Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

UZASADNIENIE

W niniejszej sprawie powód (...) Bank (...) SA w K. domagał się zasądzenia pierwotnie od czworga pozwanych tj. Z. K., F. K. (1), M. R. i R. K. (1) na swoją rzecz kwoty 7900000 złotych z ustawowymi odsetkami od 16 lutego 2018 r. do dnia zapłaty a także zasądzenia od pozwanych na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu. Powoływał się na wypełniony do kwoty wskazanej w pozwie weksel in blanco. W toku postępowania okazało się, że pozwany F. K. (2) zmarł w marcu 2018 r. w związku z tym jego części jego dotyczącej sprawa została wyłączona do odrębnego rozpoznania, a nakazem zapłaty z 6 czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy w Łomży uwzględnił żądanie pozwu nakazując w pozostałym 3 pozwanym, czyli Z. K., M. A. (1) i R. K. (2) zapłatę kwoty 7900000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 16 lutego 2018 roku do dnia zapłaty wraz z kwotą 32217 zł tytułem kosztów procesu w tym 7217 zł kosztów zastępstwa prawnego w terminie 2 tygodni albo wniesienia w tymże terminie zarzutów. Zarzuty wniesione przez pozwanych M. A. (1) i R. K. (1) zostały odrzucone, natomiast Z. K. zarzuty swoje wniosła skutecznie domagała się w nich uchylenia nakazu zapłaty i oddalenia powództwa wskazując że powód nie udowodnił dochodzonego roszczenia, nie udowodnił uprawnienia do wypełnienia weksla na wymienioną w nim kwotę w szczególności nie powołał żadnych twierdzeń ani dowodów uzasadniających przyjęcie że spółka nieterminowo i nienależycie wykonywała swoje zobowiązania wynikające z umowy kredytu.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z 30 czerwca 2019 r. po rozpoznaniu zarzutów pozwanej Z. K. utrzymał w mocy nakaz zapłaty z 6 czerwca 2018 roku, zasądził od pozwanej na rzecz powoda dodatkowo kwotę 17800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego nakazał też wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Białymstoku r.pr. J. P. kwotę 16600 zł z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu i odstąpił od obciążania pozwanej nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

Sąd Okręgowy ustalił że 30 grudnia 2009 roku Z. K., F. K. (1), R. K. (2) i M. A. (2) poręczyli weksel in blanco wystawiony przez (...) spółkę jawną na zabezpieczenie spłaty zobowiązań spółki wynikających z umowy o kredyt na finansowanie inwestycji umowy o kredyt z 30 grudnia 2009 roku na podstawie której powodowy bank zobowiązał się udzielić kredytu w wysokości 20 000 000 zł. Sąd ustalił także że zgodnie z deklaracją wekslową z 30 grudnia 2009 r. w razie nieuregulowania przez spółkę terminowo i należycie wierzytelności banku z tytułu umowy kredytu bank miał prawo wypełnić weksel na łączną sumę odpowiadającą wysokości wierzytelności banku z odsetkami prowizjami i wszelkimi innymi kosztami wynikającymi z umowy, a także że Z. K. wyraziła zgodę na treść deklaracji wekslowej do tego weksla. Z ustaleń sądu wynika także że 5 czerwca 2012 r. powód wystawił bankowy tytuł egzekucyjny z którego wynikało, że stwierdzono na dzień 5 czerwca 2012 r. księga banku wymaga z obłożenia użytkownika (...) spółki jawnej w B. z tytułu umowy kredytowej z 30 grudnia 2009 r. w łącznej kwocie 13 964 817 zł 75 gr. Postanowieniem z 28 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy w Białymstoku nadał klauzulę wykonalności temu tytułowi egzekucyjnemu i na jego podstawie bank wprowadził egzekucję przeciwko spółce jawnej (...). W wyniku tej egzekucji została wyegzekwowana kwota 114 368 zł i 28 gr. Pismem z 20 stycznia 2018 r. powodowy bank zawiadomił spółkę jawną (...) o wypełnieniu weksla in blanco poręczonego przez F. K. (1) z Z. K., R. K. (1) [ns 00:07:35.560] A. i wskazał, że termin zapłaty przypada na 16 lutego 2018 r. Zawiadomienie zostało doręczone 2 lutego 2018 r. pismami z tej samej daty o fakcie wypełnienia weksla in blanco zostali także powiadomieni poręczyciele wekslowi, zawiadomienie zaadresowane do Z. K. zostało jej doręczone 7 lutego 2018 r. Sąd Okręgowy ponadto ustalił że z wyciągu z ksiąg banku z powodowego wynika że na dzień 31 lipca 2019 r. figuruje w tych księgach wymagalne zadłużenie (...) spółki jawnej w B. wynikające z umowy o kredyt na finansowanie inwestycji z 30 grudnia 2009 r. zmienionej późniejszymi aneksami zobowiązanie z tytułu niespłaconego kapitału w wysokości 70 931862 zł 1 gr. Wskazał także Sąd Okręgowy że choć pozwana Z. K. kwestionowała wysokość należności banku wynikającej z weksla nie przedstawiła jednak żadnych dowodów na poparcie swego stanowiska a wskazał tu Sąd Okręgowy że Z. K. była przez cały czas wspólnikiem (...) spółki jawnej z siedzibą w B. a obecnie jest uprawniona do samodzielnej reprezentacji spółki miała zatem możliwość przedstawienia stosownych dokumentów by wykazać że kwota zadłużenia jest niższa od dochodzonej pozwem jak twierdziła w zarzutach. Biorąc to pod uwagę Sąd Okręgowy uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów od nakazu zapłaty a powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości, w związku z tym utrzymał nakaz zapłaty w całości. Sąd Okręgowy wskazał, że dowody przedstawione przez powoda tworzą spójny obraz dotyczący zarówno biorącego powoda i (...) spółki jawnej węzła obligacyjnego stopnia realizacji postanowień umownych jak też okoliczności w jakich doszło do uzupełnienia weksla in blanco dał zatem wiarę dokumentom dołączonym do pozwu i później złożonym przez powoda. Wskazał, że wypłacona spółce jawnej kwota, której spółka nie zwróciła pomimo okresowo upływu okresu obowiązywania umowy a także na skutek egzekucji komorniczej powiększona o należne odsetki umowne kapitałowe i umowne od należności przeterminowanych, czyli odsetki karne koszty pism i prowizje stanowiła podstawę uzupełnienia weksla wręczonego powódce na zabezpieczenie spłaty powódki. Pozwana wprawdzie formułowała szereg zarzutów natury formalnej nie zasługiwało to jednak na uwzględnienie. Sąd wskazał że twierdzenie strony nie jest dowodem że zgodnie z art. 227 powinno być udowodnione przez stronę zgłaszającą takie twierdzenie, powołał się na zasadę kontradyktoryjności i brak podstaw do przeprowadzania dowodu z urzędu, podkreślił przy tym że nie sposób podzielić twierdzenia pozwanej by nie dysponowała ona odpowiednią wiedzą dotyczącą aktualnej wysokości zadłużenia spółki (...) z siedzibą w B. do wysokości dokonywanych wpłat w szczególności kiedy w sytuacji kiedy jest ona wspólnikiem spółki aktualnie uprawnionym do samodzielnej reprezentacji. Podkreślił sąd wekslowy charakter roszczenia powoda i wskazał, że roszczenie z weksla, roszczenie ze stosunku podstawowego, czyli z umowy kredytu to są 2 odrębne roszczenia oparte na różnych podstawach faktycznych i prawnych. Powołał się na orzecznictwo i poglądy, z których wynika, że w sytuacji złożenia weksla in blanco na zabezpieczenie roszczeń przedmiotem sporu nadal jest roszczenie wekslowe z tą tylko różnicą, że przy uwzględnieniu także stosunku podstawowego o ile któraś ze stron zechce na ten stosunek podstawowy przejść. Zdaniem Sądu w sprawie niniejszej nie ma podstaw do uwzględnienia twierdzenia i zarządów zgłaszanych przez pozwaną, podkreślił sąd że wydanie przez sąd nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z weksla stanowi w zasadzie merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy i wywołuje ten skutek że w 2 fazie postępowania nakazowego wywołanego wniesieniem zarzutów następuje przerzucenie ciężaru dowodu na stronę pozwaną, zatem w świetle ogólnych reguł wynikających z art. 6 k.c. to na dłużniku wekslowym który podjął próbę obrony swoich praw przez wniesienie zarzutów od nakazu zapłaty spoczywa obowiązek udowodnienia okoliczności odnoszących się do czynności prawnych na podstawie której został wystawiony weksel. Sąd Okręgowy też wskazał, że w niniejszej sprawie powódka zgłosiła wprawdzie wnioski dowodowe niemniej jednak odwołał się do art. 493 paragraf 1 k.p.c. i wskazał, że pozwana jeszcze przed wdaniem się w spór na etapie składania zarzutów od nakazu zapłaty miała obowiązek zgłoszenia wszystkich zarzutów i przedstawienia okoliczności faktycznych oraz dowodów pod rygorem ich pominięcia. Wprawdzie pozwany powołany przepis zawiera wyjątek od tej zasady niemniej jednak zdaniem sądu w okolicznościach tej sprawy nie było podstaw do zastosowania, pozwana ani w zarzutach ani w późniejszym etapie postępowania po ustanowieniu jej pełnomocnika z urzędu nie przedstawiła żadnych dokumentów które mogłyby przynajmniej poddać w wątpliwość sposób wyliczenia przez powoda wysokości zadłużenia spółki uwzględnionego w wyciągu ksiąg bankowych z 31 lipca 2019 r. i nie wskazała też jaka w jej ocenie powinna być prawidłowa kwota zadłużenia czy też że zadłużenie wobec spółki, wobec banku zostało uregulowane w całości. Na niewystarczającą uznał Sąd Okręgowy twierdzenie, że bank posiada wiedzę w tym zakresie, zwłaszcza że powód na potwierdzenie swego stanowiska przedstawił wyciąg z ksiąg banku, z którego wynika wysokość zadłużenia. W konsekwencji bezczynności pozwanej sąd nie miał podstaw do ustalania wysokości tego zadłużenia przy wykorzystywaniu czasochłonnego oraz kosztownego dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości co skutkowało nieuwzględnieniem wniosku dowodowego pozwanej. Sąd Okręgowy też podkreślił, że strony nie kwestionowały prawidłowości złożonego weksla zarówno jego formy jak i treści pozwana kwestionowała jedynie kwotę, na którą weksel został wypełniony [ns 00:15:02.944] odwołując się do bliżej niesprecyzowanych zarzutów dotyczących wysokości zobowiązania. Sąd Okręgowy wskazał jednoznacznie, że złożony weksel spełnia wszystkie warunki z art. 101 i 102 prawa wekslowego w związku z tym nie ma podstaw do jego kwestionowania na gruncie niniejszej sprawy i wobec powyższego utrzymał zaskarżony nakaz zapłaty w mocy orzekając o kosztach na podstawie art. 98 k.p.c. w zakresie uzupełnienia wynagrodzenia pełnomocnika powoda do wysokości należnej w procesie zwykłym. Wskazał, że o kosztach zastępstwa procesowego pozwanej z urzędu orzekł w oparciu o § 8 pkt. 9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu i stwierdził, że odstąpił od obciążania pozwanej nieuiszczonymi kosztami sądowymi.

Ten wyrok w części utrzymującej w mocy nakaz zapłaty a także w zakresie pkt. 3 orzekającego o wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu ponadto o zakresie rozstrzygnięcia kosztowego o kosztach procesu zaskarżyła apelacją pozwana.

Pozwana zarzucała wyrokowi naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy to jest naruszenie art. 278 paragraf 1 k.p.c. i art. 299 k.p.c. przez nieprawidłowe zastosowanie tych przepisów przejawiające się oddaleniem wniosków dowodowych w postaci dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości oraz przesłuchania stron podczas gdy w sprawie niewątpliwie zaistniała konieczność uzyskania wiadomości specjalnych oraz ustalenia istotnych faktów w posiadaniu których była strona pozwana. Zarzucała też naruszenie art. 232 k.p.c. oraz art. 233 § 1 tego kodeksu przez nieprawidłowe zastosowanie tych przepisów i w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie, że to na pozwanej spoczywał ciężar dowodu w postaci wykazania jaka kwota zobowiązania przysługuje stronie powodowej z tytułu umowy kredytowej z 30 grudnia 2009 r. Nieprawidłowo uznanie, że powód wykazał dochodzone roszczenie i niedostrzeżenie, że pozwana jako osoba niebędąca stroną umowy kredytowej i nieprowadząca spraw (...) spółki jawnej nie posiada wiedzy o szczegółach rozliczeń z powodem, podczas gdy powód taką wiedzę niewątpliwie, taką wiedzą dysponował. Zarzuciła także naruszenie § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu przez niezastosowanie tego przepisu i niepowiększania wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu o stawkę podatku od towarów i usług. W oparciu o te zarzuty pozwana wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa w całości poprzez oddalenie w całości żądania powoda zasądzenia kosztów procesu i też poprzez powiększenie wynagrodzenia przyznanego pełnomocnikowi pozwanej z urzędu o należny podatek VAT w kwocie 3.818 zł. Pełnomocnik z urzędu domagał się także przyznania kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w toku postępowania przed sądem II instancji, złożył w tym zakresie stosowne oświadczenie. Jako żądanie ewentualne pozwana zgłosiła w apelacji wniosek o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji z pozostawieniem mu rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Powodowy bank wnosił natomiast o oddalenie apelacji na koszt strony skarżącej.

Odnosząc się do zarzutów apelacji w pierwszej kolejności podzielić należy zarzut dotyczący kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej przez radcę prawnego z urzędu. Niewątpliwie § 4 ustęp 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu stanowi, że opłatę należną pełnomocnikowi z urzędu podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki tego podatku dla tego rodzaju czynności na podstawie stosownych przepisów podatkowych. Nie ulega też wątpliwości, że sąd I instancji o takim podwyższeniu stawki pełnomocnika nie orzekł. Odwołał się do § 8 punkt 9 tego rozporządzenia, który ustanawia stawkę minimalną przy wartości przedmiotu sporu ponad 5.000.000 zł w kwocie 16.600 zł. To oznacza, że przyznając tę kwotę wynagrodzenia pełnomocnikowi pozwanej sąd I instancji nie brał pod uwagę podatku od towarów i usług. W związku z tym na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. należało to uchybienie skorygować i powiększyć wynagrodzenie pełnomocnika ustanowionego pozwanej o podatek VAT.

Odnosząc się natomiast do meritum sporu trzeba wskazać, że brak jest podstaw do uwzględnienia apelacji.

Na wstępie należy stwierdzić, że wadliwy i zupełnie chybiony jest zarzut dotyczący rozkładu ciężaru dowodu i skutków z tego wynikających. Apelująca odwołała się do art. 232 k.p.c. nie biorąc pod uwagę w swojej argumentacji tego, że przedmiotem niniejszej sprawy jest weksel i, że sprawa była rozpoznawana w postępowaniu nakazowym toczonym na podstawie weksla. Sąd Apelacyjny w całości podziela tutaj stanowisko sądu I instancji co do tego, że z chwilą wydania nakazu na podstawie prawidłowo wypełnionego weksla to na stronę pozwaną przechodzi ciężar dowodu wykazania okoliczności kwestionujących prawidłowość wypełnienia weksla, tak w zakresie możliwości wynikających z prawa wekslowego, jak i w zakresie wadliwości zarzucanych, a dotyczących stosunku podstawowego. Pozwana nie podnosiła argumentacji opartej na zarzutach z prawa wekslowego, twierdziła natomiast, że weksel został wypełniony no, nieprawidłową kwotą gdyż inna jest wysokość zobowiązania głównego dłużnika na podstawie umowy kredytowej. Nie przedstawiła jednak w tym zakresie żadnych dowodów. Podkreślić raz jeszcze trzeba, że niekwestionowany w orzecznictwie Sądów Powszechnych i Sądu Najwyższego jest pogląd co do tego, że po wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty w drugiej fazie postępowania nakazowego, który jest wywołany tym wniesieniem zarzutów następuje przeniesienie ciężaru dowodu na stronę pozwaną. Taki pogląd akceptowany także przez Sąd Apelacyjny wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 5 sierpnia 2005 r. sygn. akt II Ck 14/05 i pogląd ten jest powszechnie przyjmowany w orzecznictwie, podziela go również Sąd Apelacyjny w związku z tym zarzuty dotyczące wadliwości przyjęcia przez sąd I instancji rozkładu ciężaru dowodu są, trzeba przyznać, że są oczywiście chybione. W konsekwencji to pozwana powinna wykazać okoliczności innego rozmiaru zobowiązania, niższego jak twierdziła aniżeli kwota, na którą został wypełniony weksel. Pozwana w zarzutach od nakazu zapłaty nie zgłosiła w tym zakresie żadnych wniosków dowodowych. Po ustanowieniu jej pełnomocnika z urzędu na pierwszym terminie rozprawy również takie zarzuty nie zostały zgłoszone. Dopiero przed drugim terminem rozprawy zgłosiła wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości oraz o przesłuchanie jej w charakterze strony na okoliczność wysokości zobowiązania. Postanowieniem z 26 września 2019 r. na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku Sąd Okręgowy oddalił te wnioski dowodowe pozwanej, czyli wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości, jak też wniosek o przesłuchanie pozwanej w charakterze strony. Na tej rozprawie obecny pełnomocnik pozwanej złożył w trybie art. 162 k.p.c., ale podkreślić trzeba, że w apelacji nie zaskarżył tego postanowienia dowodowego, negatywnego, czyli oddalającego wnioski dowodowe pozwanej, nie zaskarżył tego postanowienia w trybie art. 380 k.p.c. Zgłoszony w apelacji zarzut naruszenia art. 278 paragraf 1 k.p.c. i art. 299 tego kodeksu jest o tyle chybiony, że abstrahuje od procesowych przyczyn oddalenia wniosków dowodowych pozwanej. Chodzi tu o prawidłowo zastosowany przez Sąd Okręgowy art. 493 § 1 k.p.c. w brzmieniu z daty wyrokowania przez sąd I instancji. Przepis ten nakładał na pozwaną obowiązek przytoczenia już w zarzutach od nakazu zapłaty faktów i dowodów na poparcie swoich twierdzeń pod rygorem ich pominięcia w dalszym toku sprawy. Przepis wprowadzał także możliwość niestosowania tego rygoru wówczas kiedy pozwana uprawdopodobniłaby, że nie zgłosiła faktów i dowodów w zarzutach bez swojej winy lub też, że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo też, że występują inne wyjątkowe okoliczności. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że nie ma w niniejszej sprawie podstaw do złagodzenia tego wyboru, pozwana nie powoływała się na żadne okoliczności, które umożliwiałyby niestosowanie rygoru pominięcia wniosków dowodowych z rygoru przewidzianego w art. 493 § 1 k.p.c. obowiązującym na datę wyrokowania [ns 00:27:23.960]. Twierdzenia pełnomocnika, że wniosek został zgłoszony tak późno z uwagi na jego urlop i inne okoliczności związane ze sprawą nie zostały poparte żadnymi środkami uprawdopodobniania. Wszystko opiera się wyłącznie na twierdzeniach samego pełnomocnika. Tak fakt, że przebywał on na urlopie, jak też fakt, że nie był on w stanie zdążyć na termin pierwszej rozprawy, na pierwszy termin rozprawy w tej sprawie. Okoliczności te w żaden sposób nie zostały uprawdopodobnione, a też trzeba podzielić tu stanowisko strony przeciwnej, że nawet jeśli przyjąć, że one zaistniały to i tak nie wykazują dostatecznie, że wnioski dowodowe nie mogły być przez pełnomocnika w odpowiednim czasie zgłoszone. Podkreślić także trzeba, że strona pozwana w apelacji nie zarzuciła Sądowi Okręgowemu wadliwości zastosowania art. 493 § 1 k.p.c. w brzmieniu daty wyrokowania. Zatem już sam fakt, brak tego zarzutu procesowego, a więc okoliczności, których sąd II instancji nie bierze pod uwagę z urzędu, wskazuje, że nie ma podstaw do kwestionowania, zastosowania przez sąd I instancji tego przepisu i zastosowaniu jego wykładni w niniejszym procesie. Ale jak wskazano wyżej, niezależnie od powyższego braku Sąd Apelacyjny z urzędu jeszcze dokonując kontroli zastosowania tego przepisu stwierdza, że nie ma podstaw by dopuszczać spóźnione wnioski dowodowe strony pozwanej i podkreślić też trzeba w ślad za Sądem Okręgowym, że pozwana w niniejszej sprawie występowała nie tylko w charakterze poręczyciela ale także, że jest członkiem, że jest wspólnikiem (...) Spółki Jawnej B., a więc dłużnikiem jednego z umowy kredytowej. Była tym wspólnikiem przez cały czas od daty zawarcia umowy o kredyt, a po śmierci swego męża F. K. (1) w marcu 2018 r. została wspólnikiem prowadzącym sprawy tej spółki. W związku z tym pozwana nie może bronić się brakiem wiedzy o sprawach spółki, oczywiście nie jest też konsumentem jako wspólnik spółki jawnej i jednocześnie poręczyciel. Nie może twierdzić, że nie ma wiedzy o dokumentach znajdujących się w spółce dotyczących wysokości zobowiązania. Z odpisu Krajowego Rejestru Sądowego wynika jednoznacznie, że to pozwany jest wspólnikiem prowadzącym sprawy spółki, że taki stan rzeczy miał miejsce jeszcze przed wydaniem nakazu zapłaty, a w szczególności przed wniesieniem przez nią zarzutów. W związku z tym nie ma żadnego usprawiedliwienia aby pozwana nie mogła sięgnąć do dokumentacji spółki i wykazywać twierdzonych w niniejszej sprawie w zarzutach okoliczności, co do wysokości zobowiązania, ewentualnych porozumień spółki z bankiem, redukcji zobowiązań i tak dalej. Tym czasem strona przeciwna powodowy bank mimo braku takiego zobowiązania przedstawiła wystarczające dokumenty aby stwierdzić, że twierdzenia pozwanej nie dość, że niczym niepoparte, to też nie mają żadnej racji bytu i nie mają oparcia w rzeczywistości. Takim dowodem jest wyciąg z ksiąg banku, z którego wynika wysokość zobowiązania i, z którego też to trzeba podkreślić wynika, że kwota dochodzona w niniejszej sprawie jest niższa od samego niespłaconego kapitału kredytu, nie licząc pozostałych kosztów odsetek zwykłych i odsetek karnych umownych, w związku z tym nie ma jakichkolwiek podstaw aby twierdzić, że zobowiązanie zostało wpisane do weksla w kwocie zawyżonej.

Biorąc te okoliczności pod uwagę i podzielając w całości ustalenia faktyczne sądu I instancji, jak też całości podzielając wywód prawny zawarty w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji i w zakresie dotyczącym meritum rozstrzygnięcia i na podstawie art. 385 k.p.c. apelację tę oddalił jako pozbawioną uzasadnionych zarzutów.

W związku z tym, że apelacja pozwanej została oddalona na podstawie art. 98 paragraf 1 k.p.c. obciążoną skarżącą obowiązkiem zwrotu kosztów procesu stronie przeciwnej w stawce minimalnej, wynikającej z przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Konsekwencją nieuwzględnienia apelacji jest także obowiązek wypłaty pełnomocnikowi pozwanej kosztów zastępstwa prawnego świadczonego pozwanej z urzędu w postępowaniu, w postępowaniu odwoławczym, w postępowaniu apelacyjnym. W związku z tym na podstawie § 8 pkt. 9 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, w związku z paragrafem 4 ust. 3, a także w związku z paragrafem 16 ust. 1 pkt. 2 zasądzono, nakazano wypłacić ze Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika wynagrodzenie w stawce minimalnej, ustalonej na podstawie tych przepisów, to jest w kwocie 12.450 zł, która powinna być powiększona o należną stawkę podatku od towarów i usług czyli podatku VAT.