grzejniki od powódki, ale powódka sprzeciwiła się temu, wymieniając zamki w drzwiach.

Wówczas, pozwana dowiedziała się, że nieruchomość przy ul. (...) w O. nie jest własnością P. R., ale stanowi przedmiot użytkowania wieczystego A. C..

W dniu 17 grudnia 2012 r. pozwana wytoczyła przeciwko A. C. powództwo o wydanie przedmiotowych grzejników w ilości 250 sztuk.

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2014 r., w sprawie o sygn. akt V GC 1267/12, Sąd Rejonowy w Olsztynie nakazał A. C. wydać pozwanej grzejniki zgodnie z żądaniem pozwu.

W dniu 21 kwietnia 2015 r. powódka wydała pozwanej wszystkie grzejniki będące własnością pozwanej.

W dniu 22 grudnia 2015 r. powódka darowała nieruchomość P. R..

W dniu 22 kwietnia 2016 r. powódka wniosła pozew w niniejszej sprawie.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd uznał, że powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na uwzględnienie zarzutu przedawnienia roszczenia zgłoszonego przez pozwaną spółkę na podstawie art. 229 § 1 k.c.

Sąd wskazał, że ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się głównie na dowodach w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach sprawy V GC 1267/12, a także w aktach postępowania przygotowawczego prowadzonego pod sygn. akt 1Ds 2167/12, których autentyczności i prawdziwości nie kwestionowano. Sąd dał również wiarę zeznaniom świadków T. Z., P. Z., B. W. i K. D., które co do najistotniejszych kwestii związanych z datą odbioru grzejników oraz okolicznością, iż wszystkie grzejniki pozwanej zostały zabrane z magazynu powódki były w zasadzie zgodne i zbieżne z dokumentem w postaci protokołu wydania grzejników z dnia 21 kwietnia 2015 r.

W ocenie Sądu również z zeznań świadka P. R. wynikało, iż brak podstaw do stwierdzenia, że z 280 grzejników sprzedanych pozwanej, w magazynie, po wydaniu grzejników w dniu 21 kwietnia 2015 r., mogło pozostać jeszcze kilkadziesiąt sztuk grzejników, czym powódka próbowała odeprzeć zgłoszony przez pozwaną zarzut przedawnienia. Świadek potwierdził bowiem swoje zeznania złożone na rozprawie w dniu 30 czerwca 2014 r. przed Sądem Rejonowym w Olsztynie w sprawie o sygn. akt V GC 1267/1, z których wynikało, że po prowadzonej przez pozwaną spółkę sprzedaży grzejników, została w magazynie połowa grzejników, może mniej.

Świadkowie P. C., T. Z., K. D. i A. K. potwierdzili natomiast, iż z 280 grzejników zakupionych przez spółkę, kilkadziesiąt zostało rozdysponowanych na budowy, do remontów, a część z nich została sprzedana. Dokładną ilość wskazała księgowa spółki (...), twierdząc, iż w magazynie powódki zostało 250 grzejników pozwanej spółki, z zeznań zaś pozostałych świadków można wywnioskować, iż liczba rozdysponowanych grzejników zabieranych przez świadków z magazynu mogła wynosić ok. 25, a pozostałych 5 zostało sprzedanych świadkowi P. C., co świadek potwierdził. Ilość zakupionych od P. R. przez pozwaną spółkę grzejników (280 sztuk) wynika zaś z faktury VAT nr (...) z dnia 16 listopada 2009 r. znajdującej się w aktach dochodzenia 1Ds 2167/12.

Zdaniem Sądu niewiarygodna przy tym wydaje się sytuacja, którą próbuje wykreować powódka, aby na zabezpieczenie zapłaty czynszu zatrzymana została przez nią tylko część znajdujących się w magazynie grzejników – 250 sztuk, wydanych następnie w dniu 21 kwietnia 2015 r. pozwanej. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem, że powódka zatrzymała wszystkie ruchomości pozwanej znajdujące się w jej magazynie i wydała wszystkie po prawomocnym wyroku sądowym. Przeciwnej okoliczności zaś powódka nie wykazała będąc do tego zobowiązaną na podstawie art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Skoro bowiem powódka twierdziła, iż termin przedawnienia nie rozpoczął biegu wskutek zwrotu rzeczy, zobowiązana była tę okoliczność udowodnić.

W świetle powyższych zeznań Sąd stwierdził, iż wezwanie przez powódkę pozwanej spółki do odbioru 55 sztuk grzejników oraz innych jeszcze ruchomości, datowane na dzień 8 wrzesień 2016 r. zostało stworzone tylko po to, aby odeprzeć zarzut przedawnienia podniesiony przez pozwaną w sprzeciwie. Jak wynika bowiem z niekwestionowanego przez pozwaną protokołu przekazania spornych grzejników oraz z zeznań wymienionych świadków, wszystkie zatrzymane grzejniki zostały przez pozwaną wydane powódce w dniu 21 kwietnia 2015 r.

W ocenie Sądu z uwagi na to, że wydanie wszystkich ruchomości zalegających w magazynie powódki nastąpiło w dniu 21 kwietnia 2015 r., a wniesienie powództwa nastąpiło w dniu 22 kwietnia 2016 r., roszczenia powódki uległy przedawnieniu na podstawie art. 229 § 1 k.c. Tym samym z dniem 22 kwietnia 2016 r. roszczenia wywodzone niniejszym pozwem nie mogły być już dochodzone.

Z tych względów, na podstawie art. 224 i 225 w zw. z art. 230 k.c. i w zw. z art. 229 k.c., Sąd oddalił powództwo, o kosztach procesu orzekając na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od tego wyroku wniosła powódka, która zaskarżając go w całości zarzuciła Sądowi:

1)  nierozpoznanie istoty sprawy poprzez:

- bezkrytyczne przyjęcie za pozwaną i w oparciu wyłącznie o materiał dowodowy zaoferowany przez nią, że jej roszczenie uległo przedawnieniu, podczas gdy z kompletnego materiału dowodowego wynika, że po 21 kwietnia 2015 r. w magazynie, którego była ona ówcześnie właścicielem, nadal pozostawała część grzejników należących do pozwanej,

- pominięcie dowodu w postaci zeznań świadka P. R., złożonych na rozprawie w dniu 3 października 2017 r., potwierdzających okoliczność, że w magazynie nadal pozostaje znaczna część grzejników pozwanej,

- pominięcie dowodu z rachunku nr (...) z dnia 5 listopada 2009 r., z którego wynika, że pozwana zakupiła od powódki grzejniki za łączną kwotę 7.000 EUR, zatem w ilości przekraczającej 280 sztuk grzejników,

2) naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie ustaleń i ocen w sposób dowolny, nielogiczny, sprzeczny z treścią dowodów oraz bez wszechstronnego rozważenia całokształtu zebranego materiału dowodowego, w szczególności przez:

- oparcie rozstrzygnięcia w sprawie w przeważającej mierze na materiale dowodowym przedstawionym przez pozwaną,

- dokonanie dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego, przejawiającą się w przyjęciu, że około 30 grzejników zostało rozdysponowane poza protokolarnym odbiorem 250 sztuk grzejników, co rzekomo wynikać ma z zeznań świadków, podczas gdy świadkowie ci nie podają konkretnej liczby grzejników, a jedynie pewien zakres,

- nieuzasadnione przyjęcie, że pozwana zakupiła od niej jedynie 280 sztuk grzejników, podczas gdy z pominiętego przez Sąd dowodu w postaci rachunku nr (...) z dnia 5 listopada 2009 r. wynika, że pozwana zakupiła grzejniki za kwotę 7.000 EURO,

- bezpodstawne przyjęcie, że jej pismo z dnia 8 września 2016 r., wzywające pozwaną do odebrania pozostałych grzejników zostało stworzone tylko dla odparcia zarzutu przedawnienia, co pozostaje w sprzeczności z przedstawionym przez nią materiałem dowodowym w postaci dokumentacji fotograficznej przedstawiającej nieodebrane grzejniki, jak również z zeznaniami świadka P. R.,

b) art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że nie udowodniła, że termin przedawnienia nie rozpoczął biegu, podczas gdy z materiału dowodowego w postaci załączonej dokumentacji fotograficznej, jak również pisma z dnia 8 września 2016 r. i zeznań świadka P. R. oraz jej samej wynika jednoznacznie, że część grzejników pozwanej nadal pozostaje w magazynie przy ul. (...) w O.;

3) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 229 § 1 k.c. w zw. z art. 230 k.c. poprzez jego zastosowanie, w sytuacji gdy w sposób dostateczny wykazała, że sporne grzejniki nadal pozostają w magazynie przy ul. (...) w O..

W oparciu o powyższe wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o jego zmianę i uwzględnienie powództwa. Wnosiła również o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów procesu za obie instancje oraz dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z oględzin magazynu przy ul. (...) w O. na okoliczność znajdowania się tam nieodebranych przez nią grzejników w liczbie około 50 sztuk.

Pozwana wnosiła o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja była niezasadna.

Wstępnie wskazać trzeba, że Sąd Apelacyjny pominął wniosek dowodowy zawarty w apelacji jako spóźniony (art. 381 k.p.c.). Nie było bowiem jakichkolwiek przeszkód, aby wnioskowany dowód w postaci oględzin magazynu został zawnioskowany w toku postępowania przed Sądem Okręgowym. Zarazem dowód ten był nieprzydatny do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, co tym bardziej uzasadniało odstąpienie od jego przeprowadzenia na obecnym etapie postępowania.

Sąd I instancji poczynił w niniejszej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne, które to ustalenia Sąd Apelacyjny w całości podzielił i przyjął je za własne. Jednocześnie Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów powódki, w tym tego najdalej idącego – nierozpoznania istoty sprawy. Jeśli chodzi o ten zarzut, to stwierdzić należy, że o jego nietrafności przekonuje utrwalone stanowisko judykatury, w świetle którego do nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy zaniechał on zbadania materialnej podstawy żądania albo merytorycznych zarzutów uczestników bezpodstawnie przyjmując, że istnieje przesłanka materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 1936 r., sygn. akt C 1839/36, opubl. Zb. Orz. 1936, poz. 315; postanowienie Sądu Najwyższego z 9 września 1998 r., sygn. akt II CKN 897/97, opubl. OSNC 1999, Nr 1, poz. 22; wyrok Sądu Najwyższego z 21 października 2005 r., sygn. akt III CK 161/05, opubl. Lex nr 178635). Co do zasady zatem przez pojęcie "nierozpoznanie istoty sprawy" należy rozumieć nierozstrzygnięcie żądań stron, czyli niezałatwienie przedmiotu sporu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 czerwca 2014 r., sygn. akt III PZ 6/14, opubl. Lex nr 1486981). Natomiast oceny, czy Sąd I instancji rozpoznał istotę spawy dokonuje się na podstawie analizy żądań pozwu, stanowisk stron i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, nie zaś na podstawie ewentualnych wad postępowania wyjaśniającego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2013 r., sygn. akt V CZ 15/13, opubl. Lex nr 1360364). W okolicznościach niniejszej sprawy zarzut nierozpoznania istoty sprawy, motywowany oparciem przez Sąd Okręgowy swego rozstrzygnięcia wyłącznie o materiał dowodowy zaoferowany przez pozwaną, przy jednoczesnym pominięciu twierdzeń powódki i zgłoszonych przez nią dowodów, był o tyle chybiony, że w istocie zarzucała ona niewyjaśnienie przez Sąd I instancji okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, nie zaś nierozpoznanie istoty sprawy. Zgodnie zaś z ugruntowanym poglądem doktryny i orzecznictwa niewyjaśnienie okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy nie jest równoznaczne z nierozpoznaniem istoty sprawy (por. M.P. Wójcik, Komentarz do art. 386 k.p.c., Lex/el. 2015; wyrok SN z dnia 22 kwietnia 1999 r., sygn. akt III UKN 589/98, OSNP 2000, nr 12, poz. 483).

Odnosząc się natomiast do zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego stwierdzić należy, że również one były nietrafne.

Nietrafny były przede wszystkim zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. Adresatem normy zawartej w art. 232 zd. 1 k.p.c. są strony, a zatem już z tej przyczyny sąd nie może go naruszyć. Poza tym przypomnieć wypada, że zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar przedstawiania materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Artykuł 6 k.c. określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29.12.2003 r., sygn. akt I ACa 1457/03, OSA 2005/3/12; wyrok SN z dnia 17.12.1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/poz. 76 wraz z glosa aprobującą A. Zielińskiego, Palestra 1998/1-2/204).

Gdy chodzi zaś o przepis art. 233 § 1 k.p.c. to dotyczy on oceny dowodów. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu wymaga więc wskazania przyczyn dyskwalifikujących dokonaną przez sąd ocenę wiarygodności czy mocy dowodowej konkretnych, przeprowadzonych w sprawie dowodów. Skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd. Nie wystarcza przedstawienie własnej oceny dowodów, odmiennej od oceny sądu, ani też własnej wersji stanu faktycznego. Podkreślenia bowiem wymaga, że ocena dowodów jest uprawnieniem sądu orzekającego i jeśli jest ona wszechstronna, logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, to do jej podważenia nie wystarcza przeciwstawienie jej subiektywnej oceny strony, choćby ta ocena była również logicznie poprawna.

W realiach niniejszej sprawy naruszenia art. 232 k.p.c., powiązanego z zarzutem naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., skarżąca upatrywała w braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego przez oparcie rozstrzygnięcia w materiale dowodowym przedstawionym przez pozwaną i jednoczesne pominięcie materiału dowodowego zaoferowanego przez nią. W uzasadnieniu podnosiła, że przedstawiła dowody świadczące o tym, że w jej magazynie po dacie 21 kwietnia 2015 r. pozostawały grzejniki należące do pozwanej, gdyż pozwana nabyła od niej większą ich liczbę aniżeli 280 sztuk, co wynika z rachunku nr (...) z dnia 5 listopada 2009 r., a także z wezwania z dnia 8 września 2016 r. do odebrania przez pozwaną pozostałych grzejników w liczbie około 55 sztuk.

W ocenie Sądu Apelacyjnego argumentacja skarżącej nie uzasadniała naruszenia wymienionych wyżej przepisów postepowania. Była ona chybiona także z tego względu, że Sąd – wbrew stanowisku skarżącej – był uprawniony przyjąć, że wszystkie grzejniki pozwanej, znajdujące się w magazynie powódki w dniu 21 kwietnia 2015 r., zostały wydane ich właścicielowi (pozwanej). Wprawdzie nie można wykluczyć, iż ówczesny wspólnik pozwanej spółki nabył większą ilość grzejników, jednakże z dowodów zgromadzonych w sprawie wynikało, że spółce sprzedał on jedynie 280 sztuk grzejników. Sąd słusznie również wskazał, odwołując się do dowodów zgromadzonych w sprawie V GC 1267/12, jaka toczyła się pomiędzy stronami w 2012 r. przed Sądem Rejonowym w Olsztynie, że sporem objęto 250 sztuk tych grzejników. Ocena dowodów, która została przeprowadzona na okoliczność ilości grzejników, nabytych przez spółkę na mocy umowy z bratem powódki, potwierdzona odpowiednimi dokumentami oraz zeznaniami świadków, pozwalała więc przyjąć, że tych grzejników była taka ilość, jaka wynikała z umowy.

Sąd Okręgowy wskazał, na jakich dowodach się oparł oraz dlaczego dowodom przeciwnym nie dał wiary. Słusznie zwłaszcza odmówił wiarygodności dowodowi w postaci wezwania do odbioru 55 grzejników z dnia 8 września 2016 r. Zostało ono bowiem sporządzone już po doręczeniu stronie powodowej sprzeciwu od wydanego nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 203), a zatem uprawnione było twierdzenie Sądu Okręgowego, że dokument ten został stworzony tylko po to, aby odeprzeć zarzut przedawnienia.

W związku z tym apelacja, która kwestionowała tę ocenę dowodów nie mogła odnieść zamierzonego skutku. Stanowiła ona w istocie jedynie polemikę z niewadliwymi ustaleniami Sądu I instancji, wynikającymi z bardziej obiektywnych dowodów niż te, które oferowała powódka. Potwierdzenie tego znajduje uzasadnienie w treści przedłożonej na etapie postępowania apelacyjnego faktury wewnętrznej z 16 listopada 2009 r., z której w przeciwieństwie do powoływanego w apelacji rachunku z dnia 5 listopada 2009 r. jednoznacznie wynikało, że pozwana nabyła od brata powódki 280 sztuk grzejników (k. 449). Również dowody, które zostały zgromadzone w sprawie V GC 1267/12 Sądu Rejonowego w Olsztynie pozwalały przyjąć, że rozchodem objęto około 30 sztuk grzejników, wobec czego dochodzono wydania jedynie 250 sztuk grzejników. W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Apelacyjnego, twierdzenia powódki, że w magazynie znajdowała się większa ilość grzejników, jako niewiarygodne i podniesione jedynie na użytek niniejszego postępowania, nie zasługiwały na uwzględnienie.

Konkludując, strona powodowa przedstawiła w apelacji swoją wersję zdarzeń, która to wersja, zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie podważyła ustaleń faktycznych Sądu I instancji. Przy właściwie zaś ustalonej podstawie faktycznej Sąd Okręgowy był uprawniony przyjąć, że roszczenie o zapłatę z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości powódki w okresie od 1 kwietnia 2010 r. do 1 marca 2013 r. było przedawnione z uwagi na upływ jednego roku od momentu wydania grzejników w ilości 250 sztuk.

Tylko na marginesie wskazać można, że powództwo o zapłatę było wnoszone wcześniej, jednakże nastąpił jego zwrot z uwagi na brak opłacenia pozwu. Natomiast okolicznością niesporną było, że niniejszy pozew w sprawie został wniesiony 22 kwietnia 2016 r., w sytuacji gdy grzejniki, zgodnie z tytułem wykonawczym, który został wydany w sprawie V GC 1267/12, były wydane 21 kwietnia 2015 r., a zatem upłynął termin jednoroczny wynikający z art. 229 k.c.

Reasumując, Sąd Apelacyjny podzielił w całości ocenę prawną przeprowadzonych w sprawie dowodów i wnioski prawne wysnute na gruncie tychże dowodów. W konsekwencji słusznie zastosował art. 229 k.c. w zw. z art. 230 k.c., co skutkowało oddaleniem powództwa o zapłatę.

Z uwagi zaś na to, że Sąd Okręgowy uwzględnił zarzut przedawnienia nie był zobligowany do wypowiadania się w kwestiach innych, a więc związanych z zasadnością dochodzonego roszczenia.

Z tych przyczyn Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. przy zastosowaniu art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Zasądzona kwota obejmowała koszty zastępstwa prawnego profesjonalnego pełnomocnika, będącego adwokatem, ustalone w oparciu o § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz koszt dojazdu pełnomocnika na rozprawę apelacyjną w kwocie 173 zł, obliczony przy uwzględnieniu ilości pokonanych kilometrów, cen paliwa oraz ilości zużytego na dojazd paliwa.

(...)