Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący	:	SSA Magdalena Pankowiec (spr.)
Sędziowie	:	SA Elżbieta Bieńkowska SO del. Bogusław Suter
Protokolant	:	Izabela Lach

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2014 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w K.

przeciwko M. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku

z dnia 27 lutego 2014 r. sygn. akt I C 1453/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda 5.400 złotych tytułem zwrotu kosztów instancji odwoławczej.

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w K. pozwał M. S. o zapłatę kwoty 226.368,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.03.2013 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie nakazał pozwanej zapłatę żądanej przez powoda kwoty w terminie i wraz z ustawowymi odsetkami oznaczonymi w nakazie zapłaty. Pozwana skutecznie złożyła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, w związku z czym na mocy postanowienia z dnia 8.05.2013 r. utracił on moc.

Wyrokiem z dnia 27.02.2014 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną kwotę wraz z odsetkami i obciążył ją kosztami procesu.

Sąd ustalił jako bezsporne między stronami, że 25.09.2009 r. pozwana zawarła z (...) S.A. umowę kredytu gotówkowego o nr (...), zgodnie z którą (...) S.A. udzielił pozwanej kredytu gotówkowego w kwocie 180.000 zł na okres do 25.09.2015 r. Pozwana ze względu na trudną sytuację finansową zwróciła się w dniu 6.04.2010 r. do (...) S.A. z wnioskiem o zawieszenie płatności jednej raty kredytu za kwiecień 2010 r., a bank do tej prośby się przychylił. Od tego momentu pozwana zaprzestała spłaty kredytu w ogóle. 29.03.2011 r. (...) S.A. wezwał ją do zapłaty zaległych rat kredytowych jednocześnie wypowiadając umowę. Zrealizował tym samym obowiązek z § 16 ust. 2 i 3 umowy kredytu, zgodnie z którym wypowiedzenie umowy poprzedzone zostanie wysłaniem przez kredytodawcę do kredytobiorcy listem poleconym wezwania. Dokument ten został doręczony pozwanej 11.04.2011 r., termin wypowiedzenia upłynął więc 18.05.2011 r. Jak wynika z § 18 ust. 1 umowy, w następnym dniu po upływie ostatniego dnia terminu wypowiedzenia całe zadłużenie z tego tytułu wraz z odsetkami i należnymi opłatami, staje się zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym. 7.03.2012 r. Bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy w Białymstoku nadał klauzulę wykonalności. Na tej podstawie wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko pozwanej.

Bezspornym było także, że 24.09.2012 r. powód podpisał z (...) S.A. umowę w przedmiocie przelewu wierzytelności, w której § 3 ust. 1 postanowiono, że bank sprzedaje nabywcy, a nabywca kupuje wierzytelności wraz z wszelkimi zabezpieczeniami wymienionymi w załączniku nr 1 do umowy. W § 2 ust. 4 strony umowy zgodziły się, aby załącznik nr 1 był sporządzony w formie elektronicznej zawartej na płycie CD. Zgodnie z ust. 2 aneksu z 6.11.2012 r. strony umowy potwierdziły, że dniem przeniesienia był 11.10.2012 r. i wtedy powód nabył od zbywcy wierzytelności wymienione w załączniku nr 1 zawartym na płycie CD. Do pozwu dołączono wyciąg z bazy danych zawartej na płycie CD, potwierdzający zbycie wierzytelności wobec pozwanej, który nie został uwierzytelniony. W § 9 ust. 1 umowy zbywca zobowiązał się do wysłania dłużnikom listem poleconym zawiadomienia adresowanego przez bank o dokonanym przelewie wierzytelności. Powód dołączył do akt sprawy to zawiadomienie skierowane przez (...) S.A. do pozwanej. Zawiadomienie to nie zostało poświadczone za zgodność z oryginałem, strony nie przeprowadziły też dowodu z dokumentu – dowodu jego nadania. Do pozwu dołączono także przedsądowe wezwanie do spłaty zadłużenia, sporządzone 12.11.2012 r., obejmujące wierzytelność z przedmiotowej umowy kredytu, skierowane przez powoda do pozwanej, wraz z poświadczonym za zgodność z oryginałem dowodem nadania.

Sąd ustalił ponadto, że pismem z dnia 15.10.2012 r. (...) S.A. złożył do komornika sądowego wniosek o umorzenie egzekucji wobec pozwanej, powołując się na przelew na rzecz powoda wierzytelności przysługujących mu wobec pozwanej.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z art. 510 § 1 k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. W myśl natomiast art. 511 k.c. jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Powołując się na piśmiennictwo, Sąd wyjaśnił, że aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób oznaczona, zindywidualizowana – poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Oznaczenie wierzytelności następuje przez wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Przyjmuje się, też, że gdy wierzytelności nie są dokładnie oznaczone, wystarczy aby były one oznaczalne, to jest by można było je określić za pomocą analizy treści stosunków obligacyjnych, z których wynikają.

Pozwana, zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie kwestionowała ani istnienia ani wysokości ciążącego na niej długu wobec (...) S.A. Zaprzeczała jedynie okoliczności, że w umowie o przeniesienie wierzytelności z dnia 24.09.2012 r. doszło do zindywidualizowania dochodzonej przez powoda wierzytelności.

Mając na względzie poczynione wyżej, bezsporne ustalenia faktyczne, Sąd uznał ten zarzut za bezpodstawny. Fakt skonkretyzowania w umowie wierzytelności przysługującej zbywcy wobec pozwanej został wykazany przez powoda miedzy innymi poprzez dołączony do pozwu wniosek (...) S.A. o umorzenie egzekucji z dnia 15.10.2012 r. Jak wynika z jego treści, złożono go z uwagi na przeniesienie z dniem 11.10.2012 r. na powoda całości wierzytelności przysługujących bankowi wobec pozwanej. Ponadto także powód w wysłanym do pozwanej przedsądowym wezwaniu do zapłaty z 12.11.2012 r. powołał się na zawartą przez pozwaną umowę kredytową nr (...), a także na fakt zawarcia między powodem a bankiem umowy przeniesienia wierzytelności. Skoro więc (...) S.A. – zbywca wierzytelności – przyznaje przed komornikiem, że w dniu oznaczonym w umowie cesji, zbył całość wierzytelności przysługujących mu wobec pozwanej, a powód przyznaje w wezwaniu do spłaty, że nabył wierzytelności z konkretnego stosunku prawnego, to zdaniem Sądu bez wątpienia umowa przelewu konkretyzowała jeżeli nie samą dłużniczkę, to przynajmniej stosunek prawny, z którego wierzytelność wynika. Ponadto, zdaniem Sądu dołączone do pozwu zawiadomienie skierowane przez (...) S.A. o przeniesieniu wierzytelności, a także wyciąg z bazy danych zawartej na płycie CD poświadczający ich zbycie, mimo że nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem – potwierdzają jedynie wykazane wyżej fakty i nie ma powodów, by uznać je za niewiarygodne. Trzeba też zaznaczyć, że rzeczywiste istnienie wymienionych pism potwierdza sama umowa przeniesienia wierzytelności, która nałożyła na zbywcę obowiązek poinformowania o jej zawarciu dłużnika. Strony zgodziły się w niej też na gromadzenie informacji obejmujących wierzytelności na nośniku danych w postaci płyty CD.

Podsumowując, Sąd przyjął, że na dzień złożenia pozwu dług pozwanej opiewa łącznie na kwotę 226.368,31 zł, na którą złożyły się: kapitał w wysokości 155.939,96 zł, odsetki umowne w wysokości 62.041,78 zł naliczonych przez (...) S.A. do dnia poprzedzającego dzień przeniesienia wierzytelności wskutek cesji, to jest do 10.10.2012 r.; 276,48 zł – koszty dodatkowe w postaci odsetek karnych oraz kosztów windykacyjnych naliczonych przez (...) S.A.; kwota 8.386,58 zł odsetek ustawowych od należności głównej od dnia 11.10.2012 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, to jest do 10.03.2013 r. Pozwana zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie kwestionowała wysokości swojego długu wobec (...) S.A., a w oparciu o przedstawione dowody żadnych nieprawidłowości w jego wyliczeniu nie dopatrzył się. W związku z powyższym, powództwo podlegało uwzględnieniu. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Pozwana wniosła apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości i zarzucając:

1.  sprzeczność ustaleń faktycznych ze zgromadzonym materiałem dowodowym polegającą na przyjęciu przez Sąd pierwszej instancji, że:

•

na mocy umowy przelewu wierzytelności z 24.09.2012 r. zawartej pomiędzy (...) S.A. a powodem nastąpił skuteczny przelew wierzytelności (...) S.A. wobec pozwanej z tytułu umowy kredytu gotówkowego o nr (...), podczas gdy brak jest w aktach sprawy załącznika nr 1 do umowy z dnia 24.09.2012 r. tj. płyty CD zawierającej listę wierzytelności przelanych, a pozwana zakwestionowała prawdziwość wyciągu z bazy danych zawartej na płycie CD,

•

zawiadomienie o przelewie wierzytelności skierowane przez (...) S.A. do pozwanej oraz wezwanie do zapłaty skierowane przez powoda do pozwanej są dowodami na okoliczność, że w drodze umowy z dnia 24.09.2012 r. nastąpił skuteczny przelew wierzytelności (...) S.A. wobec pozwanej z tytułu umowy kredytu gotówkowego o nr (...), podczas gdy zawiadomienie o przelewie wierzytelności jest jedynie kserokopią, brak jest także dowodu doręczenia tego pisma pozwanej, z kolei wezwanie do zapłaty powoda jest jedynie dokumentem prywatnym, który sam w sobie nie świadczy o tym, że powód ma jakiekolwiek roszczenie wobec pozwanej,

•

wniosek (...) S.A. o umorzenie egzekucji stanowi dowód na okoliczność skutecznego przelewu wierzytelności przysługującej (...) S.A. wobec pozwanej z tytułu kredytu gotówkowego nr (...), a to z uwagi na potwierdzenie przez (...) S.A. okoliczności przelewu tejże wierzytelności na powoda, podczas gdy załączony do pozwu wniosek (...) S.A. o umorzenie egzekucji przeciwko M. S. nie zawiera danych dotyczących postępowania egzekucyjnego – brak jest sygnatury postępowania egzekucyjnego oraz określenia wierzytelności, która była egzekwowana przez komornika w tymże postępowaniu, a także danych określających dłużnika, takich jak pełne dane osobowe, P., NIP, czy chociażby adres,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na treść orzeczenia, mianowicie art. 511 k.c. poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w przyjęciu, że przedstawione przez powoda dokumenty – w szczególności wyciąg z bazy danych znajdujących się na płycie CD stanowiącej załącznik nr 1 do umowy z dnia 24.09.2012 r., wezwanie do zapłaty skierowane przez powoda do pozwanej, zawiadomienie (...) S.A. skierowane do pozwanej oraz wniosek (...) S.A. o umorzenie egzekucji – powodują, że powód w sposób dostateczny oznaczył wierzytelność, która była przedmiotem umowy przelewu wierzytelności z dnia 24.09.2012 r. zawartej pomiędzy (...) S.A. z powodem, podczas gdy prawidłowa wykładnia wskazanego przepisu wskazuje, że załączone przez powoda dokumenty nie pozwalają na co najmniej dostateczne oznaczenie, że (...) S.A. w drodze umowy z dnia 24.09.2012 r. dokonała wśród 14 337 wierzytelności przelewu także wierzytelności przysługującej jej wobec pozwanej z tytułu niespłaconego kredytu nr (...).

Wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości i obciążenie powoda kosztami procesu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie była uzasadniona.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii formalnych należy zauważyć, że pierwszy z zarzutów wytykających Sądowi błędy w ustaleniach faktycznych, zawarty w punkcie pierwszym tiret pierwsze petitum apelacji, opierający się na niesłusznym uznaniu umowy cesji za zawartą skutecznie, w istocie jest zarzutem o charakterze materialnym, powielonym następnie w zarzucie naruszenia art. 511 k.c. ujętym w punkcie 2., zaś zarzuty zawarte w tiret drugie i trzecie punktu pierwszego, ostatecznie nie podważają ustalonych przez Sąd faktów, lecz moc dowodową dokumentów.

Jako, że prawidłowa ocena dowodów jest punktem wyjścia do czynienia przez Sąd ustaleń faktycznych, a następnie dokonywania subsumcji prawnej, koniecznym było ustosunkowanie się na wstępie do tej właśnie kwestii.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, w świetle całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i bezspornego faktu, że pozwana M. S. była dłużnikiem banku (...) S.A. z umowy kredytu określonej w pozwie i na wskazaną w nim kwotę, nie budzi wątpliwości fakt przeniesienia przez tenże bank na powoda przysługującej wobec niej wierzytelności. Brak w aktach sprawy oryginału kwestionowanego przez pozwaną dokumentu w postaci zawiadomienia o przelewie i dowodu jego doręczenia pozwanej, nie ma znaczenia dla tej oceny.

W świetle art. 512 k.c., zawiadomienie dłużnika o przelewie istotne jest jedynie z punktu widzenia skuteczności dokonanej przez niego spłaty długu do rąk jednej ze stron umowy cesji, co bezspornie nie miało miejsca. Tymczasem w niniejszej sprawie, zawiadomienie, czy jego poświadczony za zgodność z oryginałem znajdujący się w aktach odpis, stanowiło li tylko jeden z dokumentów dowodzących faktu, że przelew skonkretyzowanej wierzytelności banku przysługującej względem pozwanej miał miejsce. Dowodem takim jest również negowane przez pozwaną wezwanie do zapłaty wystosowane do niej przez powoda. Mimo braku wglądu w całą bazę danych ujętych na płycie CD stanowiącej załącznik nr 1 do aneksu do spornej umowy cesji, stosując domniemanie faktyczne, logicznie należało przyjąć, że dochodzona należność wobec powódki była przedmiotem cesji. Domniemanie z art. 231 k.p.c. jest w istocie wnioskowaniem (rozumowaniem sądu orzekającego), u podstaw którego leży ustawowe domniemanie pozwalające na oparcie ustaleń faktycznych na uznaniu za ustalone faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy pod warunkiem, że wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów (por. wyrok SN z 12.04.2001 r., II CKN 410/00, LEX nr 1168695; wyrok SN z dnia 3.12.2003 r., I CK 297/03, M. Praw. 2006, nr 3, s. 147; uzasadnienie wyroku SN z dnia 28.09.2005 r., I CK 114/05, LEX nr 187000).

Układające się w logicznej sekwencji fakty przedstawiają się następująco. Powód dochodzi niekwestionowanej wobec Banku (...) S.A. wierzytelności i dysponuje przekazanymi mu przez cedenta dokumentami objętymi co do zasady tajemnicą bankową, a do przekazania których tenże zobowiązał się właśnie w umowie cesji. Niezmiennie figurują na nich dane pozwanej oraz numer umowy kredytowej, z której to wierzytelność jest w niniejszym procesie dochodzona. W żadnym momencie procesu ze strony podmiotów biorących w nim udział, ani ze strony banku nie padły zarzuty co do nielegalnego posługiwania się przez powoda tymi dokumentami. Musiał zatem wejść w ich posiadanie właśnie na mocy umowy cesji z dnia 25.09.2012 r. i one to, wraz z wyciągiem z elektronicznego nośnika, konkretyzują wierzytelność w sposób nie budzący wątpliwości. W konsekwencji więc za wiarygodny należało uznać wydruk z załącznika nr 1 do umowy, w którym wymieniono pozwaną jako dłużnika, skonkretyzowano wierzytelność banku, zindywidualizowaną nadto tożsamym z figurującymi na pozostałych dokumentach numerem umowy kredytowej (k. 52). Mimo że nie będąc dokumentem w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego, nie ma on mocy dowodowej, nawet nadanej treścią art. 245 k.p.c., stanowi tylko jeden z elementów, które, obok omówionych powyżej dowodów, pozostają ze sobą w logicznym powiązaniu. Pozwala to przyjąć, że odzwierciedla rzeczywistą treść fragmentu sporządzonego na nośniku elektronicznym załącznika nr 1, w którym zostały szczegółowo określone (zindywidualizowane) wierzytelności objęte umową cesji. Nie zmienia tej oceny podnoszony w apelacji fakt figurującej na nim innej daty, niż data zawarcia umowy cesji. Nawet gdyby mu odmówić jakiegokolwiek waloru dowodowego, pozostałe dowody są bowiem wystarczające do ustalenia stanu faktycznego zgodnie z twierdzeniami powoda.

Mając na względzie powyższe, jak i treść wniosku banku o wszczęcie egzekucji (k. 103), w którym zostały zawarte wszystkie niezbędne dane określające zarówno osobę dłużnika, jak i jego dług, ze wskazaniem także w tym przypadku numeru umowy kredytowej, wobec bezspornego faktu, że postępowanie to z udziałem banku jako wierzyciela zostało umorzone, nie może budzić wątpliwości, że nastąpiło to na skutek wniosku o umorzenie egzekucji (k. 105), wniesionego w rezultacie zbycia przez dotychczasowego wierzyciela – banku – będącej przedmiotem egzekucji wierzytelności na rzecz powoda. Przedstawiona w uzasadnieniu Sądu Okręgowego zbieżność czasowa wymienionych zdarzeń nie może być uznana za przypadkową. Brak też jest podstaw, w świetle licznych łączących się w logiczną całość faktów, aby przyjąć, że któryś z tych dokumentów powstał tylko na użytek niniejszej sprawy.

Reasumując, Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się żadnych uchybień w dokonanej przez Sąd Okręgowy ocenie dowodów, podzielając ją w pełni, jak i poczynione w jej wyniku ustalenia faktyczne.

Sąd odwoławczy za nietrafne uznał także zarzuty naruszenia prawa materialnego, wytykające Sądowi błędną wykładnię art. 511 k.c. z uwagi na uznanie umowy przelewu za skuteczną w sytuacji, gdy powód nie przedstawił dowodu w postaci płyty CD, a złożone przez niego do akt dokumenty w postaci wyciągu z bazy danych, wezwania do zapłaty, wniosku o umorzenie egzekucji, w jego ocenie, niedostatecznie konkretyzują wierzytelność i dłużnika. Sposób sformułowania tego zarzutu wskazuje, że w istocie nie odnosi się on do interpretacji przytoczonej normy prawnej, ale wadliwej subsumcji w świetle dowodów, które zostały przez skarżącą odmiennie (przy tym, jak wynika z wyżej zaprezentowanego wywodu, nietrafnie), niż przez Sąd zinterpretowane.

Należy wyjaśnić, że art. 511 k.c. ustanawia formę pisemną w przypadku przelewu wierzytelności pismem stwierdzonych dla celów dowodowych. Trzeba go zatem wykładać w powiązaniu z art. 74 k.c., który określa skutki niezachowania tej formy, ale również w § 3 wskazuje, że przepisu tego nie stosuje się do czynności prawnych pomiędzy przedsiębiorcami. Nie ulega wątpliwości, że zarówno bank jak i powód są przedsiębiorcami w rozumieniu kodeksu cywilnego (art. 43 ¹ ) i dlatego wymóg zachowania formy pisemnej do każdego aspektu czynności prawnej, w tym omawianej umowy przelewu, ich nie dotyczy. W piśmiennictwie i orzecznictwie podzielany jest pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku SN z dnia 8.02.2002 r. (II CKN 1160/99, LEX nr 53160), że ustna oferta nabycia wierzytelności potwierdzona pismem banku akceptującym jej zbycie może prowadzić do przelewu wierzytelności. Uregulowanie art. 511 k.c. jest w tym kontekście wyrazem dążenia przez ustawodawcę do harmonijnego określenia stosunków między cedentem, cesjonariuszem i dłużnikiem przelanej wierzytelności, poprzez pisemne określenie ich prawnych relacji (podobnie J. Mojak (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. II, 2011, s. 179; zob. również H. Ciepła (w:) J. Gudowski, Komentarz, t. III, cz. 1, 2013, uwagi do art. 511 k.c.; W. Czachórski, Zobowiązania, 2007, s. 395). W niniejszej sprawie fakt, że czynność prawna w postaci umowy przelewu skonkretyzowanej wierzytelności miała miejsce, został wystarczająco wykazany wszystkimi dokumentami, które przedstawiła w niniejszym postępowaniu strona powodowa. Jest to, poza samą umową cesji, dokumentacja dotycząca kredytu, którą jak wskazano powyżej, powód niewątpliwie musiał uzyskać od cedenta, a także inne dokumenty np. dotyczące czynności podejmowanych przed Sądem, czy przed komornikiem, gdzie konsekwentnie wskazuje się dane dłużniczki, kwotę wierzytelności i numer umowy kredytowej. Nie ulega przy tym wątpliwości, że wejście w ich posiadanie przez powoda nastąpiło w wykonaniu przez cedenta umowy cesji.

Dodać tylko można, że czynności dokonane między cedentem i cesjonariuszem – zawarcie pisemnej umowie przelewu wierzytelności, dokonanie stosownych zawiadomień, a następnie wniesienie przez Bank wniosku o umorzenie egzekucji potwierdzały, że pierwotny wierzyciel nie ma zamiaru egzekwowania od powódki przysługującej mu względem niej, skonkretyzowanej w szeregu dokumentów przekazanych powodowi w związku dokonaną cesją, wierzytelności. A zatem nie zachodzi tu żadne zagrożenie jej interesu, choćby w postaci niepewności co do rodzaju długu, który był przedmiotem tej umowy. W konsekwencji, w ocenie Sądu Apelacyjnego niezrozumiałe jest stanowisko skarżącej, które forsowała przed Sądami obu instancji, nie kwestionując ani tego, że jest dłużnikiem banku, ani, że wysokość zadłużenia wynosi tyle, ile wskazał powód w pozwie, a podnosząc takie zarzuty, które, jak wynika z powyższego, na jej sytuację prawną nie miały żadnego wpływu.

Mając na względzie powyższe, Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji na mocy art. 385 k.p.c. i, w oparciu o art. 98 k.p.c., przy uwzględnieniu § 6 pkt 7 i § 13 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002 nr 163, poz. 1349) obciążył pozwaną kosztami postępowania odwoławczego.