Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Białymstoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2013r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Alicja Sołowińska

Sędziowie: SA Dorota Elżbieta Zarzecka

SO del. Piotr Prusinowski (spr.)

Protokolant: Edyta Katarzyna Radziwońska

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2013 r. w Białymstoku

sprawy z wniosku T. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

na skutek skargi wnioskodawczyni T. R.

o wznowienie postępowania

zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łomży z dnia 8 grudnia 2011r. sygn. akt III U 1215/11 oraz wyrokiem Sądu Apelacyjnego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z dnia 5 czerwca 2012r. sygn. akt III AUa 213/12

oddala skargę.

Sygn. akt: III AUa 1271 /12

UZASADNIENIE

T. R. wniosła skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 5 czerwca 2012 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 213/12 oraz o wypłacenie jej świadczenia wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 1 października 2011 r. do dnia wypłaty należności. W uzasadnieniu podała, iż wnosi o wznowienie postępowania w sprawie o wypłatę zaległych świadczeń emerytalnych zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 roku.

Sąd Apelacyjny ustalił:

W dniu 28 lipca 2008 r. wnioskodawczyni złożyła wniosek o emeryturę. Organ rentowy decyzją z dnia 13 sierpnia 2008r. przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury od dnia 01 czerwca 2008 r. oraz zawiesił wypłatę tego świadczenia z uwagi na kontynuację zatrudnienia. Decyzją z dnia 02 kwietnia 2009 r. organ rentowy ponownie ustalił wysokość świadczenia oraz podjął jego wypłatę, a następnie decyzją z dnia 28 września 2011 r. wstrzymał wypłatę emerytury od dnia 1 października 2011 r. Podstawę do wydania przedmiotowej decyzji stanowił art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych (Dz. U. nr 257, poz. 1726).

Od powyższej decyzji ubezpieczona złożyła odwołanie domagając się zmiany zaskarżonej decyzji i wznowienia wypłaty emerytury.

Sąd Okręgowy w Łomży wyrokiem z dnia 8 grudnia 2011 roku, sygn. akt III U 1215/11 oddalił odwołanie. Następnie orzeczeniem z dnia 5 czerwca 2012 r. Sąd Apelacyjny w Białymstoku oddalił apelacją ubezpieczonej.

Po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012 r. w sprawie K 2/12 skarżąca wniosła o wznowienie postępowania i wypłatę zawieszonego świadczenie emerytalnego.

Sąd Apelacyjny zważył:

W pierwszej kolejności należy ocenić, czy skarga o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 5 czerwca 2012 r., wydanym w sprawie III AUa 213/12, jest dopuszczalna i opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazano, że samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający treści przepisów o wznowieniu postępowania [Dział VI KPC] nie oznacza jeszcze oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia [vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2005r., IV CZ 50/05, LEX nr 533865).

Zgodnie z art. 401 ¹ kpc można żądać wznowienia postępowania również w wypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie. W przedmiotowej skardze ubezpieczona wskazała, że domaga się wznowienia postępowania z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 13 listopada 2012r., sygn. akt K 2/12. Przytoczone orzeczenie wskazuje na niezgodność z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę rozstrzygnięcia w postępowaniu objętym skargą. Należy zatem uznać, że skarga jest dopuszczalna oraz wniesiona została w ustawowym terminie, o którym mowa w art. 407 § 2 kpc.

Po wtóre należy wskazać, że okoliczności przedmiotowej sprawy są bezsporne. Organ rentowy wstrzymał wypłatę świadczenia odwołującej się od dnia 1 października 2011 r., gdyż nie został rozwiązany łączący ją stosunek pracy. Podstawą prawna tego rozstrzygnięcia, jak też wyroku Sądu Okręgowego w Łomży, wydanego w sprawie sygn. III U 1215/11, i wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. III AUa 213/12 były przepisy, które regulują zasady ustalania świadczeń emerytalno-rentowych wymienione w art. 100-114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2009, nr 153, poz. 1227 ze zm.). Zgodnie z art. 103 a wskazanej ustawy prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. Powyższy przepis został dodany od dnia 1 stycznia 2011 roku przez art. 6 pkt. 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2010, nr 257, poz. 1726). Zgodnie z ta regulacją prawo do emerytury ulegało zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do świadczenia emerytalnego.

Wprowadzone do systemu emerytalnego rozwiązanie budziło wątpliwości świadczeniobiorców co do zgodności z Konstytucją. W rezultacie w przedmiotowej sprawie wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 13 listopada 2012 roku, sygn. akt K 2/12 (Dz. U. 2012 poz. 1285), na który powołuje się skarżąca, orzekł, że art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dodanym przez art. 6 pkt 2 ustawy z 16 grudnia 2010 roku w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 roku, bez konieczności rozwiązania stosunku pracy, jest niezgodny z zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, wynikającą z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wyrok ten został opublikowany w Dzienniku Ustaw z dnia 22 listopada 2012 roku.

Zauważyć należy, iż zagadnienie w rozpatrywanej przez Trybunał Konstytucyjny sprawie sygn. K 2/12, dotyczyło oceny, czy ustawodawca mógł na podstawie art. 28 ustawy z 16 grudnia 2010 r. rozciągnąć stosowanie art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS na sytuacje przeszłe, tj. wobec osób, które nabyły prawo do emerytury w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r., czyli w czasie obowiązywania regulacji niezawierającej wymogu rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą dla uzyskania świadczenia emerytalnego. Z chwilą ogłoszenia sentencji wyroku w Dzienniku Ustaw utracił moc art. 28 ustawy z 16 grudnia 2010 r. w zakresie, w jakim przewidywał stosowanie art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS do osób, które nabyły prawo do emerytury przed 1 stycznia 2011 r., bez konieczności rozwiązania stosunku pracy. Znaczy to, że obowiązek rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą - jako warunek realizacji nabytego prawa do emerytury - nie będzie miał zastosowania do osób, które nabyły to prawo w okresie od 8 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2010 r. Trybunał Konstytucyjny zaznaczył jednak, że przepis ten pozostaje nadal w obrocie prawnym i znajduje zastosowanie do osób, które nabyły prawo do emerytury w momencie jego wejścia w życie i późniejszym. W uzasadnieniu przedmiotowego wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał również, iż rozpatrywana sprawa nie dotyczyła istoty rozwiązania zawartego w art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Trybunał nie badał konstytucyjności obowiązku uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą jako warunku realizacji nabytego prawa do emerytury, lecz zastosowanie nowej treści ryzyka emerytalnego na podstawie art. 28 ustawy zmieniającej z 16 grudnia 2010 r. do osób, które w momencie jej wejścia w życie miały już ustalone i zrealizowane prawo do emerytury. Zauważyć należy, iż wnioskodawczyni prawo do emerytury zostało przyznane od dnia 01.06.2008 r., a więc przed dniem 09.01.2009 r.. Zatem wskazywane przez skarżącą orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego nie może być podstawą do wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt III AUa 213/12 w oparciu o przepis art. 401 ¹ kpc. Podobne stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 28 listopada 2012 r. w sprawie III AUa 600/12, stwierdzając że osoby, które uzyskały prawo do emerytury przed dniem 8 stycznia 2009 r. nie mają możliwości wznowienia postępowania w oparciu o orzeczenie TK z dnia 13.11.2012 r. w sprawie K 2/12.

Reasumując powyższe rozważania, stwierdzenie przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności z Konstytucją art. 28 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726) w związku z art. 103a ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania wobec wnioskodawczyni.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 412 kpc w związku z art. 401 ¹ kpc Sąd oddalił skargę o wznowienie postępowania.