Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie

Przewodnicząca	SSA Alina Kamińska
Sędziowie	SSA Halina Czaban (spr.) SSO del. Ryszard Filipow
Protokolant	Agnieszka Wądołkowska

przy udziale prokuratora Piotra Karola Bilewicza

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2018 r.

sprawy

1. B. F. s. T. oskarżonego z art. 189 § 3 kk w zb. z art. 191 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 §2 kk

2. D. B. s. D. oskarżonego z art. 189 § 3 kk

3. D. Ś. s. K. oskarżonego z art. 189 § 3 kk

na skutek apelacji prokuratora i obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie

z dnia 28 lipca 2017 r. sygn. akt II K 211/16

I.  zmienia wyrok w ten sposób, że:

1.  w stosunku do B. F.:

a)  na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §3 k.k. wymierza karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

b)  na podstawie art. 69 §1 i §2 k.k. i art. 70 §1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

c)  na podstawie art. 71§1 k.k. orzeka grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość stawki dziennej na 100 ( sto) złotych;

d)  na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej grzywny zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 24 maja 2016r. do 12 lipca 2016r. przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny.

2.  w stosunku do D. B.:

a)  na podstawie art. 189 § 1 k.k. wymierza karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  w pozostałym zakresie wyrok utrzymuje w mocy.

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. - obrońcy oskarżonego D. Ś. i na rzecz r.pr. A. B. – obrońcy oskarżonego D. B. po 738 złotych, w tym po 138 złotych podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym, nadto na rzecz r.pr. A. B. 116,31 złotych tytułem wydatków.

IV.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa od B. F. 1180 złotych, od D. B. 180 złotych opłaty sądowej za obie instancje i obciąża ich kosztami postępowania odwoławczego po 1/3 części.

V.  Zwalania oskarżonego D. Ś. od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Lidzbarku Warmińskim oskarżył:

1.  B. F. o to, że w dniu 24.05.2016 r. w O., woj. (...)- (...), działając wspólnie i w porozumieniu z D. B. i D. Ś., pozbawił wolności D. S. (1) w ten sposób, że uniemożliwił mu opuszczenie jego samochodu marki M. (...), nr rej. (...), którym wywiózł go w okolice lasu, a następnie skrępował mu ręce na wysokości nadgarstków oraz nogi na wysokości nad kostkami taśmą samoprzylepną, usiłował zakleić mu oczy taśmą samoprzylepną, a następnie założył mu na głowę foliowy worek, co łączyło się ze szczególnym udręczeniem, a następnie działając samodzielnie, w celu zmuszenia go do określonego zachowania polegającego na przyznaniu się do popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem, stosował wobec niego przemoc polegającą na uderzaniu go po całym ciele drewnianą pałką zakończoną metalową obejmą, czym spowodował u niego uszkodzenie ciała w postaci złamania kostki przyśrodkowej oraz licznych powierzchownych ran, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni, a nadto w tym samym celu stosował wobec D. S. (1) groźby pozbawienia życia, czym działał na jego szkodę, tj. o przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 189 § 3 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

2.  D. B. o to, że w dniu 24.05.2016 r. w O., woj. (...)- (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. F. i D. Ś., pozbawił wolności D. S. (1) w ten sposób, że uniemożliwił mu opuszczenie samochodu marki M. (...), nr rej. (...), którym wywiózł go w okolice lasu, a następnie skrępował mu ręce na wysokości nadgarstków oraz nogi na wysokości nad kostkami taśmą samoprzylepną, usiłował zakleić mu oczy taśmą samoprzylepną, a następnie założył mu na głowę foliowy worek, co łączyło się ze szczególnym udręczeniem, tj. o przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 189 § 3 k.k. oraz

3.  D. Ś. o to, że w dniu 24.05.2016 r. w O., woj. (...)- (...), działając wspólnie i w porozumieniu z B. F. i D. B., pozbawił wolności D. S. (1) w ten sposób, że uniemożliwił mu opuszczenie samochodu marki M. (...), nr rej. (...), którym wywiózł go w okolice lasu, a następnie skrępował mu ręce na wysokości nadgarstków oraz nogi na wysokości nad kostkami taśmą samoprzylepną, usiłował zakleić mu oczy taśmą samoprzylepną, a następnie założył mu na głowę foliowy worek, co łączyło się ze szczególnym udręczeniem, tj. o przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 189 § 3 k.k.

Wyrokiem z 28.07.2017 r. w sprawie II K 211/16 Sąd Okręgowy w Olsztynie:

I.  oskarżonego B. F. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia z tym ustaleniem w jego opisie, iż oskarżony podczas zdarzenia używał pałki drewnianej z metalowym zakończeniem oraz innego nieustalonego narzędzia, a działaniem swoim spowodował u pokrzywdzonego D. S. (1) obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy z otarciami naskórka w okolicy czołowo – skroniowej lewej i na lewym policzku, stłuczenia lewego nadgarstka z podbiegnięciami krwawymi, stłuczenia pleców z licznymi sińcami, stłuczenia lewego podudzia z raną tłuczoną i złamania kostki przyśrodkowej prawego podudzia z otarciem naskórka tej okolicy, które to obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała pokrzywdzonego na okres przekraczający 7 dni, a nadto wyeliminował z opisu czynu, aby działanie oskarżonego łączyło się ze szczególnym udręczeniem, tj. uznał go za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 191 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje go, zaś na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 37 a k.k. oraz art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na kwotę 100 zł;

II.  oskarżonego D. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia czynu, z tym ustaleniem w jego opisie, iż wyeliminował z opisu czynu, aby działanie oskarżonego łączyło się ze szczególnym udręczeniem, tj. uznał go za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 189 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 189 § 1 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 189 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 37 b k.k., art. 37 k.k., art. 34 § 1 i § 1a pkt. 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu karę pozbawienia wolności w rozmiarze 1 miesiąca oraz karę ograniczenia wolności w rozmiarze 1 roku, połączoną z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 40 godzin miesięcznie;

III.  oskarżonego D. Ś. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia czynu, z tym ustaleniem w jego opisie, iż wyeliminował z opisu czynu, aby działanie oskarżonego łączyło się ze szczególnym udręczeniem, tj. uznał go za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 189 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 189 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę pozbawienia wolności w rozmiarze 1 roku;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu B. F. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 24.05.2016 r. do 26.08.2016 r., przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny;

Ponadto Sąd orzekł o dowodach rzeczowych i kosztach procesu.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł prokurator, zaskarżając go w całości na niekorzyść wszystkich oskarżonych i zarzucając:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 189§3 kk, wyrażającą się w uznaniu, iż zachowanie oskarżonych B. F., D. B. i D. Ś. polegające na uniemożliwieniu pokrzywdzonemu opuszczenia samochodu, wywiezieniu go do lasu, a następnie skrępowaniu mu rąk na wysokości nadgarstków oraz nóg na wysokości nad kostkami taśmą samoprzylepną, usiłowaniu zaklejenia mu oczu taśmą samoprzylepną, założeniu mu na głowę foliowego worka wyczerpało znamiona czynu zabronionego z art. 189 § 1 kk, podczas gdy w rzeczywistości zachowanie to stanowiło pozbawienie wolności połączone ze szczególnym udręczeniem stypizowane w treści art. 189§3 kk, a w konsekwencji na zakwalifikowaniu czynu przypisanego oskarżonym i skazaniu ich za czyn z art. 189§1 kk, podczas gdy Sąd orzekający winien zakwalifikować zachowanie oskarżonych z art. 189§3 kk;

2.  obrazę prawa materialnego, tj. art. 11 § 3 kk wyrażającą się w zaniechaniu powołania powyższego przepisu w podstawie wymiaru kary oskarżonemu B. F. i powołaniu zamiast niego art. 11 § 2 kk;

3.  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonym B. F., D. B. i D. Ś. wyrażającą się w orzeczeniu wobec oskarżonego B. F. kary grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 zł, wobec oskarżonego D. B. kary pozbawienia wolności w rozmiarze 1 miesiąca i kary ograniczenia wolności w rozmiarze 1 roku połączonej z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin miesięcznie, wobec oskarżonego D. S. (2) kary 1 roku pozbawienia wolności, podczas gdy analiza materiału dowodowego, w tym stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonym, okoliczności popełnienia czynu zabronionego, rodzaj naruszonego dobra prawnego, sposób działania oskarżonych, rozmiar wyrządzonych szkód oraz motywacja ich działania przemawiają za orzeczeniem wobec nich surowych kar pozbawienia wolności przy uwzględnieniu zagrożenia przewidzianego dla art. 189§3 k.k.

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

• 1.  uznanie, iż oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali znamię pozbawienia wolności ze szczególnym udręczeniem i zakwalifikowanie przypisanego im czynu zabronionego z art. 189§3 kk w miejsce art. 189§1 kk;

  2.  powołanie art. 11 §3 kk w podstawie prawnej wymiaru kary orzeczonej wobec B. F.;

  3.  wymierzenie oskarżonym kar w następującej postaci: wobec B. F. kary 3 lat pozbawienia wolności, wobec D. B. kary 4 lat pozbawienia wolności i wobec D. Ś. kary 4 lat pozbawienia wolności.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli także obrońcy D. B. i D. Ś..

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Z uwagi na fakt, że wniosek o uzasadnienie wyroku złożył jedynie obrońca oskarżonego B. F., w oparciu o art. 457 § 2 k.p.k. w zw. z art. 423 § 1a k.p.k., zakres uzasadnienia ogranicza się tylko do części wyroku dotyczącej tego oskarżonego w kontekście apelacji prokuratora.

W kwestii zarzutu z punktu I apelacji, sformułowanego jako naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 189 § 3 k.k., mimo tego, że winien być podniesiony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, w pełni należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego, że nie ma w sprawie uwarunkowań dowodowych do poczynienia ustalenia o wyczerpaniu przez B. F. znamion przestępstwa pozbawienia pokrzywdzonego wolności ze szczególnym udręczeniem.

Prokurator przedstawiając poglądy doktryny i orzecznictwa, wyjaśniające niesprecyzowane ustawowo znamię „szczególnego udręczenia”, generalnie rzecz ujmując, trafnie wskazał, że dla bytu przestępstwa z art. 189 § 3 k.k. istotny jest sposób działania podjętego przez sprawcę wobec określonej osoby w konkretnych okolicznościach, polegający na zadaniu pokrzywdzonemu wykraczających ponad miarę wynikającą z samego faktu pozbawienia wolności dodatkowych cierpień fizycznych lub psychicznych. Niemniej jednak stanowisko to może być uznane za prawdziwe tylko w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwala także na ustalenie, że sprawca obejmował znamię z art. 189 § 3 k.k. swoim zamiarem, tj. że działał w celu zadania swojej pozbawionej wolności ofierze tych dodatkowych cierpień. W niniejszej sprawie nie zostało to wykazane. Wręcz przeciwnie. Jak trafnie przyjął Sąd Okręgowy, B. F. nie zamierzał dręczyć D. S. (1), by fakt pozbawienia wolności był dla niego bardziej dotkliwy, bolesny, stresujący, wywołujący przerażenie, czy cierpienie, lecz po to, by uzyskać od niego przyznanie się do kradzieży w salonie z automatami do gier lub informacji o sprawcach tych kradzieży (por. analogiczne stanowisko Sądu Apelacyjnego w Łodzi w wyroku z 16.07.2014 r., sygn. akt II AKa 104/14, trafnie przywołanym przez Sąd Okręgowy).

W konsekwencji także stopień rozstroju zdrowia pokrzywdzonego powstały w wyniku pozbawienia wolności nie przesądza o bycie przestępstwa z art. 189 § 3 k.k. Nadal decydujący jest tu bowiem w/w zamiar sprawcy. A zatem, mimo że pokrzywdzony w czasie pozbawienia wolności w wyniku bezprawnego działania oskarżonego doznał uszczerbku na zdrowiu wyczerpującego znamiona czynu z art. 157§1 k.k., a nadto oskarżony kierował wobec niego groźby bezprawne pozbawienia życia i wyrządzenia innych krzywd, co wyczerpywało znamiona czynu z art. 191 § 1 k.k., to to działanie nie było ukierunkowane na realizację znamion czynu z art. 189 § 3 k.k.

O tym, że zamiarem oskarżonego nie było dręczenie pokrzywdzonego świadczą także okoliczności towarzyszące zdarzeniu (a trzeba dodać, że ustawodawca wymaga dla bytu przestępstwa z art. 189 § 3 k.k. przesłanki szczególnego udręczenia) trafnie powołane przez Sąd Okręgowy: pokrzywdzony na prośbę oskarżonego dobrowolnie wsiadł do jego samochodu, w czasie podróży na miejsce zdarzenia nie była stosowana wobec niego żadna przemoc, pozbawienie wolności było krótkotrwałe – około pół godziny i po przyznaniu się przez pokrzywdzonego do kradzieży w salonach z automatami do gier oskarżony pomagał mu się oswobodzić - usunąć taśmę klejącą, którą miał skrępowane ręce i nogi, D. S. (1) „skorzystał” z możliwości odwiezienia - dobrowolnie wsiadł do samochodu oskarżonego, by ten odwiózł go do domu.

Reasumując powyższe, należało uznać, że kwalifikacja prawna czynu B. F. przyjęta przez Sąd meriti, wskazująca, że czyn tego oskarżonego wyczerpywał znamiona przestępstwa z art. 189 § 1 k.k. jest prawidłowa.

W kwestii zarzucanego uchybienia art. 11 § 3 k.k., w ocenie Sądu Apelacyjnego w tym zakresie jest to oczywista omyłka pisarska Sądu Okręgowego, która w sytuacji wydania przez Sąd odwoławczy wyroku utrzymującego w mocy wyrok Sądu I instancji, podlegałaby jedynie sprostowaniu. Z uwagi jednak na fakt, że Sąd Apelacyjny wydał wyrok reformatoryjny w części dotyczącej wymiaru kary m.in. wobec oskarżonego B. F., dostrzeżony przez prokuratora nieistotny błąd został skorygowany w rozstrzygnięciu.

Przechodząc do kwestii kary, Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko oskarżyciela publicznego częściowo, zgadzając się co do zasady, że stanowisko sądu orzekającego nawet przy przyjętej kwalifikacji z art. 189 § 1 k.k. w zakresie orzeczonej kary jest rażąco łagodne. Zatem Sąd podzielił stanowisko skarżącego, że w przypadku B. F. kara jest rażąco niska, przy czym nie zgodził się z jego wnioskiem, że kara ta winna sięgnąć 3 lat pozbawienia wolności, wówczas byłaby rażąco surowa. Ponadto, zdaniem Sądu Apelacyjnego kara orzeczona wobec tego oskarżonego jest niesprawiedliwa – zbyt łagodna, w kontekście kar, jakie winny być orzeczone wobec pozostałych oskarżonych za przypisane im czyny, co w realiach sprawy prowadziło, zważywszy na nieadekwatne do stopnia winy sprawców rozstrzygnięcia, do zmiany wyroku Sądu Okręgowego i w zakresie kary orzeczonej wobec D. B..

Kara wolnościowa orzeczona względem B. F. - kara grzywny w wysokości 200 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 100 złotych, a zatem w sumie 20.000 złotych, jest przede wszystkim karą wybraną przez Sąd meriti z katalogu kar możliwych do orzeczenia niewłaściwie, karą z tego powodu rażąco niską w świetle dyrektyw wymiaru kary z art. 53 k.k. Czyn popełniony przez oskarżonego wyczerpał znamiona trzech przestępstw, w tym dwóch o wysokim stopniu społecznej szkodliwości – pozbawienie wolności i dokonanie uszczerbku na zdrowiu na okres powyżej 7 dni. W sprawie nie zaistniały żadne okoliczności, które uzasadniałyby zastosowanie wobec B. F. szczególnej instytucji z art. 37a k.k. Zastosowanie tej instytucji wyklucza zarówno wskazany wyżej fakt, że czyn sprawcy wyczerpuje znamiona trzech odrębnych przestępstw, w tym dwóch o wysokim stopniu społecznej szkodliwości, co zauważył także Sąd Okręgowy, ale również okoliczności jego popełnienia. To B. F. był inicjatorem tego czynu, do którego popełnienia w zakresie art. 189§1 k.k. nakłonił także dwóch pozostałych oskarżonych - to w jego interesie było ustalenie sprawcy kradzieży w lokalu z automatami do gier. B. F. działał w sposób przemyślany i zaplanowany - jego czyn nie był popełniony pod wpływem impulsu, był rozciągnięty w czasie, wymagał przygotowania. Ponadto sam sposób działania – pozbawienie wolności poprzez skrępowanie rąk i nóg, nałożenie na głowę worka foliowego, bicie po ciele drewnianą pałką zakończoną metalowym elementem i jednoczesne grożenie pozbawieniem życia wskazuje na istotny poziom agresji oskarżanego, a także poziom jego odejścia od obowiązujących norm społecznych i moralnych, czego nie można pozostawić bez sprawiedliwej kary. Takiego zachowania oskarżonego nie usprawiedliwia bezczynność, czy nieudolność organów ścigania, które dotychczas nie podejmowały odpowiednich działań w celu ustalenia sprawców kradzieży w lokalach, w których oskarżony prowadzi swoje interesy. Zaniechania w tym zakresie winny być przedmiotem odpowiednich postępowań dyscyplinujących Policję do wykonywania swoich obowiązków, jeśli w istocie do nich doszło, nie zaś uzasadniać dochodzenie sprawiedliwości na własną rękę. Taka postawa wskazuje na wyraźny brak poszanowania dla prawa ze strony oskarżonego, co musi się spotkać z odpowiednią reakcją wymiaru sprawiedliwości.

Negatywnej oceny tych wszystkich faktów i okoliczności dotyczących czynu przypisanego oskarżonemu nie niweluje, jak nietrafnie uznał Sąd Okręgowy, odnotowana przez kuratora sądowego wzorowa jego postawa w lokalnym środowisku, dotychczasowa niekaralność, czy tym bardziej fakt stawiania się przez niego na każdą rozprawę. Słusznie zauważył prokurator, że stawiennictwo na rozprawę wyraża co najwyżej zainteresowanie oskarżonego jego własną sprawą i generalnie leży w jego interesie. Taka postawa nie jest z pewnością odzwierciedleniem jakichś pozytywnych cech oskarżonego, co mogłoby być poczytane jako okoliczność łagodząca, tym bardziej, że oskarżony mimo prezentowania prima faciae właściwego stosunku do toczącego się postępowania i organów ścigania oraz wymiaru sprawiedliwości, od początku do końca konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oczywiście takie stanowisko wynika z przyjętej linii obrony i z przysługującego mu prawa do obrony, jednak oceniając je, zgodnie z art. 7 k.p.k. w świetle całokształtu materiału dowodowego, było w sposób oczywisty nieuzasadnione. Zgromadzone w sprawie dowody nie tylko z osobowych źródeł dowodowych, ale także dowody rzeczowe i badania z zakresu DNA nie pozostawiały żadnych wątpliwości, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu na szkodę pokrzywdzonego D. S. (1). W tej sytuacji także postawa procesowa oskarżonego, który nie wyraził żadnej skruchy z powodu popełnionego przestępstwa nie zasługiwała na premiowanie w przyjęty przez Sąd Okręgowy sposób.

Orzeczona wobec B. F. kara wydaje się być także rażąco niesprawiedliwa w stosunku do kar jakie Sąd Okręgowy orzekł wobec dwóch pozostałych oskarżonych, którym przypisano popełnienie czynu wyczerpującego znamiona tylko jednego przestępstwa – z art. 189 § 1 k.k., przy czym za niesprawiedliwą – nadal zbyt łagodną, Sąd Apelacyjny uznał także karę orzeczoną względem D. B.. O tej dysproporcji, zgodnie z treścią uzasadnienia zaskarżonego wyroku, przesądziła tylko uprzednia karalność D. B. i D. Ś. oraz niekorzystne wyniki wywiadu środowiskowego tego ostatniego. O ile niewątpliwie, zgodnie z art. 53 § 2 k.k. okoliczności te mają wpływ na wymiar kary, jednak nie są priorytetowe przed innymi wskazanymi w tym przepisie, takimi jak: motywacja i sposób zachowania sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, zachowanie sprawcy po popełnieniu przestępstwa, które z przyczyn wskazanych powyżej świadczą na niekorzyść B. F..

Wydane przez Sąd Okręgowy orzeczenie w odbiorze społecznym może zostać uznane za takie, w którym karygodność czynu sprawcy – B. F., osoby cieszącej się dobrą opinią w społeczności lokalnej została oceniona łagodniej z uwagi na fakt uprzedniej karalności pokrzywdzonego i dotychczasowy sposób jego życia, w tym szkodliwe używanie alkoholu, narkotyków, bezrobotność, istotny stopień demoralizacji, itp. Tymczasem sądy winny baczniej i roztropniej wymierzać sprawiedliwość – stosować art. 53 k.k., by nie dopuszczać do sytuacji, gdy okoliczność popełnienia przestępstwa przez obywatela powszechnie szanowanego w społeczeństwie na szkodę obywatela nie cieszącego się dobrą opinią rzutuje na tę ocenę, bowiem prowadziłoby to do naruszenia zasady równości wobec prawa. W ocenie Sądu ad quem postawa pokrzywdzonego, który nie był zainteresowany postępowaniem karnym wobec sprawców nie może mieć istotnego znaczenia dla określenia właściwego rodzaju represji karnej wobec sprawcy przestępstwa.

Reasumując powyższe rozważania, Sąd Apelacyjny stanął na stanowisku, że za przypisany B. F. czyn powinna zostać wymierzona przede wszystkim kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku. Tylko kara pozbawienia wolności, jako najsurowsza z katalogu kar przewidzianych za dokonany czyn jest adekwatna do winy tego oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, wyczerpującego znamiona trzech przestępstw godzących w najważniejsze dobra człowieka, jakimi jest wolność i zdrowie. Kara ta odzwierciedla także omówione powyżej pozostałe okoliczności z katalogu art. 53 § 2 k.k., w tym dotychczasowy sposób życia i niekaralność, które zadecydowały o tym, że kara ta nie jest wyższa niż rok.

Dotychczasowa niekaralność i właściwe funkcjonowanie w społeczeństwie stały się podstawą zastosowania wobec B. F. warunkowego zawieszenia wykonania kary - ten środek probacji będzie wystarczający dla osiągnięcia celów kary (zapobiegawczych i wychowawczych oraz kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa – art. 53§1 k.k.), a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Sąd Apelacyjny uznał za zasadne orzec wobec B. F. dodatkowo także karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł. Kara ta – określona przy uwzględnieniu orzeczonej równolegle kary pozbawienia wolności oraz sytuacji materialnej oskarżanego, którą prawidłowo ustalił Sąd pierwszej instancji, będzie stanowiła realną, acz adekwatną do winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu dolegliwość wobec korzystania przez niego ze środka probacji, którego właściwe odbycie uchroni go przed koniecznością wykonania kary pozbawienia wolności w warunkach zakładu karnego. W sytuacji prawnej skazanego ukształtowanej wyrokiem Sądu Apelacyjnego, orzeczona kara grzywny stanowi dopełnienie realizacji dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej grzywny Sąd Apelacyjny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 24.05.2016r. do 12.07.2016r. przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny.

O opłacie sądowej i kosztach sądowych Sąd Apelacyjny orzekł na mocy art. 10 ust. 1, art. 3 ust. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.t.j. Nr 27, poz. 223 z późn. zm.) i art. 626 § 1 k.p.k., obciążając go 1/3 powstałych w sprawie kosztów.