Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

POSTANOWIENIE

Dnia 25 marca 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący

:

SSA Elżbieta Bieńkowska

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2020 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ż.

przy uczestnictwie (...) sp. z o.o. z siedzibą w O.

o stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego

p o s t a n a w i a :

I.  stwierdzić wykonalność wyroku (...) w W. z dnia 29 listopada 2019 roku, sygn. akt (...) w sprawie z powództwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ż. przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w O., poprzez nadanie mu klauzuli wykonalności w zakresie punktów 1, 2 i 3 o następującej treści:

1)  zasądza od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ż. kwotę 1.000.600 (jeden milion sześćset) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 marca 2018 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ż. kwotę 92.702,69 (dwiewięćdziesiąt dwa tysiące siedemset dwa 69/100) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

3)  zasądza od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ż. kwotę 167.355,46 (sto sześćdziesiąt siedem tysięcy trzysta pięćdziesiąt pięć 46/100) zł netto, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

II.  zasądzić od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ż. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

(...)

UZASADNIENIE

(...) sp. z o.o. z siedzibą w Ż. wystąpił z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi (...)w W. z dnia 29 listopada 2019 r., sygn. (...) oraz o zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa prawnego.

Dłużnik (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. wniósł o oddalenie wniosku i zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego. Wywodził, że wykonanie ww. wyroku byłoby sprzeczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Wniosek wierzyciela jest zasadny.

Zgodnie z art. 1214 § 2 k.p.c. sąd stwierdza wykonalność wyroku sądu polubownego, nadającego się do wykonania w drodze egzekucji, nadając mu klauzulę wykonalności. Wyrok taki stanowi tytuł wykonawczy. W ramach powyższego postępowania sąd nie przeprowadza czynności dowodowych, lecz opiera się na dokumentach załączonych do wniosku, w szczególności na oryginałach lub poświadczonych za zgodność odpisach: wyroku sądu polubownego i zapisu na sąd polubowny (art. 1213 § 1 k.p.c.).

W sprawie niniejszej wierzyciel złożył wymagane przez prawo załączniki, a jego wniosek był formalnie poprawny. Treść i forma zapisu na sąd polubowny czyniła zadość dyspozycji norm prawnych ujętych w art. 1161 § 1 k.p.c. w zw. z art. 1162 § 1 k.p.c., zaś forma i brzmienie wyroku sądu polubownego nie kolidowały z wymaganiami art. 1197 § 1-3 k.p.c.

Wskazać trzeba, że sąd w toku postępowania klauzulowego nie jest uprawniony do oceny, czy roszczenie, którego dotyczy wyrok, istnieje (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 września 1967 r. I CZ 20/67). Ogranicza się w tym zakresie do dokonanej na podstawie przedłożonych dokumentów, oceny czy nie zachodzą przesłanki wyłączające stwierdzenie wykonalności, o których mowa w art. 1214 § 3 k.p.c. ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1967 r., sygn. I CR 445/67), co nie wyklucza badania faktów notoryjnych lub znanych sądowi z urzędu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1993 r., sygn. II CRN 70/93). Sąd ogranicza swoją kontrolę do tego, co wynika z samej treści akt sądu arbitrażowego oraz treści wyroku lub ugody. Nie bada on innych kwestii, w szczególności zasadności rozstrzygnięcia i kwestii formalnych dotyczących przebiegu postępowania arbitrażowego (T. Ereciński, Komentarz do art. 1214, Lex).

W świetle art. 1214 § 3 k.p.c. sąd odmawia stwierdzenia wykonalności wyroku sądu polubownego, jeżeli według przepisów ustawy spór nie może być poddany pod rozstrzygnięcie sądu polubownego oraz wtedy, gdy wykonanie wyroku sądu polubownego byłoby sprzeczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej (klauzula porządku publicznego).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, żadna z tych negatywnych przesłanek w niniejszym postępowaniu nie występuje. W szczególności, wbrew przekonaniu dłużnika, nie da się stwierdzić, aby wykonanie wyroku było sprzeczne z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.

Wyjaśnić wypada, że do istoty klauzuli porządku publicznego należy stanie na straży interesu państwa i wartości szczególnie chronionych w danym porządku prawnym. Jest ona nadzwyczajnym sposobem na ochronę własnego porządku prawnego przed rozstrzygnięciami sądów polubownych, które godzą w elementarne poczucie praworządności. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że sama sprzeczność wyroku z obowiązującymi normami prawa nie mieści się w granicach przesłanek klauzuli porządku publicznego. Wskazuje się też, że nie każdy wyrok, który jest niesłuszny lub niesprawiedliwy powoduje automatyczną sprzeczność z podstawowymi zasadami porządku prawnego RP, nie każda także błędność lub bezzasadność roszczenia obraża jednocześnie praworządność lub zasady współżycia społecznego. By znaleźć się zatem w zakresie oddziaływania klauzuli, naruszenie prawa musi być znaczące do tego stopnia, aby naruszyć podstawowe zasady państwa prawa (por. Ł. Chyła, Problematyka klauzuli porządku publicznego w arbitrażu, ADR 2017, Nr 3 oraz przytoczone tam orzecznictwo i literatura).

Przedmiotowa sprawa obejmuje żądanie wierzyciela dotyczące zapłaty kwoty 1 000 000 zł, którą (...) Sp. z o.o. w O. na podstawie żądania wypłaty złożonego do (...) Banku (...) S.A. w dniu 26.04.2017. pobrała z gwarancji nr (...), zabezpieczającej wykonanie umowy o roboty budowalne z dnia 17 listopada 2017 r. Ma ona zatem charakter majątkowy i może być, zgodnie z art. 1157 k.p.c. w zw. z art. 917 k.c., poddana rozstrzygnięciu sądu arbitrażowego.

Z treści uzasadnienia wyroku Sądu Arbitrażowego wynikało nadto, że wszelkie prawa procesowe dłużnika zostały zachowane. Został mu doręczony odpis pozwu, dłużnik brał udział w postępowaniu, składał pisma procesowe, a twierdzenia, zarzuty i stanowisko dłużnika były przedmiotem analizy tego Sądu, czego wyrazem jest niezwykle obszerne i skrupulatne uzasadnienie. Sąd poddał wnikliwej ocenie dopuszczalność pobrania przez (...) Sp. z o.o. kwoty gwarancji. Wobec stanowiska tej Spółki, Sąd Arbitrażowy przeprowadził dowód z opinii biegłego z zakresu budownictwa, którą omówił dokładnie w uzasadnieniu wyroku. Wyjaśnił przyczyny dla których uznał, że opinia jest kompletna, fachowa i rzetelna, jak też podkreślił, że sprzeczność konkluzji opinii z twierdzeniami pozwanej nie dyskwalifikuje jej jako środka odwoławczego, co jest też zgodne z wypracowanym w orzecznictwie sądów powszechnych stanowiskiem co do potrzeby przeprowadzania dowodu z opinii kolejnego biegłego sądowego.

Stwierdzić przy tym należy, że uczestnik postępowania w odpowiedzi na wniosek w sposób wybiórczy przedstawił przebieg postępowania przed (...)w W., przedstawiał też argumenty, które były już poddawane szczegółowej analizie przez ten Sąd. Podkreślić też wypada, że wierzyciel odniósł się do wszystkich uwag zgłoszonych w odpowiedzi na wniosek i to w sposób szczegółowy. Przedłożone wraz z pismem wierzyciela dokumenty takie jak: zawiadomienia o terminie rozprawy, postanowienia (...)transkrypcja z nagrania rozprawy z dnia 13 listopada 2018 r., protokół oględzin, pismo procesowe pt. Zastrzeżenia i zarzuty pozwanej do opinii biegłego, potwierdzają prawidłowy przebieg postępowania przed Sądem Arbitrażowym.

W tych wszystkich warunkach nie sposób przyjąć, że wyrok sądu polubownego i wniosek wierzyciela naruszają którąkolwiek z podstawowych zasad krajowego porządku publicznego. Podkreślić należy, że o naruszeniu klauzuli porządku publicznego nie może stanowić okoliczność, iż treść wyrok sądu polubownego nie jest zgodna ze stanowiskiem strony prezentowanym przed tym sądem.

Mając na uwadze powyższe, postanowiono jak w sentencji na zasadzie
art. 1213 ¹ § 2 k.p.c. w zw. z art. 1214 § 1 i 2 k.p.c. (pkt I).

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 98, 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i art. 1213 ¹ § 2 k.p.c., przy jednoczesnym zastosowaniu regulacji
§ 8 ust. 1 pkt 14 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2018.265 j.t)

(...)