Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Barbara Orechwa-Zawadzka (spr.)

Sędziowie: SA Marek Szymanowski

SA Alicja Sołowińska

Protokolant: Magda Małgorzata Gołaszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lipca 2014 r. w B.

sprawy z odwołania F. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 20 grudnia 2013 r. sygn. akt IV U 1961/12

zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

Sygn. akt III AUa 261/14

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 22 czerwca 2012 roku, wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił F. P. prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy. Komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 14 czerwca 2012 roku uznała wnioskodawcę za osobę okresowo częściowo niezdolną do pracy od dnia 5 marca 2012 roku do dnia 30 kwietnia 2014 roku. Organ rentowy odmówił prawa do renty, gdyż niezdolność
do pracy nie powstała w okresach ubezpieczenia, o których mowa w art. 57 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy, bądź nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

F. P. odwołał się od powyższej decyzji domagając się jej zmiany
i przyznania dochodzonego świadczenia.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych,
po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 20 grudnia 2013 roku zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał F. P. prawo do stałej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 23 lutego 2012 roku (pkt I) oraz zasądził
od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. na rzecz F. P. kwotę 60 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt II). Z ustaleń Sądu I instancji wynikało, że wnioskodawca urodził się w dniu (...). Po raz pierwszy wniosek o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy złożył w dniu 21 kwietnia 2010 roku. Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 4 sierpnia 2010 roku odmówiono wnioskodawcy prawa do dochodzonego świadczenia. Na skutek odwołania F. P. od powyższej decyzji wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie
z dnia 23 marca 2011 roku w sprawie o sygn. akt IV U 1178/10 zmieniono zaskarżoną decyzję i przyznano wnioskodawcy prawo do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 14 kwietnia 2010 roku do dnia 30 kwietnia 2012 roku.
Na skutek apelacji organu rentowego do powyższego orzeczenia, wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 11 stycznia 2012 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 623/11 zmieniono zaskarżony wyrok Sądu I instancji i oddalono odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 4 sierpnia 2010 roku. Zgodnie z dalszymi ustaleniami Sądu Okręgowego, F. P. w dniu 20 lutego 2012 roku w trybie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wniósł
o wznowienie postępowania zakończonego decyzją z dnia 4 sierpnia 2010 roku. Organ rentowy potraktował powyższy wniosek jako nowy wniosek o przyznanie prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy. Wskutek rozpoznania tego wniosku aktualnie zaskarżoną decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. z dnia 22 czerwca 2012 roku odmówiono wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pomimo tego,
iż komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 14 czerwca 2012 roku uznała go za osobę okresowo częściowo niezdolną do pracy od dnia 5 marca 2012 roku do dnia 30 kwietnia 2014 roku. Organ rentowy odmówił prawa do renty, gdyż niezdolność do pracy powstała później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania okresów ubezpieczenia, o których mowa w art. 57 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy. Sąd I instancji w celu ustalenia stanu zdrowia wnioskodawcy przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu kardiologa, neurologa oraz chirurga-ortopedy. Biegli lekarze sądowi z zakresu kardiologii oraz neurologii
po zapoznaniu się z aktami sprawy, dokumentacją lekarską oraz po zbadaniu F. P. rozpoznali u niego nadciśnienie tętnicze, otyłość, hiperlipidemię mieszaną, chorobę niedokrwienną serca stabilną, zaburzenia rytmu serca, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa – obecnie bez zespołu bólowego. Zdaniem biegłych specjalistów kardiologa oraz neurologa, wnioskodawca jest osobą trwale częściowo niezdolną do pracy od dnia
14 kwietnia 2010 roku. Biegły lekarz sądowy z zakresu ortopedii po zapoznaniu się z aktami sprawy, dokumentacją lekarską oraz po zbadaniu wnioskodawcy rozpoznał u niego chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa z zespołem bólowym w wywiadzie, przewlekłą niestabilność przednio-przyśrodkową kolana prawego, zwyrodnienie kolana prawego, guzek (najprawdopodobniej ganglion) prawego nadgarstka, otyłość znaczną, przebyte zerwanie głowy przyśrodkowej mięśnia brzuchatego lewej łydki, nadciśnienie tętnicze, hiperlipidemię mieszaną, chorobę niedokrwienną serca oraz zaburzenia rytmu serca. Również zdaniem biegłego specjalisty ortopedy, wnioskodawca jest osobą trwale częściowo niezdolną do pracy, przy czym datę powstania tej niezdolności biegły określił na dzień 14 kwietnia 2010 roku. Organ rentowy nie zgodził się z powyższymi opiniami, domagając się dopuszczenia dowodu z opinii nowego zespołu biegłych lekarzy sądowych dotychczasowych specjalności z ośrodka akademickiego. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii nowego zespołu biegłych lekarzy specjalistów z zakresu kardiologii, neurologii oraz ortopedii. Biegły lekarz sądowy z zakresu neurologii po zapoznaniu się z aktami sprawy, dokumentacją lekarską oraz po zbadaniu F. P. rozpoznał u niego zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa średniego stopnia z konfliktem korzeniowym na poziomie L5 i S1, nadciśnienie tętnicze, otyłość, chorobę niedokrwienną serca, stan po dawnym urazie kolana prawego i mięśni podudzia lewego oraz nikotynizm. Zdaniem biegłego specjalisty neurologa, wnioskodawca jest okresowo częściowo niezdolny do pracy do dnia 30 kwietnia 2014 roku, przy czym – w jego ocenie – częściowa niezdolność do pracy powstała przed dniem 25 sierpnia 2011 roku. Biegły lekarz sądowy z zakresu ortopedii także po zapoznaniu się z aktami sprawy, dokumentacją lekarską oraz po zbadaniu wnioskodawcy rozpoznał
u niego zwyrodnienie kręgosłupa z ograniczeniem funkcji, zwyrodnienie kolana prawego, stan po zerwaniu głowy przyśrodkowej mięśnia brzuchatego łydki lewej oraz początek zwyrodnienia biodra prawego. W ocenie biegłego specjalisty ortopedy, wnioskodawca
z przyczyn ortopedycznych i neurologicznych jest trwale częściowo niezdolny do pracy, zaś niezdolność powstała przed dniem 25 sierpnia 2011 roku. Biegły lekarz sądowy z zakresu kardiologii po zapoznaniu się z aktami sprawy, dokumentacją lekarską oraz po zbadaniu F. P. rozpoznał u niego kardiomiopatię rozstrzeniową w klasie czynnościowej (...) niewydolności krążenia, utrwalone migotanie przedsionków ze złą kontrolą czynności komór, nadciśnienie tętnicze pierwotne źle kontrolowane w okresie zmian narządowych oraz otyłość. W ocenie biegłego kardiologa, wnioskodawca jest osobą trwale częściowo niezdolną do pracy od 2012 roku. Organ rentowy nie zgodził się z opiniami biegłych, zwłaszcza z opinią biegłego specjalisty neurologa oraz ortopedy, domagając się dopuszczenia dowodu z opinii nowego zespołu biegłych. Sąd I instancji w celu ustalenia stanu zdrowia F. P. dopuścił dowód z łącznej opinii kolejnego zespołu biegłych lekarzy sądowych z zakresu neurologii, kardiologii oraz ortopedii
z (...) Szpitala (...) w B.. Biegli lekarze sądowi z zakresu powyższych specjalności po zapoznaniu się z aktami sprawy, dokumentacją lekarską oraz
po zbadaniu F. P. rozpoznali u niego zespół bólowy kręgosłupa
w przebiegu zmian zwyrodnieniowych bez cech uszkodzenia korzeniowego, nadciśnienie tętnicze z zajęciem serca, przewlekłą chorobę niedokrwienną serca, otyłość, zaburzenia rytmu w wywiadzie, chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego prawego z miernym ograniczeniem funkcji, zastarzałe częściowe uszkodzenie mięśnia trójgłowego prawego
i uznali, że w ich ocenie wnioskodawca jest trwale częściowo niezdolny do pracy przed dniem 25 sierpnia 2011 roku. Organ rentowy nie zgodził się również z powyższą opinią zespołu biegłych, kwestionując wskazaną przez nich datę powstania u wnioskodawcy niezdolności
do pracy. Wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego zespołu biegłych lekarzy sądowych. Sąd Okręgowy uznał, że stan zdrowia wnioskodawcy został w dostatecznym stopniu wyjaśniony i oddalił powyższy wniosek dowodowy. Podkreślił, iż decydujące znaczenie dla rozważenia zasadności odwołania od zaskarżonej decyzji miało ustalenie, czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy, a jeżeli jest on niezdolny do pracy w stopniu częściowym, to kiedy niezdolność ta powstała, w szczególności zaś czy powstała przed dniem 25 sierpnia 2011 roku, tj. nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania ostatniego okresu ubezpieczenia, oraz czy ma ona charakter trwały czy okresowy. W tym celu Sąd Okręgowy powołał trzy zespoły biegłych lekarzy sądowych z zakresu neurologii, ortopedii i kardiologii. Wszyscy biegli w swoich opiniach jednoznacznie stwierdzili, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy. Istotne było zatem ustalenie, kiedy niezdolność ta powstała, zaś w szczególności, czy powstała ona przed dniem 25 sierpnia 2011 roku. Zdaniem Sądu
I instancji, okoliczność ta została w sposób jednoznaczny wykazana przez zespół biegłych lekarzy sądowych opiniujący w sprawie zarówno w drugiej, jak też w trzeciej kolejności. Podkreślił, iż ze wspólnej opinii biegłych lekarzy sądowych z (...) Szpitala (...) w B. wynika, że częściową niezdolność do pracy powodują
u wnioskodawcy schorzenia narządu ruchu, a zaawansowany charakter zmian chorobowych świadczy o tym, że niezdolność do pracy powstała przed dniem 25 sierpnia 2011 roku. Zdaniem biegłych wchodzących w skład powyższego zespołu, schorzenia kardiologiczne dają podstawę do orzeczenia częściowej niezdolności do pracy od 2012 roku na stałe. Wnioski płynące z przedmiotowej opinii znajdują również swoje potwierdzenie w opiniach specjalistów neurologa, ortopedy i kardiologa wchodzących w skład zespołu biegłych oceniającego stan zdrowia wnioskodawcy w drugiej kolejności. Biegły specjalista neurolog
i ortopeda uznali, iż wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy, zaś niezdolność
ta powstała przed 25 sierpnia 2011 roku, przy czym biegły neurolog uznał okresową niezdolność do pracy do dnia 30 kwietnia 2014 roku, zaś w ocenie biegłego ortopedy częściowa niezdolność ma charakter trwały. Biegły kardiolog wchodzący w skład drugiego zespołu biegłych, wskazał natomiast, że wnioskodawca jest trwale częściowo niezdolny
do pracy od 2012 roku. Sąd Okręgowy dał wiarę wnioskom zawartym w powyższych opiniach, uznając, że są jasne, logiczne, przekonywujące i wzajemnie ze sobą korespondują. Podkreślił, że wydając opinie biegli uwzględnili wiek wnioskodawcy, wyniki badań, dokumentację dotyczącą dotychczasowego leczenia oraz stan zdrowia wnioskodawcy stwierdzony na podstawie badań dokonanych bezpośrednio przed wydaniem opinii. W ocenie Sądu I instancji opinie nie nasuwają wątpliwości co do swojej wiarygodności. Uwzględniają one w pełni tezę dowodową zawartą w postanowieniu Sądu Okręgowego o dopuszczeniu dowodu i znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym przez ten Sąd materiale dowodowym. Opinie te są jednoznaczne i konsekwentne. Sąd I instancji podzielił również wnioski płynące z opinii kardiologa i neurologa oraz ortopedy wchodzących w skład pierwszego zespołu biegłych oceniającego stan zdrowia wnioskodawcy w zakresie stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy. Nie podzielił natomiast wniosków płynących z tych opinii dotyczących wskazanej przez biegłych daty powstania niezdolności do pracy, gdyż nie znajdują one potwierdzenia w pozostałych opiniach biegłych lekarzy sądowych. Sąd I instancji oddalił wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii nowego zespołu biegłych uznając, że sprawa została dostatecznie wyjaśniona, a uzasadnienie wniosku stanowi jedynie polemikę z wnioskami przedstawionymi przez biegłych. Nadto podkreślił,
że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, Sąd rozpoznający sprawę nie jest zobowiązany do tego, aby dopuszczać dowód z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Potrzeba powołania innego biegłego powinna bowiem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Reasumując, Sąd I instancji uznał, że F. P. spełnia przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określone w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt I sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zaś jak w pkt II sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. zaskarżył powyższy wyrok
w całości, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego, tj. art. 57 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez ich błędną interpretację polegającą na uznaniu, że wnioskodawca spełnia warunki
do otrzymania prawa do renty.

Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia odwołania, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Okręgowemu w Olsztynie do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę dokonał sprzecznego z przepisami prawa ustalenia, iż częściowa niezdolność do pracy powstała u F. P. przed dniem 25 sierpnia 2011 roku. W konsekwencji zaś powyższego błędnego ustalenia stwierdził,
że wnioskodawca spełnia wszystkie wynikające z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Jak wynika z treści art. 57 ust. 1 w/w ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 w/w ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2 w/w ustawy), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 3 w/w ustawy).

Ostatni okres ubezpieczenia wnioskodawcy ustał w dniu 25 lutego 2010 roku. Stąd, aby została przez niego spełniona przesłanka do nabycia prawa do dochodzonego świadczenia określona w art. 57 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy, tj. aby niezdolność do pracy powstała
w szczegółowo wymienionych w tym przepisie okresach ubezpieczenia, bądź nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, niezdolność ta winna powstać do dnia
25 sierpnia 2011 roku.

Uwadze Sądu I instancji przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy uszło (pomimo wskazania tego faktu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku), że zarówno przed Sądem Okręgowym w Olsztynie, jak również przed Sądem Apelacyjnym w Białymstoku, toczyła się sprawa z odwołania F. P. od decyzji organu rentowego z dnia 4 sierpnia 2010 roku, odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Sąd Okręgowy
w O. wyrokiem z dnia 23 marca 2011 roku w sprawie o sygn. akt IV U 1178/10, wydanym na skutek odwołania wnioskodawcy od powyższej decyzji, decyzję tę zmienił
i przyznał wnioskodawcy prawo do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności
do pracy od dnia 14 kwietnia 2010 roku do dnia 30 kwietnia 2012 roku. Na skutek apelacji organu rentowego do powyższego orzeczenia, Sądu Apelacyjnego w Białymstoku wyrokiem z dnia 11 stycznia 2012 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 623/11 zmienił zaskarżony wyrok Sądu I instancji i oddalił odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 4 sierpnia 2010 roku, po dokonaniu ustalenia, iż F. P. nie spełnia niezbędnej przesłanki
do przyznania prawa do dochodzonego świadczenia, wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy, tj. nie jest niezdolny do pracy. Istnienie niniejszego prawomocnego orzeczenia oznacza, że nie można ustalać daty powstania u wnioskodawcy niezdolności do pracy przed dniem 11 stycznia 2012 roku, tj. przed dniem wydania prawomocnego orzeczenia odmawiającego prawa do renty. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 6 stycznia 2009 roku w sprawie o sygn. akt I UK 209/08 (OSNP 2010/13-14/173, lex numer 584980), iż prawomocne orzeczenie w sprawie
o rentę z tytułu niezdolności do pracy wiąże co do braku niezdolności do pracy za czas
do wydania wyroku, gdy sąd dokonał takiej oceny (art. 366 k.p.c. w związku z art. 365 § 1 k.p.c. i art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych).

Przeprowadzone przez Sąd Okręgowy postępowanie dowodowe było zatem celowe jedynie o tyle, że wyjaśniło kwestię ewentualnego istnienia u wnioskodawcy całkowitej niezdolności do pracy. W sytuacji bowiem legitymowania się przez F. P. długim, bo ponad 30-letnim okresem składkowym, spełniałby on przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy nawet w sytuacji ustalenia daty powstania tejże niezdolności po dniu 11 stycznia 2012 roku, a zatem po dniu prawomocnego wyroku sądu przesądzającego o odmowie prawa do świadczenia z uwagi na niestwierdzenie niezdolności do pracy. Stosownie bowiem do treści przepisu art. 57 ust. 2 w/w ustawy, przepisu art. 57 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy (a zatem warunku powstania niezdolności do pracy
w szczegółowo wskazanych w tym przepisie okresach ubezpieczenia, bądź nie później niż
w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów) nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub
25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Jednocześnie zgodnie z art. 58 ust. 4 w/w ustawy przepisu art. 58 ust. 2 w/w ustawy (tj. warunku legitymowania się 5-letnim okresem składkowym i nieskładkowym przypadającym w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy
w przypadku, gdy niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat) nie stosuje się
do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6 w/w ustawy, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przeprowadzone przez Sąd I instancji postępowanie dowodowe nie pozwoliło jednak na dokonanie ustalenia, iż wnioskodawca jest osobą niezdolną do pracy
w stopniu całkowitym (żaden z zespołów biegłych opiniujących w sprawie nie uznał wnioskodawcy za osobę całkowicie niezdolną do pracy). Stwierdzić należy jednak, iż Sąd
I instancji zbędnie zobowiązywał biegłych do wypowiedzenia się, czy częściowa niezdolność do pracy powstała u wnioskodawcy przed dniem 25 sierpnia 2011 roku (zatem w takiej dacie, w której wnioskodawca spełniłby przesłankę do przyznania prawa do renty wynikającą
z art. 57 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy). Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego – dopuszczeniu dowodu z opinii trzech zespołów biegłych lekarzy sądowych z zakresu kardiologii, neurologii i ortopedii oraz dokonaniu oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie - pomimo istnienia prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego
w B. z dnia 11 stycznia 2012 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 623/11, odmawiającego prawa do renty z uwagi na niespełnienie przesłanki niezdolności do pracy, Sąd I instancji w sposób sprzeczny z powyższym wyrokiem ustalił, że częściowa niezdolność do pracy powstała u wnioskodawcy przed dniem 25 sierpnia 2011 roku. W konsekwencji zatem Sąd Okręgowy zaskarżonym obecnie wyrokiem, błędnie uznał, że wnioskodawca spełnia wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy i świadczenie to przyznał. Ze wskazanych powyżej względów, F. P. nie jest jednak osobą uprawnioną do powyższego świadczenia.

Końcowo należało również wskazać, iż wnioskodawca w dniu 23 lutego 2012 roku wystąpił do organu rentowego z wnioskiem, którym w trybie przepisu art. 114 ust. 1 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych domagał się wznowienia postępowania w sprawie o rentę, zakończonego przed tym organem wydaniem decyzji z dnia 4 sierpnia 2010 roku, odmawiającej prawa do świadczenia. Stwierdzić trzeba, iż w sytuacji gdy w sprawie zainicjowanej odwołaniem od decyzji organu rentowego z dnia 4 sierpnia 2010 roku zapadł prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego
w B. z dnia 11 stycznia 2012 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 623/11, odmawiający prawa do świadczenia, organ rentowy powyższy wniosek o wznowienie postępowania w trybie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawidłowo potraktował jako nowy wniosek o rentę, zaś wskutek jego rozpoznania wydał aktualnie zaskarżoną decyzję z dnia 22 czerwca 2012 roku.

F. P. (składając w dniu 20 marca 2012 roku skargę w trybie przepisów kodeksu postępowania cywilnego) domagał się również wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia
11 stycznia 2012 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 623/11. Postanowieniem tego Sądu
z dnia 11 września 2012 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 415/12 skarga została odrzucona, jako nieoparta na ustawowej podstawie wznowienia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

A.K.